ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Δεν ζούμε πια την ένταση, με την αγανάκτηση και το θυμό των πρώτων ετών της καπιταλιστικής κρίσης. Έχουμε προσαρμοστεί με τους καινούργιους όρους ζωής, αποφεύγουμε να κοιτάξουμε καταπρόσωπο τους φόβους που μας συνθλίβουν και δεχόμαστε το μοιραίο της οικονομικής εξαθλίωσης και την εξήγησή της σαν φυσικό φαινόμενο. Μαντρωμένοι από τον καπιταλισμό της Ευρώπης  μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που σαν να είμαστε κοπάδια διαχειρίζεται την εξαθλίωσή μας χωρίς να σκεφτόμαστε ούτε καν την απόδραση, γραπωνόμαστε από ψήγματα ελπίδας για τις προοπτικές μας, ενώ περιμένουμε την ώρα που θα μας διαθέσει κατά το συμφέρον της. Στο ενδιάμεσο, υπερασπιζόμενοι τα …ιερά δικαιώματα του ανθρώπου, διαμαρτυρόμαστε μ’ επικεφαλής ευαίσθητα κοριτσάκια για την κλιματική αλλαγή και ψηφίζουμε για την αντιπροσώπευσή μας σε κοινοβούλια που νομιμοποιούν αποφάσεις των καπιταλιστικών κέντρων εξουσίας.

         Κι αν βέβαια οι τάσεις της κοινωνίας και οι διεργασίες που υπάρχουν  στο κοινωνικά υποκείμενα είναι αδύνατο να εκφραστούν στο εκλογικό επίπεδο στις πραγματικές τους διαστάσεις, αφού το κοινοβουλευτικό παιχνίδι δεν είναι το βασικό πεδίο δράσης για κινήματα και αντιστάσεις, όμως ορισμένες πλευρές  των εκλογών μπορεί να έχουν σημασία και να αντικατοπτρίζουν τάσεις κι αντιλήψεις της κοινωνίας.

            Αναζητώντας την έκφραση της δυσφορίας για την εγκαταστημένη πια οικονομική λιτότητα στο εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών βρίσκει κανείς φασισμό και απολιτικοποίηση, όπως όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης.

Στο Ευρωκοινοβούλιο το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες, που ιστορικά κυριαρχούσαν, δεν θα διαθέτουν πλέον την πλειοψηφία, οι φιλελεύθεροι με τους Πράσινους ενισχύθηκαν σημαντικά όπως και τα ποικιλώνυμα φυτώρια φασισμού στην Ευρώπη που καταγράφονται ως ακροδεξιά. Στα καθ’ ημάς έγινε η συνήθης μετατόπιση από το ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ όπως πριν τέσσερα χρόνια είχε γίνει η αντίστροφη, από ΝΔ σε ΣΥΡΙΖΑ, σε αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ, ενώ οι φασίστες τσιμεντώνουν τα ποσοστά τους συνολικά σε όλους τους κλώνους τους με τις διάφορες επωνυμίες.  

Από τις προηγούμενες ευρωεκλογές, η ανάγνωση των αποτελεσμάτων χρέωνε στην οικονομική κρίση της Ευρώπης με τις ανερχόμενες και διευρυνόμενες ανισότητες την άνοδο των ποικιλώνυμων φασιστικών κομμάτων που δίνουν ελπίδες ότι θα καλύψουν τις ανησυχίες των ψηφοφόρων, με την υπόσχεση της αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας στο όνομα του λαού. Για να κατανοηθεί η άνοδός τους όμως δεν αρκεί να επισημανθούν οι τρόποι με τους οποίους κάνουν πιο ελκυστικό το μήνυμά τους σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού και να θεωρηθεί πως η επιτυχία τους αντικατοπτρίζει απλώς τη βούληση του λαού.

Τα ακροδεξιά κόμματα έχουν αποδείξει πως είναι σε θέση να προσαρμόσουν το μήνυμά τους για να επεκτείνουν την υποστήριξη πέρα από τη στενή βάση των οπαδών τους, που είναι αγανακτισμένοι λευκοί χριστιανοί σε επισφαλή απασχόληση με χαμηλά επίπεδα εκπαίδευσης. Κι έτσι δίνουν την εντύπωση πως απομακρύνονται από τον φασισμό, ώστε να φαίνονται νόμιμοι σε ένα φάσμα ψηφοφόρων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που θα ένιωθαν άβολα επιλέγοντας ένα ρητά ρατσιστικό κόμμα.  

Ακόμα και στα καθ’ ημάς, η Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου, όπως και η ακροδεξιά διεύρυνση της Ν.Δ προσφέρει στέγη σε τμήμα των φασιστών που δεν θέλουν να ταυτίζονται με την  εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, η οποία φαίνεται να παραδίδει τη φασιστική σκυτάλη σε νομιμοποιημένους πολιτικούς σχηματισμούς.

Αυτό που κάνει τα ακροδεξιά κόμματα επιτυχή είναι ακριβώς το εθνικιστικό τους μήνυμα - πιο συγκεκριμένα, οι τρόποι με τους οποίους δικαιολογούν την οικονομική εξαθλίωση ή  τον αποκλεισμό από την ευμάρεια.  Αυτό δεν συμβαίνει αποκλειστικά με κριτήρια βιολογικά (όπως χρησιμοποιούνται από φασιστικά συμβατικά ακροδεξιά κόμματα), αλλά γίνεται μέσω των πολιτικών διακρίσεων - επιδιώκοντας να αποκλείσουν όσους υποτίθεται ότι δεν υιοθετούν τις «αξίες μας», της δημοκρατίας και της ανοχής. Μέσω αυτής της πολιτικής-εθνικιστικής αφήγησης τα ονομαζόμενα ακροδεξιά κόμματα εξομαλύνουν τον αποκλεισμό, εξαφανίζοντας τις ταξικές του διαστάσεις και   προσφέροντας λύσεις στις πολλαπλές ανασφάλειες των ψηφοφόρων, χωρίς να αγγίζουν τον πυρήνα της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας. Χρησιμοποιούν μια ρητορική που αποκλείει μια ποικιλία πληθυσμιακών ομάδων, όπως είναι γενικά οι πρόσφυγες και μετανάστες ή οι μουσουλμάνοι με τις μαντήλες και το κοράνι,  με βάση ότι αποτελούν απειλή για την κοινωνική συναίνεση και, ως εκ τούτου, τη σταθερότητα και ευημερία. Η υιοθέτηση αυτής της μορφής του αστικού εθνικισμού, η οποία αποκλείει επί τη βάσει των ιδεολογικών και όχι βιολογικών κριτηρίων του έθνους  που ανήκουν, μπορεί  με πολλούς τρόπους να θεωρηθεί  η νέα 'συνταγή της επιτυχίας', για  τα ακροδεξιά κόμματα, η οποία τα επιτρέπει να προσελκύσουν ένα ευρύ φάσμα των κοινωνικών ομάδων με διαφορετικά κοινωνικά  υπόβαθρα και προτιμήσεις.

Κι έτσι μ’ επιτυχία  η άκρα δεξιά εκμεταλλεύεται προς όφελός της τη δυσπιστία στην ικανότητα της αριστεράς να πετύχει τους στόχους της με  την απαξίωση της  από τους  σοσιαλδημοκράτες, όπως σε μας από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίπο συμπορεύτηκαν με την κυρίαρχη πολιτική στη συκοφάντηση του κομμουνιστικού λόγου  και στην εφαρμογή της οικονομικής λιτότητας. Καθώς χρεοκόπησε κάθε εναλλακτική πολιτική αφήγηση στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μένει άλλη εκτός απ’ αυτήν του αναβαπτίσματος κι εξυγίανσης του φασισμού Κι έτσι η άνοδός φασιστικών κομμάτων διευκολύνει την κυρίαρχη τάξη, όπως φαίνεται από την αυξανόμενη συναίνεση κι άλλων κομμάτων  πως για να τα υπερκεράσουν και να έχουν εκλογικά κέρδη θα πρέπει να τα μιμηθούν.

Η καπιταλιστική κρίση έχει σίγουρα μεγάλη σημασία στη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος για να ανθίσουν ακροδεξιά –φασιστικά   πολιτικά κόμματα. Μπορεί να είναι καταλύτης σ’ αυτή τη διαδικασία, όμως δεν αρκεί από μόνη της για τον εκφασισμό της κοινωνίας. Οι σπόροι του αυταρχισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού, τη ξενοφοβίας είχαν φυτευτεί από την κυρίαρχη εξουσία στις αστικές δημοκρατίες πολύ πριν από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης πριν από μια δεκαετία. Αποκλείοντας κάθε διέξοδο από τον καπιταλισμό που φρόντισε γι’ αυτό εδώ και δεκαετίες με τη συκοφάντηση κι απαξίωση της κομμουνιστικής προοπτικής και εξίσωσή της με το φασισμό γίνονται ελκυστικά τα ακροδεξιά κόμματα. Και η απειλή που μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται επικίνδυνη είναι η προοπτική μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού σ’ όλη την Ευρώπη να συνηθίσουν σταδιακά στις αντιδημοκρατικές, αυταρχικές και  βίαιες συμπεριφορές της εξουσίας. Ο φασισμός με τις νέες μορφές του νομιμοποιείται.

Ερμηνεύοντας το αποτέλεσμα των εκλογών

Στο κέντρο ενός στροβιλισμού διασημότητας και  πλούτου, ένας κόσμος παράγωγος του καπιταλισμού. Όλοι αυτοί  που οι ίδιοι και τα έργα τους είναι προορισμένα να εξαφανιστούν, μόνο λαχταρούν μια ώρα υπερδύναμης στο μικρό τους κύκλο ή στο λίγο μεγαλύτερο, που μεταφράζεται με κυριαρχία στην οικονομία, είναι εκείνοι που επιχαίρουν για το αποτέλεσμα των εκλογών. Θριαμβολογούν τώρα για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν πριν είχαν  αποδεχτεί τη νίκη του, επειδή σκοπίμως την ταυτίζουν με την ήττα της αριστεράς, για να αναδείξουν  τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη με τους ενσωματωμένους κλώνους των φασιστών,  κρατώντας όμως  αποστάσεις από τη Χρυσή Αυγή, όχι όμως και τόσο από την νέα της παραφυάδα, το κόμμα του Κ. Βελόπουλου. Και συμπληρωματικά, οι  υπερεπαναστάτες που χαίρονται για την καθήλωση των εκλογικών ποσοστών του ΚΚΕ, γιατί δεν είναι αρκούντως επαναστατικό, χωρίς να έχουν κουνηθεί από καναπέδες, πληκτρολόγια κι έδρες, φτύνοντας έναν κόσμο που αγωνίζεται εν μέσω χλεύης, αδιαφορίας κι απαξίωσης.

Κι όλοι αυτοί που έχουν χάσει κάθε δεσμό με την πραγματική ζωή, που δεν καταλαβαίνουν πια τίποτε κι εξακολουθούν να ρητορεύουν, να διαπληχτίζονται, να διατάζουν, δίχως να βλέπουν πως ο κόσμος τους έχει σαπίσει, μέσα στην αγιάτρευτη πλάνη και την κενότητα ενός περιβάλλοντος όπου γίνεται  θρησκεία ο υπέρτατος ατομικισμός. Και θέλουν να πιστεύουν πως είναι ανεξάρτητοι, ενώ μηρυκάζουν τον ίδιο ιδεολογικό χυλό χρόνια τώρα. Και αγωνίζονται  να κρύψουν κάτω από μια αλαζονεία ελεύθερης εκλογής την προσαρμογή τους κάθε φορά στην κυρίαρχη πολιτική (Ν.Δ, ΣΥΡΙΖΑ, ή όποια άλλη ονομασία, όλα στην υπηρεσία των κυρίαρχων κέντρων του καπιταλισμού) όπου από υπολογισμό η λιποψυχία έχουν υποταχθεί. Και κάπως έτσι εκπορνεύεται το πνεύμα και η συνείδηση, που πουλιέται σ’ αυτόν που υπόσχεται τα περισσότερα. Όχι για να εξασφαλιστεί η επιβίωση, αλλά για ευμάρεια και προβολή.

Και αυτοί δεν είναι οι απελπισμένοι και περιφρονημένοι που μεροδούλι-μεροφάι προσπαθούν να επιβιώσουν, κουρασμένοι και απελπισμένοι, εγκλωβισμένοι στη μέγγενη του καπιταλισμού που αρπάχτηκαν από τις ψεύτικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν τέσσερα χρόνια, της ΝΔ τώρα.

Και κάπως έτσι η υποστήριξη των ακροδεξιών και φασιστών έχει διευρυνθεί, όχι μόνο λόγω των ευρέων συνθηκών ανασφάλειας  και της δυσπιστίας μεγάλου τμήματος του πληθυσμού προς ό,τι θεωρείται αριστερά, μετά τη σύμπραξη της σοσιαλδημοκρατίας στην εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας. Αλλά και γιατί δεκαετίες τώρα ο κυρίαρχος λόγος, με την αρωγή των ΜΜΕ, αφού επικεντρώθηκε στον ατομικισμό των παντός είδους δικαιωμάτων, αφού συμπεριέλαβε κάτω από την ετικέτα του ολοκληρωτισμού, ταυτίζοντάς τα, ναζισμό και κομμουνισμό, αφού νομιμοποίησε τον καπιταλισμό ως φυσικό σχεδόν φαινόμενο, διαμόρφωσε το ιδεολογικό περιβάλλον υποδοχής του φασισμού, αρκεί να παίρνει διαφορετικά ονόματα που να μην τον ταυτίζουν με τον ηττημένο φασισμό του β΄ παγκοσμίου πολέμου.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στη χώρα μας  είναι ενδεικτικά για τη νέα ισορροπία της πολιτικής κατάστασης που επιδιώκεται.  Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτέλεσε την αποστολή που ανέλαβε προς όφελος του  καπιταλιστικού  συστήματος κι ήταν πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιο ουσιαστική από την εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων. Κατάφερε την πλήρη απαξίωση και δυσφήμιση της έννοιας της αριστεράς. Τα κατάφερε μάλιστα τόσο καλά, με τέτοια καπατσοσύνη κολυμπούσε  μέσα σ’ ένα συμβιβασμό σκέψεων και πράξεων, που όλα να ισοπεδώνονται, αριστεροί και φασίστες όλα ένα ανακάτωμα. Και χρησιμοποίησε σύμβολα και ιδέες της αριστεράς σα δόλωμα για να ψαρέψει πελατεία στα θολά νερά,  βρωμίζοντάς τα κι απαξιώνοντάς τα.  Με την ψευδώνυμη αριστερή πολιτική του κατάφερε ν’ απαξιώσει κάθε αριστερή προοπτική στην πολιτική ζωή, οδηγώντας σε πολιτικές ευκαιρίες ακροδεξιές επιλογές. Και σ’ αυτό το ενοποιημένο ανακάτωμα, που ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε την σφραγίδα του, παγιώθηκε η ρευστότητα της μεταμνημονιακής πολιτικής ζωής. Εννιά χρόνια μνημόνια και η ΝΔ με τους κλώνους  του φασισμού που εκκολάπτει στους κόλπους της έχει διασωθεί, ενώ οι φασίστες, με τις παραφυάδες τους, έχουν τσιμεντώσει ως πολιτική δύναμη τα ποσοστά τους,  καθώς  η διάχυσή τους στην κοινωνία εξαπλώνεται όλο και περισσότερο.

Από την άλλη, τα καθηλωμένα και μειούμενα ποσοστά του ΚΚΕ γεμίζουν με ευφορία όχι μόνο επαγγελματίες πρωταγωνιστές της πολιτικής, που φιλονικούν για τους ρόλους τους στο πολιτικό σκηνικό, αλλά και πολλούς από τους κομπάρσους που επιδιώκουν θέση πρωταγωνιστή, είτε είναι  όψιμοι υπερεπαναστάτες είτε  παραδοσιακοί αντικομμουνιστές, όπως και μεγάλη πλειοψηφία από τα βουβά πρόσωπα που αποδέχονται το πλάτεμα της φυλακής τους και τις καινούργιες αλυσίδες που τους υποδουλώνουν με νέο τρόπο. Και ενώ κανείς τους δεν παραδέχεται, στα πλαίσια της… πολυφωνικής αστικής δημοκρατίας, πως θα τους  ήταν πιο βολικό να έλειπε το Κομμουνιστικό Κόμμα, όλων όμως οι απόψεις συγκλίνουν στην απαξίωσή του.

Η κύρια κατεύθυνση του κυρίαρχου λόγου με προοδευτικό πρόσημο μας γυρίζει πίσω, στην εποχή που ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας δεν μπορούσε να ερευνηθεί επιστημονικά, που δεν ήταν στόχος η ερμηνεία της με βάση τους υλικούς όρους παραγωγής και όχι με βάση  ιδεαλιστικά σχήματα. Τότε που  η μελλοντική προοπτική  της κοινωνίας έπαιρνε τη μορφή ενός ασαφούς ουτοπικού οράματος ως αντικείμενο μιας συλλογικής επιθυμίας, η οποία εξέφραζε τα καλύτερα συναισθήματα όλων γενικά των ανθρώπων –γενικά και αόριστα, εκτός τόπου και χρόνου. Κι έτσι  η κομμουνιστική προοπτική να θεωρείται ξεπερασμένη, στηριγμένη σ’ ένα σύνολο από παραδοχές, όπως τη χειραφέτηση των εργαζομένων, που ο σύγχρονος καπιταλισμός διεκδικεί ότι κατέρριψε μέσα στη σιγουριά του πως και το μέλλον του ανήκει.

Και συνεπώς, το ΚΚΕ να επιβιώνει μεν, γιατί η αστική δημοκρατία είναι μεγάθυμη, μέσα όμως σ’ ένα ιδιότυπο περιθώριο για να μη μπορεί να ενοχλεί. Γι’ αυτό και γίνεται το επίκεντρο κριτικής με προτάσεις και παραινέσεις, ιδιαίτερα για λανθασμένους χειρισμούς της ηγεσίας,  που πολλές απ’ αυτές συναγωνίζονται σε πειστικότητα τις κακοήθειες μιας κριτικής επί προσωπικού. Κι όλοι το περιμένουν στη γωνία να ανακαλύψουν το  παραμικρό στραβοπάτημα, για να του χρεώσουν κάθε αποτυχία σχετικά με το μέλλον του προοδευτικού κινήματος, τις εξελίξεις στην ΕΕ των εργαζομένων, την τιμή της πατρίδας, τη δόξα του παρελθόντος και άλλα τινά γενικά που σχετίζονται με τις τύχες…όλου του κόσμου. Για να καταλήξει,  χωρίς επιρροή, με αμηχανία στρατηγικής και με λίγα όπλα που μπορεί όπως όπως να μαζέψει, συνεχώς ν’ απολογείται. Και κανείς να μην τολμά να αναφέρεται σε κομμουνιστικό φρόνημα, παρά μόνο όσο αφορά στο παρελθόν και η βαθιά πίστη  και η αμείωτη αφοσίωση των παλιών αγωνιστών να θεωρείται  για άλλες εποχές. Ώστε τελικά να αποδώσει ο βομβαρδισμός μας, δεκαετίες τώρα από συντηρητική δεξιά και σοσιαλδημοκράτες, για απαράδεκτες καταστάσεις  που συνέβαιναν στις κομμουνιστικές χώρες. Η δυσφήμιση του κομμουνισμού ήταν πρόσχημα και χρυσή ευκαιρία για καταγγελία της κομμουνιστικής προοπτικής, για να στερήσει από κάθε κομμουνιστή το δικαίωμα να ασκεί κριτική στον καπιταλισμό. Γι’ αυτό κι επιστρατεύεται τέτοια πληθώρα και ποικιλία μέσων εδώ και στην Ευρώπη για την κατεδάφιση του κομμουνιστικού λόγου,  ακόμα κι όταν τα κομμουνιστικά κόμματα είναι διαλυμένα ή με συρρικνωμένη την εκλογική τους δύναμη, για να μην αποκτήσει ξανά επιρροή κανένα κομμουνιστικό κόμμα.

Γιατί όσο υπάρχει το κομμουνιστικό κόμμα, πάντα ανοίγονται πεδία όπου τα περιθώρια παρέμβασής του μπορεί να  είναι καθοριστικά και μπορούν ν’ ανοίξουν δρόμους ευρείς για να πορευτούν μαζί του οι εξαθλιωμένοι κι απελπισμένοι της καπιταλιστικής επίθεσης. Αυτοί που εγκλωβισμένοι στην καπιταλιστική προοπτική χτυπούν πάνω στα τείχη των διαφόρων κομμάτων, ακολουθώντας οδηγίες του κυρίαρχου λόγου σ’ ένα φαύλο κύκλο. Σε μια περιστροφή από  Ν.Δ. σε ΠΑΣΟΚ, από εκεί σε ΣΥΡΙΖΑ που αντικατέστησε το ΠΑΣΟΚ και μετά επιστροφή στη ΝΔ με εναλλακτικές διάφορους κλώνους και φασίστες.

Παρόλα όμως τα περισπούδαστα και πολυμήχανα τεχνάσματα που η κυρίαρχη ιδεολογία τις τελευταίες δεκαετίες παρήγαγε ακατάπαυστα για να την απαξιώσει, η κομμουνιστική ιδεολογία εξακολουθεί παρά ταύτα να σημαίνει κίνδυνο για τον καπιταλισμό. Για να ησυχάσει πρέπει να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά από το πολιτικοκοινωνικό πεδίο, να περιέλθει το πολύ-πολύ στο περιθώριο των σπουδαστηρίων. Το κομμουνιστικό κόμμα, αν επιβιώνει, να ασχολείται με υποθέσεις καθαρά ιδιωτικές, να περιοριστεί στην αξιοπρέπεια της προσωπικής στάσης του καθενός που το υποστηρίζει και κάθε πολιτική του πρόταση να αναγνωρίζει μόνο  αυτήν την πραγματικότητα. Κι έτσι η κυρίαρχη τάξη διαβρώνοντας τις κοινωνικές σχέσεις, αποτρέποντας κάθε δυνατότητα οργάνωσης της εργατικής τάξης  ν’ αποδυναμώνει τους δυνάμει αντιπάλους της, ώστε να μην υπάρχει το αντίπαλο δέος και το αδιέξοδο να μας καταπίνει χωρίς αντίσταση.

Και ύστερα… δημοκρατικά ν’ ανοίγεται συζήτηση για την άνοδο του φασισμού και την αποπολιτικοποίηση της πολιτικής ζωής!

Dies Brumalis

Ευρωεκλογές 2019: Τρίτο κόμμα με ποσοστό 14,97% το ΚΚΕ στους έλληνες του εξωτερικού Από nikos

Τρίτο κόμμα με ποσοστό 14,97% αναδείχθηκε το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές με βάση το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στους έλληνες του εξωτερικού. 

Σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα του υπουργείου εσωτερικών, η Νέα Δημοκρατία συγκέντρωσε 33,89% και ο ΣΥΡΙΖΑ 15,28%. Το Κίνημα Αλλαγής συγκέντρωσε 8,58%, το Ποτάμι 4,95%, η ναζιστική Χρυσή Αυγή 3,58% και το ΜεΡΑ25 του Βαρουφάκη 3,25%.

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕγια το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στις κάλπες του εξωτερικού, αναφέρει:  

«Με την ολοκλήρωση της καταγραφής του εκλογικού αποτελέσματος, θα θέλαμε να χαιρετίσουμε ιδιαίτερα τους Έλληνες που ψήφισαν στο εξωτερικό, οι οποίοι ανέδειξαν το ΚΚΕ σε τρίτη δύναμη, με ποσοστό 14,09% και με μικρή διαφορά από το δεύτερο κόμμα.

Χαιρετίζουμε τα νέα παιδιά, επιστήμονες και άλλους εργαζόμενους, που στα χρόνια της κρίσης αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα για να εργαστούν στο εξωτερικό σε δύσκολες συνθήκες. Τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που συνεχίζουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό. Αλλά και τους μετανάστες και πολιτικούς πρόσφυγες προηγούμενων δεκαετιών, με τους οποίους το ΚΚΕ διατηρεί ακατάλυτους δεσμούς.

Οι Έλληνες που ζουν, δουλεύουν και σπουδάζουν στο εξωτερικό μπορούν να δουν χειροπιαστά ότι ο σημερινός αντιλαϊκός δρόμος ανάπτυξης, που τους έδιωξε από την Ελλάδα δεν διαφέρει απ’ την κατάσταση που συναντούν και σε άλλες χώρες, αφού η επίθεση είναι ενιαία. Είναι επίσης η απόδειξη ότι η χώρα μας διαθέτει ένα σημαντικό, αξιόλογο, ικανό επιστημονικό και εργατικό δυναμικό, που θα μπορούσε με μια διαφορετική κοινωνική και οικονομική οργάνωση να αξιοποιηθεί για την ανάπτυξη προς όφελος των πολλών και όχι των λίγων.

Το ελπιδοφόρο εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΚΕ στις εκλογές των Ελλήνων του εξωτερικού μεταφέρει ενθουσιασμό και αισιοδοξία για την ενίσχυση του ΚΚΕ στις βουλευτικές εκλογές».

Έκθεση καταπέλτης του ΟΗΕ: Ο καπιταλισμός καταδικάζει τους λαούς στην πείνα και καταστρέφει το περιβάλλον.

Από Πάνος Αλεπλιώτης

 Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης //

Η έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ σχετικά με το δικαίωμα του ανθρώπου στην τροφή προειδοποιεί ότι η σημερινή γεωργία μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά για το περιβάλλον προβλήματα στο μέλλον.
Η 24σέλιδη έκθεση-καταπέλτης, θεωρεί ότι το ισχύον οικονομικό σύστημα, με τις ιδιωτικές εταιρείες και τα φυτοφάρμακα, οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον και τους ανθρώπους.


Για να καταπολεμηθεί η πείνα και να εξασφαλιστεί ο εφοδιασμός του πληθυσμού με τρόφιμα απαιτείται ένα εντελώς νέο σύστημα, καταλήγει η έκθεση.

200.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τα φυτοφάρμακα

Οι ειδικοί που συνέταξαν την έκθεση προειδοποιούν για την χρήση των φυτοφαρμάκων. Η έκθεση εκτιμά ότι περίπου 200.000 άτομα ετησίως πεθαίνουν, αποτέλεσμα της χρήσης φυτοφαρμάκων. Στην χειρότερη μοίρα βρίσκονται οι χώρες με ανεξέλεγκτα ελεύθερο εμπόριο και λιγότερους κανόνες γύρω από τα φυτοφάρμακα. Η πλειοψηφία αυτών των χωρών είναι αναπτυσσόμενες. Οι διαφορές στους κανονισμούς μεταξύ των χωρών σε όλο τον κόσμο είναι μεγάλες. Οι χώρες της ΕΕ είναι εκείνες που έχουν τους αυστηρότερους κανονισμούς και το λιγότερο αντίκτυπο στο περιβάλλον και στην ανθρώπινη υγεία. Αυτό όμως δεν βοηθάει τους καταναλωτές, αφού η πλειοψηφία των αγροτικών προϊόντων προέρχονται από εισαγωγές από τις αναπτυσσόμενες χώρες!

Το οικονομικό σύστημα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο

Η έκθεση αναφέρει ότι το οικονομικό σύστημα είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να θρέψει τον πληθυσμό του κόσμου και να αναπτύξει μια αειφόρο γεωργία. Οι μεγάλες επιχειρήσεις ισχυρίζονται ότι τα φυτοφάρμακα και οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες(αυτές δηλαδή που παράγουν τα μεταλλαγμένα τρόφιμα) θα οδηγήσουν στην παραγωγή επαρκών προϊόντων για τον επισιτισμό του παγκόσμιου πληθυσμού. Η έκθεση αποκαλύπτει ότι αυτά είναι μύθος και αποδεικνύει ότι τα φυτοφάρμακα δεν οδηγούν σε μεγαλύτερη παραγωγή προϊόντων στην γεωργία. Άλλωστε παράγονται σήμερα τρόφιμα που επαρκούν για 9 δισεκατομμύρια ανθρώπους, περισσότερο δηλαδή από αρκετά για να θρέψουν τον πληθυσμό των περίπου 7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων της γης. Η χρήση των φυτοφαρμάκων οδηγεί αντιθέτως σε καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον και ιδιαιτέρως για τα άτομα που εργάζονται στον τομέα της γεωργίας. Προκαλεί καρκίνους, υπογονιμότητα, τερατογεννέσεις και άλλες αρρώστιες.

Παιδιά και έγκυες γυναίκες διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο

Τα παιδιά και οι έγκυες γυναίκες υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες των φυτοφαρμάκων. Είτε λόγω της κατανάλωσης τροφίμων που καλλιεργούνται με ισχυρά φυτοφάρμακα είτε λόγω κατοίκησης κοντά στις καλλιέργειες. Υπάρχουν παραδείγματα θανάτων παιδιών που καταναλώνουν τρόφιμα με υψηλά επίπεδα παρασιτοκτόνων. Τα παραδείγματα που αναφέρονται είναι ότι 23 παιδιά πέθαναν στην Ινδία το 2014 και 39 στην Κίνα το 2013, λόγω των υψηλών επιπέδων των φυτοφαρμάκων στα τρόφιμα.

Δεν βοηθά το πλύσιμο των τροφίμων

Η έκθεση δείχνει επίσης ότι τις περισσότερες φορές δεν βοηθά το πλύσιμο των τροφίμων πριν από το μαγείρεμα για να μειώσει τα επίπεδα των φυτοφαρμάκων. Η πλειοψηφία των φυτοφαρμάκων εισχωρεί στο φυτό από τις ρίζες, και άρα το πλύσιμο στην επιφάνεια δεν έχει νόημα. Οι καλλιέργειες που βρίσκονται εκτεθειμένες σε περισσότερα φυτοφάρμακα δεν είναι αυτές που καταναλώνονται από τον ίδιο τον παραγωγό και την τοπική κοινωνία, αλλά κυρίως αυτές που καλλιεργούνται για εμπορική χρήση και εξαγωγές. Το φοινικέλαιο και η σόγια είναι τα προϊόντα ψεκάζονται με πιο ισχυρά φάρμακα από όλες τις καλλιέργειες.Τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που παράγονται από τις γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες προβάλλονται από τις μεγάλες εταιρείες σαν μια πιο φιλική περιβαλλοντική επιλογή, αλλά η έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σύμφωνα με τις μέχρι τώρα μελέτες δεν υπάρχει καμία υποστήριξη για αυτό τον ισχυρισμό και ότι αντίθετα υπάρχει ανάγκη για περισσότερη έρευνα.

Τα γενετικά τροποποιημένα φυτά παράγουν φυτοφάρμακα από μόνα τους!

Ο λόγος που οι γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες θεωρούνται φιλικότερες για το περιβάλλον είναι ότι δεν ψεκάζονται με φυτοφάρμακα. Τα φυτά όμως είναι τροποποιημένα σε βαθμό που να μπορούν να παράγουν τα ίδια φυτοφάρμακα τα οποία έχουν αρνητικό αντίκτυπο στο περιβάλλον, σύμφωνα με την έρευνα.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις καθορίζουν την νομοθεσία των χωρών

Ένα παράδειγμα που αναφέρεται στην έκθεση είναι οι φυτείες μπανάνας στην περιφέρεια Νταβάο των Φιλιππίνων στη δεκαετία του 1980. Το φυτοφάρμακο DCBP που χρησιμοποιήθηκε στην περιοχή προκάλεσε καρκίνο, αυξημένη στειρότητα και άλλες ασθένειες. Οι τοπικές αρχές επέλεξαν να απαγορεύσουν το DCBP. Οι μεγάλες εταιρείες όμως πίεσαν την κυβέρνηση, η οποία επέλεξε να ακυρώσει την απαγόρευση..

Τρία μονοπώλια κατέχουν το 65% της αγοράς φυτοφαρμάκων

Στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία, υπάρχουν τρεις εταιρείες που αντιπροσωπεύουν το 65% της παγκόσμιας παραγωγής των φυτοφαρμάκων: Η Monsanto–Bayer, η Dow–Dupont και η Syngenta & ChemChina. Οι εκπρόσωποι αυτών των μεγάλων εταιριών χρησιμοποιούν δικές τους μελέτες με εξαγορασμένους επιστήμονες για να ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις ώστε να αποφύγουν την απαγόρευση ή την θέσπιση πιο αυστηρών κανονισμών για την χρήση των φυτοφαρμάκων. Πιέζουν τις κυβερνήσεις, ιδιαίτερα των αναπτυσσόμενων χωρών, να αποφύγουν την απαγόρευση ή και κανονισμούς γύρω από τα φυτοφάρμακα. Είναι εύλογο, αφού τα προϊόντα τους θα εξαχθούν στις αναπτυγμένες χώρες. Οι μελέτες αυτές αμφισβητούνται συχνά από την επιστημονική κοινότητα

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί και δεν θέλει

Τα συμπεράσματα των ειδικών επιστημόνων επαναλαμβάνονται αρκετές φορές στo κείμενo της έκθεσης και καταλήγουν πως το υπάρχουν σύστημα δεν μπορεί να λύσει ούτε το πρόβλημα της πείνας ούτε να προστατεύσει το περιβάλλον. Αντίθετα επιδεινώνει την υγεία και φέρνει σε κίνδυνο την ζωή των ανθρώπων, καταστρέφει το περιβάλλον και καταδικάζει, παρά την πληθώρα παραγωγής τροφίμων, δισεκατομμύρια ανθρώπους στην πείνα και στην εξαθλίωση. Ο θεός του είναι το κέρδος και μπροστά σε αυτό όλα τα άλλα δεν έχουν καμιά αξία, ούτε η ζωή και η υγεία των ανθρώπων ούτε και το περιβάλλον.

Τρία Μνημόνια = 173,6 δις βάρη!

23 Aπρίλη 2010. Συμπληρώθηκαν 9 χρόνια από τότε που από το Καστελόριζο, με φόντο τις βαρκούλες που αρμενίζανε, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την είσοδο της χώρας στον ατέλειωτο Γολγοθά των μνημονίων.
Από  τότε μέχρι σήμερα έχουν – ανάμεσα στα άλλα – συμβεί και αυτά:
    Στην έκθεση που παρουσίασε πριν από λίγες μέρες το ΙΜΕ της ΓΣΕΒΕΕ ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία υπάρχει και ένα εύρημα εξαιρετικής κατά τη γνώμη μας σημασία. Έχει να κάνει με την αποτίμηση και αποτύπωση της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής (σσ: τα βάρη, δηλαδή, που στην ουσία επωμίστηκε ο ελληνικός λαός) κατά πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής»  (σσ: δηλαδή κατά κάθε μνημόνιο ξεχωριστά).
Τι προκύπτει:

• Σύμφωνα με την έκθεση το πρώτο Μνημόνιο επέφερε βάρη ύψους 22,5 δισ. ευρώ.
• Στην συνέχεια ήρθε το δεύτερο Μνημόνιο για να… διορθώσει τα του πρώτου. Και τι έκανε; Στα προηγούμενα πρόσθεσε επιπλέον βάρη ύψους 27 δισ. ευρώ με αποτέλεσμα η επιβάρυνση του δεύτερου Μνημονίου να ανέλθει 47 δισ. ευρώ.

Με άλλα λόγια πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο επέφεραν αθροιστικά βάρη στις πλάτες του λαού ύψους 69,260 δισ. ευρώ.

• Και έπειτα, από εκεί που όλα αυτά θα τέλειωναν «σε ένα νόμο με ένα άρθρο», ήρθε και το τρίτο Μνημόνιο που στα προηγούμενα ήρθε να προσθέτει και νέα βάρη, αυτή τη φορά ύψους 39,9 δισ. ευρώ, ανεβάζοντας έτσι τον λογαριασμό στα 104 δισ. ευρώ.
• Σωρευτικά, λοιπόν, εκείνο που προκύπτει είναι ότι τα 3 Μνημόνια (που το κάθε επόμενο όχι μόνο κουβαλούσε τα μέτρα του προηγούμενου αλλά πρόσθετε σε αυτά και τα νέα κάθε φορά μέτρα) επέφεραν την περίοδο 2010-2019 μια «προσαρμογή» στις τσέπες και στις πλάτες του ελληνικού λαού της τάξης των 173,6 δισεκατομμυρίων!

Με το τελευταίο, μάλιστα, το… «αριστερό» Μνημόνιο, να ισοδυναμεί με το  60% της συνολικής «προσαρμογής»!

