Ο απόλυτος εξευτελισμός της εργατικής τάξης (ΙΙ)

.

Στις πολιτικές, κοινωνικές, ταξικές και πολεμικές αντιπαραθέσεις δεν υπάρχουν κενά. Ό,τι δεν μπορείς να υπερασπίσεις σου το παίρνουν οι άλλοι. Αυτή η αλήθεια επιβεβαιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο με τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά ακόμη και συνταγματικά δικαιώματα που απαλλοτριώνονται από τη κυβέρνηση για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να τα υπερασπίσει ο λαός.

Στις εργασιακές σχέσεις το προηγούμενο επεισόδιο ήταν η επικράτηση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών. Αφού η εργοδοσία το πέτυχε, επιχειρεί με την άμεση συνδρομή της τρόικας που ήδη το ζήτησε, να προχωρήσει από τις επιχειρησιακές συμβάσεις στις ατομικές, με πλήρη ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας.

Νέες μάχες θα δοθούν με το εκφοβιστικό και στημένο δίλημμα «ατομικές συμβάσεις ή ανεργία»;


Η τράπουλα σε αυτό το παιχνίδι είναι σημαδεμένη. Αν η εργατική τάξη δεν έχει τις δικές της οργανωμένες δυνάμεις, ανεξέλεγκτες από την εργοδοσία και τη πολιτική εξουσία, απλά και πάλι θα χάσει.

Το γαϊτανάκι των «χαμένων μαχών» από την εργατική τάξη θα συνεχίζεται αενάως μέχρι να «ξυπνήσει» από τον υποτακτικό λήθαργο και να αρχίσει την αντίσταση, την πραγματική ανυπακοή και την αντεπίθεση. Μέχρι τότε όμως…

Στο προηγούμενο κείμενο με τον ίδιο τίτλο, λέγαμε για την πρεμούρα της εργοδοσίας να δημιουργήσει με εκβιασμό εργοστασιακά σωματεία προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει για τη μείωση των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων. Πρόκειται για κατάντια της εργατικής τάξης με τη συνέργεια φυσικά της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας. Αν τώρα επικρατήσουν οι ατομικές συμβάσεις η εργοδοσία θα απαιτήσει τη διάλυση των εργοστασιακών σωματείων που η ίδια έστησε, προκειμένου να γενικεύσει τις ατομικές συμβάσεις και να απαλλαγεί από πιθανά ενοχλητικούς υποτακτικούς που δεν έχει ανάγκη. Δεν έχει αρχές η εργοδοσία, μόνη αρχή της είναι η εξασφάλιση με κάθε μέσο του κέρδους της.

Ποια είναι όμως η πραγματική επιθυμία του μεγάλου κεφαλαίου και της εργοδοσίας για τις εργασιακές σχέσεις; Απλά οι ατομικές συμβάσεις εργασίας; Όχι βέβαια.

 

Από τις κλαδικές συμβάσεις στις ατομικές, από τις ατομικές στις στιγμιαίες και στο "ωράριο μπάσκετ"

Η πιο βαθιά επιθυμία που θα αρχίσει να υλοποιεί το κεφάλαιο μόλις διαπιστώσει ότι η εργατική τάξη είναι ανίκανη να υπεράσπιση τα πιο ζωτικά για την ύπαρξή της δικαιώματα, συνοψίζονται στα παρακάτω:
-Κατάργηση κάθε εργατικής νομοθεσίας και μετατροπή της σε ιδιωτικές συμφωνίες

-Γενική επικράτηση των ατομικών συμβάσεων, κατάργηση όλων των άλλων.

-Μετατροπή των ατομικών συμβάσεων σε στιγμιαίες.

-Γενική εφαρμογή του ελαστικού ωραρίου ως απόλυτο εργοδοτικό δικαίωμα.

-Ωρομίσθιο με κατάργηση κάθε άλλης επιβάρυνσης.

-Κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών.

-Εφαρμογή του «ωραρίου μπάσκετ».

