Ένας από τους μεγαλύτερους καημούς του αστικού φεμινιστικού κινήματος
είναι το φαινόμενο της λεγόμενης “γυάλινης οροφής”, δηλαδή όλα εκείνα
τα αόρατα εμπόδια και προκαταλήψεις που εμποδίζουν τις γυναίκες να
ανέλθουν στον ίδιο βαθμό με τους άνδρες στα ανώτατα κλιμάκια της
επιστήμης, της πολιτικής, των επιχειρήσεων και της τεχνολογίας.
Σε ό,τι αφορά την πρώτη, είναι γεγονός πως μόλις το 28% των ερευνητών παγκοσμίως είναι γυναίκες, ενώ ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο πεδίο των βραβεύσεων, καθώς μόλις 19 γυναίκες έναντι 600 αντρών έχουν πάρει το Νόμπελ Φυσικής, Χημείας ή Ιατρικής από το 1903, όταν η πρωτοπόρος Μαρί Κιουρί έκανε την αρχή για το φύλο της. Ακόμα και σε χώρες της ΕΕ, μόλις τα δύο πέμπτα των θετικών επιστημόνων και μηχανικών είναι γυναίκες, ενώ στη Φινλανδία και τη Γερμανία, ο αριθμός αυτός πέφτει σε κάτω από μία στους τρεις.
Κι όμως, σύμφωνα με έρευνα του ολλανδικού πανεπιστημίου του Leiden, στη Λιθουανία 57% των κλάδων αυτών αποτελείται από γυναίκες, με τη Βουλγαρία και τη Λετονία να ακολουθούν, ενώ στις βαλκανικές χώρες (με εξαίρεση την Ελλάδα) 49% των ερευνητών είναι γυναίκες. Η έρευνα προσθέται πως στην Πολωνία και τη Σερβία τα πανεπιστήμια έρχονται πρώτα στη φυλετική ισότητα σε ό,τι αφορά τις επιστημονικές δημοσιεύσεις.
Τι ευθύνεται γι’ αυτό, σύμφωνα με τη ναυαρχίδα του διεθνούς φιλελεύθερισμού, το περιοδικό Economist; Μα φυσικά η σοβιετική κληρονομιά (εντάσσοντας εδώ προφανώς ελαφρώς καταχρηστικά και το γιουγκοσλαβικό μοντέλο). Κι αν νομίζεται πως σε μια κρίση εντιμότητας οι συντάκτες του άρθρου είπαν να ομολογήσουν μια αλήθεια που στους γνώστες της παιδείας στο σοσιαλισμό είναι αυτονόητη, ξανασκεφτείτε το. Διότι κατά το κείμενο το γεγονός αυτό είναι όχι απλά αρνητικό, αλλά αποτέλεσμα καταπίεσης(!) και εξαναγκασμού(!) των γυναικών από το καθεστώς. “Η καταπίεση έφυγε, αλλά η συνήθεια των γυναικών να δουλεύουν στα εργαστήρια παρέμεινε”, διαπιστώνει, μάλλον με απογοήτευση ο συντάκτης.
Δεν έφτανε η υπόλοιπη φρίκη του ολοκληρωτισμού, αλλά οι κομμουνισταί
τραβολογούσαν με τη βία αμέριμνες νοικοκυρές από την ασφάλεια της
κουζίνας τους, αναγκάζοντάς τες να προσαρμοστούν σε απάνθρωπα,
αποστειρωμένα εργαστήρια με παράξενα μηχανήματα και δοκιμαστικούς
σωλήνες. Επιπλέον, τους στέρησαν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν άλλες,
ξεκούραστες και προσοδοφόρες καριέρες, όπως αυτή της συνοδού πολυτελείας
και της πρωταγωνίστριας σε πορνοταινίες.
Για να είμαστε απολύτως ακριβής βέβαια, το άρθρο δεν είναι περιοριστικό, αλλά θεωρεί πως κι οι άντρες εξωθούνταν στην επιστήμη με το ζόρι. Ευτυχώς που στον καπιταλισμό κανείς δε σε εξωθεί να γίνεις επιστήμονας, ειδικά αν δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις τις σπουδές σου. Επιπλέον, σε πολλές χώρες, όπως η δική μας, ακόμα και οι επιστήμονες δεν είναι καταδικασμένοι σε γραφεία, υπολογιστές και εργαστήρια, αλλά έχουν τη μοναδική ευκαιρία να κάνουν πνευματικά ανέμελες και ξένοιαστες δουλειές, όπως ντελίβερι, διανομή φυλλαδίων και σερβιτόροι.
