Ευρωατλαντική «γέφυρα»

Τον «τίτλο» του αμερικανοΝΑΤΟικού «γεωπολιτικού μεντεσέ», που έχει δώσει στην Ελλάδα ο Αμερικανός πρέσβης, αναλύοντας τα σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή, δικαιώνει με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση.
Ενας από τους βασικούς ρόλους που αναλαμβάνει για λογαριασμό της αστικής τάξης, η οποία αναζητεί και έτσι τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» της, είναι αυτός της ευρωατλαντικής «γέφυρας» από τα Βαλκάνια έως τη Μ. Ανατολή. Ρόλος που προωθείται μέσα από μια σειρά στρατιωτικοπολιτικές συνεργασίες με άλλα καπιταλιστικά κράτη της περιοχής, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, με τις προσπάθειες αυτές να περνάνε σε «νέα φάση», στο πλαίσιο και της κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να βαφτίσει τα σχήματα αυτά «γέφυρες φιλίας και σταθερότητας», είναι παραπάνω από φανερό ότι οι κάθε λογής «άξονες» και λυκοφιλίες σκοπό έχουν αποκλειστικά την εμπέδωση της αμερικανοΝΑΤΟικής «σταθερότητας» για τον έλεγχο του ενεργειακού και άλλου πλούτου της περιοχής και γι' αυτό ακριβώς γίνονται πηγή και «μαγνήτης» των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.
Καθόλου τυχαία, ο Ν. Κοτζιάς με διαφορά λίγων ημερών έλεγε την Παρασκευή στους ομολόγους του της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της ΠΓΔΜ ότι «οι αλλαγές της Μέσης Ανατολής, κατά τη γνώμη μας, απαιτούν επίσης να συντονιστούμε καλύτερα (...) για να βρίσκουμε τον τρόπο να αυξάνουμε την κοινή μας δράση στη Μέση Ανατολή» και τη Δευτέρα έλεγε για τη συνάντηση με τον Κύπριο ομόλογό του ότι «κουβεντιάσαμε για τις τριμερείς στα Βαλκάνια και τις πολλές πρωτοβουλίες που έχουμε και σε αυτήν την περιοχή, και ανταλλάξαμε σκέψεις για το πώς θα μπορέσουμε να ενσωματώσουμε καλύτερα και την Κύπρο στην άλλη πλευρά των άμεσων γεωγραφικών διασυνδέσεων που έχουμε, δηλαδή πέρα από την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τη Νοτιοανατολική Ευρώπη».
Μια ματιά άλλωστε στο περιεχόμενο των στρατιωτικοπολιτικών συμφωνιών και των σχεδίων «κοινής ασφάλειας» παραπέμπει ακριβώς σε πολεμική διάταξη απέναντι σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στα επικίνδυνα σχέδια που αφορούν την «περικύκλωση» της Ρωσίας σε Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη, τη γενίκευση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στη Μ. Ανατολή, με το «βλέμμα» σε αυτήν τη φάση στο Ιράν.
Καθόλου τυχαία, τα σχέδια αυτά έχουν ως την άλλη όψη τους αυτό που παρουσιάζεται ως «θετική ατζέντα», την προσπάθεια δηλαδή για τη διαμόρφωση υποδομών, δικτύων και αγωγών πάνω στις διαδρομές απ' όπου ενεργειακοί κολοσσοί και άλλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σχεδιάζουν να περάσουν οι διάδρομοι Ενέργειας και εμπορευμάτων από και προς την ΕΕ, κι ενώ οι τσακωμοί και τα παζάρια για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου της περιοχής φουντώνουν, δημιουργώντας το υπόβαθρο για κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων.
Ο λαός δεν πρέπει να δεχτεί ούτε τους στόχους της αστικής τάξης, ούτε την αμερικανοΝΑΤΟικής κοπής προπαγάνδα με την οποία οι στόχοι αυτοί «ντύνονται» από την κυβέρνηση. Δυναμώνοντας τις δικές του «γέφυρες», αυτές της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της κοινής πάλης με τους γείτονες λαούς, να αντιταχθεί στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμπλοκής που αναλαμβάνει η κυβέρνηση.