-Καθιέρωση των «συνταγμάτων εργασιακής ελευθερίας» δηλαδή κανονισμοί που θα συντάσσουν οι εργοδότες, η τήρηση των οποίων θα είναι υποχρεωτική χωρίς καμιά διαπραγμάτευση και συμφωνία του εργαζόμενου.

Περί «ωραρίου μπάσκετ»

Από ένα ανέκδοτο βιβλίο με τίτλο «Η ονειρεμένη πολιτεία του κεφαλαίου» που εκφράζει τα βάθη της «ψυχής» του κεφαλαίου, δηλαδή τα βάθη της κόλασης, διαβάζω τα παρακάτω αποσπάσματα για το «ωράριο μπάσκετ»:

«Το ωράριο εργασίας έτσι όπως εφαρμόζεται σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει ένα τεράστιο πρόβλημα: Στη διάρκειά του περιλαμβάνεται παραγωγικός και μη παραγωγικός χρόνος. Αυτό σημαίνει ότι το κεφάλαιο πληρώνει μισθό για μη παραγωγικό χρόνο, κατ’ ουσία μη εργάσιμο.

Τα προβλήματα από την ισοπεδωτική αμοιβή του χρόνου εργασίας χωρίς να ξεχωρίζεται ο παραγωγικός από τον μη παραγωγικό, είναι τεράστια. Δημιουργεί εργαζόμενους νωθρούς που γνωρίζουν ότι θα πληρωθούν και για τον μη παραγωγικό χρόνο.

Αυτό το καθεστώς είναι η νομιμοποίηση της τεμπελιάς και της απαίτησης των εργαζομένων να πληρώνονται και χωρίς να δουλεύουν, πράγμα απαράδεκτο. Σε τελική ανάλυση το όλο σύστημα πριμοδοτεί αυτούς που θέλουν να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν.

 

Είναι φανερό λοιπόν ότι μέσα στον εργάσιμο χρόνο υπάρχει μία διάσπαση ανάμεσα σε παραγωγικό και μη παραγωγικό χρόνο (*) και αυτό είναι μία σοβαρή αντίφαση που πρέπει να λυθεί γιατί παράγει την εξής αδικία: Ο εργαζόμενος στην πραγματικότητα δεν πληρώνεται μόνο για όσο δουλεύει αλλά και για όσο δε δουλεύει.

Το κεφάλαιο πληρώνει όχι μόνο την απόδοση αλλά και τη μη απόδοση! Οι εργαζόμενοι που είναι παραγωγικοί με το σύστημα αυτό αδικούνται αφού μεταφέρεται μέρος του πλούτου που παράγουν σε αυτούς που δε δουλεύουν για να πληρωθούν. Παράλληλα, όλοι μαζί οι εργαζόμενοι εκμεταλλεύονται το κεφάλαιο αφού το εξαναγκάζουν να πληρώνει και τον μη παραγωγικό χρόνο.

Είναι λοιπόν πολλαπλές οι αδικίες σε βάρος του κεφαλαίου και πρέπει να εξαλειφθούν. Ο πιο σωστός τρόπος για να διορθωθούν οι αδικίες είναι να καθιερωθούν οι στιγμιαίες συμβάσεις μιας ώρας που ανανεώνονται αυτομάτως όσο ο εργοδότης θέλει σε αντικατάσταση όλων των συλλογικών συμβάσεων με παράλληλη εφαρμογή του «ωραρίου μπάσκετ».

Το ωράριο του μπάσκετ είναι ο πραγματικός χρόνος παιχνιδιού. Κάθε δευτερόλεπτο ή και δέκατο δευτερολέπτου που δεν παίζεται πραγματικό παιχνίδι δεν καταγράφεται ως χρόνος παιχνιδιού ή αλλιώς ως χρόνος εργασίας των παικτών.

Όπως στο μπάσκετ λοιπόν, έτσι και στις υπόλοιπες επιχειρήσεις πρέπει να καθιερωθεί η αμοιβή μόνο του παραγωγικού χρόνου εργασίας. Έτσι ο καθένας θα αμείβεται μόνο για τον πραγματικό χρόνο εργασίας κάτι που είναι δίκαιο και για το κεφάλαιο και για τους εργαζόμενους.

Οι επιστήμονες και τα πανεπιστήμια με τις μεταρρυθμίσεις που γίνονται στο αντικείμενό τους, πρέπει να μελετήσουν και να βρουν τα ηλεκτρονικά και βιοενεργειακά τεχνολογικά μέσα για το διαχωρισμό και τη μέτρηση του πραγματικού χρόνου παραγωγικής εργασίας των εργαζομένων, ανάλογα με το είδος της δουλειάς.

Μια απλή εμβάθυνση του ωραρίου μπάσκετ φανερώνει ότι με το σημερινό ισοπεδωτικό ωράριο οι εργαζόμενοι υπεραμείβονται αφού πληρώνονται και για νεκρούς χρόνους. Με το «ωράριο μπάσκετ» αυτό θα εξαλειφθεί και θα πληρώνονται κανονικά.

Για να βρούμε την πραγματική αμοιβή ανά ώρα πραγματικής και όχι ονομαστικής εργασίας πρέπει να βρούμε με τη χρήση των νέων τεχνολογιών που τα πανεπιστήμια θα προμηθεύσουν στο κεφάλαιο, το ποσοστό χρόνου που είναι μη παραγωγικός και να τον αφαιρέσουμε από το ωράριο. Αν π.χ. το 30% του χρόνου εργασίας είναι μη παραγωγικός, πρέπει να μειώσουμε σε πρώτη φάση και τις αμοιβές κατά 30%. Παράλληλα όμως το κεφάλαιο θα πρέπει να αποζημιωθεί για τις ώρες που το απασχόλησε ο εργαζόμενος χωρίς να παράγει. Έτσι θα αφαιρεθεί η υπεραμοιβή των εργαζομένων για εργασία που δεν κάνουν και θα αποκατασταθεί η πραγματική ισοτιμία αμοιβής και πραγματικής εργασίας.

Το αποτέλεσμα αυτό πρέπει να αναγνωρισθεί ως πραγματική βάση αμοιβής της παραγωγικής εργασίας. Με το «ωράριο μπάσκετ» θα μετράται μόνο ο πραγματικός χρόνος εργασίας ο οποίος και θα αμείβεται.

Αυτό θα αποκαλύψει τη γιγάντια κλοπή που κάνουν σήμερα οι εργαζόμενοι σε βάρος του κεφαλαίου. Επί πλέον, από ιστορική άποψη, θα αποκαλυφθεί ότι η εργατική τάξη χρωστά στο κεφάλαιο σωρευτικά ανά τους αιώνες, τρισεκατομμύρια και τετράκις εκατομμύρια κλεμμένες ώρες και μέρες εργασίας από τον μη παραγωγικό χρόνο τον οποίο πληρωνόταν.

Εννοείται βέβαια ότι, εκτός της μη πληρωμής του μη παραγωγικού χρόνου, πρέπει να καθιερωθεί κλίμακα αποζημίωσης του κεφαλαίου από τους εργαζόμενους για τον μη παραγωγικό χρόνο που το απασχολούν στη θέση εργασίας που καταλαμβάνουν. Η κλίμακα αυτή δεν μπορεί να είναι αυθαίρετη αλλά να αντιστοιχεί στη δέσμευση κεφαλαίου που κάνει ο εργαζόμενος όση ώρα προσπαθεί να συμπληρώσει τον παραγωγικό χρόνο του. Πρέπει να υπολογισθούν η απόσβεση και τα προσδοκώμενα (διαφυγόντα) κέρδη για κάθε ώρα και να πολλαπλασιάζεται με τον χρόνο που ήταν μη παραγωγικός. Το αποτέλεσμα θα αφαιρείται από την αμοιβή αφού ο εργαζόμενος όλο αυτό τον χρόνο στέρησε αναίτια το κεφάλαιο από την αποδοτική λειτουργία του.

