Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //
Στις 27
Δεκεμβρίου 1979 η Σοβιετική Ένωση, έπειτα από έκκληση της αφγανικής
κυβέρνησης και υλοποιώντας το σύμφωνο βοήθειας που είχαν συνάψει ένα χρόνο
πριν, σπεύδει σε βοήθεια της λαϊκής δημοκρατίας του Αφγανιστάν που
δοκιμαζόταν από την αντεπαναστατική δράση των αστών, του θρησκευτικού
κατεστημένου και του διεθνούς ιμπεριαλισμού (κυρίως του αμερικανικού).
Τελικά, με
την καταλυτική συνδρομή των ΗΠΑ και με την αποχώρηση των σοβιετικών στις
15-φεβ-1989, θα επικρατήσουν οι μουτζαχεντίν (1992), οι οποίοι θα προχωρήσουν
σε σφαγές χιλιάδων προοδευτικών ανθρώπων και θα επιβάλλουν στη χώρα ένα σκληρό
και ανελέητο θεοκρατικό καθεστώς.
Η αποχώρηση της ΕΣΣΔ άνοιξε κυριολεκτικά την πιο «μαύρη σελίδα» στην ιστορία του Αφγανιστάν…
Ένα αρκετά
διαδεδομένο επιχείρημα αντικομμουνιστικής ιστορικής διαστρέβλωσης αφορά
το ζήτημα της λεγόμενης «σοβιετικής εισβολής» και «κατοχής» του Αφγανιστάν .
Αυτό το επιχείρημα γνωρίζει ιδιαίτερη διάδοση μετά τις ιμπεριαλιστικές
εισβολές των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κλπ.
Ας δούμε,
όμως, ποια είναι τα γεγονότα. Το 1973 στο Αφγανιστάν πραγματοποιήθηκε
αντιμοναρχικό στρατιωτικό κίνημα που έφερε στην εξουσία τον Νταούντ. Η
κυβέρνηση υποσχέθηκε ένα πρόγραμμα αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες
όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά επί της ουσίας προχώρησε σε αντιλαϊκά και
αντιδημοκρατικά μέτρα που όξυναν την λαϊκή δυσαρέσκεια. Απέναντι σε αυτήν την
πολιτική, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν, αποτέλεσε το βασικό
οργανωτή των λαϊκών αγώνων. Αποκορύφωμα της όξυνσης της ταξικής πάλης ήταν τον
Απρίλη του 1978 η υπό την καθοδήγηση του ΛΔΚΑ λαϊκή και στρατιωτική εξέγερση
που ανέτρεψε την κυβέρνηση Νταούντ.
Αυτή είχε
χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής αλλαγής, που, σύμφωνα με τους ηγέτες
του ΛΔΚΑ, είχε ως «καθήκον να ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό της χώρας». Το Αφγανιστάν ανακηρύχθηκε σε Λαϊκή
Δημοκρατία. Σε αυτήν την κατεύθυνση πάρθηκαν μια σειρά μέτρα: Πραγματοποιήθηκε
αντιφεουδαρχική αγροτική μεταρρύθμιση, ξεκίνησε μάχη ενάντια στον
αναλφαβητισμό (πάνω από το 90% των Αφγανών ήταν αναλφάβητοι), προσπάθεια να
αντιμετωπισθούν οι τοπικισμοί και οι διαμάχες ανάμεσα στις εθνότητες,
έβαλε πρόγραμμα εκβιομηχάνισης κ.λπ.
Αυτή η
διαδικασία από την πρώτη στιγμή ήρθε σε αντίθεση με τους καπιταλιστές,
φεουδάρχες, τον ισχυρό ισλαμικό κλήρο, τους τοπικούς φύλαρχους και αρχηγούς των
καστών, αλλά και με τα διεθνή μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που έβλεπαν ότι η
επανάσταση θα έβαζε εμπόδια στα στρατηγικής σημασίας συμφέροντά τους στη
περιοχή. Έτσι
πατώντας πάνω και σε λάθη που διεπράχθησαν από την κυβέρνηση του ΛΔΚΑ, αλλά και
στη δυσκολία -υποκειμενική και αντικειμενική, εδραίωσης επαναστατικής εξουσίας,
οργανώθηκαν ειδικά στην επαρχία αντεπαναστατικές ομάδες, στις οποίες επικεφαλής
μπήκαν «μουλάδες» (μουσουλμάνοι κληρικοί) και τοπικοί φύλαρχοι – φεουδάρχες, οι
οποίοι σχεδίασαν και εκτέλεσαν μεγάλες επιθέσεις με δολιοφθορές, δολοφονίες
κ.λπ.
Η δράση
αυτών των ομάδων βρήκε την άμεση υποστήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού,
ιδιαίτερα των ΗΠΑ που μέσω των βάσεών τους στο Πακιστάν προωθούσαν όπλα και
πολεμικό υλικό. Επίσης στέλνονταν από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, το
Ισραήλ και τη Μεγάλη Βρετανία χρήματα και βοήθεια προς τους «μουτζαχεντίν» –
που χαρακτηρίστηκαν αργότερα από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν ως «μαχητές
της ελευθερίας». Στην πακιστανική πόλη Πεσαβάρ στα σύνορα με το Αφγανιστάν ,
οργανώθηκαν πάνω από 30 στρατόπεδα εκπαίδευσης των «μουτζαχεντίν» από τις
πακιστανικές ένοπλες δυνάμεις και Αμερικάνους πράκτορες.
Σε αυτές τις
συνθήκες, στο τέλος του 1979, η κατάσταση στη χώρα ήταν τραγική και έτσι η
αφγανική κυβέρνηση ζήτησε – βάσει του «Συμφώνου Βοήθειας» που είχαν υπογράψει
πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν και της ΕΣΣΔ –
την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της ΕΣΣΔ.
Ο πόλεμος
κράτησε για 13 περίπου χρόνια. Στα πλαίσια της πολιτικής της Περεστρόικα
αποφασίσθηκε η αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν το 1989.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1992, παρά την αντίσταση των προοδευτικών δυνάμεων, οι
«μουτζαχεντιν» κατέλαβαν την πρωτεύουσα Καμπούλ, ανέτρεψαν την κυβέρνηση και
πραγματοποίησαν απίστευτες σε έκταση σφαγές.
Το 1996, το καθεστώς τον «μουτζαχεντίν»
ανατράπηκε από τους «Ταλιμπάν». Ο τελευταίος Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας
του Αφγανιστάν Νατζιμπουλάχ, που από το 1992 είχε ζητήσει άσυλο στα γραφεία του
ΟΗΕ στην Καμπούλ, απαγχονίζεται σε κοινή θέα.
Το καθεστώς
που επικράτησε στο Αφγανιστάν μετά το 1992 ξαναβύθισε τη χώρα στο σκοτάδι της
καθυστέρησης, της φτώχειας, της φεουδαρχίας, στις τοπικές και εθνοτικές έριδες,
παίρνοντας πίσω όλες τις κατακτήσεις και τα προοδευτικά βήματα που έγιναν την
περίοδο 1978-1992 (δημόσια δωρεάν Παιδεία, δικαιώματα στη γυναίκα κ.λπ.) ενώ το
μεγαλύτερο μέρος των υποδομών της χώρας καταστράφηκε, το προσδόκιμο όριο ζωής
υποχώρησε στα 44 έτη και η παιδική θνησιμότητα άγγιξε την αναλογία 164 / 1000.
Θυμίζουμε
πως οι -αντιτιθέμενες, εθνοτικές ομάδες στο Αφγανιστάν είναι πάνω από πενήντα,
οι Παστούν (42%) οι Τατζίκοι -που μιλάνε τα περσικά (27%), οι Χαζάροι (8%) οι
Ουζμπέκοι (9%) οι Αϊμάκοι (4%) οι Τουρκομάνοι/Τουρκμένοι (3%) οι Βαλούχοι (2%)
και πολλές άλλες (Κιργίσιοι, Πασάγοι, Νουριστάνοι, Άραβες, Μπραχούι, Παμίροι,
Γκουρτζάρ, κλπ ~4%).
Αυτό που
συνέβη στο Αφγανιστάν, μετά την αποχώρηση των Σοβιετικών, φαίνεται και από την ανατροπή
της πληθυσμιακής ισορροπίας, μετά τις βίαιες / αναγκαστικές
μετακινήσεις πληθυσμών παρότι οι Αφγανοί πρόσφυγες στο Πακιστάν ξεπέρασαν
τα τρία εκατομμύρια και στο Ιράν σχεδόν τα δυόμισι: μια φυσιολογική επί πολλά
χρόνια δημογραφία, ξαφνικά εκτινάσσεται, από τα ~12.000.000 σε πάνω από
30.000.000 !
Οι
αντιδραστικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν δεν ήταν εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα,
όπως τους παρουσίασε η αστική προπαγάνδα, αλλά δυνάμεις που αντιστάθηκαν στην
πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας υπό την
καθοδήγηση της λαϊκής επαναστατικής εξουσίας. Η επικράτηση των αντιδραστικών
δυνάμεων ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της στήριξης του ιμπεριαλισμού.
Όπως,
άλλωστε, αποκαλύπτει σε συνέντευξή του ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των
ΗΠΑ επί Προεδρίας Τζίμι Κάρτερ, Ζίμπιγκνιου Μπρεζίνσκι: «Σύμφωνα με την
επίσημη εκδοχή της ιστορίας, η CIA άρχισε να βοηθά τους Μουτζαχεντίν μέσα στο
1980, δηλαδή, μετά την εισβολή του σοβιετικού στρατού στο Αφγανιστάν , στις 24
Δεκέμβρη 1979. Αλλά στην πραγματικότητα, όπως κρατήθηκε μυστικά έως τώρα, τα
πράγματα έγιναν τελείως διαφορετικά. Στην πραγματικότητα, ήταν 3 Ιούλη του
1979, όταν ο πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε το πρώτο διάταγμα για μυστική βοήθεια
στους αντίπαλους του φιλο-σοβιετικού καθεστώτος στην Καμπούλ. Εκείνη
ακριβώς τη μέρα, έγραψα ένα σημείωμα στον πρόεδρο όπου εξηγούσα πως κατά τη
γνώμη μου αυτή η βοήθεια θα προκαλέσει την επέμβαση του σοβιετικού στρατού».
Η
ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν αρχικά δεν πήρε χαρακτήρα ανοικτής
ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής εισβολής με την άμεση συμμετοχή των ιμπεριαλιστών
– αυτό έγινε αργότερα – (μετά την προβοκάτσια της 9ης Σεπτέμβρη
…Μπιν Λάντεν κλπ) που αποτελεί τη συνέχεια της ανείπωτης τραγωδίας των λαών της
περιοχής.
Φαντάσματα κάτω από μπούργκες
Η πρακτική
της δημόσιας εκτέλεσης γυναικών διά λιθοβολισμού στο «ελεύθερο και δημοκρατικό»
Αφγανιστάν καλά κρατεί … «Ο φιλιππικός των μουλάδων, που ακούγεται από
κάμποσα μεγάφωνα, αντηχεί στα γύρω χαλάσματα. Το πλήθος συνεχίζει να ‘ρχεται
από κάθε γωνιά της πόλης. Παρά τις ενισχυμένες γραμμές των δυνάμεων διατήρησης
της τάξης, μια ασυγκράτητη αναταραχή (…) στο γρασίδι, οπλισμένοι Ταλιμπάν
δουλεύουν με ζήλο και υπερβολικό ενθουσιασμό. Τα λιγοστά κορμιά που
ταλαντεύονται εδώ κι εκεί στην άκρη ενός σχοινιού, μαρτυρούν πως οι εκτελέσεις
ξεκίνησαν». |>Γιασμίνα Χάντρα (Μοχάμεντ Μολεσεχούλ), «Τα χελιδόνια
της Καμπούλ» εκδ «Καστανιώτης»<|
Στο
Αφγανιστάν έχουν ανοίξει κάποια σχολεία. Αλλά, σύμφωνα με τη «Γιούνισεφ», το
60% των κοριτσιών κάτω από τα 11 έτη – πάνω από 1 εκατομμύριο – δεν πάνε ποτέ
σ’ αυτά. Από τα 5 εκατομμύρια παιδιά που παρακολουθούν μαθήματα, τα κορίτσια
μόλις και μετά βίας φθάνουν το 35%, σύμφωνα με μάλλον υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις
της Παγκόσμιας Τράπεζας. Την ίδια ώρα, η κοινωνική καθυστέρηση και η σχεδόν
καθολική απαγόρευση παροχής ιατρικής εκπαίδευσης σε γυναίκες στο Αφγανιστάν
οδηγούν στα χειρότερα ποσοστά μητρικής θνησιμότητας στον κόσμο: 160/10.000,
σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Εμείς
σταματάμε εδώ, με την επισήμανση ότι η περίπτωση του Αφγανιστάν αποτελεί πηγή
για σημαντικά διδάγματα και συμπεράσματα, του επαναστατικού και κομμουνιστικού
κινήματος, ειδικά σήμερα που το αστικό κράτος ξαναγράφει την ιστορία στα μέτρα
του…
[1979]
γράφει: … «η επανάσταση είναι δημιούργημα της ταξικής πάλης»
_________________________________________________________________________
Πηγή
Ριζοσπάστης
βλ &
|>εδώ<|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου