«Μανούλες» στην εξαπάτηση

Το χτεσινό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» (που συνεχίζεται και σήμερα) για την κυβερνητική εξαπάτηση χιλιάδων φτωχών νοικοκυριών που δικαιούνται στέγη από τον ΟΕΚ, αποτελεί την κορυφή μονάχα του παγόβουνου. Θυμίζουμε ότι πέρυσι, το υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε πως όσοι δικαιούχοι έχουν καταβάλει τουλάχιστον το 60% της τιμής παραχώρησης του σπιτιού από τον ΟΕΚ, απαλλάσσονται από το υπόλοιπο ποσό και το σπίτι περνάει οριστικά στην κατοχή τους. Μάλιστα, αν έχουν καταβάλει παραπάνω χρήματα, τους επιστρέφεται η διαφορά. Πανηγυρίζοντας γι' αυτήν τη ρύθμιση, η κυβερνητική «Αυγή» κυκλοφορούσε τότε με τον πηχυαίο τίτλο «Ρύθμιση σωτηρία». Η στιγμή της αλήθειας όμως φτάνει όταν οι δικαιούχοι πάνε στον ΟΑΕΔ να τακτοποιήσουν οριστικά τα παραχωρητήρια, βάσει της ψηφισμένης ρύθμισης. Και τότε, με διάφορες δικαιολογίες και προφάσεις από την πλευρά του Οργανισμού, ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν απαλλαγεί από καμιά οφειλή και ότι χρωστούν κι από πάνω!

* * *

Αλλο παράδειγμα είναι τα κυβερνητικά παραμύθια για τους εργαζόμενους με «μπλοκάκι», που στην ουσία έχουν σχέση εξαρτημένης εργασίας με τον εργοδότη, αλλά εμφανίζονται ως «αυτοαπασχολούμενοι». Τον Ιούλη του 2017, σε μια ακόμα φιέστα, το υπουργείο Εργασίας ανακοίνωνε ότι παίρνει μέτρα γι' αυτήν την απαράδεκτη σχέση εργασίας. Ποια ήταν αυτά; Προφανώς όχι η κατάργηση τέτοιων μορφών «ευελιξίας», αλλά η επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες, που ...εθελοντικά θα μετέτρεπαν σε μισθωτούς όσους απασχολούσαν με «μπλοκάκι»! Στην ουσία, πατώντας σε ένα υπαρκτό πρόβλημα, η κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να ανακοινώσει άλλο ένα «δωράκι» στην εργοδοσία, που, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα της ανασφάλειας ούτε έβαλε τέλος σε μια μορφή «ευελιξίας», που αποδίδει πολλαπλάσια για το κεφάλαιο. Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι οι «ωφελημένοι» απ' αυτό το μέτρο δεν ξεπέρασαν τις 2.000, από τους 40.000 που υπολόγιζε. Ο λόγος είναι προφανής: Η εργοδοσία αξιοποιεί το γενικότερο πλαίσιο της εργασιακής ζούγκλας που συντηρεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και επιλέγει από την τεράστια γκάμα των ευέλικτων σχέσεων αυτήν που τη συμφέρει περισσότερο. Στην προκειμένη περίπτωση, τη δουλειά με το «μπλοκάκι», αντί για την επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών.

* * *

Χαρακτηριστικό είναι και το μέτρο της κατάργησης του υποκατώτερου μισθού, που ψηφίστηκε προχτές μετά «βαΐων και κλάδων». Με ποιες προϋποθέσεις; Να επιδοτεί η κυβέρνηση τις ασφαλιστικές εισφορές για τους νεοπροσλαμβανόμενους εργαζόμενους, απαλλάσσοντας στην πραγματικότητα την εργοδοσία από τις υποχρεώσεις της στα ασφαλιστικά ταμεία και μετακυλίοντας αυτό το κόστος στις τσέπες των εργαζομένων και του λαού, μέσω της φορολογίας. Ετσι, η σχετική «αύξηση» του κατώτερου μισθού για τους νέους εργαζόμενους που μέχρι σήμερα αμείβονταν με τον υποκατώτερο, γίνεται χωρίς καμιά επιβάρυνση της εργοδοσίας και ...αυτοχρηματοδοτείται στην ουσία από τους ίδιους! Αυτή είναι η βαθιά αντεργατική πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από το σαματά της κυβέρνησης περί «φιλολαϊκής» τάχα κατάργησης του υποκατώτερου μισθού, στην πορεία «διόρθωσης των αδικιών» που προκλητικά διαφημίζει.

***

Ο κατάλογος με παρόμοια παραδείγματα, που αποδεικνύουν στην πράξη την εξαπάτηση από την κυβέρνηση, δεν έχει τέλος. Αποκαλύπτεται περίτρανα ότι έχουμε να κάνουμε με ρυθμίσεις που παρότι προπαγανδίζονται ως φιλολαϊκές, στην πραγματικότητα δεν ανακουφίζουν ούτε στο ελάχιστο τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, σε πολλές περιπτώσεις, ισοδυναμούν με άμεσες ενισχύσεις στο κεφάλαιο. Αλλες φορές, πάλι, όταν «πέφτουν τα φώτα», αποδεικνύεται ότι πρόκειται για «φύκια» και όχι για «μεταξωτές κορδέλες». Οτι η κυβέρνηση «ντύνει» με παχιά λόγια ορισμένες εξαγγελίες προς τους εργαζόμενους και το λαό για να δημιουργήσει ντόρο, ενώ στην πράξη ο «θησαυρός» είναι «άνθρακες» για τους δήθεν «ωφελούμενους». Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν ορισμένα απ' αυτά τα μέτρα ψηφίζονται για να προσφέρουν έστω και μια σχετική και προσωρινή ανακούφιση στα πιο φτωχά τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, τελικά ακυρώνονται στην πράξη, καθώς διαχέονται μέσα στο δοσμένο αντιλαϊκό πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής, των χιλιάδων μνημονιακών νόμων που παραμένουν σε ισχύ, των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων, συνολικά της στρατηγικής που έχει ως «κόρη οφθαλμού» την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που το υπηρετούν χρειάζεται να βάλει στο στόχαστρο ο λαός, διεκδικώντας μέτρα ουσιαστικής ανακούφισης, ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, παλεύοντας για την ανατροπή του.