Ο ηθικός κόσμος του ποδοσφαίρου

 Ο ηθικός κόσμος του ποδοσφαίρου

Αρχικά η κε του μπλοκ προσανατολιζόταν να γράψει ένα σημείωμα με τις βασικές υποψηφιότητες για τις χειρότερες ιστορικές περιόδους στην 100χρονη διαδρομή του κόμματος και το Γολγοθά που ανεβαίνει για την έφοδο-ανάληψη στους ουρανούς -που για εμάς είναι η επανάσταση αλλά για τους πιστούς συμμάχους μας μπορεί να είναι απλή ανάσταση.

Ή για το "τίμιο ξύλο" (χωρίς σταυρό, σκέτα κοντόξυλα) στα/την ΕΑΑΚ Θεσσαλονίκης και τις μυστικοπαθείς ανακοινώσεις που πυροδοτούν το κλίμα, χωρίς πικάντικες λεπτομέρειες, για να μη δώσουν όπλα στον εχθρό να τους χτυπήσει (ο φίλος είναι άλλη υπόθεση κι έχει κάθε δικαίωμα). Άλλοι περιφρουρούν τα εσω-οργανωτικά τους ζητήματα, έγγραφα, κτλ, κι άλλοι (ΕΑΑΚ) που έχουν οργανώσεις, αλλά όχι οργάνωση, περιφρουρούν τα ξύλα που πέφτουν μεταξύ τους. Και δεν υπάρχει, δυστυχώς, κάποια μπροσούρα-κείμενο-ανάλυση του Λένιν, που να θεσπίζει κριτήρια για τη συνέχιση του ρεφορμισμού με άλλα, τραμπούκικα μέσα (όπως θα έλεγε κι ο Κλαούζεβιτς ως θεωρητικός του πολέμου) ή για τα δίκαια και άδικα ξύλα, αν έχει σημασία ποια γκρούπα επιτίθεται πρώτη, κοκ.

Και το βασικότερο: δεν υπάρχει κανείς να απαντήσει το καίριο ερώτημα: εκτός από το τίμιο ξύλο, κλέψανε πορτοφόλια και κινητά; Ή κράτησαν πολιτικό πολιτισμό, κινηματική, ενωτική κουλτούρα κι άγραφους ηθικούς κανόνες, όπως οι "αγνοί χούλιγκαν" στο football factory;

Αυτό μας δίνει καλή πάσα για το κυρίως πιάτο της ανάρτησης, που είναι αθλητικό κι αρκούντως πένθιμο, στο πνεύμα της ημέρας*.
Πιάσε χαρτί και σημείωνε.

Στην Ελλάδα, οι λεγόμενοι "big four" (τέσσερις μεγάλοι) που είναι κάτι σαν ποδοσφαιρική εκδοχή του G8, δηλ το τέως ΠΟΚ κι ο ΠΑΟΚ, που διαφέρουν μόλις σε ένα άλφα (όπως λέμε Αθήνα) μεταξύ τους, βρέθηκαν μετά από εβδομήντα χρόνια στην τετράδα του Κυπέλλου και κονταροχτυπιούνται για το τρόπαιο. Συνεπώς, οι τελικοί υποψήφιοι για τον τίτλο είναι οι ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρίες ενός λαθρέμπορα όπλων, ενός λαθρέμπορα ναρκωτικών, ενός εφοπλιστή μεγαλοκαναλάρχη κι ενός ρώσου μαφιόζου, που θέλει να γίνει όλα τα παραπάνω, σπάζοντας το αθηναϊκό κατεστημένο και την ιδεολογική ηγεμονία της ΟΑΚΚΕ.
Κι ο χειρότερος ας νικήσει, που λένε και στον αθλητισμό.

Η σύγκρουση αυτή είναι πρόβα τζενεράλε για του χρόνου, καθώς φαίνεται να αλλάζουν τα κόζια, κι οι οξυμένες αντιθέσεις για τη διάδοχη κατάσταση θυμίζουν λυκοσυμμαχίες και ψυχροπολεμικό πεδίο

Όπως έγινε χτες δηλ στο Καραϊσκάκη, με τα ΜΑΤ να μπουκάρουν στη φυσούνα σαν ειρηνευτική δύναμη του ΝΑΤΟ -που μόνο ειρήνη δε φέρνει- και να πλακώνουν αδιακρίτως φίλους κι εχθρούς, παίκτες, φροντιστές κι έναν αξιωματικό της αστυνομίας (!) μοιάζοντας με μαγικές (παραγωγικές) δυνάμεις που δεν μπορεί να ελέγξει ο (καπιταλιστής) ιδιοκτήτης τους.

Κι αν υπάρχει κάτι πιο παράξενο και σουρεάλ από το να βλέπεις τον Ολυμπιακό στη θέση του αδικημένου που διαμαρτύρεται, είναι πχ το συλλεκτικό πρωτοσέλιδο του "Γαύρου" που πολιτικοποιεί το ζήτημα, ξεχνώντας πχ το δόγμα "no politica" για τη δολοφονία του Φύσσα.

Η βασική αντίθεση, τελευταίο σκαλοπάτι πριν
από τη δικτατορία του προλεταριάτου

Η χούντα της Αριστεράς απέναντι στο Θρύλο... Που πάει να πει ο Σύριζα εναντίον του Μαρινάκη. (Το Σύριζα τον ρώτησαν;)
Από τις περιπτώσεις που κάνουν το Λαϊκό Στρώμα να θέτει αμήχανα το προαιώνιο ερώτημα: εμείς με ποιον είμαστε; Με τα σκατά ή με τα απόσκατα;

Την ίδια στιγμή, η ΔΦΑ ετοιμάζει: νομοσχέδιο για να μπορεί να χαρίζει χρέη στις ΠΑΕ (μια νοσηρή κατάσταση που υποτίθεται πως θα τερμάτιζε η προηγούμενη ρύθμιση, επί Κοντονή). Καθώς επίσης, να δρομολογήσει την κατασκευή και την παράδοση της Αγιά-Σοφιάς στο Μελισσανίδη. Κρίμα όμως που δε θα είναι κρατικό στάδιο, για να βαφτίσουν συμβολικά καμιά θύρα και να δείξουν πόσο αριστεροί είναι: πχ θύρα Νίκος Ζαχαριάδης, που ήταν -λέει- και ΑΕΚτζής (όπως και ο Πλουμπίδης, αν δεν κάνω λάθος). Ό,τι έκαναν δηλ και με το τούνελ του Τεμπονέρα, στην Πατρών-Κορίνθου.

Στη Β΄Εθνική (που επισήμως λέγεται Football League) οι ομορφιές δεν κερδίζουν την ίδια δημοσιότητα, για αυτό γίνονται πιο ελεύθερα, κι ας είναι λιγότερο εκλεπτυσμένες και πιο μπρουτάλ.
Ένας παίκτης του Παναιγιάλειου υπέπεσε στο ίδιο ακριβώς πέναλτι (με ανοιχτό χέρι) στους αγώνες της ομάδας του με τους δύο πρωτοπόρους (Απόλλων και Λαμία). Ω, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο...

Ο πρόεδρος της τελευταίας (Λαμία) καταγγέλλει πως απειλούν τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών του, για να τον τρομοκρατήσουν.
Ενώ ο πρόεδρος του Άρη βγάζει μια ανακοίνωση γεμάτη ήθος κι αθλητικό, γηπεδικό πολιτισμό, για τους αντιπάλους του που νικάνε ομάδες με ανοιχτά χέρια, ανοιχτά πόδια και.. αδελφές!

Υπάρχει βεβαίως η άποψη πως αυτά γίνονται μόνο στην υπανάπτυκτη Ελλαδίτσα, που δεν έπιασε ποτέ το τρένο της πολιτισμένης Ευρώπης (και κατά μία άλλη άποψη δεν είχε ποτέ πραγματικό καπιταλισμό, πόσο μάλλον στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο...)

Μιλάμε για την προηγμένη Ευρώπη, όπου μετά τη βομβιστική επίθεση στο πούλμαν της Ντόρντμουντ και τον τραυματισμό παίκτη της (Μπαρτρά), η ΟΥΕΦΑ ως διοργανώτρια αρχή του Τσου-Λου θεώρησε αρκετό να αναβάλει για μία ολόκληρη μέρα τον αγώνα των Βεστφαλών με τη Μονακό, για να τους αφήσει να αναρρώσουν και να συνέλθουν από το σοκ (κάτι που δεν έγινε ποτέ κι έτσι ηττήθηκαν φυσιολογικά). Όχι παραπάνω από μία μέρα όμως, γιατί τρέχουν ασφυκτικές προθεσμίες, τηλεοπτικά συμβόλαια κι ένας σκασμός λεφτά. Δεν είναι να παίζουν με αυτά τα πράγματα, όπως με τις ανθρώπινες ζωές που είναι αναλώσιμες.
We care about football...

Οι μόνοι που έδειξαν πραγματικά αυτό το τελευταίο, είναι οι τρομεροί οπαδοί της Μπορούσια, που ξεκίνησαν αυτοσχέδια καμπάνια φιλοξενίας των ξεκρέμαστων γάλλων οπαδών, που χρειάστηκε να κάνουν μία επιπλέον, απρογραμμάτιστη διανυκτέρευση, σε ξένη χώρα.

Μιλάμε επίσης για την προηγμένη Ευρώπη, όπου χτες το Λιόν-Μπεσίκτας, για το Europa League, τελείωσε με ωριαία καθυστέρηση, παρουσιάζοντας αυτήν την εικόνα...

Τι; Αν διακόπηκε οριστικά; Όχι βέβαια. Από πού κι ως πού...

Πέρα από το κλισέ ηθικό δίδαγμα "αυτά καλό είναι να μη γίνονται", ας καταλάβουν τουλάχιστον κάποιοι ότι δε γίνονται μόνο σε εμάς. Εκτός κι αν δαιμονοποιούν για αυτά το κακό Ισλάμ, που βρήκε μία ακόμα ευκαιρία να επιτεθεί στην "πολιτισμένη Ευρώπη"...

*το πραγματικά πένθιμο, ανησυχητικό, μείζον θέμα της ημέρας είναι προφανώς η κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των ΗΠΑ: Συρία, Αφγανιστάν, ΛΔ Κορέας... Τόμαχοκ, η μητέρα των βομβών (η μεγαλύτερη μη πυρηνική βόμβα).
Να δεις τις σου 'χω για μετά...
Το Νόμπελ Ειρήνης από που το παραλαμβάνουν;