Αντιλαϊκός από χέρι

Αποκαλυπτικά για το τι έχουν να περιμένουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα τη λεγόμενη «επόμενη μέρα» είναι τα βασικά στοιχεία που ξεχωρίζουν στο προσχέδιο του προϋπολογισμού που κατέθεσε η κυβέρνηση.
Πρώτα απ' όλα, καταρρέει η απάτη της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια. Ο προϋπολογισμός ενσωματώνει τους αντιλαϊκούς στόχους και των τριών μνημονίων και πρώτα πρώτα τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα που γονατίζουν το λαό.
Στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», της «τήρησης των συμφωνηθέντων», της στήριξης των «επενδυτών», όπως και τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, έτσι και τώρα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα καλούνται να σηκώσουν τα βάρη, με την άμεση και έμμεση φορολογία, τα μέτρα για το περαιτέρω τσεκούρι σε μια σειρά από κοινωνικές παροχές, ανεξάρτητα από το πώς θα εξειδικευτούν παραπέρα το επόμενο διάστημα.
Παράλληλα, η κυβέρνηση με το «τρικ» των δύο «εναλλακτικών σεναρίων» - με και χωρίς το παραπέρα τσεκούρι στις συντάξεις - πέρα από τις ακάλυπτες επιταγές που μοιράζει στο λαό, πηγαίνει «σε άλλο επίπεδο» την αναδιανομή της φτώχειας, το χαμήλωμα των απαιτήσεων, την καλλιέργεια έχθρας ανάμεσα σε λαϊκά στρώματα.
Δεν καλεί απλώς τις λαϊκές οικογένειες να συμβιβαστούν με τη φτώχεια ως δεδομένη, αλλά τους βάζει και το δίλημμα από πού είναι «καλύτερα» να χάσουν: Από την περικοπή των συντάξεων ή από τη μη εφαρμογή των ψευτοπαροχών που είχε ανακοινώσει ως «αντίμετρα»;
Και επειδή αυτά τα «αντίμετρα», πέρα από ορισμένες κατηγορίες των συνταξιούχων, αφορούσαν και μια ευρύτερη γκάμα φτωχών, η κυβέρνηση τους φέρνει σε αντιπαράθεση με τους χαμηλοσυνταξιούχους, αφού παρουσιάζει ότι το δικαίωμα του ενός αντιστρατεύεται - υποτίθεται - το δικαίωμα του άλλου.
Δηλαδή, διαμοιρασμός - αναδιανομή της φτώχειας. Αυτή είναι η «επόμενη μέρα» των μνημονίων, και μ' αυτόν τον εφιάλτη, μ' αυτό το χαμήλωμα των απαιτήσεων δεν πρέπει για κανένα λόγο να συμβιβαστεί ο λαός.
Οπως επίσης καθαρά πρέπει να δουν οι συνταξιούχοι και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα ότι ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχει σε αυτήν τη φάση η περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», η «δαμόκλειος σπάθη» για την παραπέρα περικοπή της - που εξοικονομεί για τον «κορβανά» του κεφαλαίου 8 δισ. ευρώ σε βάθος τετραετίας - θα παραμένει στο διηνεκές. Είναι ουσιαστικά «προγραμμένη» στο πλαίσιο της αντιασφαλιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που συνέχισε επάξια την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προωθώντας παραπέρα την πολιτική περικοπών, αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και πάει λέγοντας.
Εξίσου αποκαλυπτικό είναι το σχέδιο προϋπολογισμού και για τα κυβερνητικά παραμύθια περί «τέλους της εποπτείας», όταν ακόμα και για την απλή ανάκληση ενός μέτρου πρέπει να διαπραγματευτούν με το κουαρτέτο και τους «θεσμούς», που κατά τον Κλ. Ρέγκλινγκ είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν στο τέλος, κ.ο.κ.
Την ίδια ώρα, το μόνο δεδομένο και «άμεσα πληρωτέο» σε όλα τα σενάρια του προϋπολογισμού είναι τα μέτρα στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, και μέσα από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και τους υπόλοιπους «κωδικούς» για ζεστό χρήμα στους επιχειρηματικούς ομίλους και μέσα από το κομμάτι των «αντίμετρων», που σε κάθε ενδεχόμενο διατηρείται άθικτο και αφορά επιπλέον προνόμια στο κεφάλαιο, εισφοροαπαλλαγές, φοροαπαλλαγές κ.ά.
Την «καρδιά» αυτή, ενός ακόμη αντιλαϊκού προϋπολογισμού, κομμένου και ραμμένου στα συμφέροντα του κεφαλαίου, χρειάζεται να βάλει στο στόχαστρο της πάλης του ο λαός. Με κριτήριο όχι το πώς και από πού θα χάσει, αλλά το πώς θα κερδίσει όσα έχασε τα χρόνια της κρίσης και όσα δικαιούται για να ζουν ο ίδιος και η οικογένειά του με αξιοπρέπεια.