    Και το ερώτημα που τίθεται, τόσο προς αυτούς που έφεραν, ήδη, την «έξοδο» από τα Μνημόνια, όσο και προς τους άλλους που υπόσχονται ότι εκείνοι θα φέρουν την «έξοδο» από τα Μνημόνια, είναι τούτο: Τα 173,6 δισ. ευρώ πότε θα τα φέρουν;

Με τα ίδια κριτήρια και στον β' γύρο

Σε Πάτρα, Πετρούπολη, Καισαριανή, Χαϊδάρι και Ικαρία, όπου στον β' γύρο των δημοτικών εκλογών οι πέντε κομμουνιστές δήμαρχοι διεκδικούν την επανεκλογή τους, το δίλημμα είναι καθαρό πάνω από την κάλπη της Κυριακής, όπως ήταν και στον πρώτο γύρο: Θα συνεχίσουν αυτοί οι πέντε δήμοι να έχουν αγωνιστική δημοτική αρχή, στήριγμα στις αγωνίες, στις διεκδικήσεις και τα συμφέροντα του λαού, απέναντι στην πολιτική που συνθλίβει εργατικά δικαιώματα και λαϊκές ανάγκες, για τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου, απέναντι στα διάφορα σχέδια επιχειρηματικών ομίλων;
'Η θα ενισχυθούν οι δυνάμεις εκείνες που εξειδικεύουν και υλοποιούν στους δήμους την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεών της, των κομμάτων που μας έφεραν έως εδώ, ενισχύοντας για παράδειγμα την ανταποδοτικότητα των υπηρεσιών και τη βαριά φορολόγηση του λαού, παίζοντας κομβικό ρόλο στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στην επέκταση της ευελιξίας, στηρίζοντας επιχειρηματικά σχέδια που ανοίγουν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, σε βάρος των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας;

* * *

Θα παραμείνουν στο τιμόνι αυτών των δήμων διοικήσεις που αποκάλυψαν, ενημέρωσαν και πάλεψαν να μπουν εμπόδια στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - ΕΕ; Αγωνιστικές δημοτικές αρχές στο πλευρό σωματείων και φορέων που παλεύουν για αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις, ενάντια σε απολύσεις, για Υγεία και Παιδεία στο ύψος των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, ενάντια στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής, που προκαλεί συνολικά η πολιτική στήριξης των κερδών του κεφαλαίου, όπως γίνεται με τη διαχείριση των σκουπιδιών ή με την παράδοση δασών και ακτών στα επιχειρηματικά συμφέροντα;
Δημοτικές αρχές που απειθάρχησαν στην πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, προκειμένου να δώσουν ανάσες στον λαό, να αξιοποιήσουν ελεύθερους χώρους υπέρ των λαϊκών αναγκών, να εμποδίσουν αντιλαϊκές εξελίξεις, να ανακουφίσουν από τη φοροληστεία και τα ανταποδοτικά τέλη; Δημοτικές αρχές που αρνούνται οι περιοχές τους να φιλοξενούν υποδομές για τους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, στηρίζουν τους λαϊκούς αγώνες ενάντια στην εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς;
'Η θα ενισχύσει με την ψήφο του ο λαός αυτούς που βρίσκονται απέναντί του, τους υποψηφίους των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και τα συμπληρώματά τους, που υπηρετούν τον ίδιο αντιλαϊκό σχεδιασμό; Που σε δήμους και Περιφέρειες παίζουν ρόλο «μάνατζερ» ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων, στηρίζουν την πολιτική εμπορευματοποίησης των λαϊκών αναγκών, ξεκινώντας από την ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες των ίδιων των δήμων; Που στηρίζουν τη λογική της ατομικής ευθύνης και του «πλήρωνε για να 'χεις», είτε μιλάμε για στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες στους δήμους, είτε για την προστασία της περιουσίας, ακόμα και της ζωής του λαού από τις φυσικές καταστροφές;

* * *

Μ' αυτά τα κριτήρια πρέπει να φτάσουν έως την κάλπη οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα την Κυριακή στους πέντε δήμους. Να δώσουν με σιγουριά και αποφασιστικότητα την ψήφο τους στη «Λαϊκή Συσπείρωση», να επανεκλέξουν τους πέντε κομμουνιστές δημάρχους. Να δώσουν δύναμη στο ΚΚΕ, στέλνοντας μήνυμα με μεγάλη βαρύτητα και ευρύτερη πολιτική σημασία. Τα ίδια κριτήρια ισχύουν όμως στους δήμους και τις Περιφέρειες όπου μεθαύριο Κυριακή αναμετρούνται υποψήφιοι των άλλων συνδυασμών και κομμάτων, χωρίς τη συμμετοχή υποψηφίων του ΚΚΕ.
Ο λαός δεν έχει κανέναν λόγο και κανένα συμφέρον να δώσει άλλοθι με την ψήφο του στην επόμενη διοίκηση, όποια κι αν είναι, που θα συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Να μην παγιδευτεί στις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που χαράσσουν προεκλογικά οι υποψήφιοι του β' γύρου, γιατί αμέσως μετά τις εκλογές μαζί θα συνεχίσουν το ίδιο αντιλαϊκό βιολί μειοψηφία και πλειοψηφία.
Το έχει αποδείξει η στάση τους στις Περιφέρειες και τους δήμους, στην ΚΕΔΕ και στην ΕΝΠΕ, όπου συναινετικά στηρίζουν τις κατευθύνσεις της ΕΕ και της κυβέρνησης, που εξειδικεύουν την αντιλαϊκή πολιτική και τον αναπτυξιακό σχεδιασμό του κεφαλαίου σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Τα κόμματά τους, άλλωστε, ψήφισαν μαζί μνημόνια, συμμετείχαν σε κυβερνήσεις συνεργασίας και είναι έτοιμα να το ξανακάνουν, αν οι συνθήκες το επιβάλλουν.

* * *

Να μη δώσει το δικαίωμα ο λαός στους υποψηφίους των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και των άλλων να περιφέρουν την ψήφο του ως επιβράβευση της αντιλαϊκής τους πολιτικής, ως συγχωροχάρτι στα κόμματά τους για όσα έκαναν σε βάρος του έως τώρα, μέσα και από την Τοπική Διοίκηση. Να στείλει μήνυμα χειραφέτησης από τα διλήμματα και τις κάλπικες υποσχέσεις, να προσπεράσει τις παγίδες και τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, καταδικάζοντας με κάθε τρόπο την αντιλαϊκή τους πολιτική, ψηφίζοντας «άκυρο» ή «λευκό».
Αυτή είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να κάνει τη διαφορά και στον β' γύρο, να αφαιρέσει δύναμη από την «αντιλαϊκή συμπολίτευση» που συγκροτούν σε δήμους και Περιφέρειες τα κόμματα και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, να δημιουργήσει προϋποθέσεις, ώστε από καλύτερες θέσεις να παλέψει ο λαός την επόμενη μέρα. Και, κυρίως, να αποτελέσει αυτή η επιλογή εφαλτήριο για ακόμα πιο μαχητική, μαζική στράτευση και συμπόρευση με το ΚΚΕ, μπροστά στις βουλευτικές εκλογές στις 7 Ιούλη, στη μάχη για πιο ισχυρό ΚΚΕ!

Δύο κόσμοι συγκρούονται την Κυριακή

Την ερχόμενη Κυριακή στην Καισαριανή συγκρούονται δύο κόσμοι. Ο κόσμος του κ. Βοσκόπουλου και ο κόσμος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Καισαριανής, με επικεφαλής τον δήμαρχο Ηλία Σταμέλο.
Ο κ. Βοσκόπουλος παριστάνει τον «ανεξάρτητο» την ίδια ώρα που τον στηρίζουν το ΚΙΝΑΛ, το Ποτάμι, κομμάτια της ΝΔ αλλά και άλλες, ακόμα πιο «ακραίες» φωνές της πολιτικής... Ο σοφός λαός λέει «πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Οι φίλοι του κ. Βοσκόπουλου αποκαλύπτουν το στίγμα του.
Οι θέσεις που ρητά εκφράζει ο κ. Βοσκόπουλος είναι ένας συνδυασμός ασαφών, γενικόλογων και ανέξοδων θέσεων από τη μία, αντιδραστικών εξελίξεων που θα τις πληρώσει ο λαός της Καισαριανής από την άλλη - όπως η εμπορευματοποίηση των απορριμμάτων, η εμπορευματοποίηση του πάρκου στα Ξύλινα κ.λπ.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι όλα αυτά για τα οποία δεν λέει κουβέντα: Ποιος θα πληρώσει για τις δαπάνες του δήμου; Ο λαός της Καισαριανής με νέα ανταποδοτικά τέλη, ή θα απαιτήσει να πληρώσει το κεντρικό κράτος; Τι στάση κράτησε και κρατάει απέναντι στους αγώνες των εργαζομένων; Τι λέει για τη δημόσια περιουσία και το ΤΑΙΠΕΔ; Τι στάση κρατάει απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που προωθούν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις και που οι δήμοι αναγκάζονται να εφαρμόζουν; Τι λέει και πώς αντιπαλεύει τις δεσμεύσεις της ΕΕ, τα αντιλαϊκά μνημόνια διαρκείας, τους στόχους ανάκαμψης του κεφαλαίου που οδηγούν σε χρεοκοπία το λαό; Τι λέει για τον πραγματικό αντίπαλο πίσω από κάθε πρόβλημα των εργαζομένων, από την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς μέχρι τις λακκούβες στους δρόμους και τις διαλυμένες κοινωνικές δομές των δήμων, το κέρδος, τις μεγάλες επιχειρήσεις που κάνουν κουμάντο στις ζωές των ανθρώπων, την πολιτική των κυβερνήσεων που στηρίζει αυτές τις επιχειρήσεις;
Το μεγάλο πρόβλημα είναι και αυτά για τα οποία ζητωκραυγάζει... Πόσο πιο ξεκάθαρα άραγε πρέπει να μας πει ότι είναι με τον Ομπάμα και το ΝΑΤΟ, από την επιθετική του στάση απέναντι στο ψήφισμα που έκανε τον μακελάρη των λαών ανεπιθύμητο στην Καισαριανή;
Γι' αυτό και την Κυριακή των εκλογών συγκρούονται στην Καισαριανή δύο κόσμοι.
Από τη μία ο κόσμος όλων των πολιτικών δυνάμεων που θέλουν την Καισαριανη κομμένη και ραμμένη στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης και στις ορέξεις των επιχειρηματιών, όλων όσοι στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν τα αντιλαϊκά μέτρα που διαχρονικά λαμβάνουν όλες οι κυβερνήσεις απέναντι στους εργαζόμενους, γιατί «μόνο έτσι έρχεται η ανάπτυξη». Αυτός είναι ο κόσμος των συμφερόντων που εκπροσωπεί ο κ. Βοσκόπουλος.
Από την άλλη ο κόσμος του λαού της Καισαριανής. Ολοι όσοι αντιστέκονται στην πολιτική που εφαρμόζεται από την κυβέρνηση μέχρι τους δήμους, όλοι όσοι οργανώνουν τον αγώνα για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού και αντιμάχονται την αντιλαϊκή πολιτική της άρχουσας τάξης, που τσακίζει τα δικαιώματά μας.
Ολοι όσοι αντιπαλεύουν την πολιτική που προωθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις. Ολοι όσοι αντιπαλεύουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ολοι όσοι διεκδικούν μέτρα ανακούφισης για τους Καισαριανιώτες, δεν αύξησαν τα δημοτικά τέλη, πήραν θέσεις ενάντια στις κατασχέσεις, αντιπάλεψαν και αντιπαλεύουν τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις για την ανταποδοτικότητα και αύξηση της φορολογίας από το δήμο. Οι δυνάμεις της μαχητικής λαϊκής αντιπολίτευσης στην Καισαριανή, το ψηφοδέλτιο και οι δυνάμεις που συσπειρώνονται με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» με επικεφαλής τον Ηλία Σταμέλο.
Γι' αυτό και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για να κάνει κανείς τα στραβά μάτια. Την Κυριακή «έρχεται ο καιρός να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις»: Με τον κ. Βοσκόπουλο και τους λίγους που εκπροσωπεί, ή στην αντίπερα όχθη, με τους κομμουνιστές, τη «Λαϊκή Συσπείρωση», τον Ηλία Σταμέλο, το λαό της Καισαριανής που παλεύει για τις ανάγκες του;
Για κάθε δημοκράτη, για καθέναν που αισθάνεται αριστερός, για καθέναν που βλέπει τον εαυτό μέσα στους πολλούς και με τις ανάγκες των πολλών, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο επιλογής: Στηρίζουμε μαχητικά την επανεκλογή του αγωνιστή - κομμουνιστή δημάρχου Ηλία Σταμέλου!

Σίμος ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ
Αντιδήμαρχος Καισαριανής

Κερδισμένη ψήφος

Ενόψει της επικείμενης κυβερνητικής εναλλαγής τον Ιούλη, τίθεται αντικειμενικά το ερώτημα: Ποιο πρέπει να είναι το κριτήριο του λαού μπροστά στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών, ποια πρέπει να θεωρείται χαμένη και ποια κερδισμένη ψήφος για το λαό;
Είναι σίγουρο ότι χαμένη ψήφος για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα είναι η ψήφος - συγχωροχάρτι σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, στα κόμματα που με συνέπεια ψήφισαν και εφάρμοσαν τα μνημόνια και τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους τα τελευταία χρόνια.
Είναι η ψήφος για την υλοποίηση, από τη νέα κυβέρνηση της ΝΔ, των αντιλαϊκών μνημονιακών εκκρεμοτήτων που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ψήφος στο ΚΙΝΑΛ, που επιδιώκει να έχει το δικό του ρόλο - τσόντα στην επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση.
Είναι η ψήφος στους «μεν» για να φύγουν οι «δε» και στους «δε» για να μην έρθουν οι «μεν», που στην πραγματικότητα είναι λευκή επιταγή στη μεταξύ τους αντιλαϊκή σκυταλοδρομία.
Είναι η ψήφος στα νέα δωράκια και προνόμια που υπόσχονται στο κεφάλαιο και οι δύο, στη ζωή με ψίχουλα για το λαό. Είναι η ψήφος - «πράσινο φως» για να μπει πιο βαθιά η χώρα στα επικίνδυνα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, στα παζάρια σε Αιγαίο και Κύπρο.
Στον αντίποδα αυτών, κερδισμένη για τον λαό είναι μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ, που σηματοδοτεί την απόρριψη της πολιτικής και του δρόμου που μας έφερε έως εδώ, μιας πολιτικής που θα συνεχιστεί και με τη «διάδοχη» κυβέρνηση της επόμενης μέρας.
Κερδισμένη είναι η ψήφος μόνο στο ΚΚΕ, που θα κατατεθεί την επόμενη μέρα στην οργάνωση της αντίστασης, του αγώνα απόκρουσης των νέων κυμάτων της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που θα υλοποιηθούν από τους επόμενους, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων. Θα ενισχύσει την εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση.
Κερδισμένη είναι η ψήφος μόνο στο ΚΚΕ, που θα δώσει δύναμη στην αντεπίθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην οργάνωση της πάλης για ανάκτηση απωλειών και διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, απόρριψη της ζωής με ψίχουλα στα όρια των «αντοχών» των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.
Κερδισμένη είναι η ψήφος μόνο στο ΚΚΕ, που θα αποδυναμώσει όσο το δυνατόν περισσότερο το ενιαίο μπλοκ των κομμάτων που και στην επόμενη Βουλή μαζί θα ψηφίζουν όπως ψήφιζαν μέχρι σήμερα πολιτικές που θα δίνουν αέρα στα πανιά και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, τσακίζοντας τον λαό.
Κερδισμένη είναι η ψήφος μόνο στο ΚΚΕ, η ψήφος που στέλνει μήνυμα εναντίωσης στον αναβαθμισμένο και επικίνδυνο ρόλο της χώρας ως «προτιμώμενου εταίρου» των ΗΠΑ στην περιοχή.
Κερδισμένη είναι η ψήφος μόνο στο ΚΚΕ, που δεν θα αξιοποιηθεί στα διάφορα σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, που θα δώσει δύναμη στον αγώνα για ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και στα διάφορα σχέδια ανασυγκρότησης του ακροδεξιού χώρου. Για να ανασχεθεί η τάση συντηρητικοποίησης που υπάρχει.
Κερδισμένη είναι η ψήφος μόνο στο ΚΚΕ, για να δυναμώσει η ελπίδα ότι υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση υπέρ του λαού, για να αποκτήσει ο λαός μεγαλύτερη πίστη στη δύναμή του, στην προοπτική ο ίδιος να πάρει στα χέρια του την εξουσία, με κοινωνική ιδιοκτησία της παραγωγής και του πλούτου, για να μπορεί να ζήσει με βάση τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής. Είναι ψήφος ενίσχυσης του αγώνα για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.
Συνεπώς, κερδισμένη είναι η ψήφος με την οποία ο λαός δεν πυροβολεί τα πόδια του, δεν θα «διαβαστεί» ως δικαίωση της πολιτικής που μας έφερε έως εδώ, αλλά ως προμήνυμα αποφασιστικής πάλης εναντίον της. Και μόνο με δυνατό ΚΚΕ θα δοθεί ένα τέτοιο μήνυμα.

Οργάνωση το όπλο του λαού!!!

Από Βαγγελιώ Καρακατσάνη

Φιλοξενούμενη η Βαγγελιώ Καρακατσάνη //
ΑμΕΑ, Λογοτέχνης, Αντιπρόεδρος Συλλόγου Γυναικών Αρχανών -ΟΓΕ, Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο Δήμο Αρχανών Αστερουσίων

Το κίνημα είναι σε υποχώρηση. Κι αυτό δεν αποτελεί ασφαλώς είδηση. Εκείνο που συνιστά είδηση είναι οι ποικιλόμορφες επιπτώσεις αυτού ακριβώς του γεγονότος στην κοινωνία. Και εγώ θα σταθώ σε μία μόνο: Την εξάπλωση του ατομισμού, του βολέματος στον καναπέ, της κριτικής εκ’ του ασφαλούς, ακόμα και μιας απολιτίκ και ακομάτισης στάσης, που οδηγεί σε πολιτική επιλογή υπερψήφισης, όσων μας έφεραν ως εδώ.
Ο λαός δείχνει να είναι περισσότερο μπερδεμένος από ποτέ! Σαν να έχει χάσει την μπάλα! Και δεν το λέω κρίνοντας αφ’ υψηλού, αλλά ως σπλάχνο από τα σπλάχνα του. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα.
«Τρώγω ψωμί από το αφεντικό μου» λέει αντιπρόσωπος συγκεκριμένου μεγαλοξενοδόχου από την παράταξη των ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Τι ακριβώς εννοείς; «Ότι μου έδωσε όσα δικαιούμουν όταν έμεινα έγκυος, ενώ άλλοι απολύουν!!!» Μα η πολιτική τους είναι που μας αφαιρεί τα δικαιώματα…. Και δεν της περνάει καν από το μυαλό ότι κι αυτό το δικαίωμα, κατακτήθηκε με σκληρούς ταξικούς αγώνες!!! Δεν το γνωρίζει….
«Ε, να μην βγάλει ο επιχειρηματίας κέρδος;» λέει ο εργαζόμενος που εργάζεται με όποια δικαιώματα έχουν απομείνει. «Αφού παίρνει ρίσκο»… Το λέει γιατί «βλέπει» μπροστά του τον μικρομεσαίο και καθόλου την αλυσίδα ή τον μεγάλο… Και δεν περνάει καν από το μυαλό του ότι, όσο χάνει αυτός και η τάξη του, από τις αντιλαϊκές πολιτικές, τόσο κερδίζει ο κάθε επιχειρηματίας και ιδιαίτερα ο μεγάλος!
«Όσοι οι οδηγοί delivery από εδώ και στο εξής κάθε φορά που θα βλέπω κάποιον να παραβιάζει κόκκινο σηματοδότη ή stop μπροστά μου ,θα παίρνω την πινακίδα του και αμέσως θα καλώ στην επιχείρηση που εργάζεται και θα ενημερώνω τον εργοδότη του» ανέφερε άλλη υποψήφια ….«αριστερής» παράταξης! Μα αυτός ο εργοδότης είναι που ελέγχει με gps και τους χρονομετρεί τους ντιλιβεράδες, έτσι που να τους αναγκάζει να ρισκάρουν ακόμα και τη ζωή τους… για να μην χάσουν τη δουλειά τους!!! Δεν το γνωρίζει…
«Να κλείσουν τα ειδικά σχολεία» φωνάζει άλλη ΣΥΡΙΖΑία γιατί τα παιδιά μας σε αυτά απομονώνονται… Το χάλι της ειδικής αγωγής δεν την οδηγεί να πει «ας πάει στο γενικό»; Να πάει λοιπόν ανάμεσα σε 25-30 παιδιά όπου δεν θα μάθει ούτε να γράφει το όνομά του! Δεν το γνωρίζει…
«Θέλουμε να εργαζόμαστε, όχι να παίρνουμε σύνταξη ή επίδομα» φωνάζουν ψυχικά πάσχοντες υπό τη σκέπη των ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, αγνοώντας ότι η πολιτική τους είναι που τους έχει κλείσει τα σπίτια τους, αυτή ευθύνεται για το 95% των αναπήρων που μπορούν να εργαστούν δεν εργάζονται! Και τι προτείνουν; Να εργάζονται 2-3 από τους χιλιάδες ανά νομό στα ΚΟΙΣΠΕ-επιχειρήσεις, με συμβάσεις ενός μήνα, 4ώρα και να παίρνουν 250-300 ευρώ το μήνα ως μισθό-χαρτζιλίκι.
«Γαϊδούρια» φωνάζουν όσους παρκάρουν στα πεζοδρόμια ή σε θέσεις αναπήρων! Μα δεν είναι η αντίληψη ότι «εγώ είμαι κι άλλως δεν είναι;» Η επέκταση της λογικής του φάε τον διπλανό σου για να επιβιώσεις;
Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες άλλα τέτοια «μαργαριτάρια», απόρροια της κυρίαρχης λογικής που μετατρέπει το κοινωνικό δικαίωμα σε ατομική επιλογή, την κοινωνική πρόοδο σε οπισθοδρόμηση…
Όλοι αυτοί που έκλειναν την καπιταλιστική «ανάπτυξη» και τις «επενδύσεις» σε όλους τους τόνους, είναι που μοιράζουν το καρβέλι στους ομίλους και λένε στο λαό να γλύψει τα ψίχουλα!!! Και ο … «σώζων εαυτόν σωθήτω»! Μόνο που έτσι θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε όλοι μαζί!!!
Ο ανταγωνισμός των ομίλων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων και οι μεταξύ τους αντιθέσεις, αφορούν το λαό, μόνο στο βαθμό που μεταφράζονται σε όπλο για την ετοιμότητα του κινήματος. Είναι γεγονός ότι όπου υπάρχει ενέργεια, ο ιμπεριαλισμός πατάει με τη σιδερένια φτέρνα τους λαούς! Και τα πράγματα στην περιοχή μας, μόνο σε εφησυχασμό δεν πρέπει να οδηγούν.
Η αλλαγή των σημερινών αρνητικών συσχετισμών δύναμης, δεν συντελείται μόνο από τις κάλπες , καθώς δεν συνιστά έργο μιας πράξης! Απαιτεί σκληρή, επίμονη δουλειά, για να αλλάξει. Ιδίως σήμερα που ζούμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας του «ξερόλα» και της «καμουφλαρισμένης» εικόνας, περισσότερο από ποτέ.
Κυρίως απαιτούν επίθεση στο επίπεδο των ιδεών, απ’ όπου θα εμπνευστεί ο λαός, ιδιαίτερα η νεολαία, για να χειραφετηθεί κοινωνικοπολιτικά. Κι αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα ΣΗΜΕΡΑ: Να κατανοήσει ο λαός μας πως δεν μπορεί να «σωθεί» από τους κολαούζους του συστήματος, πως δεν πρόκειται να «σωθεί» κανείς μόνος του!!!
Την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης που σάλπισε το ΚΚΕ, συσπειρώθηκε σε μια πορεία η μεγάλη πλειοψηφία του λαού: Ο ένας στους τέσσερις ήταν οργανωμένος σε ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ! Οργάνωση παντού να ‘ρθούν τα πάνω-κάτω!!! Αυτός είναι ο δρόμος των λαών, αυτός ήταν πάντα, αυτόν θα ακολουθήσουμε και τώρα, με την πρωτοπόρα συμβολή των κομμουνιστών.
Κι αυτό έχει σημασία να εξηγήσουμε στο λαό, «ήσυχα κι απλά»! Για να σταματήσει να «μετρά» τη ζωή του με την λογική των εκμεταλλευτών του! Έτσι θα ηττηθεί σε μια πορεία ο ατομικός δρόμος, όποιος κι αν είναι αυτός, από το συλλογικό, από την οργανωμένη πάλη για την ανατροπή!!! 

Από το Μπακούνιν στο «Ρουβίκωνα»: Ο αναρχισμός ως δεκανίκι της αστικής εξουσίας

Από nikos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Τους τελευταίους μήνες πληθαίνουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης οι αναφορές στη δράση του «Ρουβίκωνα», ενώ οι ενέργειες της εν λόγω αναρχικής ομάδας γίνονται ακόμη και αντικείμενο διαμάχης μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ίδια στιγμή που η δραστηριότητα του «Ρουβίκωνα» προβάλλεται συστηματικά από τα αστικά ΜΜΕ, υποβιβάζονται και «πνίγονται» στην αφάνεια της καθημερινής ειδησεογραφίας οι δράσεις του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Ας δούμε για παράδειγμα πόσο χρόνο έχουν αφιερώσει τα μέσα ενημέρωσης σε πρόσφατες επιθέσεις του «Ρουβίκωνα» στο ΣτΕ και σε συμβολαιογραφικό γραφείο και πόσο χρόνο, αντίστοιχα, αφιερώνουν σε μαζικές κινητοποιήσεις συνταξιούχων και φοιτητών, ή στη δράση ταξικών σωματείων σε χώρους δουλειάς εν όψει της απεργίας της 30ης Μάη.

Το έργο το’ χουμε ξαναδεί πολλές φορές το παρελθόν. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο να παρουσιάζονται εκτεταμένα ρεπορτάζ για επεισόδια «αντιεξουσιαστών» και αστυνομίας, και ταυτόχρονα να «θάβονται» δημοσιογραφικά ογκώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και των ταξικών δυνάμεων που συσπειρώνονται σε αυτό. Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση.

Το αστικό σύστημα ξέρει τι προβάλλει και γιατί το προβάλλει. Ξέρει πολύ καλά που και σε τι δίνει δημοσιότητα. Η δραστηριότητα- αλλα και η ιδεολογία – του λεγόμενου αναρχικού χώρου προσφέρει διπλό κέρδος στην αστική εξουσία: Αφενός είναι πλήρως ανώδυνη για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και, αφετέρου είναι εύκολα αξιοποιήσιμη για τον εγκλωβισμό εντός των τειχών του συστήματος, νεανικών κυρίως, συνειδήσεων.

Αντεπιστημονικές ιδεοληψίες και μικροαστισμός

Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν (1814-1876).

Γιατί όμως ο αναρχισμός, ως ιδεολογία και δράση, είναι ανώδυνος για το αστικό σύστημα; Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το ιδεολογικό υπόβαθρο του αναρχισμού. Ως ιδεολογικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, ο αναρχισμός αποτελεί ενα αντιεπιστημονικό συνονθύλευμα διαφόρων φιλοσοφικών αντιλήψεων.

Η αντιεπιστημονική και ουτοπική φύση της αναρχικής ιδεολογίας είναι πασιφανής τόσο στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει την πραγματικότητα και τις νομοτέλειες κίνησης της ιστορίας, όσο και από το πλαίσιο και τους στόχους πάλης που θέτει. Κι’ αν οι δικές μας διαπιστώσεις δεν αρκούν, τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα του αναρχισμού παραδέχονταν ο ίδιος ο Μ.Μπακούνιν: «ο δικός μου σοσιαλισμός δεν είναι επιστημονικός όπως του Μαρξ, είναι ενστικτώδης» έγραφε το 1871 [1].

Ασφαλώς, ως κοινωνική θεωρία ο αναρχισμός δεν είναι ενιαίος και αδιάσπαστος. Αν και στην εποχή μας τα ιδεολογικοπολιτικά του παρακλάδια είναι πολλά, δύο είναι οι γενικές τάσεις που ιστορικά ξεχωρίζουν: Ο αναρχισμός της κοινότητας («κοινοτίστικος» ή «κομμουνιστικός»), με ιστορικές καταβολές στην, επί εποχής δουλοπαροικίας, ρωσική αγροτική κοινότητα, που εκφράστηκε σε θεωρητικό επίπεδο από το ρώσο ναρόντικο Μ. Μπακούνιν και ο «ατομικιστικός» αναρχισμός, με καθαρά μικροαστικό προσανατολισμό, που αναπτύχθηκε κυρίως στη βάση του ιδεολογικού έργου του Π.Ζ. Προυντόν.

Ολόκληρη η ιστορική πορεία του αναρχισμού, από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, πιστοποιεί τον αντιδραστικό του χαρακτήρα. Ο αναρχισμός μιλάει στο όνομα της επανάστασης, υπονομεύοντας την όμως στην πράξη. Κάτι που είναι αναπόφευκτο, καθώς οι βασικές θέσεις της αναρχικής ιδεολογίας συγκροτούν ένα βαθιά αντιδραστικό πλαίσιο που, ασχέτως προθέσεων, έρχεται σε σύγκρουση με την επαναστατική θεωρία και πάλη της εργατικής τάξης.

Πρόκειται για το αντιδραστικό, αντεπιστημονικό ιδεολογικό πλαίσιο του αναρχισμού που μεταξύ άλλων:

1. Αντιστρέφει την σχέση μεταξύ βάσης και εποικοδομήματος, αρνούμενο ότι το κράτος προκύπτει ως αναγκαιότητα στην ταξική κοινωνία. Σύμφωνα μ’ αυτήν την θεώρηση, το κράτος (γενικά και αόριστα) γεννά την εκμετάλλευση.

2. Δεν κατανοεί τον χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και αρνείται τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης.

3. Αρνείται να αποδεχθεί τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης ως πρωτοπόρας επαναστατικής τάξης.
4. Κηρύττει την «απόλυτη ελευθερία του ατόμου», αντικατοπτρίζοντας μέσω αυτής της θέσης μια μικροαστική αντίληψη περί ελευθερίας. Εξαιτίας αυτής της θέσης, όπως σημείωνε ο Λένιν «ο αναρχισμός είναι ένας αντεστραμμένος αστικός ατομικισμός» καθώς αναγάγει τον ατομικισμό «ως βάση ολόκληρης της παγκόσμιας αναρχικής προοπτικής». [2]
5. Η αναρχική αντίληψη περί εξουσίας και κράτους ανάγεται στο μεταφυσικό πεδίο. Ο αναρχισμός αρνείται να δει την ιστορική εμφάνιση του κράτους ως απότοκου του ταξικού διαχωρισμού της κοινωνίας. Έτσι αναφέρεται, γενικά και αόριστα, στις έννοιες «κράτος» και «εξουσία» λες και πρόκειται για μεταφυσικά δημιουργήματα ασύνδετα με την ταξική πραγματικότητα.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο του αναρχισμού τον οδηγεί αφενός σε απόρριψη της πολιτικής δράσης στην αστική κοινωνία και αφετέρου στην υιοθέτηση πρακτικών ατομικής τρομοκρατίας. Τόσο οι Μαρξ-Ένγκελς όσο και αργότερα ο Λένιν έχουν ασκήσει έντονη κριτική σε αυτά τα χαρακτηριστικά της αναρχικής ιδεολογίας, ξεσκεπάζοντας τον αντιδραστικό, ιδιαίτερα χρήσιμο για την αστική τάξη, ρόλο της.

Να τι έγραφε για τη δράση αναρχικών στοιχείων ο Ένγκελς σε επιστολή του προς τον Π. Ιγκλέσιας το 1894: «(…) Οσο για τους αναρχικούς, αυτοί φαίνεται δεν απέχουν πολύ απ’ την αυτοκτονία. Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ’ την αστυνομία, δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων (…) [3].

Η υποστήριξη που σημαντικό τμήμα των αναρχικών παρέχει στην ατομική τρομοκρατία έρχεται ως αποτέλεσμα της άρνησης τους να αποδεχθούν την ταξική πάλη και τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης σε αυτήν. Πρόκειται ουσιαστικά για έλλειψη εμπιστοσύνης στο μαζικό λαϊκό αγώνα που οδηγεί σε πράξεις ατομικής τρομοκρατίας. Μέσα από κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς αναδεικνύεται η τυχοδιωκτική δράση των Νετσάγιεφ-Μπακούνιν που είχε ως αποτέλεσμα να υποστεί μεγάλο χτύπημα το ρωσικό επαναστατικό κίνημα της εποχής [4]. Από τη δική του πλευρά, στο έργο του «Επαναστατικός Τυχοδιωκτισμός» ο Λένιν ασκεί σκληρή κριτική στους ρώσους σοσιαλιστές επαναστάτες για τις τρομοκρατικές μορφές πάλης που χρησιμοποιούσαν [5].

Οι πράξεις ατομικής τρομοκρατίας, ανεξαρτήτως των προθέσεων αυτών που τις υλοποιούν, λειτουργούν προβοκατόρικα, αφενός αποπροσανατολίζοντας τις εργατικές-λαϊκές μάζες απ’ το βασικό καθήκον της ταξικής πάλης και αφετέρου, αλείφοντας «βούτυρο στο ψωμί» των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους αλλά και των επιτελείων του που περιμένουν και την παραμικρή αφορμή για να συκοφαντήσουν το εργατικό κίνημα. Το μόνο που μένει από μια πράξη ατομικής τρομοκρατίας είναι ο μικροαστικός τυχοδιωκτισμός και η ψευδαίσθηση της δήθεν αντισυστημικής δράσης που, στην πραγματικότητα ωστόσο, ευνοεί το ίδιο το σύστημα.

Στα λόγια επανάσταση, στην πράξη… αντεπανάσταση!

Από την εποχή της συγκρότησης του αναρχικού ρεύματος στα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα, η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα που πιστοποιούν τον αντιδραστικό, αντεπαναστατικό ρόλο του αναρχισμού. Σημαντική παράμετρος του αντιδραστικού αυτού ρόλου είναι η βαθιά έχθρα των αναρχικών απέναντι στην εργατική εξουσία. Ενώ στα λόγια καμώνονται τους επαναστάτες-πολέμιους της εκμετάλλευσης, η δράση τους στο διάβα της ιστορίας αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.

Συνοπτικά και κωδικοποιημένα αξίζει να αναφέρουμε:

• Το χτύπημα των αναρχικών ενάντια στη «Διεθνή Ένωση Εργατών» έπειτα από τα αιματοβαμμένα γεγονότα της ηρωϊκής Παρισινής Κομμούνας.

• Τον ανοιχτά εχθρικό ρόλο των αναρχικών της εποχής ενάντια στους μπολσεβίκους και την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπως και την περίφημη αντεπαναστατική “ανταρσία” της Κροστάνδης (1921) [6].

• Την πολεμική του αναρχοσυνδικαλιστικού ρεύματος ενάντια στην πολιτική πάλη της εργατικής τάξης στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και τον βαθιά αντισοσιαλιστικό, αντισοβιετικό χαρακτήρα του.

• Την προβοκατόρικη, αντικομμουνιστική δράση των αναρχικών στον ισπανικό εμφύλιο που, από κοινού με τους τροτσκιστές, συνέβαλαν στη νίκη των φασιστικών δυνάμεων του Φράνκο.

• Την στήριξη που παρείχαν οι αναρχικοί και οι οργανώσεις τους σε μια σειρά μεταπολεμικών αντικομμουνιστικών, αντεπαναστατικών ενεργειών (βλέπε Ουγγαρία 1956, Τσεχοσλοβακία 1968), υπονομεύοντας με διάφορους τρόπους την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Τα αναρχικά ρεύματα των δεκαετιών 1960-1970 συναντιούνται με μικροαστικές θεωρίες περί «ξεπερασμένου ρόλου της εργατικής τάξης», «αυτονομία των κινημάτων» κλπ, αλληλεπιδρώντας ιδεολογικά με μια σειρά αναδυόμενων αντεπαναστατικών θεωριών του ευρύτερου χώρου της αριστεράς (μαοισμός, ευρωκομμουνισμός κλπ).

Κουκουλοφόροι κατά τη διάρκεια της δολοφονικής επίθεσης στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, Οκτώβρης 2011.

Στην Ελλάδα, συγκροτημένη παρουσία αναρχικών-«αντιεξουσιαστικών» οργανώσεων και ομάδων παρουσιάζεται στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Θα χρειάζονταν δεκάδες σελίδες για να αναφερθούμε στα «έργα και τις ημέρες τους». Θα αρκεστούμε να υπενθυμίσουμε γεγονότα-σταθμούς όπου ομάδες του επονομαζόμενου «αντιεξουσιαστικού χώρου» αποδεδειγμένα λειτούργησαν ως το μακρύ χέρι του αστικού κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών ενάντια στο εργατικό-λαϊκό κίνημα και τη νεολαία: Χημείο 1985, γεγονότα Πολυτεχνείου 1995, Δεκέμβρης 2008, δολοφονική επίθεση στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ το Οκτώβρη του 2011.

Διόλου τυχαία, στο στόχαστρο των αναρχικών ομάδων βρίσκεται διαχρονικά το ΚΚΕ. Το μίσος της αναρχικής ιδεολογίας για την εργατική εξουσία, για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στη βάση του κεντρικού σχεδιασμού εκφράζεται μέσω της πολεμικής ενάντια στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ενάντια δηλαδή στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Επιθυμούν ένα κίνημα κατακερματισμένο, χωρίς σταθερό ταξικό προσανατολισμό, χωρίς κομμουνιστές, έρμαιο των μικροαστικών εμμονών και του ιδεοληπτικού ουρακοταγκισμού τους.

Ανεξάρτητα από τις όποιες υπαρκτές διαφορές μεταξύ τους, όλες οι αναρχικές συλλογικότητες-ομάδες συγκλίνουν στην πολεμική ενάντια στο ΚΚΕ. Σε κείμενα και ανακοινώσεις τους χρησιμοποιούν συχνά χυδαία ρητορική («ΚΝΑΤ», «το κόμμα σου χαφιέ», «κόμμα προδοσίας», κλπ), παρόμοια με αυτήν που χρησιμοποιεί ενάντια στο ΚΚΕ, την ΚΝΕ και το ΠΑΜΕ ο εσμός των φασιστοειδών της εγκληματικής-ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Χαρακτηριστικό είναι ότι τόσο σε κείμενα αναρχικών ομάδων, όσο και σε αντικομμουνιστικά λιβελογραφήματα χρυσαυγιτών, συναντά κανείς το ίδιο προβοκατόρικο, ανιστόρητο επιχείρημα πως το ΚΚΕ «καπηλεύεται τα γεγονότα του Πολυτεχνείου» από τα οποία «απείχε» και τα οποία είχε «καταγγείλει» [7].

Η ανάδειξη της σύγκλισης αναρχικών-νεοναζί στην αντι-ΚΚΕ ρητορική δεν έχει σκοπό το «τσουβάλιασμα» των δύο. Κάτι τέτοιο, εκτός από αντιεπιστημονικό θα ήταν από κάθε άποψη λανθασμένο. Παραμένει ωστόσο αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι και στους δύο χώρους- όπου κυριαρχούν οι μικροαστικές αντιλήψεις- είναι έντονα τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του αντικομμουνισμού, του μίσους για το οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα και την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας.

Ο «Ρουβίκωνας» και «το τέλος των αυταπατών»

Μέσα στα ιδεολογικά και πολιτικά πλαίσια του αναρχισμού που προαναφέρθηκαν κινείται και η περίπτωση του «Ρουβίκωνα». Ο αυτοαποκαλούμενος «πολιτικός, μαχόμενος αναρχικός σχηματισμός» προτάσει «συγκρουσιακές» – απέναντι στο σύστημα- θέσεις και δράσεις, αδυνατώντας ωστόσο να ξεφύγει από το μικροαστικό χαρακτήρα της αναρχικής σκέψης.

Στο «Κείμενο Πολιτικής Ταυτότητας», όπου περιλαμβάνονται οι βασικές θέσεις της οργάνωσης, αναπαράγονται όλα εκείνα τα στοιχεία της πομπώδους υπερεπαναστατικής φρασεολογίας που χαρακτηρίζει την αναρχική ιδεολογία («ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων», «κοινωνική επανάσταση», κλπ), συνοδευόμενα από τις γνωστές αντεπιστημονικές θεωρίες περί «καταστροφής του κράτους» και αντικατάστασής του από «μια ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων βάσης» [8]. Με λίγα λόγια, αναπαράγεται η κλασσική αναρχική προοπτική μιας κοινωνίας μικρών παραγωγών-ιδιοκτητών ενωμένων σε αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες βάσεις. Πρόκειται, επί της ουσίας, για μια αναβίωση του πρωτόγονου καπιταλισμού, ένα παλαιομοδίτικο μοντέλο καπιταλιστικής κοινωνίας σε νέα συσκευασία.

Μέλη του “Ρουβίκωνα” διαλύουν τζαμαρία κατά τη διάρκεια “παρέμβασης” τους.

Σε ότι αφορά το κράτος, ο «Ρουβίκωνας» δεν λέει κουβέντα για το πως θα γίνει η μετάβαση από την καταστροφή του στις «αυτοδιευθυνόμενες κοινότητες βάσεις». Δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να μας το αποκαλύψουν; Επαναλαμβάνει τη γνωστή- ιδεολογικά αυτιστική- άρνηση των αναρχικών να δεχθούν την αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου. «Οι αναρχικοί», σημείωνε ο Λένιν, «θέλουν την ολοκληρωτική κατάργηση του κράτους από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς να καταλαβαίνουν τους όρους κάτω από τους οποίους μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η κατάργηση». Και συνέχιζε γράφοντας: «Οι αναρχικοί υποστηρίζοντας την καταστροφή της κρατικής μηχανής, έχουν πολύ θολή αντίληψη για το ζήτημα: Με τι θα την αντικαταστήσει το προλεταριάτο και πώς θα χρησιμοποιήσει την επαναστατική εξουσία; Οι αναρχικοί αρνούνται ακόμη και τη χρησιμοποίηση της κρατικής εξουσίας από το επαναστατικό προλεταριάτο, αρνούνται την επαναστατική δικτατορία του» [9].

Ο «Ρουβίκωνας» απευθύνεται, όπως ισχυρίζεται, στους εργαζόμενους, στον «κόσμο της εργασίας». Ταυτόχρονα όμως, εχθρεύεται το οργανωμένο μαζικό εργατικό-λαϊκό κίνημα. Χαρακτηρίζει την ανατροπή του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα ως «τέλος των αυταπατών» που, όπως σημειώνει, «είναι πάντα, μακροχρόνια, μια καλή επένδυση»! Πρόκειται, αν μη τι άλλο, για σκεπτικό που ευθυγραμμίζεται με αντιλήψεις της αστικής τάξης για τον σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ο αιώνα. Τέτοιου είδους πολεμική ενάντια στην σοσιαλιστική οικοδόμηση και την εργατική εξουσία αντικειμενικά ρίχνει νερό στο μύλο της εκμεταλλεύτριας αστικής τάξης, ποτίζοντας τις ρίζες του αντικομμουνισμού.

Αν ο «Ρουβίκωνας» – ο κάθε «Ρουβίκωνας» και οι όποιοι υποστηρικτές του- πιστεύουν ότι τα τρικάκια, τα «ντου» και οι παρεμβάσεις με βαριοπούλες και μπογιές σε μεμονωμένες εταιρείες, δημόσιες υπηρεσίες, συμβολαιογραφικά γραφεία και αλλού είναι μορφή επαναστατικής δραστηριότητας είναι δικό τους θέμα. Έτσι είναι, αν έτσι θέλουν να πιστεύουν. Η ουσία βρίσκεται στο ότι τέτοιου είδους δράσεις όχι μόνο είναι πλήρως ανώδυνες και βολικές για το σύστημα, αλλά δίνουν συνεχώς τροφή στη μικροαστική αντίδραση.

Πραγματική σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό σύστημα αποτελεί η καθημερινή, οργανωμένη πάλη, σε χώρους δουλειάς, μάθησης και γειτονιές, ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις για την αντεπίθεση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Πραγματική διέξοδο απ’ τις συμπληγάδες του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος δίνει μόνο η πρόταση του ΚΚΕ, η μόνη ρεαλιστική πρόταση που μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπές, ριζικές αλλαγές προς όφελος των εργατικών – λαϊκών αναγκών, για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

______________________________________________________________________________

[1] Μ. Μπακούνιν, Θεός και Κράτος
[2] Β.Ι.Λένιν, Αναρχισμός και Σοσιαλισμός
[3] Κ.Μαρξ-Φ.Ένγκελς, Άπαντα, τομ. 39, σελ.223, «Σύγχρονη Εποχή».
[4] ο.π., τομ. 33, σελ. 388-392.
[5] Β.Ι.Λένιν, Άπαντα, τ.40, σελ.312, «Σύγχρονη Εποχή».
[6] «Οι μεγάλες τράπεζες, όλες οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου διοργανώνουν εράνους για την υποστήριξη της Κροστάνδης. Η δήλωση του Μάρτοφ στη βερολινέζικη εφημερίδα του ότι η Κροστάνδη δε διακήρυξε μόνο μενσεβικικά συνθήματα, αλλά κι απέδειξε ακόμα, ότι είναι δυνατό ένα αντιμπολσεβίκικο κίνημα, που να μην υπηρετεί εντελώς τους λευκοφρουρούς, τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, η δήλωση αυτή αποτελεί κλασικό παράδειγμα ενός αυτάρεσκου μικροαστού νάρκισσου. Ας κλείσουμε λοιπόν τα μάτια μπρος στο γεγονός, ότι όλοι οι γνήσιοι λευκοφρουροί χειροκροτούσαν τους αποστάτες της Κρονστάνδης και ότι συγκέντρωναν χρήματα για την υποστήριξή της από τις τράπεζες». Β. Ι. Λένιν «Σχετικά με τη φορολογία σε είδος». Απαντα, τ. 43, σελ. 246-247, «Σύγχρονη Εποχή».
[7] Η ομάδα των αναρχικών που τον περασμένο Νοέμβρη (15-16/11) είχε καταλάβει το Πολυτεχνείο σημείωνε μεταξύ άλλων σε ανακοίνωση της: «Το ΚΚΕ που καπηλεύεται την ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου απουσίαζε από τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη 73, χαρακτηρίζοντας ως προβοκάτορες τους καταληψίες του Πολυτεχνείου, ακόμη και τους νεκρούς, τον θάνατο των οποίων χυδαία κεφαλαιοποιεί έκτοτε» (athens.indymedia.org, 15.11.2017). Το ίδιο ακριβώς επιχείρημα χρησιμοποιεί σε κείμενο της η ναζιστική Χρυσή Αυγή: «Είναι γεγονός, ότι αυτοί που σήμερον εμφανίζονται ως “πρωτοπόροι” και καθοδηγητές της εξεγέρσεως, δηλαδή οι κομμουνιστές, όχι μόνον απείχαν από το Πολυτεχνείο, αλλά το κατήγγειλαν κιόλας» (xryshaygh.com, 17.11.2012).
[8] «Ποιοί είμαστε πολιτικά και τι θέλουμε», Κείμενο Πολιτικής Ταυτότητας του «Ρουβίκωνα».
[9] Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 33, σελ. 112-113, «Σύγχρονη Εποχή».

Άλλαξε ο φασισμός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς!

Διονύσης Μαλαπέτσας

Η μετεκλογική περίοδος μετετράπη σε προεκλογική λίγες ώρες μετά το άνοιγμα της κάλπης. Έτσι ενώ ακόμη μετρούσαμε ψηφοδέλτια με σταυρούς από τρεις ή και τέσσερις κάλπες, ο πρωθυπουργός περίπου παραδεχόμενος την ήττα του, προκήρυξε τις εθνικές βουλευτικές εκλογές, σε συνέχεια των δημοτικών, περιφερειακών και των ευρωεκλογών. Και παρά του γεγονότος πως προσπαθεί να αποτελεί καρμπόν του Ανδρέα, δε σεβάστηκε τα περίφημα «μπάνια του λαού» τα οποία θα συμπέσουν με τις εθνικές εκλογές της 7ης Ιούλη. Το αποτέλεσμα των προχθεσινών εκλογών είναι σαφές, σε περιφέρειες και δήμους, σε Ελλάδα και Ευρώπη, σε κάθε γωνιά μετράει νίκες η κάθε απόχρωσης δεξιά δύναμη. Ο φασισμός βγήκε ενισχυμένος και τα παραπαίδια του, δηλαδή ο συντηρητισμός, ο φιλελευθερισμός, ο λαϊκισμός και εν τέλει όλα τα δεξιά έκδοχα του καπιταλιστικού δηλητηρίου κέρδισαν έδαφος μεγαλώνοντας τις δυνάμεις τους. Αισθητά και ευρέως συρρικνωμένοι η πρόοδος, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός. Μοναδικός χαμένος ο λαός, το ταξικό κίνημα που για μία ακόμη φορά είτε με την αδιαφορία του, είτε με την κίβδηλη και δήθεν αντίδρασή του παρέμεινε απαθές και παραιτημένο, αφήνοντας ανεκμετάλλευτη τη δύναμή του, μια δύναμη ικανή να σπάσει όχι μόνο δεσμά και αλυσίδες, αλλά να τσακίσει το παγκόσμιο κεφάλαιο, να καρφώσει βαθιά στα σπλάχνα του πλανήτη την κόκκινη σημαία των εργατών ούτως ώστε το κοντάρι να φτάσει στον πυρήνα του και να τον διαλύσει σε κομμάτια. Αυτή είναι η ταξική δύναμη και είναι η μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί ποτέ στο φυσικό κόσμο, η δύναμη που καμιά άλλη δε θα την υπερβεί!

Στην Ελλάδα η ακραία πόλωση που προηγήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο οδήγησε σε μια εκκωφαντική νίκη τη Νέα Δημοκρατία, που στηρίχτηκε σε τεράστια συσπείρωση των ψηφοφόρων της, και σε μια ήττα κατά κράτος τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εκτός από λαβωμένος βγήκε και χρεωμένος για το ψηφοθηρικό τραπέζι με τα αποφάγια και τα ψίχουλα που παρέθεσε προεκλογικά στο λαό και τώρα τα τροϊκανά αφεντικά ζητούν ισοδύναμα. Ένα τραπέζι που κόστισε ήδη 550 εκατομμύρια ευρώ. Το ΚΙΝΑΛ–ΠΑΣΟΚ ενισχύθηκε αποδεικνύοντας πως ο λαός δεν έχει ξεμπερδέψει με το παλιό, φυσικό και επόμενο άλλωστε αφού τι ΣΥΡΙΖΑ, τι ΠΑΣΟΚ, ένα και το αυτό. Άσε που την επομένη των εκλογών μπορεί μια άκαρπη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από πλευράς Κυριάκου, να καρπίσει τελικά στο ‘‘αριστερό’’ χέρι του Αλέξη, ενώ παράλληλα θα τείνει το δεξί χέρι στη Φώφη, ζητώντας μια χείρα βοηθείας με αντάλλαγμα καρέκλες. Win–win που λένε άλλωστε και οι φιλελέδες.

Όσον αφορά το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, παρέμεινε εκείνη η σταθερή και έμπιστη δύναμη που ο κόσμος της τη στηρίζει σε κάθε εκλογική μάχη, απέδειξε στην πράξη πως η ψήφος εκφράστηκε ενιαία σε όλες τις κάλπες, όχι μόνο από το ΚΚΕ αλλά και από τις υπόλοιπες παρατάξεις που ασχέτως αν δεν το παραδέχονταν αρχικά για μικροπολιτικούς λόγους, το προωθούσαν στην πράξη. Ωστόσο για μια ακόμη φορά ο λαός δεν έκανε το βήμα, δεν έδωσε δύναμη στη δύναμή του, δεν αξιοποίησε την πείρα που έχει αποκτήσει τόσα χρόνια δοκιμάζοντας όλους τους πολιτικούς αγύρτες που μας κυβέρνησαν, δεν ήταν έτοιμος να κάνει την πραγματική διαφορά, εγκλωβισμένος στα πολιτικά δίπολα και σε λογικές του τύπου ‘‘το μη χείρον, βέλτιστον’’. Μόνο που αυτή η λογική δεν ισχύει, διότι δεν τίθεται καμία σύγκριση μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας. Είναι ταυτόσημοι, με ολόιδιες αντιλαϊκές πολιτικές και όλοι τους υπάλληλοι των τροϊκανών. Άρα η εξίσωση μετατρέπεται ως εξής: ‘‘το μη χείρον, χείρον’’. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος αναγκάζει το λαό να επιλέξει μεταξύ των κακών; Υπάρχει και η λύση να επιλέξεις τον καλό, το ΚΚΕ για παράδειγμα… Παρόλο δε τον αντικομουνισμό τους, τις αυταπάτες και τα ψευτοδιλήμματα που καλλιέργησαν και με τα οποία προσπαθούν να εγκλωβίσουν και να παραπλανήσουν το λαό, το ΚΚΕ συγκέντρωσε το 5,33% των ψηφοφόρων και βρέθηκε στην 4^η θέση αφήνοντας πίσω τα συγκοινωνούντα φασιστοειδή δοχεία της ναζιστικής χρυσής αυγής και της ελληνικής λύσης του φασίστα Βελόπουλου. Παρά την επιμέρους μικρή ποσοστιαία μείωση των δυνάμεων του, το ΚΚΕ ήταν, είναι και θα είναι το ισχυρότερο καθαρόαιμο Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ευρώπη και στον κόσμο και το μοναδικό αποκούμπι όλων των ανθρώπων, το μοναδικό εργατικό Κόμμα που τάσσεται με τα δίκια του λαού και όχι με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών, ο μόνος δρόμος προς το μέλλον, προς ένα καλύτερο αύριο.

Εν πάση περιπτώσει πίσω στα δικά μας, στα χακί άπλυτά μας… Σε αυτές τις εκλογές θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ως νίκη τον καταποντισμό της ναζιστικής συμμορίας της χρυσής αυγής από την τρίτη θέση, την απώλεια των μισών ψήφων και του μισού ποσοστού της και το προσπέρασμά από τα αριστερά του ΚΚΕ, το οποίο την άφησε πίσω κατά περίπου μισή μονάδα. Και δεν αντιλέγω πως αυτό είναι ένα πρώτο βήμα, ίσως και μια νίκη, όμως σε μία μόνο μάχη, αλλά όχι στον πόλεμο. Η υπόδικη ναζιστοσυμμορία παραμένει εκλεγμένη εντός και εκτός συνόρων, εξέλεξε δύο ευρωβουλευτές και μάλιστα εις εξ’ αυτών ο υπόδικος φασίστας Λαγός με απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και παραμένει υπόδικη εδώ και τέσσερα χρόνια σε μια δίκη παρωδία. Η πραγματική όμως διαρροή ψηφοφόρων της ναζιστοσυμμορίας δεν προέκυψε ούτε από το πουθενά, ούτε βέβαια εξαφανίστηκαν από τη χώρα οι φασίστες, οι βασιλόφρονες, οι χουντικοί, οι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων και των ταγματαλητών. Απλώς όπως μαθαίνουμε και στη φυσική, μετακινήθηκαν στο συγκοινωνούν δοχείο της χρυσής αυγής, την ελληνική λύση του Βελόπουλου, έως ότου φτάσει στην ίδια στάθμη το φασιστικό δηλητήριο και στα δύο δοχεία. Κάπως έτσι οι ναζί και οι γιαλαντζί ναζί ισορρόπησαν γύρω στο 4,5%. Βέβαια δεν ήταν μόνο η λύση του Βελόπουλου η μόνη διέξοδος των χρυσαυγίτικων διαρροών, καθώς υπάρχουν και άλλοι φασίστες τριγύρω. Είτε στη ΝΔ των Βορίδη, Γεωργιάδη κλπ., είτε στη ΝΔ του Κρανιδιώτη, πρώην συναγωνιστή του Βελόπουλου. Ο δεύτερος δεν κατάφερε να εκλέξει ευρωβουλευτή αλλά απέσπασε 37.500 ψήφους και το 0,66% των ψηφοφόρων. Άλλη μια εθνικιστική δίοδος φασιστών ήταν και ο Καρατζαφέρης (τον θυμάστε;) που ο λαϊκίστικος συναγερμός του απέσπασε περί τις 70.000 ψήφους και το 1,23% των ψηφοφόρων. Στο φασιστικό ράλλυ κατέβηκε και ο Τζήμερος που κινήθηκε στο 0,69% έλκοντας περίπου 40.000 ανόητους ψηφοφόρους. Όχι τόσο ανόητους όσο οι 30.000 ψηφοφόροι της Ελλήνων Συνέλευσις του φυλακισμένου απατεώνα Αρτέμη (Μάτσα) Σώρρα. Τέλος βρέθηκαν και περίπου 11.000 εθνικιστικά λιοντάρια που απέσπασαν 0,19%. Αθροίζοντας τα φασιστοειδή καταλήγουμε σε ένα αποτέλεσμα και δύο συμπεράσματα.

Το αποτέλεσμα είναι περίπου το 12% των ψηφοφόρων να στηρίζουν φασιστικά μορφώματα, χωρίς να περιλαμβάνονται οι ομοϊδεάτες τους ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως άλλαξε ο φασισμός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, στην προσπάθειά του να βρει εναλλακτικές λύσεις ενόψει διάλυσης της χρυσαυγίτικης συμμορίας. Και ως γνήσιο τέρας, εφάμιλλο της Λερναίας Ύδρας, μόλις κόψεις ένα κεφάλι στο φασισμό, αυτός βγάζει πολλά νέα στη θέση του ενός που κόπηκε. Ο τρόπος να τον νικήσεις είναι να του καρφώσεις στην καρδιά το δρεπάνι ενώ θα του τσακίζεις τα κεφάλια ένα – ένα με το σφυρί. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως ο φασισμός δεν έχει μόνο σβάστικα. Έχει πολλά προσωπεία, πολλά σύμβολα, πολλά χρώματα και πολλά πρόβατα που τον ακολουθούν πειθήνια. Τα πρόβατα αυτά όμως δεν είναι λύση να τα σφάξουμε. Τα πρόβατα αυτά πρέπει να τα μορφώσουμε. Το πρώτο και ισχυρότερο όπλο ενάντια στο φασισμό, όταν τον πολεμάς από τα κάτω, είναι η μόρφωση των μαζών, η μελέτη και γνώση της ιστορίας, η απόκτηση πολιτικής παιδείας και σκέψης. Αυτά είναι τα όπλα για να νικηθεί το κοπάδι των άβουλων υποστηρικτών του. Όχι όμως και της ίδιας του της ύπαρξης. Και ποιος κρύβεται πίσω από την ύπαρξη του φασισμού; Μα φυσικά ο καπιταλισμός και η σαπίλα του. Ο φασισμός είναι ένα πανίσχυρο όπλο κρυμμένο στο οπλοστάσιο του καπιταλισμού, ο οποίος κάθε τόσο τον χρειάζεται, τον ανακαλεί και τον πετά στη μάχη, σε περιόδους κρίσεων και αναδιανομής πλούτου. Ο φασισμός είναι εκείνο το μαντρόσκυλο που θα κρατάει τους λαούς απασχολημένους και τους κεφαλαιοκράτες ανενόχλητους όσο χαράζουν σύνορα, δρόμους αγορών και αναδιανέμουν τα πλούτη τους, τα οποία έχουν συσσωρευτεί σε ελάχιστα χέρια. Άρα ο πραγματικός και μοναδικός τρόπος για να νικήσεις μια για πάντα το φασισμό, είναι να ξεριζώσεις το δέντρο του καπιταλισμού από τη σάπια ρίζα του, είναι μόνο ο σοσιαλισμός!

Συνοψίζοντας, σε μια πρώτη αποτίμηση των εκλογικών μαχών που δόθηκαν, το ΚΚΕ δεν έχασε απολύτως τίποτα. Διεκδικεί και θα κερδίσει τους πέντε κόκκινους δήμους που είχε ήδη, διατηρεί το ποσοστό του σχεδόν στο ακέραιο, λαμβάνοντας υπόψη και τη μειωμένη συμμετοχή, διατηρεί τις δύο έδρες του στο ευρωκοινοβούλιο, ισχυροποιεί τη θέση του σε περισσότερους δήμους και περιφέρειες και αποδεικνύει περίτρανα για μία ακόμη φορά το ποιος είναι η πραγματική ριζοσπαστική αριστερά, ξεσκεπάζοντας το χωλ του ΠΑΣΟΚ που μεγάλωσε και έγινε η σαλοτραπεζαρία του, παραμένοντας όμως στην ίδια στέγη. Οι τρεις ‘μεγάλοι’ παίκτες του τραπεζιού πασάρουν συνεχώς φύλλα ο ένας στον άλλο, έτσι κι αλλιώς όλοι μαζί κερδίζουν από τη γκανιότα. Όσο για τα δύο ορφανά του Χίτλερ όπως είπαμε και παραπάνω, άλλαξε ο φασισμός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Το πρώτο βήμα έγινε, η χρυσή αυγή διχοτομήθηκε και προέκυψαν δύο μικρότερα καρκινικά κύτταρα. Κάψτε τα!

ΥΓ.1: Απόψε κοιμηθείτε ήσυχοι, ο Βελόπουλος ανέλαβε να καθαρίσει το ναζιστικό στοιχείο από τη χώρα. Παράλληλα πρότεινε χθες να δημιουργηθεί τείχος και ναρκοπέδιο στον Έβρο ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η μετανάστευση… Διπολισμός ή διπροσωπία;

ΥΓ.2: Έχω πλέον 58 ακόμη λόγους να συνεχίσω να αγωνίζομαι, να μάχομαι από τις γραμμές του ΚΚΕ, να γράφω όσα γράφω και να ρίχνω βολές στους βολεμένους από τις σελίδες του άρματος μάχης που λέγεται Κατιούσα. Και έχω να πω 58 ευχαριστώ από καρδιάς!

ΥΓ.3: Για τις εθνικές βουλευτικές εκλογές έχουμε πολλά να πούμε τις επόμενες ημέρες. Όμως προς το παρόν ας μιλήσουμε για το δεύτερο γύρω των περιφερειακών και των δημοτικών. Είναι στο χέρι μας να διατηρήσουμε τους πέντε κόκκινους δήμους τους οποίους διοικούν Κομμουνιστές δήμαρχοι. Δίνουμε τη μάχη, με όλες μας τις δυνάμεις για να παραμείνει κόκκινη η Καισαριανή, η Πετρούπολη, το Χαϊδάρι, η Πάτρα και η Ικαρία. Ψηφίζουμε Λαϊκή Συσπείρωση! Δίνουμε τη μάχη με το ψηφοδέλτιο στο χέρι, πόρτα-πόρτα, άνθρωπο τον άνθρωπο σε γειτονιά, δουλειά, σπίτι, πανεπιστήμιο, σχολείο, παντού! Και σε όσους δήμους και περιφέρειες δεν καταφέραμε να περάσουμε στο δεύτερο γύρο, ψηφίζουμε και πάλι Λαϊκή Συσπείρωση! Να γεμίσουν όλες οι κάλπες γαρύφαλλα! Να βαρεθούν να βλέπουν το ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης! Η μάχη δεν είναι τοπική, δεν είναι ανούσια, δεν είναι αδιάφορη. Πάμε μαζικά και ψηφίζουμε Λαϊκή Συσπείρωση σε κάθε δήμο και περιφέρεια!

Καλό κόκκινο βόλι ξανά! Τη Δευτέρα θα γιορτάζουμε όλοι μαζί την παραμονή των 5 κόκκινων δήμων μας σε τίμια, καθαρά, κομμουνιστικά χέρια! Ψηλά τις σημαίες σύντροφοι!