Μια κόκκινη σημαία την Πρωτομαγιά του 38′ σπάει τη μαυρίλα της
δικτατορίας του Μεταξά. Ένα περιστατικό που βρίσκουμε στα πολύ δυνατά
και ζωντανά απομνημονεύματα της Ελπίδας Κακαβούλη-Παπαδημητρίου για όσα
έζησε στην Πρέβεζα από την Κατοχή έως και τη χούντα των Συνταγματαρχών,
στο βιβλίο “Μνήμη, αιώνια αντίσταση” (Πρέβεζα, 2016).
Οι γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης στην Πρέβεζα ήταν πολλές. Άλλες
γνωστές που φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν, γιατί αγωνίστηκαν για τη
λευτεριά της πατρίδας μας από τη φασιστική κατοχή. Και άλλες άγνωστες,
που έμειναν εδώ και αγωνίστηκαν για τη λευτεριά.
(…) Επίσης, οι αδελφές Παπανίκου οι οποίες δυστυχώς έμειναν ανύπαντρες γιατί το μισαλλόδοξο κράτος των φασιστών και δωσιλόγων τους στέρησε το δικαίωμα να κάνουν οικογένεια στέρησε το δικαίωμα να κάνουν οικογένεια στέλνοντάς τες φυλακή και εξορία. Πέρασαν σ΄όλα τα ξερονήσια, ακόμα και στο κολαστήριο της Μακρονήσου.
Ήρωες άπαρτα βουνά…
Για να μην ξεχνάμε και την ιστορία. Οι δύο αυτές αδελφές Παπανίκου, ήταν μοδίστρες στο επάγγελμα, αγωνίστριες. Ως κομμουνίστριες από την εποχή της δικτατορίας Μεταξά έχουν στο ενεργητικό τους μια ηρωική πράξη. Την Πρωτομαγιά του 1938, όταν στην Ελλάδα υπήρχε η δικτατορία του Μεταξά και το ΚΚΕ ήταν παράνομο, δύο νέα παληκάρια μέλη του κόμματος, ο Ντίνος Κατσανάκης και ο Σταύρος Κάππας με απόφαση του κόμματος προέβησαν στην ιστορική και γενναία εκείνη πράξη. Αφού πήραν μαζί τους την εργατική κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, την οποία είχαν ράψει οι αδελφές Παπανίκου, την Πρωτομαγιά του 1938 πήγαν στο κάστρο του Αγίου Ανδρέα και την ανήρτησαν δίπλα στην ελληνική σημαία.
Δυστυχώς όμως για κακή τους τύχη τους είδε ένας Αλβανός που βρισκόταν στην Πρέβεζα και τους κατέδωσε στην αστυνομία. Συνελήφθησαν και εξορίστηκαν. Πρώτος τόπος εξορίας τους το νησί Νάξος. Παρέμειναν φυλακισμένοι και μετά την κήρυξη του πολέμου το 1940. Κρατήθηκαν φυλακισμένοι από την κυβέρνηση του Μεταξά και μετά από την κυβέρνηση του Τσοκάκογλου όπως όλοι οι κομμουνιστές παρότι ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο να πολεμήσουν για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Και ο μεν Σταύρος Κάππας εκτελέστηκε με τους 200 στην Καισαριανή, ο δε Ντίνος Κατσανάκης σώθηκε γιατί βρισκόταν στο νοσοκομείο πολύ άρρωστος. Αυτός εξακολούθησε για χρόνια να μεταφέρεται από φυλακή σε φυλακή και τελικά αποφυλακίστηκε μετά το 1960.
(…) Επίσης, οι αδελφές Παπανίκου οι οποίες δυστυχώς έμειναν ανύπαντρες γιατί το μισαλλόδοξο κράτος των φασιστών και δωσιλόγων τους στέρησε το δικαίωμα να κάνουν οικογένεια στέρησε το δικαίωμα να κάνουν οικογένεια στέλνοντάς τες φυλακή και εξορία. Πέρασαν σ΄όλα τα ξερονήσια, ακόμα και στο κολαστήριο της Μακρονήσου.
Ήρωες άπαρτα βουνά…
Για να μην ξεχνάμε και την ιστορία. Οι δύο αυτές αδελφές Παπανίκου, ήταν μοδίστρες στο επάγγελμα, αγωνίστριες. Ως κομμουνίστριες από την εποχή της δικτατορίας Μεταξά έχουν στο ενεργητικό τους μια ηρωική πράξη. Την Πρωτομαγιά του 1938, όταν στην Ελλάδα υπήρχε η δικτατορία του Μεταξά και το ΚΚΕ ήταν παράνομο, δύο νέα παληκάρια μέλη του κόμματος, ο Ντίνος Κατσανάκης και ο Σταύρος Κάππας με απόφαση του κόμματος προέβησαν στην ιστορική και γενναία εκείνη πράξη. Αφού πήραν μαζί τους την εργατική κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, την οποία είχαν ράψει οι αδελφές Παπανίκου, την Πρωτομαγιά του 1938 πήγαν στο κάστρο του Αγίου Ανδρέα και την ανήρτησαν δίπλα στην ελληνική σημαία.
Δυστυχώς όμως για κακή τους τύχη τους είδε ένας Αλβανός που βρισκόταν στην Πρέβεζα και τους κατέδωσε στην αστυνομία. Συνελήφθησαν και εξορίστηκαν. Πρώτος τόπος εξορίας τους το νησί Νάξος. Παρέμειναν φυλακισμένοι και μετά την κήρυξη του πολέμου το 1940. Κρατήθηκαν φυλακισμένοι από την κυβέρνηση του Μεταξά και μετά από την κυβέρνηση του Τσοκάκογλου όπως όλοι οι κομμουνιστές παρότι ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο να πολεμήσουν για τη λευτεριά της πατρίδας μας. Και ο μεν Σταύρος Κάππας εκτελέστηκε με τους 200 στην Καισαριανή, ο δε Ντίνος Κατσανάκης σώθηκε γιατί βρισκόταν στο νοσοκομείο πολύ άρρωστος. Αυτός εξακολούθησε για χρόνια να μεταφέρεται από φυλακή σε φυλακή και τελικά αποφυλακίστηκε μετά το 1960.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου