Ζητήματα διαπάλης για τα διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης

Τη χρονιά που μας πέρασε, στο επίκεντρο της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης, μεταξύ άλλων, βρέθηκε η Οκτωβριανή Επανάσταση με αφορμή τα 100χρονά της. Η σημαντική αυτή επέτειος τιμήθηκε από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ με εκατοντάδες εκδηλώσεις, πολύμορφες δραστηριότητες με πολιτικό, πολιτιστικό και μορφωτικό περιεχόμενο, με καινούργιες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής». Πολλά ακούστηκαν, ειπώθηκαν και γράφτηκαν από το στρατόπεδο της αστικής ιδεολογίας και του οπορτουνισμού, με στόχο να αλλοιωθεί το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής επανάστασης και, κυρίως, να ακυρωθεί η επικαιρότητα των μηνυμάτων της στο σήμερα.
Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα από παρεμβάσεις στελεχών του Κόμματος στις τελευταίες εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν για τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, που απαντούν σε πλευρές όσων γράφτηκαν, ενώ αναδεικνύουν και ζητήματα της επικαιρότητας των διδαγμάτων του Οκτώβρη στη σύγχρονη πάλη.
Συγκεκριμένα, επιλεγμένα αποσπάσματα, το πρώτο από την ομιλία του Κώστα Παρασκευά, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση της ΤΟ Σερρών στις 22/11, και το δεύτερο της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, από την ομιλία στην εκδήλωση που οργάνωσαν οι ΤΟ Αχαΐας και ΑΕΙ - ΤΕΙ Πάτρας του ΚΚΕ και οι ΤΟ Εργαζομένων, Μαθητών, ΑΕΙ και ΤΕΙ Πάτρας της ΚΝΕ στις 10/12.

Η σημασία επαναστατικής στρατηγικής

«Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι η πιο μεγάλη, η πιο σημαντική επανάσταση στην Ιστορία των επαναστάσεων, γιατί ανέτρεψε τον καπιταλισμό που φάνταζε έως τότε παντοδύναμος, γιατί εγκαθίδρυσε το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος, δημιούργησε μια νέα κατάσταση στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, που έκανε τον ιμπεριαλισμό να χάσει τον ύπνο του. Ηταν η πρώτη ήττα του. Σε πείσμα της μέχρι τότε παντοκρατορίας και παντοδυναμίας του, το ρωσικό προλεταριάτο νίκησε, πήρε την εξουσία και άνοιξε το δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα. Αυτό το πρωτόγνωρο, συγκλονιστικό άλμα προς τα μπρος ήταν έργο του ρωσικού προλεταριάτου και του κόμματος των μπολσεβίκων. Δίνει τη δυνατότητα για την άντληση διδαγμάτων, μελέτη της πείρας, της στρατηγικής και τακτικής της επανάστασης, πείρας που είναι αναγκαία και αναντικατάστατη και για το σήμερα και για το αύριο.

Ηξεραν ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι ότι και επαναστατική κατάσταση να έχεις μπορεί και να αποτύχεις λόγω συσχετισμού δυνάμεων. Επειδή ήξεραν όμως ότι οι συσχετισμοί δεν είναι αμετάβλητοι, ότι σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης μεταβάλλονται συνεχώς, προσδιόριζαν με μεγαλύτερη έμφαση το ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα, του κόμματος και του εργατικού κινήματος. Να είναι σε θέση με τη δράση τους να αφυπνίζουν επαναστατικά τη συνείδηση μέσα στην επαναστατική δράση, να επαναστατικοποιούν τις μορφές πάλης, να διαμορφώνουν και να συγκροτούν νέες μορφές οργάνωσης και θεσμούς που θα ενώνουν τις μάζες στην επαναστατική πάλη και θα αποτελούν τα αυριανά όργανα της νέας εξουσίας, όπως τα σοβιέτ.
Ο Λένιν τότε λέει: Παρά το γεγονός ότι έχουμε προσωρινή κυβέρνηση με τους αστούς, παρά το γεγονός ότι η ηγεσία των ισχυρότερων σοβιέτ είναι στα χέρια των μικροαστών, παρ' όλα αυτά έχουμε τα έμβρυα της λαϊκής εξουσίας, τα σοβιέτ. Επομένως, λέει, με το σύνθημα "Ολη η εξουσία στα σοβιέτ", τα σοβιέτ να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και να γίνει το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ομως, επεξεργάζεται πολύ σημαντικά το πλαίσιο και τους στόχους πάλης για τη συσπείρωση του κόσμου. Βάζει ένα πλαίσιο μέτρων, με το οποίο θέλει κυρίως να προσελκύσει το μικροαστικό, το αγροτικό στοιχείο. Καλεί την εργατική τάξη και αμέσως μετά το Φλεβάρη λέει το εξής:

