15 Ιουλ 2019

Κριτική σε συνέντευξη που φιλοξένησε η Katiousa

Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν ότι αν η Κatiousa είναι συλλογικότητα, εγώ δεν ανήκω σε αυτήν. Δεν είμαι στην ομάδα ανθρώπων που τρέχουν το site στη καθημερινότητα του, δεν αποφασίζω τι θα μπει και τι όχι, ποιος θα γράψει και ποιος δεν και ότι άλλο προκύπτει. Η συνεισφορά μου στο εγχείρημα έχει να κάνει καθαρά με την αρθρογραφία μου και δευτερευόντως με το να προωθώ διάφορες ειδήσεις στην ομάδα της Κ που θεωρώ ότι έχουν ενδιαφέρον προκειμένου να αναδειχθούν. Λόγω όμως όλης αυτής της δουλειάς που έχω επενδύσει, θεωρώ όλο αυτό που έχει στηθεί και λιγάκι δικό μου, έτσι όταν γράφεται κάτι που με βρίσκει αντίθετο το παίρνω εξίσου λίγο “προσωπικά”. Έχουν γραφτεί πολλά που δεν θα τα δημοσίευα αν ήμουν εγώ ο υπεύθυνος, άλλα πιο αδιάφορα, άλλα πιο σημαντικά. Η συνέντευξη αυτή είναι η πρώτη φορά όμως που θεωρώ ότι δεν μπορώ να μην δηλώσω δημόσια την διαφωνία μου, κυρίως γιατί θεωρώ ότι είναι ένα πάρα πολύ ευαίσθητο θέμα, σε μια πάρα πολύ ευαίσθητη εποχή. Στη συνέντευξη αυτή¹, ο συνεντευξιαζόμενος θεωρώ ότι δίνει πολύ προβληματική εικόνα του τι συμβαίνει στη Συρία και το ρόλο των δυνάμεων που παρεμβαίνουν εκεί.

Η περίπτωση της Συρίας είναι πολύ περίπλοκη και θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα ότι τη γνωρίζω σε βάθος. Παρόλα αυτά η προσωπική μου γραμμή είναι ότι

Α. Το καθεστώς Άσαντ είναι ένα δικτατορικό καθεστώς με μπααθικά και νεποτικά χαρακτηριστικά, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι υπόθεση του ίδιου του λαού της Συρίας να το ανατρέψει, όχι διαφόρων… “φιλάνθρωπων” ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η επέμβαση των δυνάμεων αυτών στη χώρα δεν είναι νομιμοποιημένη σε καμία περίπτωση, ακόμα και αν ντύνονται με προοδευτικά χαρακτηριστικά. Επίσης, το καθεστώς Άσαντ, όντας κοσμικό και σχετικά ανεκτικό είναι σε κάθε περίπτωση προτιμητέο μπροστά στον θρησκευτικό σκοταδισμό που ευαγγελίζονται διάφορες ομάδες σαν τον ISIS.
Β. Τα ΚΚ της χώρας σε ένα καλύτερο σενάριο θα είχαν αναπτύξει αυτόνομη δράση με επαναστατική προοπτική, πράγμα που δεν φαίνεται να συμβαίνει. Αυτό γράφεται με κάθε επίγνωση της δυσκολίας ενός τέτοιου εγχειρήματος και με την απαραίτητη αυτογνωσία που θα πρέπει να έχει ένας δυτικός απέναντι στα κόμματα αυτά- κοινώς, το γεγονός ότι υπάρχει ένα καθήκον δεν δίνει σε κάποιον έξω από το χορό το δικαίωμα να κουνάει το δάχτυλο με τρυφηλή ευκολία όταν αυτό δεν γίνεται πράξη.

Γ. Το καθεστώς Άσαντ στηρίζεται από τον ρωσικό ιμπεριαλισμό, διάφορες άλλες δυνάμεις αποσταθεροποίησης του είναι υποτακτικές στις ΗΠΑ και στην Σαουδική Αραβία, είτε μιλάμε για τον ISIS, είτε για το YPG. Σε κάθε περίπτωση ο λαός πολεμάει κάτω από ξένες σημαίες.
Δ. Η Ελλάδα έχει συμμετάσχει σε αυτόν τον πόλεμο με την παροχή βάσεων στο ΝΑΤΟ και είναι συνένοχη, ειδικά για τον βομβαρδισμό² τον Απρίλη του 2018. Η Τουρκία κάνει μια ξεκάθαρη επιθετική πολεμική επέμβαση και έχει στρατό κατοχής και σε αυτή την χώρα.
Ε. Σε κάθε περίπτωση αν υπάρχει μιας μορφής επανάσταση στη Συρία, αυτή είναι προφανώς η εθνική των Κούρδων. Αλλά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα για να έχουν θετικό πρόσημο απαιτείται η πολιτική ανεξαρτησία από κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη.

