Ο Λένιν για τον εθνικισμό και το ζήτημα του “εθνικού πολιτισμού”

Η επέτειος θανάτου Λένιν φέτος συμπίπτει στη χώρα μας με την απόπειρα αναβίωσης του εθνικιστικού κλίματος των αρχών της δεκαετίας του ’90, και μπορεί σήμερα η συστράτευση κατά των “σκοπιανών σκυλιών” να μην αποκλείει από τους κόλπους της μόνο τους “Λακεδαιμόνιους”, αλλά για τους δικούς τους, κάθε άλλο παρά διεθνιστικούς λόγους κι άλλες δυνάμεις, το δηλητήριο του μίσους διαχέεται επί της ουσίας ανενόχλητο από πολλές πλευρές, έστω και λιγότερο επίσημες απ’ό,τι μια 25ετία και πλέον πριν. Από αυτή την άποψη έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε ορισμένα από τα λόγια του μεγάλου επαναστάτη από το έργο Κριτικά σημειώματα για το εθνικό ζήτημα. Χωρίς σαφώς να θέλουμε να κάνουμε μηχανιστικές αναγωγές του σήμερα στις συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκαν τα κείμενα, θεωρούμε ότι ιδιαίτερα οι αναφορές του στον “εθνικό πολιτισμό”, την ταξική φύση του οποίου αναδεικνύει με σαφήνεια, έχουν σημαντική επικαιρότητα, δεδομένου ότι ειδικά στο Μακεδονικό ζήτημα, θέματα πολιτισμικής φύσης όπως η ιστορία και η γλώσσα τίθενται στην προπαγανδιστική προμετωπίδα των κάθε λογής σκοπιανοφάγων. Στον αστικό εθνικισμό που υποκρύπτει αυτό το σύνθημα, ο Λένιν προτάσσει ως αντίβαρο την αναγκαιότητα ανάδειξης των -εμβρυακών έστω-δημοκρατικών και σοσιαλιστικών στοιχείων που λανθάνουν σε κάθε εθνικό πολιτισμό, με στόχο τη δημιουργία ενός διεθνικού πολιτισμού του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

[…]

Τέτοιος είναι κάθε φιλελευθερο-αστικός εθνικισμός, όχι μόνο ο μεγαλορωσικός (αυτός είναι ο χειρότερος απ’ όλους, λόγω του βίαιου χαρακτήρα του και της συγγένειάς του με τους κ. Πουρισκέβιτς), μα και ο πολωνικός, και ο εβραϊκός, και ο Ουκρανικός, και ο γεωργιανός και κάθε άλλος. Με το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού» η αστική τάξη όλων των εθνών, και της Αυστρίας και της Ρωσίας, ασκεί στην πράξη πολιτική διαίρεσης των εργατών και εξασθένισης της δημοκρατίας και παζαρεύει σαν έμπορος με τους τσιφλικάδες το ξεπούλημα των λαϊκών δικαίων και της λαϊκής ελευθερίας.

Το σύνθημα της εργατικής δημοκρατίας δεν είναι ο «εθνικός πολιτισμός», μα ο διεθνικός πολιτισμός του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η αστική τάξη θα προσπαθήσει να εξαπατήσει το λαό με τα κάθε λογής «θετικά» εθνικά προγράμματα. Ο συνειδητός όμως εργάτης θα της απαντήσει: υπάρχει μια λύση του εθνικού ζητήματος (εφόσον είναι γενικά δυνατή η λύση του στον κόσμο του καπιταλισμού, στον κόσμο του κέρδους, της φαγωμάρας και της εκμετάλλευσης) και η λύση αυτή είναι ο συνεπής δημοκρατισμός.

[…]

Στην εθνική φαγωμάρα των διαφόρων αστικών κομμάτων γύρω απ’ τα ζητήματα της γλώσσας κλπ. και σαν αντίβαρο σε κάθε αστικό εθνικισμό η εργατική δημοκρατία αντιπαραθέτει το αίτημα: απόλυτη ενότητα και ολοκληρωτική συγχώνευση των εργατών όλων των εθνοτήτων σε όλες τις εργατικές οργανώσεις, συνδικαλιστικές, συνεταιριστικές, καταναλωτικές, μορφωτικές και κάθε λογής άλλες. Μόνο μια τέτοια ενότητα και συγχώνευση να περιφρουρήσει τη δημοκρατία, να περιφρουρήσει τα συμφέροντα των εργατών ενάντια στο κεφάλαιο – που έγινε κιόλας και γίνεται όλο και περισσότερο διεθνικό – να περιφρουρήσει τα συμφέροντα της ανάπτυξης της ανθρωπότητας προς ένα νέο σύστημα ζωής, ξένο προς κάθε προνόμιο και κάθε εκμετάλλευση.

 […]

Το συμπέρασμα; Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε φιλελευθερο-αστικός εθνικισμός καλλιεργεί σε μεγάλο βαθμό τη διαφθορά στο εργατικό περιβάλλον και προξενεί τεράστια ζημιά στην υπόθεση της ελευθερίας και στην υπόθεση της προλεταριακής ταξικής πάλης. Αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, γιατί η αστική τάξη (και η αστοτσιφλικάδικη) καλύπτεται με το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού». Εξ ονόματος του εθνικού πολιτισμού – του μεγαλορωσικού, του πολωνικού, του εβραϊκού, του ουκρανικού κλπ. – σκαρώνουν τις αντιδραστικές βρωμοδουλιές τους οι μαυροεκατονταρχίτες και οι κληρικόφρονες και σε συνέχεια και οι αστοί όλων των εθνών.

Αυτή είναι η πραγματικότητα της σύγχρονης εθνικής ζωής, αν τη δούμε μαρξιστικά, δηλ. από την άποψη της ταξικής πάλης, αν αντιπαραβάλουμε τα συνθήματα με τα συμφέροντα και με την πολιτική των τάξεων και όχι με τις κούφιες «γενικές αρχές» και τις πομπώδικες διακηρύξεις και φράσεις.

Το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού είναι αστική (και συχνά μαυροεκατονταρχίτικη-κληρικαλική) απάτη. Το σύνθημά μας είναι: διεθνικός πολιτισμός του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.

[…]

Σε κάθε εθνικό πολιτισμό υπάρχουν, έστω και όχι αναπτυγμένα, στοιχεία δημοκρατικού και σοσιαλιστικού πολιτισμού, επειδή σε κάθε έθνος υπάρχει η εργαζόμενη και εκμεταλλευόμενη μάζα, που οι συνθήκες της ζωής της γεννούν αναπόφευκτα τη δημοκρατική και τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Σε κάθε έθνος όμως υπάρχει και αστικός πολιτισμός (και στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα και μαυροεκατονταρχίτικος και κληρικαλικός πολιτισμός) – και μάλιστα όχι απλώς σαν «στοιχεία» πολιτισμού, αλλά σαν κυρίαρχος πολιτισμός. Γι’ αυτό ο «εθνικός πολιτισμός» γενικά είναι ο πολιτισμός των τσιφλικάδων, των παπάδων, και της αστικής τάξης. Αυτή τη θεμελιακή αλήθεια, στοιχειώδη για κάθε μαρξιστή, ο μπουντιστής δεν τη φώτισε και «μας ξεκούφανε» με το λεξομάζωμά του, δηλαδή στην πράξη, αντί ν’ αποκαλύψει και να εξηγήσει στον αναγνώστη το ταξικό βάραθρο, το συσκότισε. Στην πράξη ο μπουντιστής ενήργησε σαν αστός που έχει κάθε συμφέρον να διαδίδεται η πίστη σ’ ένα εξωταξικό εθνικό πολιτισμό.

Διατυπώνοντας το σύνθημα του «διεθνικού πολιτισμού του δημοκρατισμού και του παγκόσμιου εργατικού κινήματος», παίρνουμε από τον κάθε εθνικό πολιτισμό μόνο τα δημοκρατικά και σοσιαλιστικά του στοιχεία, τα παίρνουμε μόνο και αποκλειστικά σαν αντίβαρο στον αστικό πολιτισμό, στον αστικό εθνικισμό κάθε έθνους. Κανένας δημοκράτης και πολύ περισσότερο κανένας μαρξιστής δεν αρνείται την ισοτιμία των γλωσσών ή την ανάγκη να κάνει ο καθένας στη μητρική του γλώσσα την πολεμική ενάντια στη «δική του» αστική τάξη, να προπαγανδίζει σ’ αυτή τη γλώσσα τις αντικληρικαλικές ή αντιαστικές ιδέες στους «δικούς του» αγρότες και μικροαστούς, δε χρειάζεται καν συζήτηση γι’ αυτό, τις αναμφισβήτητες αυτές αλήθειες τις χρησιμοποιεί ο μπουντιστής για να κρύψει το επίμαχο ζήτημα δηλαδή την πραγματική ουσία του ζητήματος.

Το ζήτημα είναι αν επιτρέπεται στους μαρξιστές να διατυπώνουν άμεσα ή έμμεσα το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού, ή πρέπει υποχρεωτικά να προπαγανδίζουν ενάντιά του σε όλες τις γλώσσες το σύνθημα του διεθνισμού των εργατών, «προσαρμοζόμενοι» σ’ όλες τις τοπικές και εθνικές ιδιομορφίες.

Η σημασία του συνθήματος του «εθνικού πολιτισμού» δεν καθορίζεται από την υπόσχεση ή τις αγαθές προθέσεις ενός οποιουδήποτε διανοουμενίσκου να «ερμηνεύει» αυτό το σύνθημα «με την έννοια της προαγωγής του διεθνικού πολιτισμού μέσω του εθνικού πολιτισμού». Θα ήταν παιδιάστικος υποκειμενισμός να βλέπουμε έτσι το ζήτημα. Η σημασία του συνθήματος του εθνικού πολιτισμού καθορίζεται απ’ τον αντικειμενικό συσχετισμό όλων των τάξεων της δοσμένης χώρας και όλων των χωρών του κόσμου. Ο εθνικός πολιτισμός της αστικής τάξης αποτελεί γεγονός (και το ξαναλέω ότι η αστική τάξη συναλλάσσεται παντού με τους τσιφλικάδες και τους παπάδες).

Μαχόμενος αστικός εθνικισμός που αποκτηνώνει, αποβλακώνει και διαιρεί τους εργάτες, για να τους σύρει στο άρμα της αστικής τάξης – να ποιο είναι το βασικό γεγονός της σύγχρονης πραγματικότητας.

Όποιος θέλει να υπηρετεί το προλεταριάτο, έχει χρέος να συνενώνει τους εργάτες όλων των εθνών, παλεύοντας ακλόνητα ενάντια στον αστικό εθνικισμό, και το «δικό του» και τον ξένο. Όποιος υπερασπίζει το σύνθημα του εθνικού πολιτισμού δεν έχει θέση μέσα στους μαρξιστές, αλλά μέσα στους εθνικιστές μικροαστούς.

Πάρτε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Μπορεί ένας μεγαλορώσος μαρξιστής να δεχθεί το σύνθημα του εθνικού, δηλ. του μεγαλορωσικού πολιτισμού; Όχι. Έναν τέτοιον άνθρωπο πρέπει να τον κατατάξουμε στους εθνικιστές κι όχι στους μαρξιστές. Έχουμε χρέος να αγωνιζόμαστε ενάντια στον κυρίαρχο μαυροεκατονταρχίτικο και αστικό εθνικό πολιτισμό των μεγαλορώσων, αναπτύσσοντας αποκλειστικά με διεθνιστικό πνεύμα και σε στενότατη συμμαχία με τους εργάτες των άλλων χωρών τα έμβυα που υπάρχουν και στην ιστορία του δημοκρατικού και του εργατικού μας κινήματος. Να αγωνίζεσαι ενάντια στους δικούς μεγαλορώσους τσιφλικάδες και αστούς, ενάντια στον «πολιτισμό» τους, εξ ονόματος του διεθνισμού, να αγωνίζεσαι «προσαρμοζόμενος» στις ιδιομορφίες των Πουρισκέβιτς και των Στρούβε – αυτό είναι το καθήκον σου κι όχι να κηρύχνεις, μήτε να ανέχεσαι το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού».

[…]Ο μαρξισμός είναι ανειρήνευτος με τον εθνικισμό, ακόμα και με τον πιο «δίκαιο», «καθαρούτσικο», εκλεπτυσμένο και πολιτισμένο. Ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση κάθε εθνικισμού το διεθνισμό, τη συγχώνευση όλων των εθνών σε μια ανώτατη ενότητα που αναπτύσσεται μπρος στα μάτια μας με κάθε βέρστι σιδηροδρομικής γραμμής, με κάθε διεθνές τράστ, με κάθε ένωση εργατών (διεθνή ως προς την οικονομική της δράση, και κατόπιν και ως προς τις ιδέες και τις επιδιώξεις της).

Ιστορικά η αρχή της εθνικότητας είναι αναπόφευκτη στην αστική κοινωνία και ο μαρξιστής, παίρνοντας υπόψη του αυτή την κοινωνία, αναγνωρίζει πέρα για πέρα την ιστορική δικαιολόγηση των εθνικών κινημάτων. Για να μη μεταβληθεί όμως αυτή η αναγνώριση σε απολογία του εθνικισμού, πρέπει να περιορίζεται αυστηρότατα μόνο σε ότι προοδευτικό υπάρχει σ’ αυτά τα κινήματα, έτσι που η αναγνώριση αυτή να μην οδηγήσει σε συσκότιση της προλεταριακής συνείδησης από την αστική ιδεολογία.

Είναι προοδευτικό το ξύπνημα των μαζών από το φεουδαρχικό λήθαργο, η πάλη τους ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού, για τα κυριαρχικά δικαιώματα του έθνους. Από εδώ απορρέει η απόλυτη υποχρέωση κάθε μαρξιστή να υπερασπίζεται τον πιο αποφασιστικό και τον πιο συνεπή δημοκρατισμό σ’ όλα τα σημεία του εθνικού ζητήματος. Το καθήκον αυτό βασικά έχει αρνητικό χαρακτήρα. Το προλεταριάτο όμως δεν μπορεί να προχωρήσει στην υποστήριξη του εθνικισμού πέρα απ’ αυτό το σημείο, γιατί παραπέρα αρχίζει η «θετική» δράση της αστικής τάξης, που αποβλέπει στη στερέωση του εθνικισμού.

Η αποτίναξη κάθε φεουδαρχικού ζυγού, κάθε καταπίεσης των εθνών, κάθε προνόμιου ενός από τα έθνη ή μιας από τις γλώσσες αποτελεί απόλυτη υποχρέωση του προλεταριάτου σαν δημοκρατικής δύναμης, είναι απόλυτο συμφέρον της προλεταριακής ταξικής πάλης, που τη συσκοτίζουν και την ανακόπτουν οι εθνικές φαγωμάρες. Η υποβοήθηση όμως του αστικού εθνικισμού πέρα απ’ αυτά τα όρια τα αυστηρά περιορισμένα μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια, ισοδυναμεί με προδοσία του προλεταριάτου και με πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης. Εδώ υπάρχει ένα σύνορο συχνά πολύ δυσδιάκριτο, που το ξεχνούν ολότελα οι μπουντιστές και οι Ουκρανοί εθνικοσοσιαλιστές.

Πάλη ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση – ασφαλώς ναί! Πάλη για κάθε λογής εθνική ανάπτυξη, για τον «εθνικό πολιτισμό» γενικά – ασφαλώς όχι. Η οικονομική ανάπτυξη της καπιταλιστικής κοινωνίας δίνει σ’ όλο τον κόσμο παραδείγματα εθνικών κινημάτων που δεν έφτασαν σε πλήρη ανάπτυξη, παραδείγματα σχηματισμού μεγάλων εθνών από μια σειρά μικρά έθνη ή σε βάρος ορισμένων μικρών εθνών, παραδείγματα αφομοίωσης εθνών. Αρχή του αστικού εθνικισμού είναι η ανάπτυξη της εθνότητας γενικά, και από εδώ απορρέει η αποκλειστικότητα του αστικού εθνικισμού και το αδιέξοδο όπου οδηγούν οι εθνικές φαγωμάρες. Το προλεταριάτο όμως όχι μόνο δεν αναλαβαίνει την υποχρέωση να υπερασπίζει την εθνική ανάπτυξη κάθε έθνους, μα αντίθετα προειδοποιεί τις μάζες για τον κίνδυνο που κλείνουν μέσα τους τέτοιες αυταπάτες, υποστηρίζει την πιο πλέρια ελευθερία της καπιταλιστικής κυκλοφορίας και χαιρετίζει κάθε αφομοίωση των εθνών, εκτός από εκείνη που γίνεται με τη βία ή στηρίζεται σε προνόμια.

Κατοχύρωση του εθνικισμού μέσα σε μια ορισμένη «δίκαια» περιορισμένη σφαίρα, «νομική κατοχύρωση» του εθνικισμού, δημιουργία στέρεου και μόνιμου φραγμού ανάμεσα σ’ όλα τα έθνη μέσω ενός ιδιαίτερου κρατικού θεσμού – να ποιο είναι το ιδεολογικό βάθρο και το περιεχόμενο της πολιτιστικής-εθνικής αυτονομίας. Η σκέψη αυτή είναι πέρα για πέρα αστική και πέρα για πέρα κάλπικη. Το προλεταριάτο δεν μπορεί να υποστηρίξει καμιά κατοχύρωση του εθνικισμού, αντίθετα υποστηρίζει κάθε τι που βοηθά το σβήσιμο των εθνικών διακρίσεων, το γκρέμισμα των εθνικών φραγμών, κάθε τι που κάνει όλο και πιο στενούς τους δεσμούς ανάμεσα στις εθνότητες, κάθε τι που οδηγεί στη συγχώνευση των εθνών. Κάθε διαφορετική ενέργεια σημαίνει πέρασμα με το μέρος του αντιδραστικού εθνικιστικού μικροαστισμού.[…]

απο την ΚΑΤΙΟΥΣΑ 

Συριζαίοι είσαστε τσιράκια των τραπεζιτών αρπάζετε τα σπίτια των εργατών

 

Απρόκλητη επίθεση με χημικά και γκλομπς δέχτηκαν από τα ΜΑΤ μέλη σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έξω από συμβολαιογραφικό γραφείο στην οδό Καποδιστρίου 18, στην Αθήνα.

Στο συμβολαιογραφικό γραφείο ήταν προγραμματισμένο να γίνει ηλεκτρονικός

πλειστηριασμός και όταν αντιπροσωπεία των εργαζομένων, που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το κτίριο, ζήτησε να συναντηθεί με τον συμβολαιογράφο, δυνάμεις των ΜΑΤ, που προσήλθαν εκείνη τη στιγμή από παρακείμενο σημείο, επιτέθηκαν με βιαιότητα κάνοντας χρήση χημικών ενάντια σε όλους τους συγκεντρωμένους. (Δείτε βίντεο ΕΔΩ)

Οι εργαζόμενοι φώναζαν συνθήματα όπως «Είσαστε τσιράκια των τραπεζιτών αρπάζετε τα σπίτια των εργατών» και «Με ρόπαλα και ΜΑΤ χτυπάτε τους εργάτες και στους τραπεζίτες κάνετε τις πλάτες», ενώ τα ΜΑΤ είχαν φράξει την είσοδο. Αποχώρησαν ύστερα από λίγο με πορεία φωνάζοντας συνθήματα όπως «Εμπρός λαέ ξεσηκωμός, κάτω τα χέρια απ’ του λαού το βιος».

Σε δηλώσεις του αμέσως μετά την επίθεση ο Βασίλης Σταμούλης πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργαζομένων σε Κλωστοϋφαντουργία – Ιματισμό και Δέρμα κατήγγειλε την κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τις δυνάμεις καταστολής για την απρόκλητη επίθεση σε εργαζόμενους και δημοσιογράφους. Σημείωσε ότι αποδεικνύεται πως «όπου δεν πιάνουν τα παραμύθια της κυβέρνησης περί δίκαιης ανάπτυξης χρησιμοποιεί το μαστίγιο, την καταστολή απέναντι στους εργαζόμενους για να διασφαλίσει τα κέρδη των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των επιχειρηματικών ομίλων». Κάλεσε τους εργαζόμενους σε δυνάμωμα της οργάνωσης σε χώρους δουλειάς, να παρεμποδιστούν οι πλειστηριασμοί «ώστε κανείς εργαζόμενος, φτωχομεσαίος αγρότης, βιοτέχνης να μη χάσει το κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του, να μη χάσει το βιος του». (Δείτε βίντεο ΕΔΩ)

Την κυβέρνηση που έδωσε εντολή για την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ καταγγέλλει το ΠΑΜΕ και το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών. 

Τον κυβερνητικό αυταρχισμό σε βάρος όσων αντιστέκονται στους πλειστηριασμούς καταγγέλλει το ΚΚΕ. 

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Με τη δίκη της Χρυσής Αυγής να σέρνεται τρία χρόνια τώρα με τους κατηγορούμενους ούτε που να εμφανίζονται στο δικαστήριο, τους βουλευτές της με την αρωγή και της κυβέρνησης  να νομιμοποιούν την παρουσία τους στο πολιτικό σκηνικό, π.χ. επίσκεψή τους με βουλευτές της συγκυβέρνησης στο Καστελόριζο και δήλωση του Ν. Παρασκευοπούλου για «προσπάθεια ένταξης της Χ. Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας», του οπαδούς της να διαμορφώνουν το κλίμα στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, ομάδες χρυσαυγιτών να  προβαίνουν θρασύτατα  σε βιαιότητες με επιθέσεις όπως αυτές στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο «Φαβέλα» στον Πειραιά, οι φόβοι για φασιστική παρέκκλιση, ανεξαρτήτως των μορφών της,  δεν είναι ανυπόστατοι.

               Επιπλέον, του ΚΚΕ εξαιρουμένου, η έλλειψη βασικού πεδίου  ανταγωνισμού ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, και στη συγκυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση με τους δορυφόρους τους, αναπληρώνεται, μεταξύ άλλων,  από ανταγωνισμούς σε παλιά πεδία, όπως επαναφορά ορολογίας εμφυλίου πολέμου, υποστήριξη εκκλησίας, πισωγύρισμα στο Μακεδονικό, εθνικιστικές κορώνες στα ελληνοτουρκικά,  στοχοποίηση μεταναστών και προσφύγων κλπ. Κι έτσι διαμορφώνεται το περιβάλλον όπου ο φασισμός εξαντλώντας τα συνθήματά του και τα σύμβολά του στο πατριωτικό ρεπερτόριο, μ’ εκμετάλλευση λαϊκών ενστίκτων, πείθει και στεριώνει παρασύροντας μέσω παθιασμένων συναισθημάτων. Κι ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που έχει οδηγηθεί στη απελπισία ακόμα και τις βιαιότητες ή χυδαιότητες των φασιστών τις εκλαμβάνει σαν εξωτερικά σημάδια δύναμης και ζωτικότητας.

               Στην κεντρική σκηνή, η πολιτική περιστρέφεται  σε ατέλειωτες μικροαστικές διαμάχες ελάχιστης ή μηδενικής ουσίας, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που ελεγχόμενα από Μαρινάκη, Αλαφούζο, Σαββίδη και λοιπούς επιχειρηματίες, περισσότερο από ποτέ να είναι απρόθυμα να ασκήσουν έστω και στο ελάχιστο το διαφημιζόμενο ρόλο τους στην αστική δημοκρατία δηλ. να ελέγξουν την εξουσία για τα σοβαρά ζητήματα που ταλανίζουν τον πληθυσμό της χώρας –προγράμματα ιδιωτικοποίησης, φτώχεια, διαφθορά, προωθήσεις ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών κλπ.

               Παρακολουθώντας τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης της «πρώτης φορά αριστεράς» αποκαλύπτεται πως κάτω από την ομπρέλα του αριστερού συνωστίζονταν η σύγχρονη αντισοσιαλιστική, αντικομμουνιστική αστική προπαγάνδα που ήθελε να πείσει για τη συνύπαρξη της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων με την κυριαρχία του καταπιεστή. Και δεν είναι πια μόνο υποψία πως η πεποίθησή αυτών των αριστερών,  ότι αρκούσε ένας αισθητισμός καρυκευμένος με κόκκους  φιλοσοφίας μαζί με  έναν βερμπαλιστικό λαϊκισμό γιομάτο από ακαθόριστο οίκτο και ειδυλλιακή πίστη για το φτωχό λαό τον άξεστο, αλλά  τον πλούσιο σε ακατέργαστη σοφία και καλοσύνη που καταδέχονταν να υπηρετήσουν, δεν ήταν αφελής αλλά σκόπιμη παραπλάνηση. Αυτή ακριβώς η αντίληψη είναι που διατρέχει όλη τη δήλωση, για να δικαιολογήσει την αποδοχή της επιδότησης ενοικίου της,  της Ράνιας Αντωνοπούλου η οποία παραδέχεται ότι  την πρόταση για βουλευτής επικρατείας «αποδέχθηκα την τιμή χωρίς δεύτερη σκέψη για το τι θα άφηνα πίσω» συμπληρώνοντας αλαζονικά παρακάτω πως «Επειδή δεν ήρθα στην Ελλάδα για να γίνω πλουσιότερη και επειδή μοναδικό μου μέλημα ήταν πάντα να υπηρετήσω την προσπάθεια να ξεπεράσει η χώρα μου την οικονομική κρίση, δηλώνω ότι κίνησα ήδη τις διαδικασίες επιστροφής των χρημάτων». Το ύφος της δήλωσης και οι μικροπρεπείς περί της επιδότησης δικαιολογίες αναδεικνύουν χαρακτηριστικά όλων  αυτών των πλούσιων αυτοαποκαλούμενων αριστερών,  που με θράσος οικειοποιούνται το ήθος και τον αγώνα αγωνιστών αριστερών και  κομμουνιστών για να γίνουν πιστευτά τα ενάρετα κηρύγματά τους. Κηρύγματα με γενικεύσεις και αοριστίες, που φτιασιδώνουν τον καπιταλισμό και δεν περιέχουν  τίποτε που να υπονομεύει, αποκαλύπτοντας από τι είναι φτιαγμένος ο πλούτος, το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και που  ανακαλύπτουν σαν  αριστερό φρόνημα το μείγμα  φιλανθρωπίας και φιλοδοξίας. Θα ήταν λοιπόν ποτέ   δυνατό να συγκατανεύσουν στο ζήτημα της κατάργησης  της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, για πάλη  για έλεγχο της οικονομίας από τις τάξεις που παράγουν;  Απομένει επομένως η μεγάλη ιδέα που έχουν για τη δραστηριότητά τους και φυσικά  για τον εαυτό τους  πάνω στην οποία θεμελιώνουν μια γενική αντίληψη για τη ζωή, όπου η δική τους κατάσταση και δράση  φαίνεται σαν ιδιαίτερη αξιόλογη ή τουλάχιστον αυτό θέλουν να προβάλλουν.  

Ιδιαίτερα σ’ αυτά τα χρόνια διακυβέρνησής τους οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ αναβίωσαν κάθε αντικομμουνιστική προπαγάνδα αναδιαμορφώνοντάς τη σαν αριστερά με δεκάδες επίθετα,  που με ψευδομαρξιστικές αναλύσεις διαχειρίζεται την κρίση του καπιταλισμού  εγκλωβίζοντας τους εργαζόμενους σε ιδεολογίες και πρακτικές που συντηρούν το σύστημα.

Και κάπως έτσι γίνονται βάσιμες οι υποψίες πως αστοί, αριστεροί ή όχι, αν η  κοινωνική τάξη απειλείται πραγματικά από τις λαϊκές τάξεις που  με κολακείες εκμεταλλεύονται και οι βασικές αρχές  που στηρίζεται το σύστημα κινδυνεύουν σοβαρά, ακόμα και οι πιο δημοκρατικοί αστοί θα προσχωρήσουν στις  γραμμές του πιο αντιδραστικού κόμματος που θα εμφανιστεί να υπερασπίζεται το υπάρχον σύστημα.

Γι’ αυτό υποστηρίζεται πως είναι αναγκαία η ύπαρξη κι ενίσχυση  εκείνης της πολιτικής δύναμης της  ικανής να ερμηνεύσει τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα, να τα συνθέσει και να συγκρουστεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων οργανώνοντάς τους, δηλ. του ΚΚΕ.

Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά, έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά.

Κατιούσα

Στιγμιότυπο από το σημερινό αντι-ιμπεριαλιστικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα. Ο χαιρετισμός του φαντάρου Αιμίλιου Κακλαμάνου, από την 33η επιλαρχία μέσων αρμάτων.

Εμείς, οι Έλληνες στρατιώτες που υπηρετούμε τη θητεία μας και βρισκόμαστε σήμερα εδώ στο Σύνταγμα, νιώθουμε μεγάλη περηφάνια που μαζί με εργαζόμενους, μαζί με τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, τους συναδέλφους και τους συμφοιτητές μας ενώνουμε τη φωνή μας μαζί σας:
Καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή, να φύγουνε οι βάσεις και οι ΝΑΤΟικοί.  
Αυτό το σύνθημα θέλουμε να ακουστεί δυνατά και μέσα στα στρατόπεδα. Και η φωνή μας μπορεί να γίνει πιο δυνατή όταν τον ίδιο αγώνα, με τα ίδια συνθήματα δίνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων έξω από τα στρατόπεδα, μέσα στους τόπους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές.
Οι αγώνες του λαού για το δίκιο μπορούν να δυναμώσουν τη φωνή κάθε στρατιώτη που δεν αποδέχεται σήμερα να υπηρετεί το ΝΑΤΟ, τους Αμερικανούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και τα σχέδια του κεφαλαίου.
Φτάνει πια η κοροϊδία και τα ψέματα.
– Μας παρουσιάζουν ως μονόδρομο τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, γιατί “το ΝΑΤΟ εξασφαλίζει την ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή.”
Δεν νιώθουμε καμιά ασφάλεια με τις προκλητικές δηλώσεις της “σύμμαχου της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ” Τουρκίας που αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης, τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και στην πράξη εντείνει την επιθετικότητά της με παραβιάσεις, Navtex και σοβαρά επεισόδια στα Ίμια. Δεν νιώθουμε καμιά ασφάλεια όταν την ίδια ώρα αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ “νίπτουν τας χείρας των” για όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο.
– Μας κρύβουν το λόγο για τον οποίο μαίνονται οι αντιπαραθέσεις στην περιοχή μας.
Για να μη δούμε την πραγματικότητα. Για να μη δούμε ότι οι ανταγωνισμοί στην περιοχή μας γίνονται για τον έλεγχο των δρόμων Ενέργειας, μεταφοράς εμπορευμάτων, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και σέρνουν από πίσω ακόμα μεγαλύτερες αντιπαραθέσεις μεταξύ των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας ακόμα και της Κίνας για τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους.
Γι’ αυτό στέλνουν στρατιώτες σαν εμάς να φυλάνε τα γεωτρύπανα, τους αγωγούς, τις επενδύσεις του κεφαλαίου, ελληνικού και ξένου. Γι’ αυτό Έλληνες στρατιωτικοί συμμετέχουν σε αποστολές εκτός συνόρων. Γι’ αυτό η χώρα μας συμμετέχει ενεργά στα σχέδια του ΝΑΤΟ, γιατί θέλει να συμμετέχει και στη μοιρασιά της λείας. Γι’ αυτό τόσα χρόνια δίνουν τη Σούδα, τώρα το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης κι άλλες υποδομές για το ΝΑΤΟ. Μαζί σας βροντοφωνάζουμε:
Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών.
Οι φαντάροι  είναι του λαού παιδιά, έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά.
Υπερασπιζόμαστε το λαό μας, τα σύνορα της χώρας μας, στην πρώτη γραμμή. Δεν θα ματώσουμε όμως για τα κέρδη των πολυεθνικών του πετρελαίου, αλλά για μια πατρίδα της προκοπής χωρίς φτώχεια και πολέμους.
Με δύναμη και αυτοπεποίθηση συνεχίζουμε. Γεια σας».

Κάλεσμα αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στα σχέδια ΝΑΤΟ - ΕΕ και την εμπλοκή της Ελλάδας

Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη χτεσινή συγκέντρωση

Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Απόψε από δω, από το Σύνταγμα, απευθυνόμαστε στους εργάτες και τους ανέργους, στους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων που παρακολουθούν τις επικίνδυνες εξελίξεις στη γειτονιά μας, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, εξελίξεις που κρατούν αναμμένο το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Συρία, μετά και τη στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας, αλλά και στην Παλαιστίνη, την Υεμένη, τη Λιβύη μέχρι τη νοτιοανατολική Ουκρανία.
Απευθυνόμαστε σε όσους παρακολουθούν με ανησυχία την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο και στην Κύπρο με τις συνεχείς προκλήσεις, μέχρι και το πρόσφατο σοβαρό επεισόδιο με τον εμβολισμό σκάφους στα Ιμια.
Σας καλούμε να δείτε όσα κρύβουν, να δείτε «το δάσος», δηλαδή τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, τη σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων συνολικά στα Βαλκάνια και όχι μόνο το «δέντρο», δηλαδή το παζάρι για το όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Μιλάμε πρόσωπο με πρόσωπο με όλους όσοι πίσω από τον αποπροσανατολισμό, τον εφησυχασμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί δήθεν σταθερότητας και ασφάλειας, βλέπουν να ματώνουν τους λαούς για τη «σταθερότητα» και την «ασφάλεια» της κερδοφορίας των μονοπωλίων τους.

Ο λαός μας δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τους λαούς των Βαλκανίων, δεν έχει να χωρίσει τίποτα με το γειτονικό τουρκικό λαό.
Γι' αυτό κανείς να μην πιαστεί στα δίχτυα του εθνικισμού, που δηλητηριάζει τους λαούς για να κρύψει ότι οι εργάτες σε όλες τις χώρες έχουν τον ίδιο αντίπαλο, τους εκμεταλλευτές τους, τους αστούς και το σάπιο σύστημά τους.
Απευθυνόμαστε πιο ειδικά στους εν ενεργεία στρατιωτικούς, στους απόστρατους και στους νέους που υπηρετούν τη θητεία τους. Ξέρουμε ότι όλα αυτά τα ζητήματα τους απασχολούν έντονα, λόγω του ιδιαίτερου ρόλου που έχουν.
Απευθυνόμαστε στους στρατιωτικούς που στην πλειοψηφία τους προέρχονται από λαϊκές οικογένειες και έχουν υποστεί, όπως όλος ο λαός μας, τις επιπτώσεις από την κρίση και την αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων.
Τους καλούμε να αφουγκραστούν με προσοχή, χωρίς προκαταλήψεις, τις θέσεις του ΚΚΕ, που μάλιστα φέτος συμπληρώνει ζωή ενός αιώνα. Μέσα σε αυτήν τη μεγάλη και ηρωική πορεία, αγωνιζόμενο, πλαισιώθηκε από εκατοντάδες στρατιωτικούς και στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας που εξέφραζαν το γνήσιο πατριωτισμό.
Τώρα χρειάζεται επαγρύπνηση και ετοιμότητα της εργατικής τάξης, όλου του λαού.
Τώρα χρειάζεται να δυναμώσει η λαϊκή πάλη, που θα απαιτεί καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στα επικίνδυνα σχέδια των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

Εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί, είναι οι κυβερνήσεις τους, οι βάσεις και οι ΝΑΤΟικοί.
Να κλείσει η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλάδα.
Να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων.
Τώρα χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρύτερη γειτονιά μας

Εδώ στα Βαλκάνια, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ απεργάζονται νέα επικίνδυνα σχέδια, για να ενισχύσουν την παρουσία τους σε μια περιοχή όπου διασταυρώνονται οι αντιθέσεις και οι σκληροί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και αστικές τάξεις της περιοχής, για το ποιος θα αποκτήσει προβάδισμα και πλεονεκτική θέση στην προσέλκυση κεφαλαίων, ποιος θα ελέγξει τις διαδρομές και θα επιβάλει τα δικά του σχέδια ενεργειακών αγωγών, επιλέγοντας την πιο συμφέρουσα κάθε φορά πολιτική, οικονομική και στρατιωτική συμμαχία για να πετύχει αυτούς τους στόχους.
Εδώ στα Βαλκάνια, τα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ συγκρούονται με τα ανταγωνιστικά σχέδια της Ρωσίας, η οποία επιδιώκει την αναβάθμιση της θέσης της με τη διείσδυση στην περιοχή ρωσικών κεφαλαίων και εμπορευμάτων, τη χάραξη νέων «ενεργειακών δρόμων», την αύξηση των μεριδίων των δικών της μονοπωλίων στις αγορές και βέβαια τη διατήρηση της αποτρεπτικής ικανότητας του πυρηνικού οπλοστασίου της.

Εδώ στα Βαλκάνια, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο γιατί ενεργό ρόλο επιδιώκουν να παίξουν και άλλα ισχυρά κράτη, όπως για παράδειγμα η Κίνα, η οποία ουσιαστικά επιχειρεί να γίνει πρώτη οικονομική καπιταλιστική δύναμη.
Εδώ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή, «ηγεμονικό ρόλο» διεκδικεί και η Τουρκία, η οποία εμφανίζεται με το μανδύα του προστάτη των μουσουλμάνων.
Για όλους αυτούς τους λόγους, οι σύμμαχοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, αναπροσαρμόζουν την τακτική τους όχι μόνο στα Βαλκάνια, αλλά συνολικά στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, με στόχο να βγουν πιο ενισχυμένες στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία και την Κίνα.
Ιεραρχούν την ένταξη των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ, γι' αυτό και θέλουν να φύγει από τη μέση το εμπόδιο που δημιουργεί η ονομασία της ΠΓΔΜ, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ τον Ιούλη.
Βέβαια, μπορεί τα Βαλκάνια να είναι το σπίτι μας, όμως η Συρία είναι η γειτονιά μας και, όπως λέει και ο λαός μας, «όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, η φωτιά θα έρθει και στο δικό σου».
Και η φωτιά του ιμπεριαλιστικού πολέμου που καίει στη Συρία προειδοποιεί για τους τεράστιους κινδύνους που προκαλούν οι ανταγωνισμοί των ισχυρών.
Η αιματηρή στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στη Βόρεια Συρία σηματοδοτεί μια νέα φάση αναδιάταξης των δυνάμεων που συγκρούονται στη Συρία.
Ας σκεφτούμε πως ανάμεσα στις χώρες που εμπλέκονται στον πόλεμο της Συρίας είναι και η Ελλάδα, η οποία παρέχει τη βάση της Σούδας και άλλες υποδομές στις ΗΠΑ.
Πως ακριβώς για τους ίδιους λόγους ο ΝΑΤΟικός στόλος έχει αναπτυχθεί στο Αιγαίο μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με πρόσχημα τους πρόσφυγες.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση κινείται και η απόφαση των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντάς την ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, επιδιώκοντας να βάλουν ταφόπλακα στην πάλη του λαού της Παλαιστίνης για βιώσιμο κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
Στη Συρία παίρνει σάρκα και οστά το σύνθημα «Οι ιμπεριαλιστές τη Γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν».
Αφού το μεγάλο παζάρι, για τον έλεγχο του ενεργειακού πλούτου και της μεταφοράς του, των σφαιρών επιρροής, βάζει σε κίνηση τη διαδικασία αμφισβήτησης και επαναχάραξης των συνόρων με το αίμα των λαών της περιοχής.

