Το «φάρμακο»

Με βάση τη θετική εξέλιξη της απελευθέρωσης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, η κυβέρνηση, στελέχη των υπόλοιπων αστικών κομμάτων και διάφοροι δημοσιολόγοι βρήκαν την ευκαιρία να σχολιάσουν το πώς βοήθησε η λεγόμενη «διεθνοποίηση» του προβλήματος, με την κυβέρνηση να ζητάει τους προηγούμενους μήνες τις παρεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην υπόθεση. Βρήκαν δηλαδή αφορμή να προπαγανδίσουν τα περί «ασφάλειας και σταθερότητας» που τάχα εξασφαλίζει η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αναμασώντας μάλιστα και διάφορες αμετροέπειες περί «νέας εποχής» που τάχα ανοίγει για την περιοχή η απόφαση αυτή. Τι λένε δηλαδή στο λαό; Οτι η πηγή των προβλημάτων - που είναι η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στους ανταγωνισμούς και στα παζάρια στην περιοχή - μπορεί τάχα να είναι και η λύση τους! Και μάλιστα, όλα αυτά τα λένε για μια υπόθεση η οποία έκανε δύο Ελληνες στρατιωτικούς «πιόνια» στους ανταγωνισμούς αυτούς, ενώ από χιλιόμετρα μακριά «φώναζε» από την πρώτη στιγμή για τους κινδύνους που σηματοδοτεί για το λαό η εμπλοκή στα σχέδια αυτά. Ας αφήσουν λοιπόν τα σάπια.

Μάντεψε... 

 

Τι κι αν οι επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει πολλά χρόνια πριν για την τραγική κατάσταση της γέφυρας, όπως αποκαλύφθηκε αμέσως μετά την τραγωδία; Τι κι αν το κόστος συντήρησης και οι συνεχείς επισκευές ήταν ουσιαστικά πιο κοστοβόρες από το να γκρεμιζόταν και να χτιζόταν νέα γέφυρα στη θέση της; Τι κι αν στο πέρασμα των χρόνων ο επιχειρηματικός όμιλος στον οποίο το αστικό κράτος έχει παραχωρήσει τους αυτοκινητόδρομους της χώρας έχει μαζέψει εκατοντάδες εκατομμύρια από τα διόδια που πληρώνει ο λαός της γειτονικής χώρας. Ολα αυτά είναι «ψιλά γράμματα» όταν μιλάμε για την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου, που, όπως επιβεβαίωσε με τραγικό τρόπο και η πρόσφατη τραγωδία στην Ιταλία, όχι απλά ιεραρχεί τις λαϊκές ανάγκες, την προστασία της ασφάλειας και της ζωής του λαού «τελευταίες στη σειρά», αλλά κυριολεκτικά τις αντιστρατεύεται «ζυγίζοντας» τα πάντα με τη λογική του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και το κράτος του. «Ζυγίζοντας» δηλαδή κάθε φορά το κατά πόσο το συμφέρει να διαμορφώσει υποδομές με βάση και πάλι τα εκάστοτε σχέδια και προτεραιότητες των επιχειρηματικών ομίλων ή απλά να αποζημιώσει τους καμένους, πνιγμένους και κατεστραμμένους από τις τραγωδίες που προκαλεί.

... ποιος

 

Αυτό είναι εξάλλου και το «κόκκινο νήμα» που διαπερνάει τις τραγωδίες για τους λαούς στο Μάτι, πιο πριν στη Μάνδρα και στο Σαρωνικό, με την τραγωδία στην Ιταλία, τους καμένους στην εργατική πολυκατοικία στο Λονδίνο πέρυσι και πάει λέγοντας. Αποκαλύπτοντας παράλληλα και όσους τις προηγούμενες μέρες προσπαθούσαν να πείσουν ότι τάχα είναι η «ανευθυνότητα», η «ασυνεννοησία» και η ανοργανωσιά του αστικού κράτους στην Ελλάδα που ευθύνονται για την τραγωδία στο Μάτι, σε μια προσπάθεια να κρύψουν την πηγή του προβλήματος, όσο και τις εγκληματικές ευθύνες της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Οι εργαζόμενοι, οι λαοί ποτέ και πουθενά δεν μπορούν να εμπιστευθούν την υγεία, την ασφάλειά τους, τη ζωή τους στα χέρια του κεφαλαίου που τους ρημάζει.

Σε επανάληψη

 

Με τις εξελίξεις στην τουρκική οικονομία ασχολήθηκαν τις περασμένες μέρες τα ΜΜΕ. Στο επίκεντρο βρέθηκε μεταξύ άλλων και η «έκθεση» των ελληνικών επιχειρήσεων στη γείτονα, το κατά πόσο θα επηρεαστούν οι εξαγωγές και η κερδοφορία τους, αλλά και η «γενική εικόνα», αν και πόσο επηρεάζεται η προσπάθεια «εξόδου στις αγορές» για το κεφάλαιο, με την κυβέρνηση να σπεύδει να διαβεβαιώσει ότι το «μαξιλάρι» που μάζεψε από τη φοροληστεία και το γδάρσιμο του λαού είναι αρκετό ώστε να μην επηρεάζεται η προσπάθεια, παρά τα απαγορευτικά επιτόκια, ενώ κατ' άλλους η κατάσταση αυτή θα επηρεάσει τις κυβερνητικές εξαγγελίες που αναμένεται να γίνουν στη ΔΕΘ. Ανεξάρτητα πάντως από τη συγκεκριμένη υπόθεση και την εξέλιξή της, που έχει και έντονο γεωπολιτικό «άρωμα», το ίδιο «μοτίβο» έχουν να το δουν πολλές φορές ακόμα μπροστά τους οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Γιατί μετά τα ταρατατζούμ για το τάχα «τέλος των μνημονίων» από Δευτέρα, έρχονται οι απειλές, οι «νουθεσίες» και οι προειδοποιήσεις για τις «θυσίες που δεν πρέπει να κινδυνεύσουν» με επιστροφή όσων έχασε ο λαός στα χρόνια της κρίσης, για το «δυσμενές διεθνές περιβάλλον», που δεν επιτρέπει χαλάρωση κ.ο.κ. Τα διλήμματα και οι αγωνίες δηλαδή του κεφαλαίου, όπως και τα «ζόρια» που τραβάει η καπιταλιστική οικονομία παγκόσμια, θα γίνονται πάλι κάλεσμα στο λαό για θυσίες και «υπομονή» χωρίς τέλος, με τη μία ή την άλλη αφορμή. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της αναμονής. Να οργανώσουν τον αγώνα τους για την άμεση ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Ριζοσπάστης