Το
δημοψήφισμα του 2015, που προκήρυξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το
οποίο πραγματοποιήθηκε ακριβώς σαν σήμερα, αποτέλεσε ένα πραγματικό
μνημείο εξαπάτησης, εκβιασμών, αποπροσανατολισμού και εγκλωβισμού των
εργαζομένων και του λαού, στην πολιτική που φόρτωσε την κρίση στις
πλάτες τους για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων.
ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και άλλες εθνικιστικές δυνάμεις από τη μία, παίζοντας το παιχνίδι της «εθνικής υπερηφάνειας», και ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και άλλοι, παίζοντας το «χαρτί» της κινδυνολογίας. Το 'να χέρι ένιβε τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο.
Ουσιαστικά αυτό που κρίθηκε τον Ιούλη του 2015, το πραγματικό δίλημμα, ήταν η επιλογή του τρόπου με τον οποίο θα συνεχιστεί η σφαγή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, του τρόπου με τον οποίο ο λαός, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αποδεχτούν, να συμβιβαστούν με αυτήν τη σφαγή.
Ποτέ δεν αμφισβητήθηκε επί της ουσίας η συνέχιση των μνημονίων. Αυτό που έγινε ήταν μια διαπραγμάτευση για λογαριασμό του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, με στόχο να δοθούν «ανάσες» στη στήριξη και χρηματοδότηση των επενδύσεων.
Η όλη εξέλιξη δικαίωσε πλήρως την τοποθέτηση του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο και βέβαια προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα...
Αποκαλύφθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναλάβει εργολαβικά (για λογαριασμό του κεφαλαίου και των διεθνών συμμάχων του), απ' όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, το έργο της ενσωμάτωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας. Με όχημα δηλαδή έναν θολό «αντιμνημονιακό» προσανατολισμό, εκσυγχρονίστηκε η σοσιαλδημοκρατία στον παλιό γνώριμο ρόλο της...
Εγινε φανερό ότι κάτι ήξεραν οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ που δεν «αγχώνονταν» από τις «ριζοσπαστικές» διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ και στελεχών του και έλεγαν με σιγουριά ότι όποιος κι αν είναι κυβέρνηση, η οικονομία έχει τη δική της λογική (βλ. ο καπιταλισμός) και αυτή θα «οδηγήσει» τελικά τις κυβερνητικές αποφάσεις.
Αποδείχθηκε για άλλη μια φορά, δικαιώνοντας πλήρως την τοποθέτηση του ΚΚΕ, η οποία δέχτηκε μεγάλη επίθεση και συκοφάντηση, ότι καμία κυβέρνηση, ό,τι και να λέει, όπως και να ονομάζεται ή να αυτοπροσδιορίζεται, δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτική υπέρ του λαού σε συνθήκες κυριαρχίας των επιχειρηματικών ομίλων, στο έδαφος της εξουσίας του κεφαλαίου.
Εγινε επίσης φανερό ότι τα περίφημα «Προγράμματα της Θεσσαλονίκης» αποτέλεσαν ένα μείγμα κάλπικων υποσχέσεων και μέτρων που στόχο είχαν να εκπαιδεύσουν το λαό στο να μειώσει τις απαιτήσεις του, να μάθει να ζει με ψίχουλα.
Είδαμε κατάματα ότι η πολυδιαφημισμένη «ελεύθερη» λαϊκή ψήφος και ετυμηγορία, πολύ περισσότερο όταν εγκλωβίζεται σε ψευτοδιλήμματα, ερμηνεύεται, διορθώνεται, αποδίδεται, αξιοποιείται πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Ολες αυτές οι δυνάμεις, που έστρωσαν χαλάκι στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση, που έπαιξαν το ρόλο του «αριστερού», «ριζοσπαστικού» ντεκόρ του, που έπαιξαν το παιχνίδι της «σκληρής διαπραγμάτευσης», που στήριξαν το κυβερνητικό δημοψήφισμα, οδηγήθηκαν στην πολιτική χρεοκοπία.
Η στάση που κράτησε το ΚΚΕ, της μόνης δύναμης που αποκάλυψε στο λαό το πραγματικό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος (το γεγονός ότι όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα θα ερχόταν ένα ακόμα μνημόνιο), ήταν η μόνη πραγματικά ταξική απάντηση. Το κάλεσμα στα εργατικά - λαϊκά στρώματα να ακυρώσουν στην πράξη το ψευτοδίλημμα άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη για να αντιμετωπιστεί το σχέδιο τσακίσματος του κινήματος από την αστική τάξη.
Οι εξελίξεις από τότε μέχρι σήμερα είναι γνωστές. Και πρέπει να αξιοποιηθούν από τους εργαζόμενους, ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα νεότερους ηλικιακά, για να βγουν συμπεράσματα.
Η λογική τού «άρα τίποτα δεν γίνεται», «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει», η απογοήτευση και ο συμβιβασμός, δεν είναι απάντηση. Η παρακαταθήκη της στάσης του ΚΚΕ από το 2010 μέχρι σήμερα φαίνεται στο ότι υπάρχουν ζωντανές δυνάμεις μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα που πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης ενάντια στην επίθεση, που στρώνουν το έδαφος για την αντεπίθεση, για να έρθουν στο προσκήνιο οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Οτι οι δυνάμεις αυτές ανασυντάσσονται, δυναμώνουν, συσπειρώνονται.
Εκφράζεται στο ότι υπάρχει πολιτική διεξόδου υπέρ του λαού που δεν χώρεσε και δεν χωράει στο τσεπάκι του συστήματος. Που συμβάλλει στον απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων, δείχνοντας ποια είναι η προοπτική. Δηλαδή ότι λύση δεν είναι να εναλλάσσονται κυβερνήσεις του κεφαλαίου, λύση είναι να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων, της λαϊκής πλειοψηφίας, να γίνει ο παραγόμενος πλούτος λαϊκή ιδιοκτησία. Γι' αυτό χρειάζεται η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού και η συμπόρευση μαζί του.
ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και άλλες εθνικιστικές δυνάμεις από τη μία, παίζοντας το παιχνίδι της «εθνικής υπερηφάνειας», και ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και άλλοι, παίζοντας το «χαρτί» της κινδυνολογίας. Το 'να χέρι ένιβε τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο.
Ουσιαστικά αυτό που κρίθηκε τον Ιούλη του 2015, το πραγματικό δίλημμα, ήταν η επιλογή του τρόπου με τον οποίο θα συνεχιστεί η σφαγή των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, του τρόπου με τον οποίο ο λαός, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αποδεχτούν, να συμβιβαστούν με αυτήν τη σφαγή.
Ποτέ δεν αμφισβητήθηκε επί της ουσίας η συνέχιση των μνημονίων. Αυτό που έγινε ήταν μια διαπραγμάτευση για λογαριασμό του κεφαλαίου, των επιχειρηματικών ομίλων, με στόχο να δοθούν «ανάσες» στη στήριξη και χρηματοδότηση των επενδύσεων.
Η όλη εξέλιξη δικαίωσε πλήρως την τοποθέτηση του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο και βέβαια προσφέρεται για πολλά συμπεράσματα...
Αποκαλύφθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναλάβει εργολαβικά (για λογαριασμό του κεφαλαίου και των διεθνών συμμάχων του), απ' όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, το έργο της ενσωμάτωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας. Με όχημα δηλαδή έναν θολό «αντιμνημονιακό» προσανατολισμό, εκσυγχρονίστηκε η σοσιαλδημοκρατία στον παλιό γνώριμο ρόλο της...
Εγινε φανερό ότι κάτι ήξεραν οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ που δεν «αγχώνονταν» από τις «ριζοσπαστικές» διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ και στελεχών του και έλεγαν με σιγουριά ότι όποιος κι αν είναι κυβέρνηση, η οικονομία έχει τη δική της λογική (βλ. ο καπιταλισμός) και αυτή θα «οδηγήσει» τελικά τις κυβερνητικές αποφάσεις.
Αποδείχθηκε για άλλη μια φορά, δικαιώνοντας πλήρως την τοποθέτηση του ΚΚΕ, η οποία δέχτηκε μεγάλη επίθεση και συκοφάντηση, ότι καμία κυβέρνηση, ό,τι και να λέει, όπως και να ονομάζεται ή να αυτοπροσδιορίζεται, δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτική υπέρ του λαού σε συνθήκες κυριαρχίας των επιχειρηματικών ομίλων, στο έδαφος της εξουσίας του κεφαλαίου.
Εγινε επίσης φανερό ότι τα περίφημα «Προγράμματα της Θεσσαλονίκης» αποτέλεσαν ένα μείγμα κάλπικων υποσχέσεων και μέτρων που στόχο είχαν να εκπαιδεύσουν το λαό στο να μειώσει τις απαιτήσεις του, να μάθει να ζει με ψίχουλα.
Είδαμε κατάματα ότι η πολυδιαφημισμένη «ελεύθερη» λαϊκή ψήφος και ετυμηγορία, πολύ περισσότερο όταν εγκλωβίζεται σε ψευτοδιλήμματα, ερμηνεύεται, διορθώνεται, αποδίδεται, αξιοποιείται πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Ολες αυτές οι δυνάμεις, που έστρωσαν χαλάκι στον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση, που έπαιξαν το ρόλο του «αριστερού», «ριζοσπαστικού» ντεκόρ του, που έπαιξαν το παιχνίδι της «σκληρής διαπραγμάτευσης», που στήριξαν το κυβερνητικό δημοψήφισμα, οδηγήθηκαν στην πολιτική χρεοκοπία.
Η στάση που κράτησε το ΚΚΕ, της μόνης δύναμης που αποκάλυψε στο λαό το πραγματικό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος (το γεγονός ότι όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα θα ερχόταν ένα ακόμα μνημόνιο), ήταν η μόνη πραγματικά ταξική απάντηση. Το κάλεσμα στα εργατικά - λαϊκά στρώματα να ακυρώσουν στην πράξη το ψευτοδίλημμα άφησε πολύτιμη παρακαταθήκη για να αντιμετωπιστεί το σχέδιο τσακίσματος του κινήματος από την αστική τάξη.
Οι εξελίξεις από τότε μέχρι σήμερα είναι γνωστές. Και πρέπει να αξιοποιηθούν από τους εργαζόμενους, ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα νεότερους ηλικιακά, για να βγουν συμπεράσματα.
Η λογική τού «άρα τίποτα δεν γίνεται», «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει», η απογοήτευση και ο συμβιβασμός, δεν είναι απάντηση. Η παρακαταθήκη της στάσης του ΚΚΕ από το 2010 μέχρι σήμερα φαίνεται στο ότι υπάρχουν ζωντανές δυνάμεις μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα που πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης ενάντια στην επίθεση, που στρώνουν το έδαφος για την αντεπίθεση, για να έρθουν στο προσκήνιο οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Οτι οι δυνάμεις αυτές ανασυντάσσονται, δυναμώνουν, συσπειρώνονται.
Εκφράζεται στο ότι υπάρχει πολιτική διεξόδου υπέρ του λαού που δεν χώρεσε και δεν χωράει στο τσεπάκι του συστήματος. Που συμβάλλει στον απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων, δείχνοντας ποια είναι η προοπτική. Δηλαδή ότι λύση δεν είναι να εναλλάσσονται κυβερνήσεις του κεφαλαίου, λύση είναι να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων, της λαϊκής πλειοψηφίας, να γίνει ο παραγόμενος πλούτος λαϊκή ιδιοκτησία. Γι' αυτό χρειάζεται η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού και η συμπόρευση μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου