Ο Ραχόι φεύγει-Ο Σάντσεθ έρχεται: Η χαρά των συριζαίων και η γουρλίδικη φλέβα των νεοδημοκρατών

Κατιούσα

Τον πρώτο πρωθυπουργό χωρίς εκλογές στη μεταφρανκική απέκτησε σήμερα η Ισπανία στο πρόσωπο του προέδρου των σοσιαλδημοκρατών Πέδρο Σάντσεθ, μετά την καταψήφιση του απερχόμενου πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι κατά την ψηφοφορία της πρότασης μομφής που είχε υποβληθεί εναντίον του, με 180 ψήφους υπέρ, από τους Σοσιαλιστές, τους Ποδέμος, το κόμμα των Βάσκων εθνικιστών και δυο εθνικιστικά καταλανικά κόμματα. Ο ίδιος είχε προκαταβάλει το αποτέλεσμα, δίνοντας συγχαρητήρια στο Σάντσεθ και δηλώνοντας πως είναι τιμή του που υπήρξε πρωθυπουργός. Η πρόταση μομφής ήρθε μετά το πολύμηνο σκάνδαλο της εμπλοκής υψηλόβαθμων στελεχών του Λαϊκού Κόμματος σε υποθέσεις διαφθοράς, με πάνω από 1000 να έχουν καταδικαστεί σε συνολικά 351 έτη φυλάκισης, ενώ παρότι ο Ραχόι δεν αντιμετωπίζει ως τώρα κατηγορίες, το δικαστήριο έκρινε μη ικανοποιητικό τον ισχυρισμό του πως αγνοούσε την ύπαρξη μαύρων ταμείων.

Η επόμενη μέρα στη χώρα είναι αβέβαιη, καθώς κι αν ακόμα υπάρξει σύμπραξη Ποδέμος και Σοσιαλιστών, είναι αδύνατη η πλειοψηφία χωρίς τη στήριξη των μικρότερων εθνικιστικών κομμάτων. Σε μια πιο ανάλαφρη πλευρά, ήδη στα εγχώρια ΜΚΔ η χαρά Συριζαίων και λοιπών συγγενών για την πτώση Ραχόι δεν κρύβεται, συνδυασμένη παράλληλα με την προβολή του Σάντσεθ ως “γοητευτικού” και φέρελπι πολιτικού, με τρόπο που θα ζήλευε κι ο ΓΑΠ. Ενδεικτικές είναι και οι δηλώσεις του Νίκου Παππά, που μας παρουσιάζει την ανάδειξη Σάντσεθ ως πλήγμα κατά της ακροδεξιάς και προοδευτική εναλλακτική.

Είναι κατανόητο βέβαια πως στην κυβέρνηση χρειάζονται ένα νέο διεθνές πουλέν, καθώς ο “Σύριζα-Ποδέμος-Βενσερέμος” Πάμπλο Ιγκλέσιας μετά την ιστορία με το ταπεινό σαλέ του δεν είναι ακριβώς στο φόρτε του από επικοινωνιακής πλευράς, αν και ο Παππάς δεν είναι αχάριστος και δεν ξέχασε να μνημονεύσει και τον παλιό του φίλο σε άλλες αναρτήσεις. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να σταθούμε σε μικρές λεπτομέρειες που χαλάνε το φιλοπρόοδο αφήγημα, όπως ας πούμε ότι ο Σάντσεθ είναι ο ίδιος άνθρωπος που πριν δυο χρόνια σκούπιζε τα χέρια του για να φύγει το μίασμα από την επαφή του με πρόσφυγες.
Στο στρατόπεδο της ΝΔ πάλι είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο το άχαστο σερί κεντροδεξιών ηγετών που αποθέωναν κάποτε για να καταλήξουν σύντομα στα αζήτητα της εκάστοτε πολιτικής σκηνής στη χώρα τους. Ενδεικτικό το τουί του αντιπροέδρου Αδώνιδος Γεωργιάδη πριν λίγα χρόνια, που παίρνει τιμητικό βραβείο “Bull’s eye” για την ευστοχία του και τη διαχρονική του επικαιρότητα:

Εξάλλου το ίδιο του το κόμμα πανηγύριζε για “νίκη κατά του λαϊκισμού” το 2016, όταν η κάλπη ανέδειξε το Ραχόι νικητή των εκλογών, συγχαίροντάς τον για επιτυχία του. Από την άλλη, ας μην είμαστε τόσο άδικοι σε σχέση με το πολιτικό αισθητήριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς  σε σχέση με τον Σαρκοζί και τον Κάμερον, τουλάχιστον ο Μαριάνο μακροημέρευσε περισσότερο.