Το επόμενο βήμα, όπως σημειώνει και ο δικός μας Μώμος, είναι να διοργανωθεί μια μεγάλη διαδήλωση φιλελεύθερων της Δύσης με πλακάτ “Ποτέ ξανά” και ρεσό, ώστε να μην επαναληφθούν ποτέ τέτοια αναχρονιστικά φαινόμενα.
Σε ό,τι αφορά την πρώτη, είναι γεγονός πως μόλις το 28% των ερευνητών παγκοσμίως είναι γυναίκες, ενώ ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο πεδίο των βραβεύσεων, καθώς μόλις 19 γυναίκες έναντι 600 αντρών έχουν πάρει το Νόμπελ Φυσικής, Χημείας ή Ιατρικής από το 1903, όταν η πρωτοπόρος Μαρί Κιουρί έκανε την αρχή για το φύλο της. Ακόμα και σε χώρες της ΕΕ, μόλις τα δύο πέμπτα των θετικών επιστημόνων και μηχανικών είναι γυναίκες, ενώ στη Φινλανδία και τη Γερμανία, ο αριθμός αυτός πέφτει σε κάτω από μία στους τρεις.
Κι όμως, σύμφωνα με έρευνα του ολλανδικού πανεπιστημίου του Leiden, στη Λιθουανία 57% των κλάδων αυτών αποτελείται από γυναίκες, με τη Βουλγαρία και τη Λετονία να ακολουθούν, ενώ στις βαλκανικές χώρες (με εξαίρεση την Ελλάδα) 49% των ερευνητών είναι γυναίκες. Η έρευνα προσθέται πως στην Πολωνία και τη Σερβία τα πανεπιστήμια έρχονται πρώτα στη φυλετική ισότητα σε ό,τι αφορά τις επιστημονικές δημοσιεύσεις.
Τι ευθύνεται γι’ αυτό, σύμφωνα με τη ναυαρχίδα του διεθνούς φιλελεύθερισμού, το περιοδικό Economist; Μα φυσικά η σοβιετική κληρονομιά (εντάσσοντας εδώ προφανώς ελαφρώς καταχρηστικά και το γιουγκοσλαβικό μοντέλο). Κι αν νομίζεται πως σε μια κρίση εντιμότητας οι συντάκτες του άρθρου είπαν να ομολογήσουν μια αλήθεια που στους γνώστες της παιδείας στο σοσιαλισμό είναι αυτονόητη, ξανασκεφτείτε το. Διότι κατά το κείμενο το γεγονός αυτό είναι όχι απλά αρνητικό, αλλά αποτέλεσμα καταπίεσης(!) και εξαναγκασμού(!) των γυναικών από το καθεστώς. “Η καταπίεση έφυγε, αλλά η συνήθεια των γυναικών να δουλεύουν στα εργαστήρια παρέμεινε”, διαπιστώνει, μάλλον με απογοήτευση ο συντάκτης.
Για να είμαστε απολύτως ακριβής βέβαια, το άρθρο δεν είναι περιοριστικό, αλλά θεωρεί πως κι οι άντρες εξωθούνταν στην επιστήμη με το ζόρι. Ευτυχώς που στον καπιταλισμό κανείς δε σε εξωθεί να γίνεις επιστήμονας, ειδικά αν δεν έχεις λεφτά να πληρώσεις τις σπουδές σου. Επιπλέον, σε πολλές χώρες, όπως η δική μας, ακόμα και οι επιστήμονες δεν είναι καταδικασμένοι σε γραφεία, υπολογιστές και εργαστήρια, αλλά έχουν τη μοναδική ευκαιρία να κάνουν πνευματικά ανέμελες και ξένοιαστες δουλειές, όπως ντελίβερι, διανομή φυλλαδίων και σερβιτόροι.
Το επόμενο βήμα, όπως σημειώνει και ο δικός μας Μώμος, είναι να διοργανωθεί μια μεγάλη διαδήλωση φιλελεύθερων της Δύσης με πλακάτ “Ποτέ ξανά” και ρεσό, ώστε να μην επαναληφθούν ποτέ τέτοια αναχρονιστικά φαινόμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου