Η
προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, που
υλοποιεί για λογαριασμό του κεφαλαίου, ως τάχα «προοδευτική
διαχωριστική γραμμή», πρέπει να βρει τείχος και να απαντηθεί από κάθε
πραγματικά προοδευτικό άνθρωπο.
Ενας προς έναν, οι άξονες που παρουσίασε ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ως «κοινά ζητούμενα» για συμπόρευση με τις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, προκαλούν το λαό και επιβεβαιώνουν πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές που στήνονται όταν η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της. Οταν δηλαδή ο λαός καλείται να ψάξει για διαφορές, για να κρυφτεί η σε βάθος στρατηγική τους συμφωνία...
Γιατί πάει πολύ να παρουσιάζεται ως «διαχωριστική γραμμή» με τη «νεοφιλελεύθερη» εκδοχή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής η «προστασία του δικαιώματος στην εργασία» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που παρέλαβε τη σκυτάλη από τις προηγούμενες, ψήφισε μαζί τους ένα τρίτο μνημόνιο με σκληρά αντεργατικά μέτρα, έβαλε σε εφαρμογή τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτατο μισθό, χτύπησε παραπέρα το δικαίωμα στην απεργία, επέκτεινε την αντιασφαλιστική επίθεση με τον νόμο Κατρούγκαλου, διατηρεί σε ισχύ και επεκτείνει όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που εκτοξεύει την «ευελιξία» στα γκέτο της εργοδοσίας, όσο και την ανακύκλωση της ανεργίας.
Πάει πολύ η κυβέρνηση να παρουσιάζει ως άξονα «συμπόρευσης των προοδευτικών δυνάμεων» τη «συνολική ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού» που η πολιτική της γιγαντώνει. Οταν είναι αυτή που στο πλαίσιο και των δεσμεύσεων για τα «ματωμένα πλεονάσματα» και τους «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» τσεκούρωσε παραπέρα τα κονδύλια για Υγεία - Πρόνοια, Παιδεία.
Οταν είναι αυτή που βάζει στο επίκεντρο τα «θέλω» του κεφαλαίου και γι' αυτό αντιστρατεύεται τις λαϊκές ανάγκες για στοιχειώδεις υποδομές και σχέδιο αντιπυρικής - αντιπλημμυρικής - αντισεισμικής προστασίας. Που βάζει το «μαχαίρι στο λαιμό» των χρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, εντείνοντας τους εκβιασμούς για να προσέλθουν στο ταμείο των τραπεζών. Που ξηλώνει δικαιώματα και τα αντικαθιστά με μηχανισμούς διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας.
Το ίδιο προκλητικά είναι και τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση για την «φιλειρηνική, πολυδιάστατη, με σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δημοκρατική βούληση κάθε λαού» εξωτερική πολιτική. Με άλλα λόγια, η «αριστερά» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του «διαβολικά καλού» Τραμπ, που έχει μετατρέψει όλη τη χώρα σε βάση εφόρμησης για τις αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις, που «μπαίνει μπροστά» για να πάει το «γράμμα» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, όπως δείχνει και η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών, καλεί το λαό να σταθεί κάτω από τις αιματοβαμμένες σημαίες των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για να δώσει τη μάχη ενάντια στη... συντήρηση και την οπισθοδρόμηση.
Οσο για την «ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή πολιτική για πρόσφυγες και μετανάστες», που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως απάντηση τάχα στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, δεν είναι τίποτα άλλο από τις απάνθρωπες εικόνες που η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης έχει σπείρει, με μετανάστες και πρόσφυγες να ζουν εγκλωβισμένοι και κάτω από άθλιες συνθήκες στις «Μόριες». Πολιτική που αλείφει βούτυρο στο ψωμί ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων.
Ολα τα παραπάνω έρχονται να κατοχυρώσουν οι «μεγάλες προοδευτικές θεσμικές τομές», όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος σε ακόμα αντιδραστικότερη κατεύθυνση, με ακόμα περισσότερες ασφαλιστικές «δικλίδες» για το αστικό πολιτικό σύστημα, που αποτελούν και τον τελευταίο άξονα πάνω στον οποίο στήνονται τα σχήματα «προοδευτικής» αστικής διαχείρισης «αλά ΣΥΡΙΖΑ».
Ο λαός, αντί να ψάχνει άδικα τις διαφορές, να κάνει ο ίδιος τη διαφορά.
Η θέση των πραγματικών προοδευτικών, όλων των αγωνιστών, ριζοσπαστών, είναι πλάι στο ΚΚΕ. Για να έρθουν οι λαϊκές ανάγκες στο προσκήνιο, για να δυναμώσει ο πόλος της ελπίδας, του αγώνα, της αντεπίθεσης, σε σύγκρουση με το σάπιο σύστημα που γεννά τη φτώχεια, τον πόλεμο, το φασισμό, και το οποίο υπηρετούν από κοινού «προοδευτικές» και «συντηρητικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Ενας προς έναν, οι άξονες που παρουσίασε ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ως «κοινά ζητούμενα» για συμπόρευση με τις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, προκαλούν το λαό και επιβεβαιώνουν πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές που στήνονται όταν η πραγματικότητα μιλάει από μόνη της. Οταν δηλαδή ο λαός καλείται να ψάξει για διαφορές, για να κρυφτεί η σε βάθος στρατηγική τους συμφωνία...
Γιατί πάει πολύ να παρουσιάζεται ως «διαχωριστική γραμμή» με τη «νεοφιλελεύθερη» εκδοχή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής η «προστασία του δικαιώματος στην εργασία» από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που παρέλαβε τη σκυτάλη από τις προηγούμενες, ψήφισε μαζί τους ένα τρίτο μνημόνιο με σκληρά αντεργατικά μέτρα, έβαλε σε εφαρμογή τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτατο μισθό, χτύπησε παραπέρα το δικαίωμα στην απεργία, επέκτεινε την αντιασφαλιστική επίθεση με τον νόμο Κατρούγκαλου, διατηρεί σε ισχύ και επεκτείνει όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που εκτοξεύει την «ευελιξία» στα γκέτο της εργοδοσίας, όσο και την ανακύκλωση της ανεργίας.
Πάει πολύ η κυβέρνηση να παρουσιάζει ως άξονα «συμπόρευσης των προοδευτικών δυνάμεων» τη «συνολική ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού» που η πολιτική της γιγαντώνει. Οταν είναι αυτή που στο πλαίσιο και των δεσμεύσεων για τα «ματωμένα πλεονάσματα» και τους «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» τσεκούρωσε παραπέρα τα κονδύλια για Υγεία - Πρόνοια, Παιδεία.
Οταν είναι αυτή που βάζει στο επίκεντρο τα «θέλω» του κεφαλαίου και γι' αυτό αντιστρατεύεται τις λαϊκές ανάγκες για στοιχειώδεις υποδομές και σχέδιο αντιπυρικής - αντιπλημμυρικής - αντισεισμικής προστασίας. Που βάζει το «μαχαίρι στο λαιμό» των χρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών, εντείνοντας τους εκβιασμούς για να προσέλθουν στο ταμείο των τραπεζών. Που ξηλώνει δικαιώματα και τα αντικαθιστά με μηχανισμούς διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας.
Το ίδιο προκλητικά είναι και τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση για την «φιλειρηνική, πολυδιάστατη, με σεβασμό στα κυριαρχικά δικαιώματα και τη δημοκρατική βούληση κάθε λαού» εξωτερική πολιτική. Με άλλα λόγια, η «αριστερά» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, του «διαβολικά καλού» Τραμπ, που έχει μετατρέψει όλη τη χώρα σε βάση εφόρμησης για τις αμερικανοΝΑΤΟικές επεμβάσεις, που «μπαίνει μπροστά» για να πάει το «γράμμα» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια, όπως δείχνει και η ΝΑΤΟική συμφωνία των Πρεσπών, καλεί το λαό να σταθεί κάτω από τις αιματοβαμμένες σημαίες των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για να δώσει τη μάχη ενάντια στη... συντήρηση και την οπισθοδρόμηση.
Οσο για την «ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή πολιτική για πρόσφυγες και μετανάστες», που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως απάντηση τάχα στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, δεν είναι τίποτα άλλο από τις απάνθρωπες εικόνες που η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης έχει σπείρει, με μετανάστες και πρόσφυγες να ζουν εγκλωβισμένοι και κάτω από άθλιες συνθήκες στις «Μόριες». Πολιτική που αλείφει βούτυρο στο ψωμί ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων.
Ολα τα παραπάνω έρχονται να κατοχυρώσουν οι «μεγάλες προοδευτικές θεσμικές τομές», όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος σε ακόμα αντιδραστικότερη κατεύθυνση, με ακόμα περισσότερες ασφαλιστικές «δικλίδες» για το αστικό πολιτικό σύστημα, που αποτελούν και τον τελευταίο άξονα πάνω στον οποίο στήνονται τα σχήματα «προοδευτικής» αστικής διαχείρισης «αλά ΣΥΡΙΖΑ».
Ο λαός, αντί να ψάχνει άδικα τις διαφορές, να κάνει ο ίδιος τη διαφορά.
Η θέση των πραγματικών προοδευτικών, όλων των αγωνιστών, ριζοσπαστών, είναι πλάι στο ΚΚΕ. Για να έρθουν οι λαϊκές ανάγκες στο προσκήνιο, για να δυναμώσει ο πόλος της ελπίδας, του αγώνα, της αντεπίθεσης, σε σύγκρουση με το σάπιο σύστημα που γεννά τη φτώχεια, τον πόλεμο, το φασισμό, και το οποίο υπηρετούν από κοινού «προοδευτικές» και «συντηρητικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου