Το «κρίσιμο οχτάμηνο»

Για ένα «κρίσιμο οχτάμηνο», που μόλις ξεκίνησε, κάνουν λόγο τα αστικά επιτελεία, στις αναλύσεις τους για τη νέα χρονιά, εστιάζοντας τόσο στις εξελίξεις στην καπιταλιστική οικονομία, όπου ως «ορόσημο» παρουσιάζεται η ολοκλήρωση του τρέχοντος μνημονίου, όσο και στην «άλλη όψη» τους, στο ζήτημα δηλαδή της ενεργού εμπλοκής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς.
Τα «κρίσιμα» διακυβεύματα, βέβαια, αφορούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που βλέπει τη νέα χρονιά ως «ευκαιρία» για την ανάκαμψη των κερδών του, μετά από 10 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και ανελέητων αντιλαϊκών μέτρων.
Ο στόχος αυτός του κεφαλαίου είναι που χαρακτηρίζει «κρίσιμο» η κυβέρνηση και σ' αυτό συμφωνούν και τα άλλα αστικά κόμματα. Με μοιρασμένους ρόλους, εκβιάζουν το λαό να αποδεχτεί αμάσητα παλιά και νέα μέτρα, ώστε να μη διακινδυνεύσουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών και η ανάκαμψη του κεφαλαίου, από την οποία θα ωφεληθούν τάχα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα.
Ο εκβιασμός αφορά και τα μέτρα που φέρνει σε λίγες μέρες η κυβέρνηση στη Βουλή, «πακεταρισμένα» στο πολυνομοσχέδιο για το κλείσιμο της τρίτης «αξιολόγησης», με το οποίο, ανάμεσα σε άλλα, προσπαθεί να χτυπήσει το δικαίωμα στην απεργία και να περιορίσει τη συλλογική οργάνωση και δράση των εργαζομένων, αλλά επεκτείνεται και στην «επόμενη μέρα».
Χαρακτηριστικό ως προς αυτό είναι ότι όλες οι αναλύσεις και δηλώσεις των δανειστών και «εταίρων» εστιάζουν στο γεγονός ότι το επόμενο διάστημα, όπως και μετά τη λήξη του τρέχοντος μνημονίου, η κυβέρνηση δεν πρέπει να παρεκκλίνει χιλιοστό από την υλοποίηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και από τα μέτρα που έχει ήδη συμφωνήσει για τα επόμενα πολλά χρόνια.
Τις διαβεβαιώσεις έχει φροντίσει να δώσει ήδη ο πρωθυπουργός, με τις δηλώσεις του ότι ο αντιλαϊκός «οίστρος» της κυβέρνησης δεν θα σταματήσει μετά το καλοκαίρι, αλλά και ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να θεωρούν «περασμένα - ξεχασμένα» τα δικαιώματα που έχασαν στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης.
«Κρίσιμο», λένε, είναι να χτιστεί και «κουλτούρα συναίνεσης» για τα επόμενα χρόνια, να διαμορφωθούν δηλαδή - πάνω στο κοινό έδαφος της στρατηγικής του κεφαλαίου, που όλα τα αστικά κόμματα υπηρετούν - οι προϋποθέσεις για τα διάδοχα κυβερνητικά σχήματα και τις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, που θα «τρέξουν» την αντιλαϊκή πολιτική τα επόμενα χρόνια και ταυτόχρονα θα βάλουν πλάτη ώστε να εξασφαλίζεται η «κοινωνική συναίνεση», η ενσωμάτωση δηλαδή του λαού στους στόχους του κεφαλαίου.
Παρόμοια - και εξίσου επικίνδυνη - είναι η κατάσταση σε ό,τι αφορά την «άλλη όψη» της στρατηγικής του κεφαλαίου, την εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή. Πρωτοστατεί στη λεγόμενη «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, αποτελεί βασικό στήριγμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στη Μ. Ανατολή, ενισχύει τη συνεργασία με το Ισραήλ. Ολα αυτά συνδέονται με το «όραμα» της ελληνικής αστικής τάξης και των κομμάτων της για την περίφημη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», μπλέκοντας ακόμα βαθύτερα το λαό στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ανοίγουν την πόρτα σε επικίνδυνες εξελίξεις.
Απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς, τα «κρίσιμα» για το κεφάλαιο σηματοδοτούν νέα επίθεση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ατελείωτα βάρη και κινδύνους. Το κρίσιμο για τους εργαζόμενους και το λαό είναι ακριβώς απέναντι: Στην οργάνωση της πάλης τους για την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, στην πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, που σημαίνει σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, των κομμάτων του, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.
Από αυτήν την άποψη, το επόμενο διάστημα είναι όντως κρίσιμο: Για να μη χαθεί άλλος χρόνος με αυταπάτες και εκβιασμούς, για να δυναμώσουν οι εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς και γειτονιά. Για να σηματοδοτήσει η χρονιά που έρχεται πραγματική ανάταση για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.