-- Κανέναν συνασπισμό, καμιά συμμαχία του προλεταριάτου ούτε με αστικές ούτε με μικροαστικές δυνάμεις.
-- Καμιά υποστήριξη στην προσωρινή κυβέρνηση.
-- Να χρησιμοποιήσουμε τα σοβιέτ, να βοηθήσουμε να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στα σοβιέτ και να προβάλλουν μια σειρά από μέτρα προοδευτικά, δημοκρατικά και όσο γίνεται πιο επαναστατικά.
Με βάση αυτό το πολιτικό πλαίσιο, έγινε η διαπάλη στο εσωτερικό των σοβιέτ και άλλαξε ο συσχετισμός δυνάμεων. Ανοιξε ο δρόμος ταυτόχρονα για το βάθεμα της επαναστατικής διαδικασίας για την εξουσία.
Είμαστε περήφανοι ως Κόμμα γιατί εξακολουθούμε να τιμάμε την Οκτωβριανή Επανάσταση και να διδασκόμαστε, χωρίς να υποτιμούμε άλλες εξεγέρσεις και κοινωνικές επαναστάσεις. Ομως, η Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν η πιο "καθαρή", αυτή που ξεκίνησε και στην πορεία εκφράστηκε με μεγάλο βάθος.

Η ανάγκη πάλης με τον οπορτουνισμό

Με την Οκτωβριανή Επανάσταση επιβεβαιώθηκε έμπρακτα η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, που δεν καθορίζεται από το αν αυτή αποτελεί τη μειοψηφία ή την πλειοψηφία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Ακόμα, η ικανότητα αυτής της τάξης να διαμορφώνει συμμαχίες υπό την ηγεσία της με μικροαστικά στρώματα.
Επιβεβαιώθηκε η ανάγκη και η τεράστια σημασία να υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες, όσο σκληρές, όσο δύσκολες και αν είναι αυτές. Η αναγκαιότητα της ύπαρξης και δράσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος, καθορίζεται από την ύπαρξη και την αποστολή της εργατικής τάξης και όχι από ποιες πολιτικές συνθήκες κυριαρχούν. Αυτό το δίδαγμα το ΚΚΕ το έχει αντλήσει και από τη δική του αρνητική εμπειρία.

Από την ομιλία του Κώστα Παρασκευά

Η Οκτωβριανή Επανάσταση έδωσε πολλά ακόμα διδάγματα. Οτι η νικηφόρα έκβασή της θα ήταν αδύνατη δίχως να έχει το μπολσεβίκικο κόμμα ισχυρό και αποφασιστικό μέτωπο κατά της σοσιαλδημοκρατίας, κατά του οπορτουνισμού. Επιπλέον, η επανάσταση αυτή για να γίνει χρειάστηκε από την πλευρά του ηγετικού πυρήνα την αταλάντευτη προσήλωση, σιδερένια εμμονή στις επαναστατικές αρχές και ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη δυνατή ευελιξία που υπηρετούσε, υποτασσόταν σε αυτές τις αρχές. Χρειάστηκε η σωστή ανάλυση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η αξιοποίησή τους για να προχωρήσει το επαναστατικό κίνημα. Δίχως τον αποφασιστικό διαχωρισμό απ' τη Β' Σοσιαλιστική Διεθνή, που πρόδωσε τα συμφέροντα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν θα είχε υπάρξει.
Αναμφισβήτητα, η νέα γενιά πρέπει να γράψει τη δική της Ιστορία και θα έχει τη δική της, ιδιαίτερη συμβολή στην πραγματοποίηση της επανάστασης. Οποια μορφή κι αν πάρει η σοσιαλιστική επανάσταση, στη μια ή την άλλη χώρα, πρέπει να ξέρουμε ότι επανάσταση δίχως επίλυση του ζητήματος της εξουσίας δεν γίνεται. Επανάσταση δίχως να τσακιστεί το αστικό κράτος δεν υπάρχει. Επανάσταση χωρίς να προκύψει από αυτήν η εργατική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει.
Από κει και πέρα ανοίγει ο δρόμος της επιστημονικής οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Μπορεί να υπάρχουν ιδιομορφίες από χώρα σε χώρα, ακόμα και η μορφή της εργατικής εξουσίας μπορεί να έχει παραλλαγές στη μορφή, αλλά η ουσία της δεν αλλάζει. Η επανάσταση για να είναι επανάσταση πρέπει να έχει ως γέννημά της την εργατική εξουσία.

Από την ομιλία της Ελένης Μπέλλου

Αποδείχτηκε και από την Οκτωβριανή Επανάσταση ότι ο καπιταλισμός δεν φοβάται την αλλαγή της μορφής του πολιτικού του συστήματος, φοβάται την αλλαγή εξουσίας.
Αυτά για όλους αυτούς που πιστεύουν ακόμα ότι με κυβέρνηση "αριστεράς" ή "κεντροαριστεράς", ή μια "δημοκρατική" κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού είναι δυνατόν να δοθούν λύσεις στις λαϊκές ανάγκες και να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές. Το καπιταλιστικό σύστημα προκειμένου να μην χάσει εντελώς την εξουσία θα στηρίξει και μικροαστούς και αριστερούς και ψευτοεπαναστάτες και ρομαντικούς επαναστάτες, θα τα στηρίξει όλα αρκεί να αποφύγει την εξουσία της εργατικής τάξης, που πρέπει να την ασκήσει βέβαια με τους συμμάχους της, ανάλογα με την κοινωνικοταξική διάρθρωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Εχουμε μπροστά μας μεγάλα καθήκοντα και μεγάλες δυσκολίες. Εχουμε όμως σωστή και καθαρή στρατηγική, έχουμε πολιτική που επιβεβαιώνεται, έχουμε ταυτόχρονα και δυνατότητες. Και βεβαίως έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Οι καιροί μπορεί να φέρουν απότομες στροφές, που να ευνοήσουν την ισχυρή ανάταση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, το αποφασιστικό προχώρημα της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής συμμαχίας. Η ανάγκη να αντιστοιχήσουμε την οργανωτική και ιδεολογική δουλειά στις απαιτήσεις των στόχων που έχουμε ως Κόμμα είναι επιτακτική. Μπορούμε να ανταποκριθούμε».

Για τα περί «σοσιαλισμού με αγορά»

«Οι απόψεις περί "σοσιαλισμού με αγορά", που υπήρχαν και στην ΕΣΣΔ πριν από τον πόλεμο αλλά δεν υπερίσχυαν, τώρα (μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) δυνάμωναν. Πραγματικά, όμως, σήμαιναν κάθε αγροτικός συνεταιρισμός, ακόμα και κάθε σοσιαλιστική βιομηχανική μονάδα, να έχει δικά του αποθέματα, δικά του μέσα παραγωγής. Να υπάρχει διαφοροποίηση των μισθών από μονάδα σε μονάδα, έτσι ώστε να ενισχυθεί το χρηματικό ατομικό κίνητρο.
Αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί η εργατική συλλογική ευθύνη και συμμετοχή στην οργάνωση και διεύθυνση της παραγωγής και των υπηρεσιών. Δυνάμωσε το ατομικό συμφέρον, αποδυναμώθηκε ο εργατικός έλεγχος στους διευθυντές, σταδιακά αποδυναμώθηκε, μέχρι που εκφυλίστηκε, ο κεντρικός σχεδιασμός και ο κοινωνικός χαρακτήρας της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Ολ' αυτά συνιστούσαν την ταξική πάλη για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, που αντίστοιχα είχε την αντανάκλασή της στο κόμμα και στα όργανα της σοβιετικής εξουσίας. Επιβεβαιώθηκε στην πράξη η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Κάθε παρέκκλιση του κόμματος αποδυνάμωνε τις επαναστατικές δυνάμεις, ενίσχυε τις δυνάμεις που άμεσα ή έμμεσα εχθρεύονταν το σοσιαλισμό. Και κάθε ενίσχυση των δυνάμεων που εκπροσωπούσαν την ατομικότητα, επιδρούσε σε νέες ιδεολογικές - πολιτικές υποχωρήσεις του κόμματος, που στη συνέχεια έφερναν σύγχυση στους εργαζόμενους, παθητικότητα και μη κομμουνιστική στάση στην εργασία.
Αντικειμενικά, το ξεκίνημα της δεκαετίας του 1950 απαιτούσε μια αποφασιστική τομή για την οικοδόμηση του κομμουνισμού, για την πλήρη κατάργηση κάθε μορφής ατομικής ή συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, για να πραγματοποιηθεί η σχεδιασμένη επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων στο σύνολο της αγροτικής παραγωγής. Απαιτούσε τη σχεδιασμένη, πλήρη ανάπτυξη των κομμουνιστικών σχέσεων στη σοσιαλιστική παραγωγή. Τι έπρεπε να γίνει:

• Να σχεδιαστεί η κατάργηση της βαριάς χειρωνακτικής εργασίας με επέκταση της μηχανοποίησης και της αυτοματοποίησής της σ' όλους τους κλάδους και τα τμήματα της παραγωγής και των υπηρεσιών.
• Να καταργηθούν οι διαφοροποιήσεις στους μισθούς, δηλαδή να ξεριζωθεί κάθε υπόλειμμα στη διαμόρφωση των μισθών με αξιακά κριτήρια.
• Να ενισχυθεί η επιτελικότητα για μεγαλύτερα τμήματα εργαζομένων, με επέκταση της επιστημονικής εργασίας.
• Να επανέλθει η λειτουργία της εργατικής εξουσίας σε δομή και δικαιώματα που θεμελιώνονται στο χώρο εργασίας, με πυρήνα τη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων, η συνέλευση να αποφασίζει για μέλη των συμβουλίων, για ανάκλησή τους, έλεγχο. Ολ' αυτά που βασικά είχαν δοκιμαστεί βέβαια με κάποιες αδυναμίες μέχρι το 1936, όμως είχαν δώσει τα αποτελέσματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στα πρώτα 20 χρόνια, αλλά καταργήθηκαν από το Σύνταγμα του 1936.

Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 αντί να φέρει μια επανάσταση μέσα στην επανάσταση, αποτέλεσε συνέδριο της οπισθοχώρησης, της δεξιάς οπορτουνιστικής στροφής.
Κάθε επόμενο συνέδριο συμπλήρωνε οπισθοχωρήσεις, κατοχύρωνε ιδεολογικές αναθεωρήσεις. Ως αρνητικές συνέπειες εμφανίζονταν κοινωνικά προβλήματα, ελλείψεις στην παραγωγή, έφερναν το αποδυνάμωμα της κομμουνιστικής συνείδησης, την έλλειψη εμπιστοσύνης στο κόμμα. Παρ' όλ' αυτά, ο σοβιετικός λαός θεωρούσε δεδομένες τις κατακτήσεις του, έβλεπε μόνο τις αδυναμίες, όχι όμως και τις αιτίες τους. Ομως, στη δεκαετία του 1980, στην τελική φάση της αντεπανάστασης, δεν την αποδοκίμασε γιατί παραπλανήθηκε, πίστεψε ότι πραγματοποιούνταν μια διαδικασία αναζωογόνησης του σοσιαλισμού κι όχι ανατροπής του.

Σε πλήρη αντίθεση η σοσιαλιστική - κομμουνιστική ιδιοκτησία με την καπιταλιστική κρατική ιδιοκτησία

Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας, της κομμουνιστικής κοινωνίας, που βρέθηκαν στο στόχαστρο της αστικής επίθεσης και με κάποια τροποποίηση πιο επικίνδυνα μπήκαν στο στόχαστρο της αναθεωρητικής, της οπορτουνιστικής επίθεσης;
Πρώτ' απ' όλα είναι η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που η πραγματοποίησή της σχετίζεται με τον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και συνολικά της οικονομίας.
Η καθαρά αστική πολεμική κατηγορεί την κοινωνική ιδιοκτησία ως εμπόδιο στην ανάπτυξη της πρωτοβουλίας, της ευθύνης, του κινήτρου για την ανάπτυξη της παραγωγικότητας, για τη χρησιμοποίηση νέων τεχνολογιών, ευρεσιτεχνιών, νέων μεθόδων οργάνωσης της εργασίας.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που με κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικό σχεδιασμό πραγματοποιήθηκαν αφάνταστοι ρυθμοί αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, υπήρχε πλήθος ευρεσιτεχνιών, εφαρμόστηκαν νέες τεχνικές, τέτοιες που τις ζήλευε ο καπιταλιστικός κόσμος.
Ας μην ξεχνάμε ότι επιστημονικά και τεχνολογικά η ΕΣΣΔ συχνά ήταν πιο μπροστά από τις ΗΠΑ στην έρευνα του Διαστήματος.
Τι έκανε ο Χίτλερ στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930; Τι έκανε ο Ρούσβελτ με το "Νιου Ντιλ" στις ΗΠΑ; Τι έκανε όλη η Δυτική καπιταλιστική Ευρώπη μεταπολεμικά με τις κρατικές επιχειρήσεις Ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, αερομεταφορών, σιδηροδρόμων, ακόμα και οδικών συγκοινωνιών, αλλά και με τις κρατικές βιομηχανίες επεξεργασίας ορυκτών, μεταλλευμάτων, βιομηχανικών υλών, φαρμάκων;
Δεν ήταν μια στρεβλή εκδοχή του καπιταλισμού, όπως αργότερα ισχυρίστηκε η νεοφιλελεύθερη πολιτική. Ηταν η τότε αναγκαία συνειδητή επιλογή του κεφαλαίου, που είχε υποστεί μεγάλη απαξίωση, δεν είχε το κίνητρο, την πρωτοβουλία να μπει στα γεμάτα σε νέο κύκλο επενδύσεων αν δε στηριζόταν μ' αυτό τον τρόπο από το κράτος του. Και βέβαια η στήριξη από το κράτος και με τις κρατικές, καπιταλιστικού τύπου επιχειρήσεις, έφερε νέα κεφάλαια, βγαλμένα από το μόχθο των εργαζομένων μέσω του καπιταλιστικού σχεδιασμού, των Προγραμμάτων Επενδύσεων, χορηγήσεων, κρατικών έργων υποδομών κ.λπ., κεφάλαια που διοχετεύτηκαν σε παλιούς και νέους καπιταλιστές.
Η μόνη αλλά ποιοτική διαφορά είναι ότι αυτός ήταν καπιταλιστικός σχεδιασμός όταν και όσο τον είχαν ανάγκη οι καπιταλιστές στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και προς εξυπηρέτησή της. Διόλου τυχαία οι μετέπειτα ιδιωτικοποιήσεις έφεραν πολύ μεγαλύτερους μονοπωλιακούς ομίλους, μετόχους που είναι μεγιστάνες του παγκόσμιου πλούτου.
Αλλά και στην Ελλάδα, από κρατικές επιχειρήσεις, από κρατικά μισθωμένους εργατοϋπάλληλους και διευθυντές έγινε ο μεταπολεμικός πλήρης εξηλεκτρισμός, τα υδροηλεκτρικά φράγματα και σταθμοί, έφτασε η τηλεφωνία και στο τελευταίο νησί, φτιάχτηκαν οι Ελληνες καπιταλιστές διεθνούς εμβέλειας.
Κι όταν έκριναν ότι μπορούν να επεκταθούν σε τέτοιες οικονομικές δραστηριότητες, έπρεπε να καταργηθεί το κρατικό μονοπώλιο, να επιτραπεί η πώλησή του, ν' αλλάξει η νομοθεσία, να προβληθεί μια δουλεμένη επιχειρηματολογία για να αλλάξει χαρακτήρα η κρατική υπαλληλία, να γίνει εργατικό δυναμικό σε επιχειρήσεις συλλογικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, στις μετοχικές εταιρείες.
Οταν πλέον οι καπιταλιστικές κρατικές επιχειρήσεις ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους, όταν θα έπρεπε το κράτος να κάνει νέες επενδύσεις, βολεύτηκε να κατηγορήσει την κρατική τους υπόσταση, κοροϊδεύοντας τους εργαζόμενους για τα ελαττώματα των κρατικών επιχειρήσεων έναντι των ιδιωτικών, ρίχνοντας το ανάθεμα στους εργαζόμενους των κρατικών επιχειρήσεων κι όχι στο καπιταλιστικό σύστημα.
Η αστική πολεμική κρύβει ότι και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ολοκληρώνουν τον κύκλο τους, την ανάπτυξή τους ακολουθεί η κάμψη, η κρίση, η απαξίωση, γι' αυτό και με τον έναν ή άλλον τρόπο καταστρέφονται, πτωχεύουν, εξαγοράζονται, ενσωματώνονται σε άλλες νεότερες, δυναμικότερες, μεγαλύτερες από άποψη κεφαλαιοποίησης.
Δεν υπάρχει ένας γενικός "κρατισμός", αυτός της Σοβιετικής Ενωσης, της Κούβας, της Κορέας, του Βιετνάμ πριν από τις ανατροπές, του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, του ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του 1980, της Σουηδίας, της Γαλλίας μεταπολεμικά κ.λπ.
Υπάρχει σοσιαλιστική - κομμουνιστική ιδιοκτησία, αλλά σε πλήρη αντίθεση μ' αυτήν υπάρχει η καπιταλιστική κρατική ιδιοκτησία, αυτή δηλαδή που υπήρχε έντονα στη μεταπολεμική καπιταλιστική Ευρώπη, που υπάρχει σήμερα στην Κίνα, στο Βιετνάμ κι αλλού.

