Ο,τι γράφει, δεν ξεγράφει...

Χιλιάδες απεργοί έδωσαν απάντηση στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση αλλά και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό στην πανεργατική απεργία στις 30 Μάη. Δόθηκε μια ακόμα μεγάλη μάχη από τα Σωματεία, τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τις Επιτροπές Αγώνα και αγωνιστές συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ με τα πραγματικά αιτήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Και σε αυτήν τη μάχη, όλες οι πολιτικές δυνάμεις, παρατάξεις, συνδικαλιστές πήραν θέση, είχαν τη στάση τους - που δεν ξεγράφει - και πρέπει να προβληματίσει τον κάθε εργαζόμενο. Η λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - Επιμελητηρίων και Σία είναι το νέο εξελιγμένο όνομα του εργατοπατερισμού και της φιλοεπιχειρηματικότητας στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Είναι η τελευταία λέξη του κεφαλαίου, το οποίο, εκτός από τις κυβερνήσεις του, τα κόμματα και τα κανάλια του, έχει και τους ανθρώπους του μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενώθηκαν από τα πάνω κάποιες σφραγίδες απεργοσπαστών, φερέφωνων του κράτους και των καπιταλιστών, εργοδοτικών, φιλοεργοδοτικών ή ακόμα και αντεργατικών φορέων, με αιτήματα υπέρ της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται αντιληπτό ότι είναι μονόδρομος η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Ορος για να περπατήσουμε πιο στέρεα είναι να πετάξουν οι εργαζόμενοι από το σβέρκο τους αυτές τις ηγεσίες. Για να γίνει ένα βήμα στην πραγματική κοινωνική συμμαχία, που πρέπει να φτιάξει ο λαός μας για να πάρει αμπάριζα όλους αυτούς που του κλέβουν τον πλούτο που παράγει.

* * *

Ο χώρος του οπορτουνισμού έδωσε ρεσιτάλ τυχοδιωκτισμού και υπονόμευσης. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ στα περισσότερα Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και σωματεία κατεβαίνουν σε κοινή παράταξη. Μία μόλις παράταξη λοιπόν, κατάφερε να κάνει στην Αθήνα όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις ξεχωριστές (!) ...συναθροίσεις (γιατί συγκεντρώσεις δεν τις λες...). Ενα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ) καλούσε ανοιχτά σε υπονόμευση της απεργίας. Πρώτη φορά η απεργοσπασία ντύθηκε με τόσο ριζοσπαστικό μανδύα. Το άλλο τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΣΕΚ) έδωσε τον δικό του «αγώνα» για να μην καταδικαστεί, ούτε καν να αναφερθεί, ο ρόλος της «κοινωνικής συμμαχίας». Στην πράξη, συμπορεύτηκε κανονικότατα μαζί τους, τους έβγαλε λάδι. Το τρίτο τμήμα (ΛΑΕ), που δήλωνε πως «η απάντηση δεν μπορεί, ούτε πρέπει να είναι η πάλη και οι συγκεντρώσεις γύρω από "μονοκομματικές" επιλογές», έκανε μόνη της συγκέντρωση. Ολες αυτές οι δυνάμεις αντικειμενικά υπονόμευσαν τον αγώνα των εργαζομένων και την επιτυχία της απεργίας. Κάποια παραδείγματα:

1. Γράφανε οι δυνάμεις του ΝΑΡ: «Η 30 Μάη δεν είναι απεργία, είναι συμμαχία με την εργοδοσία». Την ίδια ώρα, το ΣΕΚ έγραφε: «Η απεργία αυτή έρχεται σαν συνέχεια όλων των αγώνων που δώσαμε το προηγούμενο διάστημα». Ξανάγραφε το ΝΑΡ: «Αυτή η φιέστα διευκολύνει την κυβέρνηση να συνεχίσει την πολιτική των μνημονίων ακόμα πιο αποφασιστικά». Και αφού όλοι μαζί είχαν υπονομεύσει την απεργία σε όσους χώρους μπορούσαν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακοίνωνε: «Η απεργία της 30ής Μάη θα μας βρει στο δρόμο, απεργούς» (!!!) Κωλοτούμπα ή ανοιχτή υπονόμευση; Ας βγάλουν συμπεράσματα οι χιλιάδες εργαζόμενοι που απήργησαν, αναμετρούμενοι με το φόβο της απόλυσης και την εργοδοτική τρομοκρατία.

2. Στις 17/5 το ΝΑΡ έγραφε: «Στη νέα εποχή, δεν προσφέρει τίποτα ο ακολουθητισμός των πρωτοβουλιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ». Εννιά μέρες μετά, στις 26/5 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακοίνωνε: «Απαιτούμε άμεσα την απόσυρση των συνομοσπονδιών από την αντιδραστική αυτή συμμαχία» (!!!) Ενώ η ΛΑΕ στο ίδιο κείμενο που κατήγγειλε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ απαιτούσε «την απόσυρση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ από την εργοδοτική, μνημονιακή, κυβερνητική κοινωνική συμμαχία». Τρικυμία εν κρανίω ή για άλλη μια φορά στάχτη στα μάτια για το ρόλο των εργοδοτικών συνδικαλιστών; Ας βγάλουν συμπεράσματα όσοι ακολουθούσαν αυτές τις δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που εξωράιζαν το ρόλο της πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι μπορεί να αλλάξουν ή ακόμα να ηγηθούν του αγώνα των εργαζομένων.

3. Γράφει στέλεχος του ΝΑΡ στο «Πριν» στις 26/5: «Δυνάμεις του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος, με την αποφασιστική συμβολή πρωτοπόρων αγωνιστών και του ΝΑΡ, διαχωρίστηκαν από τον υποταγμένο συνδικαλισμό και άνοιξαν τον δρόμο για τις ανεξάρτητες ταξικές συγκεντρώσεις. Τότε βέβαια οι δυνάμεις της ΔΑΣ - και όχι μόνο - βρίσκονταν στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ, μαζί με τον Πρωτόπαππα και τον Πολυζωγόπουλο» (!;)... Και αλλού για το ΠΑΜΕ: «Είναι μια γραμμή που θολώνει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ταξικής δράσης και εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού». Κι αυτά την ώρα που όλοι οι εργαζόμενοι έχουν ακούσει από αυτές τις δυνάμεις, που προσπαθούσαν να γεμίσουν τις άδειες από εργάτες απεργιακές συγκεντρώσεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, για το «διασπαστικό ΠΑΜΕ»! Απλά ψέματα, τύφλωση και αρλουμπολογία ή ανάγκη για αντι-ΠΑΜΕ επίθεση λόγω των αντιφάσεών τους; Ας βγάλουν συμπεράσματα οι εργαζόμενοι για το ποια γραμμή είναι κρυστάλλινη και ενοχλεί την εργοδοσία και το κράτος και ποιος έχει θέσεις κατά πώς τον βολεύει, ώστε να ξεχνιούνται οι παλιές αμαρτίες.

4. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Οι δυνάμεις αυτές, αφού στήριξαν ποικιλότροπα την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, έπειτα καλούσαν το λαό να διαδηλώσει για να πιέσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να μην υποχωρήσει στις διαπραγματεύσεις. Καλούσαν το λαό να ψηφίσει σε ένα δημοψήφισμα - απάτη και μάλιστα πανηγύριζαν μαζί με την κυβέρνηση. Μπορεί, λοιπόν, κατ' αυτούς το κίνημα να είναι «πατερίτσα» για την όποια αστική κυβέρνηση και στρατηγική. Προσέξτε όμως: Μια απεργία δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να την κάνουν δική τους υπόθεση και από φιέστα να τη μετατρέψουν σε πραγματική εργατική απεργία, ενάντια σε κυβέρνηση, κεφάλαιο, υποταγμένο συνδικαλισμό, γιατί (όπως μας κουνάει το δάχτυλο το ΝΑΡ) «οι αντιδραστικές απεργίες και οι εθνικές φιέστες δεν ταξικοποιούνται. Είναι αδιέξοδη η θέση του ΠΑΜΕ... που καταγγέλλουν μεν το περιεχόμενο της απεργίας, καλούν όμως για την επιτυχία της με άλλο πλαίσιο και σε άλλο χώρο». Οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στον αγώνα γνωρίζουν καλά ποιος τους θέλει να παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες και ποιος βαδίζει μαζί τους με τη σημαία του δίκιου και των σύγχρονων αναγκών. Στις συγκεντρώσεις και τις πορείες του ΠΑΜΕ βρέθηκε το πιο ζωντανό, μαχητικό, συγκροτημένο, ταξικό τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος. Η θέση κάθε αγωνιστή είναι εδώ.

Γιώργος ΣΙΔΕΡΗΣ
Αντιπρόεδρος ΔΣ Σωματείου εργαζομένων στο Αττικό ΝοσοκομείοΜέλος του ΔΣ της Ενωσης Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών - Πειραιά