Οι Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν για την ατομική τρομοκρατία

Ποια είναι η ιδεολογία της «τρομοκρατίας» και της «17Ν»; Να, ένα «σοβαρό» ερώτημα, που απασχολεί διάφορους αναλυτές δημοσιογραφούντες και δημοσιολόγους. Ολοι αυτοί, απαραίτητα στηρίγματα του αστικού πολιτικού συστήματος, επιμένουν ότι ο μαρξισμός - λενινισμός είναι η ιδεολογία της «τρομοκρατίας». Την οποία, υποτίθεται, εξαρθρώνουν οι ιμπεριαλιστές, δηλαδή οι πιο σφοδροί αντίπαλοι και πολέμιοι του μαρξισμού - λενινισμού και στην Ελλάδα, οι αγγλοαμερικανικές μυστικές και φανερές υπηρεσίες μαζί με το ντόπιο κατεστημένο και τους μηχανισμούς του. Τους βολεύει να ταυτίζουν την επαναστατική δράση της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ με την «τρομοκρατία». Γνωρίζουν, βεβαίως, καλύτερα από τον καθένα ότι ο μαρξισμός - λενινισμός, ως θεωρία και πρακτική δράση, η ιδεολογία και η πολιτική του εργατικού κινήματος, η ταξική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, καμιά σχέση δεν έχουν με την ατομική τρομοκρατία. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό απαιτεί επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού, ενάντια στην αστική τάξη.
Η εργατική τάξη, επειδή ακριβώς δεν έχει καμιά ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, επειδή είναι αυτή που παράγει την υπεραξία, την οποία καρπώνεται το κεφάλαιο, είναι αυτή που μπορεί, παίρνοντας την πολιτική εξουσία να μετατρέψει την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής σε κοινωνική. Αυτό όμως δε γίνεται με μορφές πάλης σαν την ατομική τρομοκρατία. Απαιτεί μαζική κοινωνικοπολιτική, επαναστατική δράση. Αυτή είναι η ταξική πάλη που για να διεξάγεται αποτελεσματικά η εργατική τάξη οργανώνεται στο δικό της πολιτικό κόμμα. Και, βεβαίως, όλη η ιστορία των κοινωνιών, το πέρασμα από τη μια στην άλλη, είναι ιστορία ταξικής πάλης, επαναστάσεων και ένοπλων εξεγέρσεων που είναι έργο της τεράστιας πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών. Αυτό έγινε και στη γαλλική αστική επανάσταση, το 1789, αυτό έγινε και στην Ελλάδα το 1821, και ας υπήρχαν άλλης μορφής μαζικές οργανώσεις και κινήματα, αυτό έγινε και με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Κανένα κοινωνικό ζήτημα δε λύνεται με δολοφονίες πολιτικών προσώπων. Η ατομική τρομοκρατία είναι εχθρός της επαναστατικής διαδικασίας.

Ετσι, από άποψη αρχών είναι πολέμιοί της, τόσο το ΚΚΕ όσο και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα από τη γέννησή του, από την εποχή των Μαρξ, Ενγκελς αλλά και αργότερα του Λένιν. Αλλά και από την εποχή των κλασικών του μαρξισμού, οι μυστικές υπηρεσίες είτε οργάνωναν είτε χρησιμοποιούσαν μηχανισμούς και πρόσωπα για «τρομοκρατική δράση» σε όφελος των κυρίαρχων τάξεων.

Δράση που βολεύει το σύστημα

Οι Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν, αντιμετώπισαν ως έναν από τους βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος, ομάδες και πρόσωπα, που είχαν αιχμή της δράσης τους την ατομική τρομοκρατία, στο κίνημα των αναρχικών, αλλά και των ναρόντνικων, (αγροτικό δημοκρατικό κίνημα στα μέσα του 19ου αιώνα στη Ρωσία). Αλλά και στη συνέχεια, αρχές του 20ού αιώνα, ο Λένιν το αντιμετώπισε στη δράση των εσέρων (σοσιαλιστές - επαναστάτες).
Σχετικά με τη δράση τέτοιων ομάδων και προσώπων γράφει ο Ενγκελς σε επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη:
«(...) Οσο για τους αναρχικούς, αυτοί φαίνεται δεν απέχουν πολύ απ' την αυτοκτονία. Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ' την αστυνομία, δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(...).
Κι αν τώρα διακινδυνεύουμε κι εμείς να δεινοπαθήσουμε απ' την αστική αντίδραση, τελικά θα βγούμε κερδισμένοι, διότι αυτή τη φορά θα μπορέσουμε ν' αποδείξουμε σε όλους ότι εμάς και τους αναρχικούς μας χωρίζει άβυσσος».(Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Απαντα, τόμ. 39, σελ. 223).

Μετά το ματοβαμμένο τσάκισμα της «Κομμούνας του Παρισιού», οι αναρχικοί επιτέθηκαν στη «Διεθνή Ενωση Εργατών», επίθεση συνδυασμένη με την επίθεση των αστικών κυβερνήσεων.
Ο Ενγκελς, σε επιστολή του από το Λονδίνο, στις 24 Γενάρη του 1872, ένα χρόνο μετά την Κομμούνα, προς τον Τέοντορ Κούνο στο Μιλάνο αναφέρεται σ' αυτό ως εξής:
«(...)Αν αναλογιστεί κανείς σε ποια στιγμή -τώρα ακριβώς που όλα τα σκυλιά έχουν ξαμοληθεί καταπάνω στη Διεθνή- οι άνθρωποι αυτοί οργανώνουν τη συνωμοσία τους, τότε δεν μπορεί να μην περάσει απ' το μυαλό του πως οι κύριοι της διεθνούς αστυνομίας έχουν βάλει το χέρι τους στην υπόθεση. Κι αυτό πράγματι συμβαίνει. Στο Μπεζιέ, οι μπακουνικοί της Γενεύης έχουν σαν εκπρόσωπό τους τον διευθυντή της αστυνομίας! (...) Ως ποιο βαθμό είναι ανακατεμένη στην υπόθεση η ρωσική αστυνομία είναι κάτι που το αφήνω ανοιχτό για την ώρα, αλλά ο Μπακούνιν ήταν χωμένος ως τα μπούνια στην υπόθεση "Νετσάγιεφ" (βέβαια, το διαψεύδει, αλλά εμείς εδώ έχουμε τα πρωτότυπα των ρωσικών κειμένων κι επειδή και ο Μαρξ και εγώ καταλαβαίνουμε τα ρωσικά, δεν μπορεί να μας ρίξει στάχτη στα μάτια). Κι ο Νετσάγιεφ, είτε είναι agent provocateur (πράκτορας) των Ρώσων, είτε οπωσδήποτε έδρασε ως τέτοιος. Πέρα απ' αυτό, ανάμεσα στους Ρώσους φίλους του Μπακούνιν υπάρχουν κάθε λογής ύποπτα άτομα (...). (Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, Απαντα, τόμ. 33, σελ. 388 - 392).