Το προϊόν της σοσιαλιστικής παραγωγής δεν είναι εμπόρευμα

Η οπορτουνιστική κριτική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ενωση προβάλλει το "σοσιαλισμό με αγορά", δηλαδή την αποδυνάμωση του κεντρικού σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας που ήταν ο "δούρειος ίππος" της αντεπανάστασης.
Οταν λέμε ότι η αγορά δεν είναι στοιχείο της νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής, εννοείται ότι δεν αναφερόμαστε στα κατάλοιπα της εμπορευματικής παραγωγής που θα διατηρηθούν για κάποια χρόνια, δηλαδή στην περιορισμένη ατομική ή συνεταιριστική αγροτική παραγωγή, στον ατομικό επαγγελματία σε κάποιες υπηρεσίες, π.χ. κομμωτήρια, ξενώνες μερικών δωματίων, καφέ - εστιατόρια.
Δεν εννοούμε, επίσης, ότι θα προμηθευόμαστε είδη κατανάλωσης, ρούχα, υποδήματα κ.λπ. χωρίς την ατομική επιλογή μας.
Εννοούμε την κατάργηση της οικονομικής σχέσης με την οποία παράγεται και προορίζεται το προϊόν ως εμπόρευμα για επιχειρηματικό κέρδος, όχι ως συμβολή σε εργασία που έχει την αμοιβή της.
Οταν λέμε ότι η αγορά δεν έχει θέση στο σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής εννοούμε ότι όχι μόνο η εργατική δύναμη παύει να είναι εμπόρευμα, αλλά παύει να είναι εμπόρευμα το προϊόν της σοσιαλιστικής παραγωγής, τα προϊόντα της καλύπτουν τις ανάγκες του λαού ως αξίες χρήσης και όχι ως εμπορεύματα.
Ακόμα κι όσο θα υπάρχει ορισμένη στενότητα στον όγκο παραγωγής κι όσο δε θα υπάρχει μαζικά κομμουνιστική στάση απέναντι στ' αποθέματα των αξιών χρήσης, δηλαδή πρωτοβουλιακά να μην πάρεις παραπάνω απ' όσο σου χρειάζεται, ακόμα και τότε τα παραγόμενα προϊόντα δεν είναι εμπορεύματα αλλά αγαθά που κατανέμονται μ' ελεγχόμενο τρόπο.
Σήμερα μας φαίνεται δυσνόητο και περίεργο γιατί ζούμε στον καπιταλισμό, αναγκαστικά σκεφτόμαστε και αντιδρούμε με τις νομοτέλειες και τις αξίες του καπιταλισμού, έχουμε συμπεριφορά και σκέψη με βάση τη στέρηση που μας επιβάλλει ο καπιταλισμός.
Την άποψη του "σοσιαλισμού με αγορά" την υποστηρίζουν κομμουνιστικά κι όχι μόνο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, την υιοθέτησε και το ΚΚΣΕ, κόμμα με τέτοια ηρωική, επαναστατική Ιστορία. Αυτό δείχνει ότι η κομμουνιστική πρωτοπορία δεν κατακτιέται μια για πάντα, δεν κληρονομείται στις επόμενες γενιές».