Παράγοντας αστάθειας και ανασφάλειας για το λαό το ΝΑΤΟ

Μετά τα Βαλκάνια και τη Συρία, το επικίνδυνο σκηνικό στην περιοχή μας συμπληρώνουν οι νέες διεργασίες στο Κυπριακό, οι οποίες οδηγούν στην οριστικοποίηση της διχοτόμησης του νησιού, ουσιαστικά στη συγκρότηση δύο ξεχωριστών κρατικών οντοτήτων, που μόνο τυπικά και συγκυριακά θα έχουν κάποια στοιχεία Ομοσπονδίας.
Το επικίνδυνο σκηνικό συμπληρώνεται με την κλιμάκωση της επιθετικότητας της Τουρκίας, η οποία αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο, ιδιαίτερα τα σύνορα, μετά και την επισημοποίηση των διεκδικήσεων της Τουρκίας μέσα από ελληνικό έδαφος, κατά την πρόσφατη επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα.
Το πρόσφατο χτύπημα σε ελληνικό σκάφος δεν είναι τυχαίο.
Προμηνύει ότι η κατάσταση θα κλιμακωθεί παραπέρα, παρά τις καθησυχαστικές δηλώσεις των κυβερνώντων, με άμεσο κίνδυνο την όξυνση της κρίσης στο Αιγαίο, η οποία θα αφορά και ζητήματα «έρευνας και διάσωσης», συνολικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν ο λαός να καταλάβει πως η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης επιδρά και επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και μπορεί να αποτελέσει βασικό παράγοντα πυροδότησης της άμεσης πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας;
Οτι η αστική τάξη της Τουρκίας προσπαθεί να αναβαθμίσει τη θέση της μέσω του ελέγχου και της απόκτησης νέων εδαφών και θαλάσσιων περιοχών;
Τις τελευταίες μέρες περίσσεψαν τα λιβανιστήρια για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που δήθεν παρέχουν ασφάλεια και σταθερότητα στους λαούς των χωρών - μελών τους.
Μάλιστα, ένα - ένα τα παπαγαλάκια του συστήματος λένε: Φανταστείτε τι θα έκανε η Τουρκία αν δεν ήταν «σύμμαχος» χώρα στο ΝΑΤΟ με την Ελλάδα.
Η πείρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων όμως τους διαψεύδει!
Εμείς δεν ξεχνάμε, για παράδειγμα, το ρόλο ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στη δικτατορία '67 - '74 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο!
Δεν ξεχνάμε το ρόλο τους, μαζί και της ΕΕ, στα διχοτομικά «σχέδια Ανάν».
Δεν ξεχνάμε τα θέματα του Αιγαίου από το '74 έως το Γενάρη του '96 και την κρίση των Ιμίων.
Δεν ξεχνάμε ότι η απώλεια τότε των τριών Ελλήνων στρατιωτικών ήταν μόνο το ανθρώπινο τίμημα της κρίσης, που όμως δεν ήταν και το μόνο!
Από τότε μέχρι σήμερα, πάντα υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συνεχίζεται η αμφισβήτηση του καθεστώτος του Αιγαίου, αφού το ΝΑΤΟ είναι αυτό που δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του, θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο.
Ε, λοιπόν, αν αυτά όλα για άλλους συνιστούν ΝΑΤΟική «προστασία και ασφάλεια» της χώρας μας, του λαού της και των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων, για εμάς, για το ΚΚΕ, σημαίνουν ακριβώς το αντίθετο!
Το ΝΑΤΟ δεν προστάτεψε μέχρι σήμερα τα κυριαρχικά δικαιώματα καμιάς χώρας, ούτε πρόκειται να μας προστατέψει στη συνέχεια! Το ΝΑΤΟ και οι άλλοι ιμπεριαλιστές έχουν άλλωστε άλλες, πολύ επικίνδυνες δουλειές! Απ' ό,τι φαίνεται, το ξαναμοίρασμα του κόσμου γύρω μας δεν έχει τελειώσει! Εχουν σκοπό να διαιρέσουν και άλλους λαούς, αξιοποιώντας μειονοτικά, εθνοτικά προβλήματα και αλυτρωτισμούς.

Η κυβέρνηση έχει ρόλο σημαιοφόρου στα ΝΑΤΟικά σχέδια

Ολες οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αναλάβει ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, με το αζημίωτο φυσικά, δηλαδή την προώθηση των συμφερόντων των ελληνικών μονοπωλίων.
Ολες οι πρωτοβουλίες και κινήσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση, μετά το πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και τη συνάντηση με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, δείχνουν ότι ο Τσίπρας πήρε τη σημαία των ΗΠΑ όχι γιατί κληρώθηκε, αλλά γιατί αρίστευσε στο μάθημα «ξέπλυμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού».
Κρατώντας τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επεκτείνει τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα, πρώτα απ' όλα στη Σούδα, αλλά και στον Αραξο, όπου προετοιμάζεται η εγκατάσταση πυρηνικών όπλων, στην Πρέβεζα, ενώ σχεδιάζει και τη δημιουργία νέων, όπως στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
Και με την ευκαιρία, θέλουμε να θέσουμε το εξής ερώτημα: Ισχύει ή δεν ισχύει ότι από 1η Μάρτη ξεκινά η διαδικασία μετεγκατάστασης μη επανδρωμένων αμερικανικών αεροσκαφών τύπου drone στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα; Περιμένουμε απάντηση, κύριοι της κυβέρνησης.
Κρατώντας τη σημαία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, η κυβέρνηση θέλει να λύσει και το ζήτημα με την ΠΓΔΜ - όχι τυχαία, με ορίζοντα τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιούλη - και την ένταξη της γειτονικής χώρας στον ιμπεριαλιστικό αυτό οργανισμό.
Εχουμε πει πολλές φορές και θα το επαναλάβουμε: Συμφωνία μπορεί να υπάρξει, μόνο που η οποιαδήποτε συμφωνία δεν αποτελεί και πραγματική λύση.
Εγγύηση είναι η μη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, γιατί η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι παράγοντας ανασφάλειας, παραπέρα αποσταθεροποίησης, πολεμικών εμπλοκών και προβλημάτων.
Πραγματική λύση σημαίνει εγγυήσεις για εξάλειψη του αλυτρωτισμού, του εθνικισμού, των διεκδικήσεων, εξασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων, που αυτό σημαίνει αλλαγές τώρα και όχι στο απώτερο μέλλον στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ.
Εγγύηση είναι ότι η όποια σύνθετη ονομασία «erga omnes» πρέπει να ορίζεται με αυστηρό γεωγραφικό προσδιορισμό και όχι με «ήξεις - αφήξεις», αλλιώς είναι δώρο - άδωρο.
Το κυριότερο δεν είναι το θέμα της ονομασίας, αλλά η διασφάλιση των σχέσεων ειρηνικής συνεργασίας και ανάπτυξης σχέσεων καλής γειτονίας, διασφάλισης του απαραβίαστου των συνόρων των δύο χωρών, η αποφυγή κάθε αλυτρωτικής προπαγάνδας καθώς και ενεργειών που δυσκολεύουν την προσέγγιση και τη συνεργασία των δύο κρατών, την κοινή πάλη των λαών, που για το Κόμμα μας είναι θεμελιώδες ζήτημα.
Αυτή η θέση του ΚΚΕ, θέση που σταθερά έχουμε από το 1992, απαντά και σήμερα, απαντούσε και τότε στο κυρίαρχο εθνικιστικό ρεύμα, που καλλιεργούσαν τότε όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα, από την «άκρα δεξιά» έως τον τότε ΣΥΝ, μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβέρνηση κρατά τη σημαία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, γιατί μέσω αυτής της επιλογής θέλει να προωθήσει τα στρατηγικά συμφέροντα σημαντικών τμημάτων του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου.
Η «γεωστρατηγική αναβάθμιση», που η κυβέρνηση έχει κάνει σημαία της, είναι ακριβώς αυτό: Η συμμετοχή του ελληνικού κεφαλαίου στους ανταγωνισμούς, στα παζάρια που διεξάγονται στην περιοχή με επίκεντρο τις πρώτες ύλες, τους ενεργειακούς δρόμους, τα μερίδια των αγορών.

Αφοβα κόντρα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς

Απόψε από δω, από το Σύνταγμα, απευθυνόμαστε σε όσους αρνούνται να σηκώσουν τη σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, σε όσους δεν «ξέπλυναν» στη συνείδησή τους τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, σε όσους μαζί μας εξέφρασαν με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη τους στα καραβάνια των προσφύγων - θυμάτων του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη χώρα μας.
Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι βρεθήκαμε μαζί στα συλλαλητήρια ενάντια στις επεμβάσεις του ΝΑΤΟ στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν. Σε όσους και όσες μαζί αντιπαλέψαμε η χώρα μας να γίνει το ορμητήριο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Να ξαναφωνάξουμε όλοι μαζί το σύνθημα «ΝΑΤΟ σημαίνει χούντες και πολέμοι».
Σε όσους δεν θέλουν τη χώρα μας ένα απέραντο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο, από την Αλεξανδρούπολη έως την Κρήτη. Σε όσους θέλουν τα παιδιά τους να ζήσουν σε ένα ασφαλές και ειρηνικό περιβάλλον και ξέρουν ότι αυτό τους το στερεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Απευθυνόμαστε στα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και τα νέα παιδιά που υπηρετούν ή πρόκειται να υπηρετήσουν τη θητεία τους και τους λέμε: Η διεκδίκηση των δικαιωμάτων σας δεν σταματά στις πύλες των στρατοπέδων.
Σταθείτε με αφοβία κόντρα στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.
Τα συμφέροντά σας, όπως και όλων όσοι ανήκουν στα Σώματα Ασφαλείας, ταυτίζονται με τα συμφέροντα των οικογενειών σας, του ελληνικού λαού, και όχι με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ.
Ο πατριωτισμός δεν έχει σχέση με επιδιώξεις ξένων συμφερόντων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ.
Πατριώτες στρατιωτικοί, αστυνομικοί και απλοί λαϊκοί άνθρωποι αντιστάθηκαν με τα όπλα σε πανίσχυρους στρατούς και συμμετείχαν στο ΕΑΜ, στον ΕΛΑΣ, κατά την τριπλή κατοχή της χώρας.
Αυτοί οι πραγματικοί πατριώτες μαχητές της αντίστασης πρέπει να είναι τα φωτεινά παραδείγματα και για το σήμερα.
Τώρα όλοι και όλες με το ΚΚΕ.
Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αναδεικνύει το χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγής των λαών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής.
Επιμένει να αναδεικνύει ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα - στρατιωτικά κυρίως - μέσα.
Οπως σήμερα η πολιτική για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων με ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η οποία μεγαλώνει σε συνθήκες κρίσης, όπου επικρατεί η ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο, έτσι και ο πόλεμος είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής με βίαια στρατιωτικά μέσα, με στόχο την κατάκτηση αγορών, σφαιρών επιρροής, ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Γιατί το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει ότι οι ίδιοι που κλέβουν τον ιδρώτα της εργατικής τάξης σε συνθήκες ειρήνης είναι οι ίδιοι που τη στέλνουν στον πόλεμο για να σκοτωθεί για τα συμφέροντά τους.
Επιμένει να μιλάει για τον πόλεμο και τις αιτίες του, ταυτόχρονα όμως πρωτοστατεί ώστε να δυναμώσει ο αγώνας ενάντια στα σενάρια αλλαγής συνόρων, σε κάθε εμπλοκή της χώρας σε αυτά τα σχέδια.
Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που σταθερά αποκαλύπτει τι σημαίνει για την εργατική τάξη, το λαό της Ελλάδας η συμμετοχή της χώρας μας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, ποιος ωφελείται και ποιος ωφελήθηκε.
Και λέει, όποιος δεν ξέρει πρέπει να μάθει κι όποιος τα έζησε να θυμηθεί:
Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι οι εμπρηστές των Βαλκανίων, έχουν χαράξει δυο και τρεις φορές με το αίμα των λαών τα σύνορα στα Βαλκάνια από τη δεκαετία του '90 και μετά.
Θέτει το ζήτημα της αποχώρησης της Ελλάδας από όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ζήτημα που μπορεί να το εγγυηθεί οριστικά και μόνιμα, με ανάπτυξη - συνεργασία και φιλία με όλους τους λαούς, μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία.
Ελάτε να παλέψουμε μαζί μέσα στους τόπους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές, στις γειτονιές.
Για να κλείσουν όλες οι ΝΑΤΟικές βάσεις.
Να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιωτικοί από αποστολές εκτός συνόρων.
Κανείς στρατιωτικός ή νεολαίος φαντάρος της πατρίδας να μη δώσει το αίμα του σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο εκτός συνόρων.
Ολοι τους είναι ταγμένοι να υπερασπιστούν τα σύνορα της χώρας στον αέρα, στη στεριά και τη θάλασσα, και πουθενά αλλού!
Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα όμως επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο.
Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.
Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού, έτσι ώστε επιστέγασμα και έπαθλο αυτής της πάλης να είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, η ανάπτυξη και ευημερία για το λαό, με ειρήνη και ευτυχία για όλους και όλες, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που έρχονται.
Ελάτε να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών, που οδηγεί στην αιματοχυσία των λαών.
Ενάντια στον εθνικισμό, που θέλει να κρύψει πως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Τουρκία και σε άλλες χώρες έχουμε σήμερα τον ίδιο αντίπαλο: Τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους.
Να απορρίψουμε τα ύπουλα καλέσματα από ριψάσπιδες περί δήθεν «εθνικής ενότητας», δηλαδή υποταγής της εργατικής τάξης, του λαού στα σχέδια του κεφαλαίου και των αμερικανοΝΑΤΟικών.
Με το ΚΚΕ για να δυναμώσει η πάλη που δημιουργεί τις προϋποθέσεις που θα βάλουν μια και καλή τέρμα στις αιτίες που δημιουργούν τον πόλεμο.
Η πάλη αυτή έχει ως βασική της προϋπόθεση την πραγματική απομόνωση των νεοναζί εγκληματιών, με όποια προβιά κι αν εμφανίζονται, αφού είναι γέννημα - θρέμμα της σαπίλας του καπιταλιστικού συστήματος που τους ανασύρει από τα μαύρα σκοτάδια της ιστορίας της ανθρωπότητας, όταν τους χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά του, για να τους αποσύρει στη συνέχεια, για να τους ξαναχρησιμοποιήσει μετά, ως τσιράκια του συστήματος που είναι, κάποια άλλη κατάλληλη στιγμή ενάντια στο λαό και την πατρίδα.
Τώρα πρέπει να δεχτούν συντριπτικά πολιτικά χτυπήματα από το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα, τα ναζιστικά τέρατα. Να τελειώσει η δίκη τους, που έχει αποδείξει όχι μόνο τις ποινικές ενοχές τους στις συγκεκριμένες υποθέσεις, αλλά και την πρόθεσή τους να διαπράξουν ξανά νέα εγκλήματα, μόλις βρουν την κατάλληλη στιγμή.

Πάλη για να έρθει πραγματικά ο λαός στην εξουσία

Νέοι και νέες,
Λαέ της Αθήνας, Λαέ της Ελλάδας,
Τώρα όλοι και όλες με το ΚΚΕ.
Που θέτει μπροστά στην εργατική τάξη το καθήκον να χαράξει τη δική της πάλη μαζί με όλα τα άλλα λαϊκά στρώματα και το κίνημά τους, για να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας αλλά και για να βγει ο λαός νικητής απέναντι στην καπιταλιστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέμων ή της δήθεν «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.
Πάρτε όλοι τη θέση σας στο πλάι του ΚΚΕ. Γιατί είναι το μόνο πολιτικό κόμμα στην ελληνική κοινωνία που μπορεί να ηγηθεί της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Της προώθησης της συμμαχίας των αντικαπιταλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Να ηγηθεί στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, των επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Για να έρθει πραγματικά ο λαός στην εξουσία, να οικοδομήσει τη νέα κοινωνία χωρίς ανεργία, κρίσεις και πολέμους, που δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλιστική - κομμουνιστική.

Δράκοι

Μεγάλη προβολή βρήκε και στην Ελλάδα το σόου που έστησε ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, με το παιδάκι που εμφανίστηκε στρατιωτικά ντυμένο σε εκδήλωση του κόμματός του, απ' όπου κάλεσε σε ετοιμότητα για όλα τα ενδεχόμενα, ενώ η χώρα του συνεχίζει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία και στο Βόρειο Ιράκ. Η εικόνα ενός πολεμοχαρούς ηγέτη, που εφαρμόζει πολιτική στρατιωτικής πυγμής μέσα και έξω από τη χώρα του, είναι βολική για τα αστικά επιτελεία και στην Ελλάδα, που κρύβουν τις πραγματικές αιτίες και το υπόβαθρο της επικίνδυνης έντασης με την Τουρκία. Γιατί, βέβαια, η επιθετικότητα με την οποία η Τουρκία διευρύνει τις διεκδικήσεις της στην περιοχή και υψώνει τους τόνους σε όλα τα επίπεδα, δεν είναι επιλογή ενός «νευρικού σουλτάνου», αλλά αποτελεί έκφραση ευρύτερων ανταγωνισμών, για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής από τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, μέχρι τα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, στους οποίους εμπλέκονται ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη. Σε αυτούς τους ανταγωνισμούς η Ελλάδα συμμετέχει με αναβαθμισμένο ρόλο, ως σημαιοφόρος των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή, γεγονός που οξύνει τις αντιφάσεις στις σχέσεις της με την Τουρκία. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι τα «παραμύθια με τον κακό δράκο», που παρουσιάζει η κυβέρνηση στο λαό ως «εργαλείο» για να ερμηνεύσει τις εξελίξεις.

Προσπαθούν να κρύψουν τη γύμνια της πολιτικής τους

Με αφορμή το νόμο της κυβέρνησης για τη σταδιακή ένταξη όλων των προνηπίων στα νηπιαγωγεία και τις αντιδράσεις από την ΚΕΔΕ και την ΠΟΕ - ΟΤΑ, έχουμε καθήκον όλοι εμείς που εργαζόμαστε στην προσχολική φροντίδα και αγωγή να φέρουμε στο επίκεντρο αυτά για τα οποία αγωνιά πραγματικά κάθε συνάδελφος, εργαζόμενος στους παιδικούς σταθμούς. Κι αυτό αφορά όλους ανεξάρτητα τους εργαζόμενους, που κάνουν σπουδαίο έργο, δίπλα και μαζί με το παιδαγωγικό, που είναι στο επίκεντρο της όλης διαδικασίας και παίζει τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη και την κοινωνικοποίηση των παιδιών.
Στην κυριολεξία, παίρνουμε τα παιδιά από το χέρι, τα εντάσσουμε σε μια μεγαλύτερη ομάδα και τα βοηθούμε να κάνουνε τα πρώτα τους βήματα στη ζωή, έξω από την προστασία του σπιτιού τους. Ετσι, με τη στοχευμένη παιδαγωγική παρέμβαση, συνολικά με τη λειτουργία μέσα στους παιδικούς σταθμούς, τους δίνουμε τα εφόδια να σταθούν στα πόδια τους, προετοιμάζοντάς τα για ό,τι θα ακολουθήσει στη ζωή τους. Κάθε μικρό βήμα που κάνουν στην αυτονομία, την αυτοεξυπηρέτηση, στη συμπεριφορά, τη συνεργασία μεταξύ τους, στην ομιλία και τη σκέψη, είναι το θεμέλιο από το οποίο θα βγει το υλικό για τη συνολική τους ανάπτυξη.

***

Ομως, αυτό που πραγματικά μας θλίβει είναι ότι το όποιο έργο προσφέρουμε, δεν αφορά όλα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, αλλά μόνο εκείνα που καταφέρνουν κάθε χρόνο να βρουν μια θέση σε παιδικό σταθμό. Κάποια άλλα, τα «τυχερά» για φέτος (γιατί το καλοκαίρι θα ξανακάνουν αίτηση για να δουν αν θα έχουν την ίδια τύχη για του χρόνου), έρχονται με τη «δωροεπιταγή» - voucher στο χέρι, από την «ευαίσθητη» ΕΕ, που αφού έβαλε κάτω, μαζί με την κυβέρνηση, τα δημοσιονομικά, έδωσε από το ...περίσσιο κάτι λίγα για να κάνει «κοινωνική» πολιτική.
Μας θλίβει το γεγονός ότι, επειδή δεν υπάρχουν δομές, στην κυριολεξία στοιβάζουν τα παιδιά μέσα σε 25άρια, ακόμα και 30άρια τμήματα και δυστυχώς κάποιες φορές και 40άρια, με τους εργαζόμενους να αγωνιζόμαστε σε αυτές τις συνθήκες να ανταποκριθούμε στο, έτσι κι αλλιώς, σύνθετο και απαιτητικό έργο μας. Είναι θλιβερό, τη στιγμή που υπάρχουν τόσες ανάγκες, να είναι χιλιάδες οι επιστημονικά καταρτισμένοι συνάδελφοί μας που καταγράφονται στις λίστες του περιθωρίου και της ανεργίας. `Η να μπαινοβγαίνουν κάθε χρόνο, με κάθε είδους «ελαστικές» συμβάσεις, στους παιδικούς σταθμούς.
Αλλά και οι κτιριακές υποδομές σε πολλές περιπτώσεις είναι ακατάλληλες. Υπάρχουν ακόμα και παιδικοί σταθμοί που στεγάζονται σε ενοικιαζόμενες πολυκατοικίες.

***

Αλήθεια, μπροστά σε αυτήν την εικόνα, τι βολικό που είναι, για όποιον ευθύνεται γι' αυτήν, να μιλάει για τίτλους πτυχίων ή για «μοιρασιά» των παιδιών ανάμεσα στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία. Τι όμορφα που προσπαθούν να καλύψουν τη γύμνια της πολιτικής που υπερασπίζονται, βάζοντάς μας να τσακωνόμαστε για όλα όσα είναι μακριά από την καθημερινότητά μας. Μια καθημερινότητα που αφορά όλους μας, τους εργαζόμενους, τα παιδιά και τις οικογένειές τους. Αλήθεια, τα «βαφτίσια» στους τίτλους των πτυχίων είναι το πρόβλημα για την παραπάνω κατάσταση; Η μοιρασιά των παιδιών και της φτώχειας μας είναι που θα λύσουν το πρόβλημα;
Πραγματικά, η ΚΕΔΕ προσπαθεί να βγει λάδι από τις ευθύνες που έχει γι' αυτήν την κατάσταση στους παιδικούς σταθμούς. Γιατί πρωτοστάτησε, σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις, για να την υλοποιήσει, να τη διαμορφώσει και τώρα την υπερασπίζεται ως μια λειτουργία που συνάδει με τα ευρωπαϊκά πρότυπα! Κι επειδή τα έχουν κάνει όλα τόσο καλά, ζήτησαν και τα νηπιαγωγεία στην αρμοδιότητά τους...
Από την άλλη, η συνδικαλιστική πλειοψηφία στην ΠΟΕ - ΟΤΑ και ο ΠΑΣΥΒΝ προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που βιώνουμε καθημερινά υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας μας, αφού δεν έχουν βρει ούτε μια αράδα να γράψουν για τις συνθήκες που επικρατούν στους παιδικούς σταθμούς, τα χιλιάδες παιδιά που στερούνται μια θέση σ' αυτούς και τους χιλιάδες συναδέλφους μας που δουλεύουν με ημερομηνία λήξης. Αντίθετα, μας λένε ότι αυτό που θα φέρει την καταστροφή στα Εργασιακά μας και στην ανάπτυξη των παιδιών, είναι η δίχρονη υποχρεωτική φοίτηση των προνηπίων στα νηπιαγωγεία, ενώ σηκώνουν κουρνιαχτό για μια λέξη («φροντίδα») στον τίτλο του νέου Τμήματος που φτιάχνεται στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής...

***

Ολοι οι εργαζόμενοι στους παιδικούς σταθμούς, η λαϊκή οικογένεια, που στενάζουμε στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο, να βάλουμε στο επίκεντρο της πάλης μας τις σύγχρονες ανάγκες των παιδιών. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε παιδί πρέπει να έχει μια θέση σε έναν παιδικό σταθμό και αυτό να του παρέχεται δωρεάν και με ευθύνη του κράτους, ανοίγοντας θέσεις για χιλιάδες συναδέλφους μας, αλλά και όλες τις αναγκαίες ειδικότητες, με μόνιμη σχέση εργασίας.
Σημαίνει ίδρυση νέων, σύγχρονων και ασφαλών παιδικών σταθμών για να καλύψουν τις ανάγκες που υπάρχουν. Ενιαίο, επιστημονικά αναβαθμισμένο πρόγραμμα, καθώς οι ανάγκες των παιδιών για ολόπλευρη ανάπτυξη, επιστημονικά τεκμηριωμένη, δεν μπορεί να είναι στην αρμοδιότητα της εκάστοτε δημοτικής αρχής. Επιστημονική, πανεπιστημιακού επιπέδου μόρφωση των παιδαγωγών, με περιοδικές επιμορφώσεις μας με ευθύνη του κράτους, ώστε να παρακολουθούμε τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα της επιστήμης και να μπορούμε να τα εφαρμόζουμε.

Αννα ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ
Βρεφονηπιοκόμος, μέλος της Εξελεγκτικής Επιτροπής του Συνδικάτου ΟΤΑ 

Βαρύ έργο..

.

Προσπαθώντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την παραίτηση της πρώην αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας, η κυβέρνηση αναφέρεται διθυραμβικά στο έργο της σε ό,τι αφορά τη μείωση της ανεργίας, για να εξωραΐσει την αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική που υπηρετεί στο σύνολό της η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Για παράδειγμα, γράφτηκε χτες ότι η πρώην υπουργός «ήρθε με βαρύ βιογραφικό και φεύγει με "βαρύ" έργο», επειδή επί των ημερών της μειώθηκε σχετικά η ανεργία.
Γράφτηκε, επίσης, ότι η συγκεκριμένη υπουργός ήταν ο εμπνευστής του προγράμματος για τη δημιουργία 300.000 νέων θέσεων εργασίας, που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ παραμονές των εκλογών του 2015, ενώ είχε καθοριστική συμβολή και στην ανάπτυξη της «Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας», που προβάλλεται από την κυβέρνηση ως διέξοδος για τους ανέργους και ως ξεχωριστή τάχα κατηγορία, ανάμεσα στον ιδιωτικό και στον κρατικό τομέα της οικονομίας. Αλήθεια, όμως, τι σημαίνουν όλα αυτά για εργαζόμενους και ανέργους;
Ας δούμε τι λένε τα στοιχεία: Σύμφωνα με τον ΟΑΕΔ, τον προηγούμενο μήνα (Γενάρης 2018) οι εγγεγραμμένοι στα μητρώα του Οργανισμού ήταν 1.092.325 άνεργοι. Η ανεργία, δηλαδή, παραμένει σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα και συνεχίζει να κατατρώει τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, παίρνοντας επιπλέον υπόψη ότι το 55,2% αυτών που αναζητούν εργασία είναι μακροχρόνια άνεργοι, δηλαδή αδυνατούν να βρουν δουλειά περισσότερο από 12 μήνες.
Σε κάθε περίπτωση, μετά από μια δεκαετία καπιταλιστικής κρίσης, που τσάκισε στην κυριολεξία την εργατική τάξη, είναι εξόφθαλμη η προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει τη σχετική υποχώρηση της ανεργίας για να καλλιεργήσει προσδοκίες και να στοιχίσει εργαζόμενους και ανέργους στην αντεργατική πολιτική της, που δίνει νέα «αναπτυξιακά» προνόμια στο κεφάλαιο, διατηρώντας και επεκτείνοντας τα «μνημονιακά» μέτρα για το λαό.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι νέες θέσεις εργασίας είναι στην πλειοψηφία τους ευέλικτες και ελαστικές, προσαρμοσμένες στις σύγχρονες ανάγκες των επιχειρήσεων, ενώ ενσωματώνουν το σύνολο των αντεργατικών ανατροπών που κλιμακώθηκαν τα τελευταία χρόνια, με ευθύνη και της σημερινής κυβέρνησης (διευθέτηση του χρόνου εργασίας, απλήρωτες υπερωρίες, απαράδεκτες επιχειρησιακές συμβάσεις και εσωτερικοί κανονισμοί, μισθοί πείνας κ.ά.).
Μαζί με την υποαπασχόληση, η προσωρινότητα της εργασίας, η ανακύκλωση δηλαδή των ανέργων, αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγοράς εργασίας, με νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα, αλλά και το κράτος, όπου στις θέσεις «τελευταίας καταφυγής» περιλαμβάνονται και τα διάφορα προγράμματα 5μηνης και 8μηνης απασχόλησης στους δήμους.
Κάπως έτσι, «κανονικότητα» για την πλειοψηφία των ανέργων γίνεται πλέον η εναλλαγή μεγάλων περιόδων ανεργίας με ίσα ή μικρότερα διαστήματα εργασίας, η μερική ή εποχική απασχόληση, η εκ περιτροπής εργασία. Και, βέβαια, από τους ανέργους μόνο 1 στους 10 δικαιούται το επίδομα ανεργίας, ενώ η πλειοψηφία των κονδυλίων του ΟΑΕΔ κατευθύνονται στην επιδότηση της εργοδοσίας, για να απασχολεί τζάμπα εργασία.
Οσο για την «Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία», καμιά σχέση δεν έχει με τη διαφήμιση που της κάνει η κυβέρνηση, ούτε μπορεί να αποτελεί διέξοδο για τους χιλιάδες ανέργους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις, όπως στην παροχή στοιχειωδών «κοινωνικών υπηρεσιών», ανοίγει το δρόμο για την παραπέρα ιδιωτικοποίησή τους ή τη λειτουργία τους με καθαρά ανταποδοτικά κριτήρια, με το μανδύα του «συνεταιρισμού».
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πραγματικός απολογισμός του κυβερνητικού έργου στον τομέα της ανεργίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πήγε ένα βήμα πιο πέρα την αντεργατική πολιτική των προηγούμενων και το ίδιο σχεδιάζει τώρα, με το ...ιδιόκτητο «αναπτυξιακό» της πρόγραμμα, ανεξάρτητα από το ποιος θα πάρει τη θέση της πρώην υπουργού.

Μια ανάσα πριν ξεκινήσει η σεζόν ……και άρχισαν τα όργανα!

ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Μια ανάσα πριν ξεκινήσει η σεζόν ……και άρχισαν τα όργανα!

·      Περισσότεροι από 2 εκ τουρίστες επισκέφθηκαν το νησί το 2017 σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ!

·      1,3 εκατομμύρια ήταν οι διεθνείς αφίξεις στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας (FRAPORT) το 2017 αυξημένες κατά 4,3% σε σύγκριση με το 2016!

·      Η κατανομή των συνολικών εισπράξεων από την κρουαζιέρα για το λιμάνι της Κέρκυρας το 2017 ανήλθε στο 14,8% επί του συνόλου (με την περιοχή να καταλαμβάνει τη 2^η θέση μετά το λιμάνι του Πειραιά – για να κατανοούμε και την πρεμούρα της κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την ιδιωτικοποίησή του!)

·      Στα 14,6 δισ. ευρώ διαμορφώθηκε για το 2017 το ύψος των ταξιδιωτικών εισπράξεων της χώρας παρουσιάζοντας αύξηση κατά 10,5% σε σχέση με το 2016 σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε η Τράπεζα της Ελλάδος!

Μεγαλοξενοδόχοι και μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού, tour operators τρίβουν τα χέρια τους με τις προβλέψεις για ακόμη μεγαλύτερη αύξηση αφίξεων και εισπράξεων για το 2018. Παράλληλα, ξενοδοχεία, κλείνουν, ανοίγουν, αλλάζουν χέρια  γιατί τα κέρδη πρέπει να μαζεύονται σε όλο και λιγότερους ομίλους! Αυτός είναι ο νόμος της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας, στο όνομα του οποίου πίνουν νερό όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις,  ενώ τη «νύφη» την πληρώνουν και πάλι οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά – λαϊκά στρώματα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τις προβλέψεις για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη μια σειρά ξενοδοχεία (όπως για παράδειγμα το Sidari Village, το Mon Repos) προχωρούν σε απολύσεις λίγο πριν ξεκινήσει η σεζόν. Η κατάσταση αυτή, η οποία δεν έχει να κάνει με δήθεν καλούς και κακούς εργοδότες,  ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το νομικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους και των ενώσεων του κεφαλαίου, καθώς  πριν λίγες μέρες, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με απόφασή του δίνει το "ελεύθερο" στις επιχειρήσεις να απολύουν ακόμα και έγκυες γυναίκες, στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων. Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», η «ευρωπαϊκή κανονικότητα», τα οποία με τόση ζέση διαφημίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, φροντίζοντας για την υλοποίησή τους και στην Ελλάδα κατ' απαίτηση της μεγαλοεργοδοσίας, έχοντας τη ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση, να κραυγάζει για ..καθυστερήσεις!. Αυτό είναι το τουριστικό κεφάλαιο το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πασχίζει να παρουσιάσει ως «φιλεργατικό».

Γιατί όμως γίνονται οι απολύσεις;

Γιατί η μεγαλοεργοδοσία έχει εξασφαλίσει το νομικό πλαίσιο (βλέπε τσάκισμα Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, προσπάθεια για κατάργηση του δικαιώματος στην  απεργία κλπ) ώστε ένας εργαζόμενος να βγάζει δουλειά για δύο (η εντατικοποίηση έχει χτυπήσει κόκκινο), ένας μαθητευόμενος – πρακτικάριος να δουλεύει ως κανονικός εργαζόμενος (αλλά με μειωμένα δικαιώματα), ένας νέος σε φυσική ηλικία εργαζόμενος να αντικαθιστά τον παλιότερο (υπάρχει πλέον και ο υποκατώτατος μισθός) κ.ο.κ. Και θέλει κι άλλα!!

Γιατί η μεγαλοεργοδοσία αντιμετωπίζει μόνο με ΕΝΑ τρόπο τον εργαζόμενο: ως αναλώσιμο, μιας χρήσης, που βεβαίως δεν υπάρχει στους υπολογισμούς της όταν ανοιγοκλείνει επιχειρήσεις αλλάζοντας τόπο, χώρο αλλά και κλάδο αν δει περισσότερα κέρδη κάπου αλλού.

Γιατί η μεγαλοεργοδοσία θέλει «το κεφάλι της ήσυχο», χωρίς αντιδράσεις, διεκδικήσεις και συλλογικούς – ταξικούς αγώνες από τους εργαζόμενους, γιατί γνωρίζει καλά τη δύναμή τους! Απαιτεί όμως οργάνωση τύπου Ενώσεων Προσώπων – των δικών τους παιδιών, θέλει πλειοψηφίες στην Ομοσπονδία των εργαζομένων που θα μπαίνουν μπροστά να σπάνε το 5νθημερο και άλλα δικαιώματα κατεκτημένα με αγώνες (η συζήτηση που γίνεται στις μέρες μας), μιλάει σαν ίσος προς ίσο με την εργοδοτική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που η μόνη κατηγορία που της έχει προσάψει είναι γιατί δεν αξιοποιούν σωστά την απαξίωση της εργατικής δύναμης (βλέπε μειώσεις μισθών κλπ) για να βγάλουν περισσότερα κέρδη!!

Οι απολύσεις γίνονται αξιοποιώντας όλους τους μνημονιακούς νόμους.  Και αναρωτιέται κανείς….. Τώρα όμως; Στην εποχή του «τέλους των μνημονίων», της «δίκαιης ανάπτυξης», δεν θα αλλάξουν τα πράγματα;

Κανένας επιχειρηματίας δεν επενδύει για να δώσει θέσεις εργασίας και εισόδημα στους εργαζόμενους. Επενδύει για να βγάλει κέρδη και έχει ανάγκη από εργάτες σε αυτή τη διαδικασία! Και μάλιστα, ζητώντας διαρκώς και νέα μέτρα που θα μειώνουν “το μισθολογικό και το μη μισθολογικό κόστος” δηλαδή θα αυξάνουν παραπέρα το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

 Η προσέλκυση επενδύσεων, «εξαρτάται» από τις ελαστικότερες εργασιακές σχέσεις, δεν θα αντιμετωπίσει την ανεργία και δεν θα οδηγήσει σε καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας που να καλύπτουν τις ανάγκες των εργαζόμενων . Οι όποιες νέες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν θα είναι θέσεις με χαμηλούς μισθούς, πολύ κάτω ακόμα και από τα προ κρίσης επίπεδα, με ελαστικό, εξαντλητικό ωράριο, με ευέλικτες σχέσεις, με συμβάσεις μιας μέρας κλπ. Συγχρόνως, οι θέσεις αυτές θα αντικαθιστούν υφιστάμενες θέσεις εργασίας που είχαν διασφαλίσει καλύτερες εργασιακές σχέσεις. Η τεράστια δεξαμενή ανέργων δίνει στο κεφάλαιο το «πάνω χέρι» στη διαπραγμάτευση των μισθών, συμπιέζοντάς τους σημαντικά.

ΟΜΩΣ, ο συσχετισμός δύναμης, ΜΠΟΡΕΙ να επιβάλλει έστω και προσωρινές κατακτήσεις!

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!

Όσους νόμους και να φτιάξουν, όσες απειλές και να εκτοξεύσουν, όσα παραμύθια και αν πουλήσουν, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και η εφαρμογή τους, το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα στη δουλειά με ανθρώπινα ωράρια και αξιοπρεπείς μισθούς, τα μέτρα προστασίας για όσους είναι άνεργοι, οι ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, η υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους εργασίας είναι ζητήματα ταξικής πάλης του κινήματος. 

Η δύναμη σου βρίσκεται στον οργανωμένο αγώνα που βάζει «απέναντι», όχι απλά τον μεμονωμένο εργοδότη, αλλά την ΤΑΞΗ των μεγαλοεργοδοτών!

Ο εργαζόμενος, ο μικρός επαγγελματίας, ο φτωχός αγρότης, ο άνεργος, ο φοιτητής, ο σπουδαστής, χρειάζεται να βλέπουμε τις αιτίες, τα προβλήματα και τις λύσεις από τη δική τους, ταξική σκοπιά. Ο εχθρός είναι κοινός και είναι οι εκμεταλλευτές, το κεφάλαιο. Για να δούμε άσπρη μέρα θα πρέπει να απαλλαγούμε από αυτούς, να καταργήσουμε τα αφεντικά. Προϋποθέτει να μπουν στην άκρη όλες οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιές και νέες που αποτελούν Δούρειο Ίππο μέσα στο εργατικό κίνημα. Έτσι ακριβώς όπως εκφράζονται μέσα και από την πλειοψηφία της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας. 

            Ταυτόχρονα να ενισχυθεί το ΠΑΜΕ που αποτελεί τον ταξικό πόλο στο εργατικό κίνημα. Να μαζικοποιηθεί το σωματείο, να γίνει κάστρο συλλογικού αγώνα, με συμμετοχή στη συνέλευση, στην απεργία μακριά από λογικές ανάθεσης και μοιρολατρίας. Να ενταθεί η ζωντανή και ουσιαστική συζήτηση για την οργάνωση της πάλης, το περιεχόμενο και τις μορφές του αγώνα.

Καθήκον του εργατικού κινήματος σήμερα δεν είναι απλά να αντιπαλεύει το ένα ή το άλλο μεμονωμένο μέτρο. Καθήκον σήμερα είναι η οργάνωση της πάλης, η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος που σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, το κεφάλαιο και την ΕΕ, που, με αφετηρία την άμεση ανάκτηση του συνόλου των απωλειών της τελευταίας περιόδου, οργανώνει την πάλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.

Οι εργαζόμενοι και οι μικροεπιχειρηματίες του τουριστικού κλάδου έχουν αντικειμενικό συμφέρον να ταχθούν με το ΚΚΕ, να δυναμώσουν παντού την πρότασή του για τη Κοινωνική Συμμαχία και Εργατική εξουσία. Πρόταση που προϋποθέτει τη σύγκρουση με την Ε.Ε και τα μονοπώλια, ώστε ο λαός να γίνει αφέντης στο τόπο του και να μπει στην υπηρεσία του όλος ο πλούτος της χώρας.          Σε αυτή τη κοινωνία ο τουρισμός θα έχει περίοπτη θέση ως λαϊκό δικαίωμα στην ξεκούραση και την αναψυχή.             

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ!

ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΔΙΚΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΗ!

ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΚΚΕ!!!