Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν, λίγο ως πολύ, αναμενόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού επί πέντε χρόνια διέσυρε και συκοφάντησε την έννοια της Αριστεράς, αφού εφάρμοσε μια βαθύτατα αντιλαϊκή πολιτική, αντικαθίσταται στην κυβερνητική εξουσία από τη Νέα Δημοκρατία.
Πρόκειται για την γνωστή κυβερνητική εναλλαγή, για το γνωστό δίπολο, που όμως δεν επιφέρει καμία πραγματική αλλαγή πολιτικής για το λαό. Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε συνεχιστής των αντιλαϊκών πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων, έτσι και η ΝΔ έρχεται να «πατήσει» στα πεπραγμένα της κυβέρνησης Τσίπρα.
Μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες το ΚΚΕ έδωσε τη μάχη, κόντρα στο ρεύμα της μοιρολατρίας, των εκβιαστικών διλημμάτων και των αυταπατών που καλλιέργησαν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και άλλες δυνάμεις.
Αποδείχθηκε, για άλλη μια φορά στη πράξη, ότι το αστικό πολιτικό σύστημα έχει τη δυνατότητα να αναμορφώνεται, να εξαφανίζει από το προσκήνιο δυνάμεις (βλέπε Ποτάμι, Χρυσή Αυγή, Εν. Κεντρώων, ΑΝΕΛ) και ταυτόχρονα να αναδεικνύει άλλες (ΜεΡΑ25, Ελληνική Λύση).
Στο πλαίσιο αυτό, αποδεικνύεται η ανθεκτικότητα και σταθερότητα του ΚΚΕ, η οποία οφείλεται στις βαθιές, ακατάλυτες ρίζες που έχει στην εργατική τάξη και το λαό. Ρίζες που έχουν ιστορία 101 ετών, γεμάτα ανυποχώρητους αγώνες και ηρωϊκές θυσίες.
Όσοι επιχειρούν, βασιζόμενοι στο εκλογικό αποτέλεσμα, να καλλιεργήσουν κλίμα απογοήτευσης και παραίτησης από τον αγώνα, οφείλουν να θυμούνται πως σκοπός της συμμετοχής των κομμουνιστών στις αστικές εκλογές και το αστικό κοινοβούλιο είναι η αξιοποίηση τους για τις ανάγκες της προπαγάνδας και της ζύμωσης ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του.
Για τους κομμουνιστές είναι ξεκάθαρη η διδαχή του Λένιν, σε καμία περίπτωση να μην παραιτούνται (εκτός από ειδικές περιπτώσεις, ως εξαίρεση) από τη χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού και όλων των «ελευθεριών» της αστικής δημοκρατίας, να μην παραιτούνται από τις μεταρρυθμίσεις, αλλά ταυτόχρονα να τις θεωρούν μόνο σαν ένα συμπληρωματικό αποτέλεσμα της επαναστατικής ταξικής πάλης του προλεταριάτου (Β.Ι.Λένιν, «Για τα καθήκοντα της 3ης Διεθνούς»).
Άλλωστε, η ιστορία των ταξικών κοινωνιών δείχνει ότι οι μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις – που τα αστικά κοινοβούλια αναγκάστηκαν να εγκρίνουν – επιτεύχθηκαν στους δρόμους, στις φάμπρικες, στα συνδικάτα, εκεί όπου πάλλεται η καρδιά του ταξικού αγώνα. Η ίδια η ιστορία μαρτυρεί ότι όσο κι’ αν η άρχουσα τάξη βελτιώσει και «αναβαθμίσει» τα μέσα για την καθυπόταξη των λαϊκών συνειδήσεων, εντούτοις δε μπορεί να σταματήσει τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες. Η ταξική πάλη δεν καταργείται και κανείς δε μπορεί να ανατρέψει την κίνηση της ιστορίας προς τα εμπρος.
Οι εκλογές, λοιπόν, τελείωσαν. Το ΚΚΕ, όμως, θα συνεχίσει να δίνει μάχες μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, ακόμη πιο δυνατά, ακόμη πιο αποφασιστικά. Διότι αποτελεί τη μοναδική λαϊκή αντιπολίτευση, το μοναδικό αποκούμπι του λαού.
Διότι, εν τέλει, η ιστορική αποστολή του ΚΚΕ δεν αρχίζει ούτε τελειώνει στις έδρες του αστικού κοινοβουλίου, αλλά πάει πολύ μακριά. Στην πάλη για ν’αλλάξει αυτός ο κόσμος. Και θ’αλλάξει.