Ο Πάβελ Μπλάνκο Καμπρέρα, Α’ Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού, βρέθηκε στη χώρα μας και μίλησε
για την κατάσταση στη χώρα του, τις νέες αυταπάτες που δημιουργεί η
«αριστερή» κυβέρνηση Ομπραδόρ, τα καθήκοντα που μπαίνουν μπροστά στους
Μεξικανούς κομμουνιστές σε μια τεράστια χώρα με σχεδόν 130 εκατομμύρια
κατοίκους και δεκάδες εκατομμύρια μετανάστες στις ΗΠΑ, μέλος του G20 και
2η πιο ανεπτυγμένη οικονομία της Λατινικής Αμερικής.
— Η αστική τάξη του Μεξικού κατάφερε να εγκλωβίσει την πλειοψηφία του λαού στις τελευταίες εκλογές και από την 1η Δεκέμβρη ανέλαβε καθήκοντα η νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ. Τι αναμένει το ΚΚ Μεξικού από τη νέα κυβέρνηση, που αυτοπαρουσιάζεται ως «αριστερή»;
— Καταρχάς ευχαριστούμε τον «Ριζοσπάστη», όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, για την ευκαιρία μέσω αυτής της συνέντευξης να μεταφέρουμε ορισμένες από τις σκέψεις και τις δράσεις του ΚΚ Μεξικού και να ξεκαθαρίσουμε ορισμένες συγχύσεις και απατηλές ειδήσεις που διαδίδονται εκτός Μεξικού για το τι συμβαίνει σε αυτό, πώς εξελίσσεται η πάλη των τάξεων.
Στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα των προεδρικών και βουλευτικών εκλογών της 1ης Ιούλη, όπου απόλυτος νικητής ήταν το λεγόμενο Κίνημα Εθνικής Αναγέννησης (MORENA) και ο Ομπραδόρ, ο οποίος το παρουσιάζει ως «νίκη της Αριστεράς». Ομως δεν είναι καθόλου έτσι. Βεβαίως πρέπει να δούμε πιο βαθιά τη σημασία και το χαρακτήρα αυτού του τύπου των κυβερνήσεων και πώς αυτές εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε ονομάζονται «αριστερές» είτε σοσιαλδημοκρατικές, είναι μέρος της κυριαρχίας και της δικτατορίας της αστικής τάξης.
Το πρόγραμμα και η συμμαχία του συγκεκριμένου κόμματος περιλαμβάνουν
ένα ακροδεξιό κόμμα, το λεγόμενο Κόμμα Κοινωνικής Συνάντησης, που
συνέβαλε στο να κερδίσει τις εκλογές ο Ομπραδόρ και έχει ξεκάθαρα
αντεργατικό – αντιλαϊκό χαρακτήρα. Το πρώτο που κάνει και αυτή η
κυβέρνηση είναι να διαχειρίζεται τον καπιταλισμό και να βαθαίνει τις
λεγόμενες μεταρρυθμίσεις σε ορισμένα πεδία που οι νεοφιλελεύθερες
κυβερνήσεις δεν προχώρησαν, για παράδειγμα στη συμφωνία Ελεύθερου
Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (TLCAN) – που τώρα ονομάζεται Συμφωνία
Ελεύθερου Εμπορίου ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικού (USMCA) – ή στην Πρωτοβουλία
της Μέριδα, που είχε ζητηθεί εδώ και χρόνια από τη Νότια Διοίκηση του
αμερικανικού στρατού μέσω της Εθνοφρουράς. Σκληρά μέτρα, που ρίχνουν την
τιμή της εργατικής δύναμης και εξασφαλίζουν δύο βασικά ζητήματα: 1)
Μηχανισμούς καταστολής της κοινωνικής διαμαρτυρίας και ελέγχου της και
2) επανανομιμοποίηση του κράτους και της κυριαρχίας της αστικής τάξης,
δήθεν με δημοκρατικό προσωπείο.
Εχει πολύ ενδιαφέρον το πώς έγινε η επαναδιαπραγμάτευση της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου, όπου στην ουσία παρακάμφθηκε η κυβέρνηση του Πένια Νιέτο και οι συζητήσεις έγιναν απευθείας με τον Ομπραδόρ, που ακόμα δεν είχε αναλάβει καθήκοντα. Το κείμενο της νέας συμφωνίας δεν έχει γίνει πλήρως γνωστό, είναι στη νομοθετική εξουσία, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι προκλήθηκε κυρίως από τις ανάγκες της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας υπό τον Τραμπ και λόγω του ότι τα ανταλλακτικά από την Κίνα κυριαρχούσαν στην αγορά και εισέρχονταν από το Μεξικό. Πρόκειται για προσέγγιση Ομπραδόρ και Τραμπ, που εφαρμόζουν τον λεγόμενο εθνοκρατικό προστατευτισμό. Κατά τ’ άλλα, θα αποτελέσει συνέχεια στις επιθέσεις στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης συνολικά στη Βόρεια Αμερική και νέα προνόμια και υπερκέρδη για τους μονοπωλιακούς ομίλους του Μεξικού, των ΗΠΑ και του Καναδά.
Είναι λυπηρό που διάφορες δυνάμεις στον κόσμο θεωρούν ότι στο Μεξικό υπάρχει «αριστερή στροφή». Θα διαψευστούν παταγωδώς, όπως συνέβη με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Νεοφιλελεύθεροι ή σοσιαλδημοκράτες κυβερνούν για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, με ένταση της εκμετάλλευσης, με βαρβαρότητα, με τη δυστυχία των λαών. Το ΚΚ Μεξικού δεν θα αφεθεί να εγκλωβιστεί στο ψευτοδίλημμα ανάμεσα στο ένα ή στο άλλο μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού, αντίθετα, παρά τις δυσκολίες, αναδεικνύει και προβάλλει με αισιοδοξία ότι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός είναι ο απαραίτητος δρόμος για την επίλυση των τεράστιων προβλημάτων στη χώρα μας και η λύση για να μη συνεχίσει να υποφέρει η εργατική τάξη.
— Ποια είναι τα μέτωπα στα οποία δίνει προτεραιότητα το ΚΚ Μεξικού στη δράση που αναπτύσσει μέσα στην εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα;
— Τον περασμένο Αύγουστο πραγματοποιήσαμε το 6ο Συνέδριο του Κόμματος και αποφασίσαμε να θέσουμε όλες μας τις δυνάμεις για τη δράση στην εργατική τάξη, στη συνδικαλιστική δουλειά, στη δουλειά με τους νέους εργαζόμενους και τις γυναίκες της εργατικής τάξης.
Ενα σημαντικό ζήτημα σχετικά με τους νέους εργαζόμενους: Ο Ομπραδόρ έχει προχωρήσει σε συμφωνίες με τις ενώσεις των εργοδοτών που συσπειρώνουν σχεδόν όλους τους μονοπωλιακούς ομίλους της χώρας και κάνει μια πρόταση υποτιθέμενης αντιμετώπισης της ανεργίας πραγματικά πολύ επικίνδυνη: Προτείνει 2 εκατομμύρια νέων να δουλεύουν για τα διάφορα μονοπώλια, με το μισθό τους να καλύπτεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή ως επιδότηση στην εργοδοσία. Πρόκειται βέβαια για θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης, χωρίς δικαιώματα, χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση, χωρίς επιδόματα και άδειες. Πρόκειται για ένα βάρβαρο μέτρο μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, που συμβάλλει στα υπερκέρδη του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, επιχειρεί αυτοί οι 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι να ενσωματωθούν τόσο στο MORENA όσο και στη νέα κυβέρνηση.
Για να επιστρέψουμε στα καθήκοντα του ΚΚ Μεξικού, ως κόμμα της εργατικής τάξης έχουμε ξεκάθαρο ότι το προλεταριάτο είναι εκείνη η τάξη που θα τραβήξει μπροστά την επαναστατική διαδικασία, γι’ αυτό πρώτο καθήκον μας είναι να το οργανώσουμε συνδικαλιστικά και πολιτικά. Στο θέμα των εργαζόμενων γυναικών έχουμε κάνει βήματα μπροστά, υιοθετώντας τη βασική θέση σχετικά με τη χειραφέτησή της, ότι αυτή δεν θα έρθει με τον λεγόμενο φεμινισμό αλλά αναδεικνύοντας την ταξική φύση του προβλήματος.
Δουλεύουμε σε τέτοια κατεύθυνση ώστε στο τέλος του 2019 να πραγματοποιήσουμε μια μεγάλη συνδικαλιστική συνάντηση συνδικάτων, οργανώσεων, εργαζομένων και συνδικαλιστών από διάφορους κλάδους, προκειμένου να δημιουργήσουμε μια ισχυρή αγωνιστική συσπείρωση με σταθερό ταξικό προσανατολισμό για την οργάνωση της σύγκρουσης με το κεφάλαιο σε κάθε τόπο δουλειάς, και στη συνέχεια μέσα από τη συγκέντρωση δυνάμεων να περάσουμε σε μια περίοδο ανάπτυξης της εργατικής πάλης.
Επίσης, έχουμε προτεραιότητα στην παρέμβαση στους εργάτες μετανάστες, τόσο τους Μεξικανούς στις ΗΠΑ (γύρω στα 10 εκατομμύρια) όσο και από άλλες εθνικότητες που βρίσκονται στη χώρα μας.
— Τι δυσκολίες συναντά το Κόμμα σε αυτήν την προσπάθεια; Τι θετικά βήματα ξεχωρίζετε;
— Οι δυσκολίες είναι ποικίλες, αλλά πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε, γιατί είναι απόλυτη αναγκαιότητα για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα ισχυρό, που θα φέρει σε πέρας τα επαναστατικά καθήκοντα. Η πρώτη δυσκολία σχετίζεται με την οργάνωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αυτή είναι η «Αχίλλειος πτέρνα» όχι μόνο για το ΚΚ Μεξικού αλλά για την εργατική τάξη συνολικά εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό χρειάζεται ιδεολογική παρέμβαση, και έχουμε αυτήν τη στιγμή τη δυνατότητα να παρεμβαίνουμε καλύτερα.
Εχουμε μια καλά αναπτυσσόμενη Κομμουνιστική Νεολαία, που παρεμβαίνει στη σπουδάζουσα νεολαία.
Σε γενικές γραμμές, τη βασική δυσκολία την αντιμετώπισε το 6ο Συνέδριο και αφορά τη μαζικοποίηση της παρέμβασης του Κόμματος στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής παρέμβασης στο έδαφος των καθημερινών αγώνων που συνδέονται με τους ιστορικούς επαναστατικούς στόχους.
Επίσης, το 2019 συμπληρώνεται ένας αιώνας από την ίδρυση του Μεξικανικού Τμήματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και έχουμε δέσμευση απέναντι στην ίδια μας την Ιστορία: Οι κομμουνιστές, το Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι η επαναστατική δύναμη που θα αλλάξει το Μεξικό, και όπως διακηρύξαμε στις διαδηλώσεις μας την 1η Δεκέμβρη, τη μέρα που ορκίστηκε ο Ομπραδόρ, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται: Χωρίς εργατική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική αλλαγή.
— Η αστική τάξη του Μεξικού κατάφερε να εγκλωβίσει την πλειοψηφία του λαού στις τελευταίες εκλογές και από την 1η Δεκέμβρη ανέλαβε καθήκοντα η νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ. Τι αναμένει το ΚΚ Μεξικού από τη νέα κυβέρνηση, που αυτοπαρουσιάζεται ως «αριστερή»;
— Καταρχάς ευχαριστούμε τον «Ριζοσπάστη», όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, για την ευκαιρία μέσω αυτής της συνέντευξης να μεταφέρουμε ορισμένες από τις σκέψεις και τις δράσεις του ΚΚ Μεξικού και να ξεκαθαρίσουμε ορισμένες συγχύσεις και απατηλές ειδήσεις που διαδίδονται εκτός Μεξικού για το τι συμβαίνει σε αυτό, πώς εξελίσσεται η πάλη των τάξεων.
Στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα των προεδρικών και βουλευτικών εκλογών της 1ης Ιούλη, όπου απόλυτος νικητής ήταν το λεγόμενο Κίνημα Εθνικής Αναγέννησης (MORENA) και ο Ομπραδόρ, ο οποίος το παρουσιάζει ως «νίκη της Αριστεράς». Ομως δεν είναι καθόλου έτσι. Βεβαίως πρέπει να δούμε πιο βαθιά τη σημασία και το χαρακτήρα αυτού του τύπου των κυβερνήσεων και πώς αυτές εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε ονομάζονται «αριστερές» είτε σοσιαλδημοκρατικές, είναι μέρος της κυριαρχίας και της δικτατορίας της αστικής τάξης.
Ο Π. Μ. Καμπρέρα στο βήμα της 20ής Διεθνούς Συνάντησης
Εχει πολύ ενδιαφέρον το πώς έγινε η επαναδιαπραγμάτευση της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου, όπου στην ουσία παρακάμφθηκε η κυβέρνηση του Πένια Νιέτο και οι συζητήσεις έγιναν απευθείας με τον Ομπραδόρ, που ακόμα δεν είχε αναλάβει καθήκοντα. Το κείμενο της νέας συμφωνίας δεν έχει γίνει πλήρως γνωστό, είναι στη νομοθετική εξουσία, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι προκλήθηκε κυρίως από τις ανάγκες της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας υπό τον Τραμπ και λόγω του ότι τα ανταλλακτικά από την Κίνα κυριαρχούσαν στην αγορά και εισέρχονταν από το Μεξικό. Πρόκειται για προσέγγιση Ομπραδόρ και Τραμπ, που εφαρμόζουν τον λεγόμενο εθνοκρατικό προστατευτισμό. Κατά τ’ άλλα, θα αποτελέσει συνέχεια στις επιθέσεις στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης συνολικά στη Βόρεια Αμερική και νέα προνόμια και υπερκέρδη για τους μονοπωλιακούς ομίλους του Μεξικού, των ΗΠΑ και του Καναδά.
Είναι λυπηρό που διάφορες δυνάμεις στον κόσμο θεωρούν ότι στο Μεξικό υπάρχει «αριστερή στροφή». Θα διαψευστούν παταγωδώς, όπως συνέβη με την περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Νεοφιλελεύθεροι ή σοσιαλδημοκράτες κυβερνούν για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, με ένταση της εκμετάλλευσης, με βαρβαρότητα, με τη δυστυχία των λαών. Το ΚΚ Μεξικού δεν θα αφεθεί να εγκλωβιστεί στο ψευτοδίλημμα ανάμεσα στο ένα ή στο άλλο μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού, αντίθετα, παρά τις δυσκολίες, αναδεικνύει και προβάλλει με αισιοδοξία ότι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός είναι ο απαραίτητος δρόμος για την επίλυση των τεράστιων προβλημάτων στη χώρα μας και η λύση για να μη συνεχίσει να υποφέρει η εργατική τάξη.
— Ποια είναι τα μέτωπα στα οποία δίνει προτεραιότητα το ΚΚ Μεξικού στη δράση που αναπτύσσει μέσα στην εργατική τάξη και τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα;
— Τον περασμένο Αύγουστο πραγματοποιήσαμε το 6ο Συνέδριο του Κόμματος και αποφασίσαμε να θέσουμε όλες μας τις δυνάμεις για τη δράση στην εργατική τάξη, στη συνδικαλιστική δουλειά, στη δουλειά με τους νέους εργαζόμενους και τις γυναίκες της εργατικής τάξης.
Ενα σημαντικό ζήτημα σχετικά με τους νέους εργαζόμενους: Ο Ομπραδόρ έχει προχωρήσει σε συμφωνίες με τις ενώσεις των εργοδοτών που συσπειρώνουν σχεδόν όλους τους μονοπωλιακούς ομίλους της χώρας και κάνει μια πρόταση υποτιθέμενης αντιμετώπισης της ανεργίας πραγματικά πολύ επικίνδυνη: Προτείνει 2 εκατομμύρια νέων να δουλεύουν για τα διάφορα μονοπώλια, με το μισθό τους να καλύπτεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή ως επιδότηση στην εργοδοσία. Πρόκειται βέβαια για θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης, χωρίς δικαιώματα, χωρίς Κοινωνική Ασφάλιση, χωρίς επιδόματα και άδειες. Πρόκειται για ένα βάρβαρο μέτρο μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, που συμβάλλει στα υπερκέρδη του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, επιχειρεί αυτοί οι 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι να ενσωματωθούν τόσο στο MORENA όσο και στη νέα κυβέρνηση.
Για να επιστρέψουμε στα καθήκοντα του ΚΚ Μεξικού, ως κόμμα της εργατικής τάξης έχουμε ξεκάθαρο ότι το προλεταριάτο είναι εκείνη η τάξη που θα τραβήξει μπροστά την επαναστατική διαδικασία, γι’ αυτό πρώτο καθήκον μας είναι να το οργανώσουμε συνδικαλιστικά και πολιτικά. Στο θέμα των εργαζόμενων γυναικών έχουμε κάνει βήματα μπροστά, υιοθετώντας τη βασική θέση σχετικά με τη χειραφέτησή της, ότι αυτή δεν θα έρθει με τον λεγόμενο φεμινισμό αλλά αναδεικνύοντας την ταξική φύση του προβλήματος.
Δουλεύουμε σε τέτοια κατεύθυνση ώστε στο τέλος του 2019 να πραγματοποιήσουμε μια μεγάλη συνδικαλιστική συνάντηση συνδικάτων, οργανώσεων, εργαζομένων και συνδικαλιστών από διάφορους κλάδους, προκειμένου να δημιουργήσουμε μια ισχυρή αγωνιστική συσπείρωση με σταθερό ταξικό προσανατολισμό για την οργάνωση της σύγκρουσης με το κεφάλαιο σε κάθε τόπο δουλειάς, και στη συνέχεια μέσα από τη συγκέντρωση δυνάμεων να περάσουμε σε μια περίοδο ανάπτυξης της εργατικής πάλης.
Επίσης, έχουμε προτεραιότητα στην παρέμβαση στους εργάτες μετανάστες, τόσο τους Μεξικανούς στις ΗΠΑ (γύρω στα 10 εκατομμύρια) όσο και από άλλες εθνικότητες που βρίσκονται στη χώρα μας.
— Τι δυσκολίες συναντά το Κόμμα σε αυτήν την προσπάθεια; Τι θετικά βήματα ξεχωρίζετε;
— Οι δυσκολίες είναι ποικίλες, αλλά πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε, γιατί είναι απόλυτη αναγκαιότητα για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα ισχυρό, που θα φέρει σε πέρας τα επαναστατικά καθήκοντα. Η πρώτη δυσκολία σχετίζεται με την οργάνωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αυτή είναι η «Αχίλλειος πτέρνα» όχι μόνο για το ΚΚ Μεξικού αλλά για την εργατική τάξη συνολικά εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό χρειάζεται ιδεολογική παρέμβαση, και έχουμε αυτήν τη στιγμή τη δυνατότητα να παρεμβαίνουμε καλύτερα.
Εχουμε μια καλά αναπτυσσόμενη Κομμουνιστική Νεολαία, που παρεμβαίνει στη σπουδάζουσα νεολαία.
Σε γενικές γραμμές, τη βασική δυσκολία την αντιμετώπισε το 6ο Συνέδριο και αφορά τη μαζικοποίηση της παρέμβασης του Κόμματος στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής παρέμβασης στο έδαφος των καθημερινών αγώνων που συνδέονται με τους ιστορικούς επαναστατικούς στόχους.
Επίσης, το 2019 συμπληρώνεται ένας αιώνας από την ίδρυση του Μεξικανικού Τμήματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και έχουμε δέσμευση απέναντι στην ίδια μας την Ιστορία: Οι κομμουνιστές, το Κομμουνιστικό Κόμμα, είναι η επαναστατική δύναμη που θα αλλάξει το Μεξικό, και όπως διακηρύξαμε στις διαδηλώσεις μας την 1η Δεκέμβρη, τη μέρα που ορκίστηκε ο Ομπραδόρ, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται: Χωρίς εργατική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική αλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου