Γράφει ο Παύλος Κιρκασίδης //
Δημοσιογράφος
Αν στην απόφαση τού ΣτΕ που αφορά την κατάργηση 13ου και 14ου μισθού καθώς και του επιδόματος θερινής άδειας των Δημοσίων Υπαλλήλων υπάρχει κάτι πιο αισχρό ακόμη και από την ίδια την απόφαση, είναι το σκεπτικό της, κυριολεκτικά «μνημείο» κοινωνικού αυτοματισμού αλλά και νεοφιλελεύθερης παράνοιας.
1. Mνημείο Κοινωνικού Αυτοματισμού αφού, η απόφαση αυτή δείχνει να λαμβάνεται ούτε λίγο ούτε πολύ… «στο όνομα του ελληνικού λαού” και μάλιστα στου πλέον φτωχοποιημένου τμήματός του, αφού, τάχα, οι δικαστές προχώρησαν στη συγκεκριμένη χύνοντας δάκρυα για το κατάντημα των υπόλοιπων εργαζομένων της χώρας οι οποίοι παίρνουν από πολύ λιγότερα έως και τίποτα.

Λέει συγκεκριμένα η Ολομέλεια του ΣτΕ στο “σκεπτικό” της:

«Ο βασικός μισθός των δημοσίων υπαλλήλων που κυμαίνεται από τα 780 ευρώ έως και 1.092 ευρώ, ακόμη και μετά την κατάργηση των τριών επίμαχων επιδομάτων, εξασφαλίζουν αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, τόσο σε σχέση με όσους διαβίωναν στα όρια της φτώχειας όσο και με όσους απασχολούνταν στον ιδιωτικό τομέα με τον κατώτατο βασικό μισθό και ημερομίσθιο».
Ακόμη όμως και αν δεχόμασταν πως ένα τέτοιο σκεπτικό εμπεριείχε έστω και ελάχιστα ψήγματα ειλικρίνειας ή οποιαδήποτε ίχνη πρόθεσης για… απόδοση δικαιοσύνης, τότε θάπρεπε τα χρήματα που «εξοικονομεί» η εθνική οικονομία από τις συγκεκριμένες περικοπές να πήγαιναν αμέσως σε εκείνες τις ακόμη πιο εξαθλιωμένες ομάδες της κοινωνίας. Αλλά όλοι γνωρίζουμε πως μόνο εκεί δεν θα πάνε, οπότε το συγκεκριμένο σκεπτικό είναι από κάθε πλευρά εξόφθαλμα υποκριτικό και φυσικά κατάπτυστο καθώς (και αυτό) προσπαθεί να στηριχθεί πάνω στην παλιά καλή και δοκιμασμένη συνταγή τού «διαίρει και βασίλευε».
2. Μνημείο Νεοφιλελεύθερης Παράνοιας διότι, βασιζόμενο στην Αρχή της πλάνης του οπλισμένου επιχειρήματος, (λαμβάνει ως δεδομένο κάτι το οποίο δεν προκύπτει από καμιά λογική ή άλλη επιστημονική επεξεργασία και στη συνέχεια επιχειρηματολογεί επάνω σε αυτό) εμφανίζει τους Δημοσίους Υπαλλήλους ως ένα εξ ορισμού βάρος για την εθνική Οικονομία, λέγοντας πως…
…«με αυτό το μέτρο, το οποίο εφαρμόζεται γενικά σε όλους τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα, γίνεται προσπάθεια εξοικονόμησης και περιορισμού των διογκωμένων δαπανών της Γενικής Κυβέρνησης, η οποία υπαγορεύεται από επιταγές της Ε.Ε. για μείωση του υπερβολικού δημοσίου ελλείμματος».
Στο σημείο αυτό, ας προσπεράσουμε την λέξη «προσπάθεια» η οποία φυσικά ευγενώς ομολογεί πως ακόμη και μετά από αυτή την απόφαση ουδείς εγγυάται οποιαδήποτε ωφέλεια για την εθνική Οικονομία, και ας πάμε στην εν προκειμένω ουσία όπου ο κάθε Δημόσιος Λειτουργός αποτελεί εξ ορισμού «βάρος» καθώς …«αδιαμφισβήτητα» το συνολικό ισοζύγιο της σχέσης του με το κράτος και την κοινωνία είναι αρνητικό. Αλλά αν είναι έτσι, αν δηλαδή η έννοια του Δημοσίου Υπαλλήλου γίνεται ταυτόσημη με εκείνη του… «χαραμοφάη που ζει σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας», τότε γιατί δεν τους απολύουν όλους να… πλουτίσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι; Toυς κάνουν κάποια χάρη που τους κρατούν; Δεν αμφισβητούμε φυσικά την κοινωνική ευαισθησία των επαγγελματιών του νεοφιλελευθερισμού, αλλά πραγματικά νομίζουμε πως σε τέτοια θέματα και αν είναι έτσι να σωθεί η χώρα αν όχι και η ανθρωπότητα, δεν χωρούν συναισθηματισμοί.
Για να σοβαρευτούμε όμως… Το μεγαλύτερο έγκλημα που συντελείται (και) με τη συγκεκριμένη απόφαση του ΣτΕ, είναι πως τάχα αυτή λαμβάνεται στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου και απροσδιόριστου ευρύτερου δημόσιου συμφέροντος, δηλαδή για… μάς, τους «άλλους»… Ας ήταν τουλάχιστον όμως λίγο ειλικρινείς οι κατά τα άλλα εντιμότατοι κύριοι του νεοκλασικού της Πανεπιστημίου, τέτοιες αποφάσεις στην πραγματικότητα δεν παίρνονται ποτέ «στο όνομα» κανενός «Ελληνικού Λαού» μα στο όνομα ενός πολιτικά πολτοποιημένου και αποπροσανατολισμένου «λαουτζίκου» που τον έκαναν να πιστεύει πως η αιτία της εξαθλίωσής του δεν είναι το αδηφάγο κεφάλαιο και ο πιο άγριος καπιταλισμός αλλά κάποιος γείτονας ή φίλος ή ακόμη και συγγενής τους, που μέχρι σήμερα είχε την …τύχη να είναι κάπως λιγότερο εξαθλιωμένος από τον ίδιο.
Αν θέλετε λοιπόν Εντιμότατοι κύριοι του ΣτΕ να παίρνετε τέτοιες αποφάσεις, μπορείτε φυσικά να το κάνετε, δικό σας το πεπόνι, δικό σας και το μαχαίρι. Όχι όμως άλλα τέτοια επαίσχυντα «σκεπτικά», τα δικά σας ανοσιουργήματα όχι στο δικό μας το όνομα. Mακριά το όνομα του Λαού από τις δουλειές σας.