Ο Δεκέμβρης ήταν σίγουρα πολλά, ίσως κάποια απ’ όσα του αντιστοιχούν
να μην ήταν, πολύ περισσότερο όμως ο Δεκέμβρης ήταν ένα χαστούκι
πραγματικότητας. Ήταν ο κοινός παρονομαστής στη βεβιασμένη και μαζική
πολιτικοποίηση εκείνης της γενιάς, της γενιάς μας. Γιατί όντας οι ίδιοι
μαθητές τότε, το θέαμα ενός συνομηλίκού σου δολοφονημένο από το κράτος
είναι αδύνατο να σε αφήσει αδιαπέραστο. Ο Αλέξης, ελάχιστο καιρό πριν το
ξέσπασμα της κρίσης, υπήρξε ουσιαστικά ο προπομπός για το τι θα ζούσαμε
τα επόμενα 10 χρόνια. Εκτόξευση της κρατικής βίας απέναντι στον κόσμο
του αγώνα, ανάδυση μιας ισχυρής ναζιστικής πολιτικής ύπαρξης, βαθύς
αυταρχισμός και επιπλέον αντιδραστικοποίηση του καπιταλισμού.
Ακολούθησαν ο Φύσσας, ο Λουκμάν, αμέτρητες εργάτριες και εργάτες,
ντόπιοι και μη.
Ο Δεκέμβρης ήταν το βίαιο πέρασμα από μια ιστορική φάση στην επόμενη και η θρασυδειλία του Κορκονέα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε τους αναβρασμούς αυτής της μεταβατικής περιόδου. Ήταν σαν ξέσπασμα σε αυτό που έρχεται, που δεν ξέρεις τι ακριβώς θα είναι, αλλά ξέρεις πως σίγουρα δεν είναι για καλό. Γιατί η κρατική καταστολή πάει χέρι-χέρι με την επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματα μας. Ήταν ξέσπασμα βίαιο, οργισμένο και αυθόρμητο. Για τον Λένιν όμως, το αυθόρμητο δεν είναι παρά μια εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Είναι όταν οι καταπιεσμένοι “χάνουν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος (…) και νιώθουν την ανάγκη συλλογικής αντίστασης”. Και παρά τα έντονα στοιχεία ξεσπάσματος, παρά το πώς το κράτος και τα ΜΜΕ προσπάθησαν να τον προβάλουν, αναδείχθηκε πράγματι σε αγώνα.
You may get us down,
with your guns under perfect disguise.
You may set us aside,
but again from the dead we’ ll rise.
Ο Δεκέμβρης ήταν το βίαιο πέρασμα από μια ιστορική φάση στην επόμενη και η θρασυδειλία του Κορκονέα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε τους αναβρασμούς αυτής της μεταβατικής περιόδου. Ήταν σαν ξέσπασμα σε αυτό που έρχεται, που δεν ξέρεις τι ακριβώς θα είναι, αλλά ξέρεις πως σίγουρα δεν είναι για καλό. Γιατί η κρατική καταστολή πάει χέρι-χέρι με την επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματα μας. Ήταν ξέσπασμα βίαιο, οργισμένο και αυθόρμητο. Για τον Λένιν όμως, το αυθόρμητο δεν είναι παρά μια εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Είναι όταν οι καταπιεσμένοι “χάνουν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος (…) και νιώθουν την ανάγκη συλλογικής αντίστασης”. Και παρά τα έντονα στοιχεία ξεσπάσματος, παρά το πώς το κράτος και τα ΜΜΕ προσπάθησαν να τον προβάλουν, αναδείχθηκε πράγματι σε αγώνα.
Δεν
είναι απλώς ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο που καίγεται. Είναι η ασφάλεια
και η γαλήνη των μικροαστών που δεν ένιωσε απειλημένη από τον κυνισμό
της κρατικής δολοφονίας ενός παιδιού, αλλά από την αμφισβήτηση της
πραγματικότητα της υποταγής.
Γιατί ο Δεκέμβρης δεν είναι η φετιχοποίηση της σύγκρουσης. Είναι οι
πολιτικές διεργασίες της περιόδου, τα ερωτήματα, κάποιοι αμήχανοι
χειρισμοί της κατάστασης και οι αιτίες τους, είναι μια πλούσια
παρακαταθήκη εμπειρίας. Παρακαταθήκη που παραγκωνίζεται πολλές φορές από
μια κινηματική τυπολατρία. Η συνέχιση όλων των Δεκεμβριανών
συμπερασμάτων, η απάντηση στην κρατική βία και καταστολή, βρίσκεται στη
συνεπή οργανωμένη πάλη για την απελευθέρωση και το μέλλον που μας
αξίζει. Στον αγώνα ενάντια στο φόβο, στην εκμετάλλευση και την
καταπίεση. Κι αυτός ο αγώνας δίνεται καθημερινά, όχι μια φορά το χρόνο.
with your guns under perfect disguise.
You may set us aside,
but again from the dead we’ ll rise.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου