Θράσος;

Με χτεσινή απάντησή της, η «ΕΦ.ΣΥΝ» αναφέρεται στο σχόλιο που κάναμε για το κύριο άρθρο της την Τρίτη 17/7/2018 και κατηγορεί τον «Ριζοσπάστη» για θράσος, επειδή χαρακτηρίζει το άρθρο «αναπαραγωγή της κυβερνητικής προπαγάνδας».

Πρώτον, η ουσία είναι ότι η «ΕΦ.ΣΥΝ» στο κύριο άρθρο της περασμένης Τρίτης αναδεικνύει ως «ορθή εθνική γραμμή στο σήμερα» την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δηλαδή τη συμμετοχή στους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, τη στήριξη της διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, επικαλούμενη ότι ο σημερινός συσχετισμός δύναμης δεν επιτρέπει τίποτα διαφορετικό. Αν αυτό δεν είναι «αριστερή απολογητική» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τι είναι; Αν αυτό δεν είναι προσπάθεια να δικαιολογήσει την πολιτική μιας κυβέρνησης που αποδεικνύεται ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών, τι είναι; Και βέβαια, το κύριο άρθρο της «ΕΦ.ΣΥΝ» της Τρίτης δεν κάνει απλά «διαπιστώσεις», όπως διατείνεται ο συντάκτης της χτεσινής ολοσέλιδης απάντησης, αλλά παίρνει ξεκάθαρα θέση υποστήριξης αυτής της πολιτικής ενεργούς εμπλοκής στους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΗΠΑ - Ρωσία στην περιοχή. Και όλα αυτά στο φόντο της επικίνδυνης και απαράδεκτης στάσης της ελληνικής κυβέρνησης στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ.

Δεύτερον, στην προσπάθειά του να απαντήσει, ο συντάκτης αναφέρεται σε θέσεις του ΚΚΕ που βεβαίως τις αποδίδει όπως θα ήθελε. Ετσι φτάνει να παρουσιάζει το ΚΚΕ - απομονώνοντας τοποθετήσεις του - ως υποστηρικτή της παραμονής της χώρας στο ευρώ! Αν αυτό δεν είναι διαστρέβλωση, τότε τι είναι; Ποιος μιλάει λοιπόν για θράσος... Ποιος άραγε δεν ξέρει ότι το ΚΚΕ παλεύει για αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, συνδεδεμένη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, με το πέρασμα της οικονομίας στα χέρια των εργαζομένων, με την κατάκτηση της εξουσίας από το λαό; Ποιος άραγε δεν ξέρει ότι το ΚΚΕ δεν υποστηρίζει την αλλαγή ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, την αντικατάσταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ από άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, το ευρώ από κάποιο άλλο νόμισμα στο έδαφος της εξουσίας του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής οικονομίας; Αυτή είναι άλλωστε η ουσία των τοποθετήσεων του Κόμματος, που προσπαθεί να αξιοποιήσει ο συντάκτης της χτεσινής απάντησης. Θυμίζουμε ότι αυτές οι τοποθετήσεις έγιναν απαντώντας στη λογική που διαδιδόταν τότε (2011-2015) από διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία, ότι η αλλαγή νομίσματος θα έφερνε φιλολαϊκή αλλαγή πολιτικής. Το ΚΚΕ διευκρίνιζε ότι το ζήτημα δεν είναι το νόμισμα, ότι ο λαός δεν πρέπει να επιλέξει για το αν θα χρεοκοπήσει με ευρώ ή με δραχμή, αλλά ότι το ζήτημα είναι ο λαός να παλέψει για άλλον δρόμο ανάπτυξης. Οτι η έξοδος από το ευρώ στο έδαφος της εξουσίας του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής οικονομίας θα σήμαινε στην πραγματικότητα μια άλλη διαδικασία υποτίμησης, που θα πλήρωνε πάλι ο ελληνικός λαός, όπως πληρώνει τα μνημόνια.

Βεβαίως, σήμερα ο συσχετισμός δύναμης, διεθνής και εσωτερικός, είναι αρνητικός για το λαό. Το ΚΚΕ όμως δεν επικαλείται αυτήν την πραγματικότητα για να αποδεχτεί και να στηρίξει τη διεύρυνση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο... όνομα του «ρεαλισμού». Αντίθετα, εναντιώνεται σταθερά σε αυτές. Με αυτό το κριτήριο απέρριψε και τη Συμφωνία των Πρεσπών, με αυτό το κριτήριο ψηφίζει ενάντια στην ένταξη κρατών στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, θέτει ζήτημα να κλείσουν οι ΝΑΤΟικές βάσεις, να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Ανοίγει σταθερά μέτωπο στη λογική ότι έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ «θα μας φάει ο λύκος». Αποδεικνύει ότι ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν είναι παράγοντες σταθερότητας και ασφάλειας, δεν εγγυώνται κυριαρχικά δικαιώματα, σύνορα, αλλά υποδαυλίζουν εθνικισμούς, αλυτρωτισμούς κ.λπ. Ο συντάκτης της απάντησης διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχει καμιά πολιτική δύναμη που να προτείνει και να μπορεί άμεσα να υλοποιήσει την απεμπλοκή της χώρας από το υφιστάμενο πλέγμα των συμμαχιών της, δηλαδή από την ΕΕ, την Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ». Ομως το ΚΚΕ παλεύει για να αλλάξει ο συσχετισμός. Είναι η πολιτική δύναμη που σήμερα ζυμώνει ανοιχτά την ανάγκη αποδέσμευσης από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και συμμαχίες, συνδυασμένη με την πάλη για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Παλεύει αυτή η θέση να γίνει υπόθεση της πλειοψηφίας των εργαζομένων, του λαού και του κινήματός τους. Ξεκαθαρίζει, τέλος, ότι θα είναι μια από τις πρώτες πράξεις της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, δηλαδή της «διακυβέρνησης», στην οποία το ίδιο το ΚΚΕ θα συμμετάσχει.