«Ντοκιμαντέρ» αντικομμουνιστικής σαβούρας από την ΕΡΤ

Στις 24/10 η ΕΡΤ1 πρόβαλε το ντοκιμαντέρ «Η ημέρα που... ο Στάλιν κέρδισε τον πόλεμο».

Το ντοκιμαντέρ είναι πλήρως εναρμονισμένο με την οπτική του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει ο καλύτερος υπερασπιστής των αμερικανοΝΑΤΟικών συμφερόντων. Γι' αυτό, εξάλλου, η «Αυγή» διαφήμισε την «εξαιρετική σειρά των 5 ντοκιμαντέρ», που κατόρθωσε να εξασφαλίσει η ΕΡΤ.
Το βασικό μέρος του ντοκιμαντέρ επιχειρεί να αναπαραστήσει τις συνομιλίες στη Διάσκεψη της Γιάλτας (4 - 11 Φλεβάρη 1945), με πρωταγωνιστές ηθοποιούς που θα μπορούσαν να έχουν πρωταγωνιστήσει με επιτυχία και στις «Οικογενειακές Ιστορίες» του ALPHA. Το σημαντικότερο, όμως, όπως εξάλλου μας πληροφορεί και το ίδιο το ντοκιμαντέρ, είναι ότι στις συνομιλίες στη Διάσκεψη της Γιάλτας δεν υπήρχαν στενογράφοι, ούτε και τηρήθηκαν πρακτικά. Με απλά λόγια, οι παρουσιαζόμενες συνομιλίες δεν προκύπτουν από κάποιο αντικειμενικό ιστορικό τεκμήριο, αλλά αναπλάθονται με βάση τις σημειώσεις των στρατιωτικών και των άλλων πρωταγωνιστών, δηλαδή από τις αναμνήσεις Βρετανών και Αμερικανών.
Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με ένα ντοκιμαντέρ που δεν είναι και τόσο ντοκιμαντέρ, αλλά η αντικομμουνιστική άποψη των Βρετανών και των Αμερικανών για την ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα ιστορικά γεγονότα κατανοούνται και παρουσιάζονται μέσα από τα χαρακτηριστικά των ηγετών των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας και της ΕΣΣΔ, δηλαδή ενάντια σε οποιαδήποτε επιστημονική προσπάθεια καταγραφής της ιστορικής πραγματικότητας. Αντίθετα, προσφέρεται πλήθος άχρηστων λεπτομερειών αναφορικά με τα χαρακτηριστικά των ηγετών, όπως ότι ο Τσόρτσιλ συνηθίζει να δουλεύει τη νύχτα πίνοντας δυνατό μπράντι και καπνίζοντας μονίμως πούρο ή ότι ο Στάλιν φοβόταν τα αεροπλάνα γι' αυτό πήγε στη Γιάλτα με τεθωρακισμένο τρένο και άλλες γελοιότητες.

Μέσα από αυτήν τη μέθοδο, ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ παρουσιάζεται ως δημοκράτης, με πίστη στην ανθρώπινη φύση και εμπνεόμενος από έναν ατρόμητο ιδεαλισμό για την καθιέρωση ενός μεταπολεμικού ειρηνικού κόσμου, στηριγμένου στις αποφάσεις του ΟΗΕ. Πρόκειται για τον ίδιο Ρούσβελτ που στήριξε τη δικτατορία Μπατίστα στην Κούβα, που διέταξε την κατάκτηση της Ισλανδίας κ.λπ. Και πρόκειται για τον ίδιο μεταπολεμικό καπιταλιστικό κόσμο, ηγετική δύναμη του οποίου ήταν οι ΗΠΑ, οι οποίες έριξαν δύο ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, μάτωσαν το λαό του Βιετνάμ, στήριξαν δεκάδες δικτατορικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο κ.λπ.
Ταυτόχρονα, ο Τσόρτσιλ, αν και αντικομμουνιστής, παρουσιάζεται ως ανθρωπιστής, αντίθετος με κάθε μαζική εκτέλεση. Πρόκειται για τον ίδιο Τσόρτσιλ που κατέσφαξε την Ινδία και άλλες βρετανικές αποικίες, που διέταξε τα βρετανικά στρατεύματα στην Ελλάδα να δρουν ωσάν να βρίσκονταν σε κατακτημένη χώρα κ.λπ.

Από την άλλη πλευρά, ο Στάλιν παρουσιάζεται ως Κόκκινος Τσάρος, ανηλεής, κρυψίνους και άξεστος. Μάλιστα, αντιστρέφοντας την ιστορική πραγματικότητα και κόντρα σε όλα τα τεκμήρια, το ντοκιμαντέρ ισχυρίζεται ότι ο Στάλιν, εκμεταλλευόμενος το όραμα του Ρούσβελτ για τον μεταπολεμικό κόσμο, κατόρθωσε να διασπάσει τη συμμαχία Τσόρτσιλ - Ρούσβελτ και να νικήσει στον πόλεμο, δημιουργώντας μια σοβιετική αυτοκρατορία!

Και όλα αυτά θα ήταν πολύ κωμικά, ίσως και διασκεδαστικά ή και γραφικά, αν δεν αξιοποιούνταν για να αναμασήσουν όλη την προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν δεν προσπαθούσαν να συγκαλύψουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν δεν επιχειρούσαν να σπιλώσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ΕΣΣΔ στη συντριβή του ναζισμού και του φασισμού. Αν δεν συσκότιζαν την προσφορά των κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών που συγκρότησαν εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα σε όλη την Ευρώπη και αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι ενάντια στο φασιστικό άξονα. Αν δεν αξιοποιούνταν για να αποκρύψουν ότι μια σειρά από τα στελέχη του ναζιστικού στρατού στη συνέχεια κατέλαβαν κρίσιμες θέσεις στα επιτελεία των αστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως ο πρώην αρχηγός του επιτελείου στρατού της Βέρμαχτ Α. Χόισινγκερ, που στη συνέχεια τοποθετήθηκε επικεφαλής της μόνιμης στρατιωτικής αποστολής του ΝΑΤΟ.
Αξιος ο χαρακτηρισμός της ΕΡΤ ως φερέφωνου της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.