Οι αγωνιστές και τα «ναυάγια» της ταξικής πάλης!

Στην πραγματική ριζοσπαστική αριστερά, δεν ταιριάζει η απογοήτευση
Οι καπιταλιστές δουλεύουν με σχέδιο, θέλουν μια δήθεν αριστερά, κοσμοπολίτισσα, σαλονάτη, ευαίσθητη μέχρι εκεί που δεν τους ακουμπά

Αφορμή για το κείμενο, κάποια σκυμμένα μάτια παλιών συντρόφων που είτε χάθηκαν, είτε κλονίστηκαν, απογοητεύθηκαν, αλλά κατά βάθος πίστεψαν ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν ό,τι καλύτερο προέκυψε στη ζωή τους μέχρι σήμερα.

Παιδιά ακόμη, κάπου εκεί στην αρχή της μεταπολίτευσης, φάνταζε σαν πραγματικότητα η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Τουλάχιστον αυτό καταγραφόταν στην εφηβεία μας, ο ενθουσιασμός και το πάθος μας ήταν η δυναμική για το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό.

Θες λοιπόν το νέο για το κίνημα, ήταν η ίδρυση της ΚΝΕ, η νόμιμη δράση πλέον του ΚΚΕ. Ο Σοσιαλισμός δίπλα μας και οι κατακτήσεις.

Όλα ήταν νωπά γύρω μας. Η Εθνική Αντίσταση, ο ΔΣΕ.

Ζωντανοί θρύλοι, μπαρουτοκαπνισμένοι αντάρτες του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ. Σμιλεμένα πρόσωπα από τα ξερονήσια και τις υγρασίες των φυλακών ήταν ανάμεσά μας, ως φάροι και παράδειγμα ανιδιοτέλειας στους αγώνες μας.

Κάθε αναφορά τους και μια σπίθα για αγώνα, για το όνειρο, για το σοσιαλισμό.

Ειλικρινά. Επιτρέψτε μου να τονίσω ότι, καμία σχέση δεν έχουν τα παραπάνω με όσους προσκύνησαν και υπηρετήσαν τα άγια του καπιταλισμού. Θα ήταν προσβολή και ανεντιμότητα απέναντι στην ηθική και την αξιοπρέπεια.

Επίσης, το κείμενο δεν αφορά όσους σήμερα σεργιανούν επαγγελματικά με την ιδιότητα του πάλαι ποτέ αριστερού και ας το έφερε έτσι η ριμάδα η ζωή κάποτε,

εκεί που πέθαιναν να τους φυσήξουμε στο στόμα, δίνοντας πνοή στο πιο βρώμικο παιχνίδι τους, τη διάλυση του ΚΚΕ.

Τι να τους προσμετρήσουμε; Άλλωστε σήμερα αποδείχθηκε πως οι πολιτικές που εκπορεύτηκαν απ’ τα συρτάρια της CIA και από άλλες μυστικές υπηρεσίες, είχαν στόχο την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος.

Όλα είναι στο φως και θα βγουν και άλλα.

Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε…

Άλλοι, την πήραν πιο πονηρά. Αφού δεν κατάφεραν να διαλύσουν το ΚΚΕ, μέσα από ένα απίστευτα ραφιναρισμένο αντικομμουνισμό δεν άφησαν πόλη και χωριό που να μην λοιδόρησαν τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, το ΚΚΕ, τα στελέχη του, τους αγώνες του.

Δεν τα κατάφεραν. Έχυσαν δηλητήριο, ακύρωσαν την ταξική πάλη, καλλιέργησαν το συμβιβασμό και κυβερνούν τελικά, εν ονόματι των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών.

Σε αυτή τους την διαδρομή, έκαναν όμως την πιο μεγάλη ατιμία.

Σπίλωσαν τις αγωνιστικές παραδόσεις της αριστεράς, την ταύτισαν με τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που, έτσι και αλλιώς, απλόχερα στηρίζουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών στην Ελλάδα και διεθνώς μέσα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Όσο για τα πρώην στελέχη του ΚΚΕ που κούρνιασαν επί καρέκλας στην Κουμουνδούρου τότε και επί υπουργικών κλπ. κυβερνητικών, προσωπικά μου θυμίζουν εκείνους τους τελειωμένους που κατά καιρούς χρησιμοποιούσε η αστική τάξη για να κάνει την δουλειά της και μετά τους πετούσε σα λεμονόκουπες στα καλάθια της πολιτικής εξαπάτησης.

Αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές τις ιστορικές παραδόσεις τις αριστεράς;

Φωτογραφικά περνάνε οι μεγάλοι αγώνες της αριστεράς ενάντια στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, η μάχη για τα δημοκρατικά δικαιώματα, το 1-1-4, η Αντί-ΕΦΕΕ, οι αγωνιστικές παραδόσεις της Νεολαίας Λαμπράκη, η αντιδικτατορική πάλη.

Για τους συντρόφους μας που περπατήσαμε και ανδρωθήκαμε από τα υψηλότερα ιδανικά της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου, δεν υπάρχει περίπτωση να χαμηλώσουμε τα μάτια,

ιδιαίτερα τώρα που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, του μοναδικού κόμματος που ενστερνίστηκε το παραπάνω υπέρτατο ανθρώπινο αξίωμα.

Οφείλουμε να κοιταχτούμε στα ίσια. Στα μάτια.

Τα μάτια μας δεν θα κρύψουν τίποτε.

Τα μάτια μας θα τα πουν όλα, αλλά δεν θα δικαιώσουν ποτέ τον καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Τα μάτια μας σύντροφοι των 50 χρόνων της ΚΝΕ και των 100 χρόνων του ΚΚΕ, δεν θα βουρκώσουν από το θυμό για τις ήττες.

Θα δακρύσουν από το πείσμα του δίκιου των αγώνων που περπατήσαμε και περπατάμε.

Τα μάτια μας σύντροφοι, δεν θα μας πουν ότι αυτό που ζούμε, είναι το όνειρο που παλέψαμε.

Πόσο αριστερός μπορεί να αισθάνεται κανείς, γνωρίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε την ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση, απογείωσε τη φοροληστεία, άνοιξε το δρόμο για μαζικούς πλειστηριασμούς λαϊκών περιουσιών, ακόμη και της πρώτης κατοικίας.

Έκανε πράξη τον πιο διακαή πόθο του κεφαλαίου, που είναι το ξήλωμα του δικαιώματος στην απεργία.

Να κοιταχτούμε σύντροφοι σήμερα στα μάτια με όρους ταξικού κινήματος.

Με όρους δουλειάς και ζωής, μετρώντας τις πισώπλατες μαχαιριές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, γέννημα και θρέμμα της αστικής τάξης από τα απομεινάρια του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας.

Να κοιταχτούμε στα μάτια με όρους συμπόρευσης, στο μέτρο των δυνατοτήτων και των αναγκών που επιβάλλει η ανασυγκρότηση του εργατικού ταξικού κινήματος και υπάρχουν δεκάδες κινήματα που μπορούμε να ξεδιπλώσουμε το μέτωπο της ανατροπής, αυτό που πονάει πραγματικά τους καπιταλιστές, το ταξικό κίνημα και τους αγώνες του.

Στην πραγματική ριζοσπαστική αριστερά, δεν ταιριάζει η απογοήτευση. Η εξαπάτησή της ήταν μέρος του σχεδίου, ενός σχεδίου που άφησε πίσω ουρές, συνειδητά για επανεγκλωβισμούς.

Ξέρουμε, οι καπιταλιστές δουλεύουν με σχέδιο, θέλουν μια δήθεν αριστερά, κοσμοπολίτισσα, σαλονάτη, ευαίσθητη μέχρι εκεί που δεν ακουμπά την αστική τάξη.

Αυτή είναι η πραγματική αριστερά; Των συνθηκολογήσεων; Της υποταγής και της διεκπεραίωσης;

Ή αριστερά των ταξικών και κοινωνικών αγώνων ενάντια στην αδικία και το κεφάλαιο;

Κανένα αριστερό συναίσθημα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην λογική όρθιο, όταν αυτό υποθάλπει την βαρβαρότητα του αστικού συστήματος.

Ίσως ο θυμός, το μίσος, η αγανάκτηση να είναι το ζητούμενο για νέες συγκροτημένες, συντεταγμένες με το ταξικό κίνημα και τη συμπόρευση με το ΚΚΕ, να προκύπτει ως ώριμη ανάγκη.

Επίκαιρα όσο ποτέ τα ερωτήματα που έθεσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, σε άρθρο του στο «enikos.gr» , ερωτήματα που κάθε καλοπροαίρετος αριστερός οφείλει να απαντήσει και να σταθεί στο μπόι των αγώνων του.

«…Ποιός χαμήλωσε ακόμα περισσότερο τις απαιτήσεις του κόσμου της εργασίας, της επιστήμης, της προόδου;

Ποιός θέλει καθηλωμένο το εργατικό λαϊκό κίνημα, ενταγμένο πλήρως στο σύστημα, να παλεύει ουσιαστικά για την ανάπτυξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου;

Να βάζει στόχους στα όρια του εφικτού, δηλαδή στα όρια της φτώχειας;

Ποιός ξέπλυνε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και μάλιστα στο πρόσωπο του Τραμπ;

Ποιός κοροϊδεύει ότι η ΕΕ των καπιταλιστών μπορεί να εξανθρωπιστεί;

Ποιός τελικά βγάζει λάδι, αποθεώνει ένα σάπιο σύστημα όταν καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί η καπιταλιστική ανάπτυξη να είναι δίκαιη, δηλαδή και οι καπιταλιστές να κερδίζουν και οι εργαζόμενοι να ευημερούν;

Ποιός άρπαξε την ευκαιρία για να επιτεθεί με λύσσα στην πρώτη προσπάθεια της εργατικής τάξης να οικοδομήσει το δικό της κράτος, το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε;

Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν αριστεροί, ριζοσπάστες, σε όσους δεν ακολούθησαν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ…

Απευθυνόμαστε σε όσους λένε:

«Ευτυχώς σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, υπάρχει ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ».

Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, η οποία είναι και η μόνη ρεαλιστική γιατί είναι η μόνη πραγματικά φιλολαϊκή.

Είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο κίνημα, στο λαό, να σημάνει πραγματική ανάταση και σαφή προοπτική πάλης, γιατί η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της σύγκρουσης με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, για να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία, που στην εξουσία θα βρίσκεται η εργατική τάξη, ο λαός».