Εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι φυτοζωούν σε μόνιμη βάση

        

Μια μελέτη που αποκαλύπτει πως οι «επισφαλείς» συνθήκες δουλειάς και ζωής έχουν παγιωθεί για εκατομμύρια εργαζόμενους στη Γερμανία, δημοσιεύτηκε πρόσφατα από το Επιστημονικό Κέντρο Βερολίνου, μετά από αίτημα του Ιδρύματος «Χανς Μπέκλερ» και αξιοποιώντας μια βάση δεδομένων μεταξύ 1993 – 2012.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, 1 στους 8 εργαζόμενους στη Γερμανία «φυτοζωεί» σε μόνιμη βάση, εργάζεται για χρόνια σε θέσεις με χαμηλούς μισθούς και ελλιπή Κοινωνική Ασφάλιση. Αυτό αντιστοιχεί στο 12,3% του εργατικού δυναμικού ή σε περίπου 4 εκατ. εργαζόμενους.

Πιο συχνά πλήττονται οι γυναίκες που βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία και συνήθως έχουν παιδιά. Η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα είναι οι εργαζόμενοι πατέρες και η τρίτη ομάδα οι νεαροί άντρες.

Τα αποτελέσματα της μελέτης παρέχουν «σημαντικές νέες πληροφορίες», σημειώνεται. Πιο συγκεκριμένα, «μέχρι στιγμής ήταν διαθέσιμες μόνο περιπτωσιολογικές μελέτες και υποθέσεις για την παγίωση των επισφαλών συνθηκών εργασίας και ζωής. Τώρα είναι σαφές ότι περίπου το 1/8 του γερμανικού εργατικού δυναμικού δεν είναι ούτε μόνιμα άνεργο, ούτε όμως και ενσωματωμένο “βιώσιμα” στο σύστημα απασχόλησης, αλλά απασχολείται μόνιμα ή τουλάχιστον για μεγάλα χρονικά διαστήματα και ζει με επισφαλείς συνθήκες».

Με δυο λόγια, εκατομμύρια εργαζόμενοι «παραπαίουν» μεταξύ ανεργίας και κακοπληρωμένης ή και ανασφάλιστης δουλειάς, με αποτέλεσμα να ζουν μόνιμα σε συνθήκες φτώχειας.

Ενδεικτικά είναι και τα πρόσφατα στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας σχετικά με την «ποιότητα της εργασίας»: Τουλάχιστον 1 στους 5 εργαζόμενους της χώρας ανήκει στους χαμηλόμισθους, δηλαδή αμείβεται με λιγότερα από 10 ευρώ την ώρα. Και πάλι οι γυναίκες έχουν την «πρωτιά» (27,2%) έναντι των αντρών (15,8%).

Και επειδή πολλά λέγονται και γράφονται για τα απανωτά αντεργατικά μέτρα που έχουν εφαρμοστεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις, παρουσιάζοντας την Ελλάδα τάχα ως «πειραματόζωο», η αντεργατική «πορεία» της Γερμανίας ξεκινάει δεκαετίες πίσω. Ορισμένες από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ισχυρότερης καπιταλιστικής οικονομίας της Ευρώπης, είχαν να κάνουν ακριβώς με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και περιγράφονται στην επιστημονική μελέτη, δίνοντας έναν ορισμό και μια «ιστορική αναδρομή» του όρου «επισφάλεια»:

«Τις τελευταίες δεκαετίες, υπήρξαν πολλαπλές διαρθρωτικές αλλαγές στη μισθωτή εργασία. Ως αποτέλεσμα, μειώθηκε η κανονική απασχόληση, έγιναν περικοπές στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, αυξήθηκε απότομα η συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό. Έχουν προκύψει και έχουν καθιερωθεί πιο ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Η μερική απασχόληση αυξήθηκε με ταχύ ρυθμό, επεκτάθηκε η προσωρινή απασχόληση, εισήχθησαν τα μίνι τζομπς και οι δουλειές με 1 ευρώ/ώρα. Οι δύο τελευταίες συνδέονται με περιορισμένη Κοινωνική Ασφάλιση.

Ταυτόχρονα “αποσύρθηκαν” συστήματα ασφαλείας που συνδέονταν π.χ. με την προστασία από την απόλυση, με μείωση της περιόδου παροχών και αύξηση των απαιτήσεων και προϋποθέσεων για το επίδομα ανεργίας. Ακόμη: Θεσπίστηκε το “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα” (σ.σ. “Χαρτζ 4”), περικόπηκε το δικαίωμα των ανέργων να αναζητούν εξειδικευμένη απασχόληση (με βάση την ειδικότητά τους), αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, περιορίστηκαν οι ευκαιρίες πρόωρης συνταξιοδότησης και μειώθηκε σταδιακά το ύψος της σύνταξης»…