Καμιά επανάπαυση!

Ολοένα και πιο καθαρό γίνεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να διευθετήσει τις εκκρεμότητες με την ΠΓΔΜ αλλά και με την Αλβανία, προκειμένου να συμβάλλει στην ταχύτερη ένταξη αυτών των χωρών στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ (η Αλβανία είναι ήδη στο ΝΑΤΟ) και, μέσα από εκεί, να υπηρετήσει αποτελεσματικότερα τους στόχους και τα «οράματα» της ελληνικής αστικής τάξης για αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή, με την ανάδειξη της Ελλάδας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο.
Οπως αφήνει να εννοηθεί η κυβέρνηση, στη «λύση πακέτο» για το «Σκοπιανό», εκτός από το ζήτημα της ονομασίας και κάποιες αόριστες «εγγυήσεις» για τον αλυτρωτισμό, χωρίς να γίνεται σαφές τι θα γίνει με το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, περιλαμβάνεται και ένας νέος «οδικός χάρτης» για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, όπως και για την «αναπτυξιακή συνεργασία» των χωρών της περιοχής, που δεν γίνεται με κριτήριο τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τα κέρδη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Ανεξάρτητα επομένως από το πώς, πότε και με ποιους όρους θα επιδιωχθεί να κλείσει μια συμφωνία με την ΠΓΔΜ, ο χαρακτήρας, το χρονοδιάγραμμα και το περιεχόμενό της καθορίζονται από αυτόν ακριβώς το στόχο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», που ενσωματώνει ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα και εξελίσσεται ανταγωνιστικά προς τους σχεδιασμούς άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών και κέντρων στη Βαλκανική.
Ηδη, η Ρωσία αντιδρά στην ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ, που δρα αντίρροπα στη δική της παρέμβαση στην περιοχή, ενώ ισχυρά ερείσματα στην περιοχή διατηρούν ή επιδιώκουν να αποκτήσουν η Τουρκία, η Κίνα, ακόμα και χώρες του Κόλπου, αξιοποιώντας το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο στη Βαλκανική.
Στο έδαφος αυτών των ασίγαστων ανταγωνισμών, που δυναμώνουν αντί να κοπάζουν, είναι βάσιμες οι αμφιβολίες εάν η όποια συμφωνία με την ΠΓΔΜ μπορεί να δώσει λύση στα κυρίαρχα ζητήματα, όπως ο αλυτρωτισμός και οι κίνδυνοι αλλαγής συνόρων, κάτι που άλλωστε επιβεβαιώνει η πείρα των λαών από την Ιστορία των Βαλκανίων και της ευρύτερης περιοχής. Πόσο συνέβαλε στην απάλειψη του εθνικισμού στη μια και στην άλλη πλευρά η συνύπαρξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ; Πόσο αμβλύνθηκαν οι εντάσεις με τους Σέρβους, από την αναγνώριση του Κοσσόβου ως ξεχωριστής κρατικής οντότητας;
Πέρα από διακρατικές διευθετήσεις και διεθνείς συμφωνίες, η συντήρηση και αναζωπύρωση των εθνικισμών και αλυτρωτισμών στα Βαλκάνια, το «διαίρει και βασίλευε» συνδέονταν πάντα με τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να προωθήσουν επικίνδυνους σχεδιασμούς και να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, προκαλώντας συρράξεις, αλλάζοντας σύνορα και επεμβαίνοντας ως «σωτήρες». Η διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, το 1991, και όσα ακολούθησαν το επιβεβαιώνουν περίτρανα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ επισήμαινε από τότε με έμφαση ότι το ονοματολογικό δεν είναι το κύριο στις σχέσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ. Οτι το βάρος πρέπει να δοθεί στην απάλειψη του αλυτρωτισμού, στοιχεία του οποίου υπάρχουν και στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας, στη μη αμφισβήτηση συνόρων, στο να βάλουν οι λαοί εμπόδια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις, που στη συνέχεια αιματοκύλησαν τα Βαλκάνια.
Οι πρωταγωνιστές εκείνων των θηριωδιών, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, αυτοί που ενορχήστρωσαν τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και έριξαν λάδι στη φωτιά του εθνικισμού, εμφανίζονται σήμερα προκλητικά ως «εγγυητές» της σταθερότητας στην περιοχή. Κατά τον ίδιο τρόπο, όπως τότε, έτσι και τώρα, σύσσωμο το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές, εναλλάσσοντας τον εθνικισμό με τον κοσμοπολιτισμό, ταυτίζεται με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και διεκδικεί κομμάτι από τη νέα μοιρασιά της πίτας.
Με αυτά τα σχέδια καμιά σχέση δεν έχουν ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί της περιοχής. Εγγύηση για πραγματική σταθερότητα είναι μόνο η ανάπτυξη της πάλης σε κάθε χώρα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τους πολέμους, ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και την καπιταλιστική εξουσία που τους γεννά και τους θρέφει.