Αχαλίνωτη κοροϊδία

Η ...ανισοκατανομή του πλούτου και το γεγονός ότι «μεγαλώνει όλο και περισσότερο η ψαλίδα ανάμεσα στο υπερπλούσιο 1% του πλανήτη, που κατέχει ό,τι το υπόλοιπο 99%», ανησυχούν σοβαρά την κυβέρνηση, αν κρίνουμε από την αρθρογραφία στελεχών της, που ζητούν «προοδευτική διακυβέρνηση» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, για να φορολογήσει το κεφάλαιο και να συμβάλει στην οικοδόμηση ενός αντίστοιχου «ρεύματος» στην ΕΕ. Δουλεύουν ψιλό γαζί τον κόσμο που υποφέρει και προσπαθούν να καλλιεργήσουν την προσδοκία ότι μια κυβέρνηση της «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να μετριάσει, αν όχι να εξαλείψει τις κοινωνικές ανισότητες, που βαθαίνουν στο έδαφος του καπιταλισμού. Ποιος φταίει γι' αυτές τις ανισότητες, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο «αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός», που αναδεικνύει την επικαιρότητα του διλήμματος «πρόοδος - συντήρηση» και «εν τέλει, Αριστεράς - Δεξιάς». Ισχυρίζονται μάλιστα ότι μέχρι και το «διαβόητο ΔΝΤ» αναγνωρίζει πλέον την ανάγκη αύξησης του φόρου στους πλούσιους. Τέτοιες απόψεις και «συνταγές» δεν είναι καινούργιες. Δοκιμάστηκαν και σε προηγούμενες φάσεις ανάπτυξης του καπιταλισμού, από αστικές κυβερνήσεις που ευαγγελίζονταν το τέλος των ανισοτήτων, αλλά αυτό δεν ήρθε ποτέ. Οσο για τα ψευτοδιλήμματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαερώνονται και μόνο από τα συχαρίκια που παίρνει από τις «ιέρειες» του νεοφιλελευθερισμού για την αντιλαϊκή πολιτική του. Ο καπιταλισμός ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε και αυτό δεν μπορεί να το υπερβεί καμιά κυβέρνηση και καμιά «συνταγή» διαχείρισης στο έδαφος του σάπιου συστήματος. Απ' αυτή τη σκοπιά, τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπουν το λαό στη Δευτέρα Παρουσία και λιβανίζουν τον καπιταλισμό, όταν σήμερα προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη της οργάνωσης για την ανατροπή του.

Στάζει μέλι

 

Με συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα, ο Πρόεδρος του Ισραήλ, Ρέουβεν Ρίβλιν, που επισκέπτεται από χτες την Ελλάδα, σχολιάζει με ενθουσιασμό την απόφαση Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, πυροδοτώντας τις αντιδράσεις των Παλαιστινίων. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι όποιος στηρίζει το δίκαιο αίτημα του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει δική του πατρίδα, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην «ευδαιμονία και την ασφάλεια» και στην «αστάθεια και τη σύρραξη». Λέει δηλαδή ότι προϋπόθεση για τη «σταθερότητα» στην περιοχή είναι η αποδοχή των συμφερόντων του κράτους του Ισραήλ, της κατοχής στα Παλαιστινιακά εδάφη, της επιθετικότητάς του, με τη στήριξη των ΗΠΑ. Είναι φανερό ότι με αυτά τα κριτήρια οι ελληνικές κυβερνήσεις (οι προηγούμενες και η σημερινή) οικοδομούν «στρατηγικές σχέσεις» με το Ισραήλ, για τις οποίες μάλιστα ο Ρέουβεν Ρίβλιν έσταζε μέλι στη συνέντευξή του...

Ο αναθεωρητισμός ... 

 

Από τον αντικομμουνισμό του κονσερβοκουτιού και την άθλια προπαγάνδα των «δυο άκρων», έως την οπορτουνιστική «κριτική» για την «καλή» επανάσταση, που την κακοποίησε τάχα ο «σταλινισμός», τα είχαμε ακούσει όλα τη χρονιά που πέρασε, με αφορμή τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. `Η τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, μέχρι που η «Εφημερίδα των Συντακτών» αποφάσισε να αναδημοσιεύσει το περασμένο Σαββατοκύριακο το άρθρο ενός Βρετανού ιστορικού, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η Οκτωβριανή επανάσταση δεν έγινε». Παίρνοντας παραδείγματα από τα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην πρώην ΕΣΣΔ, με χαρακτηριστικότερο την εκβιομηχάνιση της ρωσικής οικονομίας, ο συγγραφέας ισχυρίζεται λίγο - πολύ ότι τα ίδια ζητήματα που έλυσε η Οκτωβριανή Επανάσταση, θα τα έλυναν ούτως ή άλλως οι αστοί μεταρρυθμιστές, αν διαδέχονταν τον τσάρο στην εξουσία, πριν προλάβουν να την καταλάβουν οι μπολσεβίκοι... Επομένως, πολύ κακό για το τίποτα!

... σε άλλα επίπεδα!

 

Γράφει, για παράδειγμα, το άρθρο ότι ...φωτισμένα μυαλά της ρωσικής αστικής τάξης είχαν έγκαιρα διαγνώσει την ανάγκη να «θεμελιωθεί το συγκεντρωτικό κράτος σε όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας», να επεκταθούν «τα όργανα της τοπικής διακυβέρνησης», να βελτιωθούν «οι συνθήκες ζωής των αγροτών», να ενσωματωθούν οι μειονότητες και, τέλος, να υποχρεωθούν οι επιχειρηματίες «να μεριμνούν περισσότερο για την εργατική τάξη», πράγμα που ισχυρίζεται ότι ο Λένιν το επιδίωξε με τη ΝΕΠ. Επομένως, «τι είχαμε, τι χάσαμε», σύμφωνα με τον συγγραφέα του άρθρου, που αποσιωπά συνειδητά ότι η επανάσταση τσάκισε το προηγούμενο αστικό κράτος, ανέδειξε νέες μορφές διακυβέρνησης, με συμμετοχή του επαναστατημένου λαού και, το κυριότερο, συνέτριψε τις παλιές παραγωγικές σχέσεις, υποτάσσοντας το σχεδιασμό της οικονομίας στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι στο κέρδος των καπιταλιστών, όπως γινόταν μέχρι τότε. Φαίνεται πάντως ότι η επιχείρηση αναθεώρησης της Ιστορίας περνάει σιγά σιγά σε άλλο επίπεδο. Μέχρι σήμερα, αν μη τι άλλο, η Οκτωβριανή Επανάσταση αναγνωριζόταν ακόμα και από τους εχθρούς της ως ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Τώρα, εκφράζονται αμφιβολίες για το κατά πόσο υπήρξε...

Ανταμοιβή

 

Μια ολόκληρη σελίδα αφιερώνει η «Αυγή της Κυριακής» για να σερβίρει αναμασημένη την οπορτουνιστική «εκδοχή» της Ιστορίας του ΚΚΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση σε λίγες μέρες 50 χρόνων από τη 12η Ολομέλεια το 1968, που οδήγησε στη δημιουργία του «ΚΚΕ Εσωτερικού». Πολλά βέβαια θα μπορούσε να πει κανείς για τα «σχήματα» με τα οποία οι οπορτουνιστές «διαβάζουν» την Ιστορία του Κόμματος, με το βλέμμα στο πώς θα χτυπηθεί η στρατηγική του ΚΚΕ σήμερα. Αλλά επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, αρκεί να κρατήσει κανείς την κατακλείδα των τόσων λέξεων: Οτι δηλαδή, όπως λέει ο αρθρογράφος, «καρπός των προσπαθειών» όσων αντιτάχθηκαν στη 12η Ολομέλεια, «είναι η σημερινή κυβέρνηση "με το αριστερό πρόσημο"». Ετσι είναι. Η διαχρονική προσπάθεια των οπορτουνιστών να διαλύσουν το ΚΚΕ, παρά την αποτυχία της, αναγνωρίστηκε και με το παραπάνω από το σύστημα. Τόσο που να καμαρώνουν σήμερα σαν «γύφτικα σκεπάρνια»...

Ριζοσπάστης