Παράδειγμα

Αν ένας εργαζόμενος σε 8 ώρες εργασίας έκανε παραγωγικό χρόνο 6 ωρών, θα δικαιούται να πληρωθεί 6 ώρες δηλαδή του αφαιρούνται 2 ώρες. Κατόπιν για τις μη παραγωγικές 2 ώρες που απασχόλησε (σκλάβωσε επακριβώς) το κεφάλαιο και δεν το άφησε να είναι παραγωγικό, θα υπολογισθεί σε βάρος του ένα ποσό διαφυγόντων κερδών ίσο με 2 ώρες [υπολογίζεται το κέρδος (υπεραξία) επί του μισθού σε100% για κάθε μονάδα χρόνου]. Τέλος θα του καταλογισθεί επί πλέον ένα ποσό ½ της ώρας για την απολεσθείσα ηθική και υλική απαξίωση του κεφαλαίου [με βάση μια σχέση προστιθέμενης αξίας προς μεταβιβαζόμενο σταθερό κεφάλαιο στο προϊόν 75:25]. Δηλαδή συνολικά από τις 8 ώρες εργασίας θα υπολογισθούν ως χαμένος χρόνος εργασίας για το κεφάλαιο: 2+2+1/2=4½ ώρες. Αυτές τις αφαιρούμε από τις 8 θεωρητικές ώρες εργασίας που δέσμευε ο εργαζόμενος τη θέση εργασίας και το κεφάλαιο. Τελικά ο εργαζόμενος πρέπει να πληρωθεί για τις εναπομένουσες 3½ εργάσιμες ώρες. Έτσι θα υλοποιηθεί η αρχή «ο καθένας να αμείβεται ανάλογα με την (πραγματική) εργασία του!

Η αδικία και η ανισότητα σε βάρος του κεφαλαίου είναι αυταπόδεικτη. Με την ισχύουσα σήμερα εργασιακή νομοθεσία ο εργαζόμενος θα πληρωθεί για 8 ώρες αντί για 3½, δηλαδή 128,57% παραπάνω από όσο πρέπει»!

Αν μεταφραστούν σε χρήμα όλα αυτά, σημαίνει ότι για κάθε 800 ευρώ μηνιαίο μισθό (για 48ωρη εβδομαδιαία εργασία), τα 350 είναι η πραγματική αμοιβή που πρέπει να λαμβάνει ο εργαζόμενος και τα 450 είναι κλεμμένη αμοιβή ή υπεραμοιβή από το κεφάλαιο. Με βάση αυτόν τον υπολογισμό ο μέσος μισθός στην Ελλάδα πρέπει να διαμορφωθεί από 800 ευρώ στα 350 και ο κατώτερος μισθός νεοπροσλαμβανομένου από 580 στα 250 ευρώ».

****
Η συνέχεια του βιβλίου είναι ακόμη πιο ανατριχιαστική. Όμως τίποτα δεν είναι ανατριχιαστικό για το κεφάλαιο όταν μπορεί να το πραγματοποιήσει. Αυτοί που νομίζουν ότι το κεφάλαιο θα σταματήσει από μόνο του να αφαιμάξει την εργατική τάξη, πλανώνται πλάνην οικτρά. Αν δεν το σταματήσουν ας περιμένουν πολύ χειρότερα από αυτά που γράφτηκαν παραπάνω. 

Ο απόλυτος εξετελισμός της εργατικής τάξης θα είναι απλά θέμα διαδικασίας.

Στον σύστημα αυτό ό,τι δεν μπορείς να υπερασπίσεις το χάνεις. Ακόμη και τη ζωή σου...

Αν κάποιος νομίσει ότι δίνω ιδέες στο κεφάλαιο, είναι βαθιά νυχτωμένος νομίζοντας ότι αυτά δεν είναι στο DNA του και δεν έχει παρόμοια σχέδια από καιρό και άλλα πολύ χειρότερα που αν δουν το φως της δημοσιότητας οι πολιτικές του Χίτλερ θα μοιάζουν… φιλανθρωπικές!!!

(*) Κατ ουσία μη παραγωγικός χρόνος για το κεφάλαιο είναι και ο χρόνος αναπλήρωσης (αναπαραγωγής) του μισθού ενώ παραγωγικός είναι μόνο αυτός που φέρνει κέρδη (υπεραξία) αλλά εδώ ο «παραγωγικός χρόνος» νοείται σαν ο χρόνος παραγωγικής εργασίας των εργαζομένων.

.