Η συζήτηση αν το YPG “εκμεταλλεύεται”(-ονταν;) τη στήριξη των ΗΠΑ για να προασπίσει κάποιο επαναστατικό σχέδιο δεν με αφορά, προσωπικά θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύεις ότι θα χτίσεις την ουτοπία με τα όπλα που σου δίνει ο ιμπεριαλισμός. Μάλιστα, θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα case ότι ακριβώς πάνω στη χρήση ενός κάλπικου επαναστατικού οράματος, ο ιμπεριαλισμός έχει καταφέρει να αφοπλίσει το…όποιο κίνημα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την παγκόσμια πρωτοτυπία, μια δημόσια διακήρυξη³ που υπογράφουν μια σειρά “επαναστάτες” διανοούμενοι (Chomsky, Graeber, Butler, Hardt, Debbie Bookchin κ.α.) στην οποία ζητάνε από τις ΗΠΑ να επέμβουν ακόμα και στρατιωτικά για να σώσουν την… κομμουναλιστική κομμούνα της Ροζάβα!

Στα του κειμένου: To πρώτο προβληματικό που αναφέρεται στην συνέντευξη είναι η σύνθεση του κόσμου που πάει να πολεμήσει στη Συρία. Ο συνεντευξιαζόμενος μας δίνει μια εικόνα της εθνικής σύστασης που δίνει ένα τόνο.

Έχει πολλούς Γάλλους, αλλά παραδόξως λίγους επαναστάτες Γάλλους, βετεράνους του στρατού ή διαφόρων σωμάτων ασφαλείας. Έχει Έλληνες, αν και όχι τόσους πολλούς, Ιταλούς, Ισπανούς, στην πλειοψηφία τους πολιτικοποιημένοι στον ευρύτερο χώρο της αναρχίας και του αριστερισμού. Βέβαια το μεγαλύτερο κομμάτι διεθνών είναι οι Αμερικάνοι.

Στη συνέχεια όμως, φτιάχνει και ένα προφίλ των ανθρώπων που συμμετέχουν εκεί.

Πρέπει να καταλάβεις ότι οι πρώτοι εθελοντές που φτάσανε χοντρικά κάνανε πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Κοινώς ήταν μία προέκταση της επίσημης πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτοί ήρθαν με τα δικά τους μέσα. Κάποιοι ήτανε βετεράνοι από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, άλλοι απλά ήρθαν με σκοπό να σταματήσουν τους τρομοκράτες του ΙΚ. Μετά από λίγο στήσανε το τμήμα διεθνών επαφών του

κινήματος μέσω μιας σελίδας που ονομαζόταν «Lions of Rojava».

(…)

Έχει να κάνει με με την σύνθεση του κόσμου που έρχεται. Χοντρικά είναι τρία τα είδη ανθρώπων: Πρώτον, έχεις τους επαναστάτες που είναι από αναρχικοί και κομμουνιστές μέχρι σοσιαλιστές και αντιφασίστες. Που συμμετέχουν για πολιτικούς-ιδεολογικούς λόγους. Είναι αυτοί που ξέρουνε πως για να αλλάξει ο κόσμος, χρειάζεται επανάσταση κι έχουνε μια πρόταση για το πώς θα γίνει. Σίγουρα αυτό που γίνεται στη βόρεια Συρία δεν είναι “η Επανάσταση”, αλλά είναι ένα επαναστατικό προτσές. Και οφείλουμε εμείς ως επαναστάτες όχι μόνο να το στηρίξουμε, αλλά και να κάνουμε δοκιμές. Τι σημαίνει να κάνεις επανάσταση στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλισμού;

Το δεύτερο προφίλ είναι οι πρώην στρατιωτικοί. Αυτό το προφίλ συμμετέχει, είτε γιατί δεν έχει μπορέσει να επανενταχθεί στην κανονική ζωή είτε γιατί θέλω να συνεχίσουν τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία. Δε φαίνεται να έχουνε ιδιαίτερα πολιτικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, μάλιστα γνώρισα μαχητές με τέτοιο προφίλ που τους ήταν το ίδιο να είναι με τον Μπασάρ, τους Πεσμεργκα ή το YPG. Έχουνε ένα τεχνοκρατικό προφίλ.

Και το τρίτο προφίλ, το οποίο δεν είναι μικρό, είναι οι τυχοδιώκτες. Σίγουρα δεν είναι ένα ομογενές προφίλ, αλλά είναι πραγματικά υπαρκτό. Λειτουργούν με τη λογική: «Γιατί όχι; Θα έχω μία ιστορία να λέω» κοκ.

Κατ’ αρχάς, οι πρώτοι που πήγαν εκεί, ήταν προέκταση “της επίσημης πολιτικής των ΗΠΑ στη περιοχή”(όχι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού;) αλλά ήταν “εθελοντές” οι οποίοι “πήγαν με δικά τους μέσα”; Η παρέμβαση των ΗΠΑ έγινε μέσα από random τύπους που πήγαν μόνοι τους ανοργάνωτα; Δεν ξέρω αν χάνω κάτι στο κείμενο, ή αν ο συνεντευξιαζόμενος ήθελε να πει κάτι που δεν του βγήκε, συμβαίνουν και αυτά, αλλά αν αυτά τα δύο δεν έχουν συμβεί, αυτό που λέγεται είναι τουλάχιστον προβληματικό. Και γίνεται πιο προβληματικό όταν στα προφίλ των ανθρώπων που συμμετέχουν εκεί, υπάρχουν ιδεολόγοι, ΠΡΩΗΝ(;) στρατιωτικοί που πάνε είτε για ψυχολογικούς είτε για επίσης ιδεολογικούς λόγους (“να συνεχίσουν τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία”), είτε για λόγους καριέρας (“μάλιστα γνώρισα μαχητές με τέτοιο προφίλ που τους ήταν το ίδιο να είναι με τον Μπασάρ, τους Πεσμεργκα ή το YPG. Έχουνε ένα τεχνοκρατικό προφίλ”), μέχρι και τυχοδιώκτες που πάνε για να βρουν την τύχη τους. Και, προφανώς δεν μπορείς να αμφιβάλεις ότι αυτές οι κατηγορίες θα παίζουν. Αλλά είναι οι μόνες που παίζουν; Απεσταλμένοι των μυστικών υπηρεσιών και του στρατού ξένων κρατών δεν υπάρχουν; Και ακόμα και αν δεν τους βλέπεις, λογικό, δεν άκουσες καν για αυτούς; Και, ακόμα και αν δεν άκουσες για αυτούς, δεν διάβασες ποτέ για όλο αυτό;

Όλα αυτά είναι προβληματικά, αλλά στη τελευταία ερώτηση έρχεται η πιο προβληματική απάντηση. Εκεί, όταν μας μιλάει για το ρόλο των ξένων δυνάμεων που επεμβαίνουν στη περιοχή, ο συνεντευξιαζόμενος φαίνεται να διακρίνει μόνο τη “μια πλευρά” της σκακιέρας:

ποια είναι η δύναμη του Κουρδικού κινήματος; Είναι η μόνη δύναμη που έχει μια διαφορετική πολιτική και κοινωνική πρόταση, άσχετα εάν διαφωνούμε ή συμφωνούμε με την πολιτική τους πρόταση, σε σχέση μ’ όλες τις άλλες δυνάμεις που αντιτίθενται στο ΙΚ; (η συριακή κυβέρνηση απλά θέλει μία επιστροφή στο προηγούμενο status quo, η Ρωσία θέλει επικράτηση και εξάπλωση της σφαίρας επιρροής του δικού της ιμπεριαλισμού, το Ιράν θέλει την δικιά του σφαίρα επιρροής κοκ-).

Κατ’ αρχάς, είναι πολύ τραβηγμένο να πούμε ότι η δύναμη του κουρδικού κινήματος είναι… οι ιδέες του, την ώρα που λαμβάνουν βοήθεια από τις ΗΠΑ με τους τόνους. Κατά τα άλλα, καταλαβαίνω ότι δεν μιλάει γενικά και αόριστα για τις δυνάμεις που δρουν στην Συρία, αλλά για τις δυνάμεις που πολεμάνε το ISIS. Θα μπορούσε να εννοηθεί ότι οι ΗΠΑ δεν το κάνουν αυτό, καθώς είχαν στηρίξει σε πρώτη φάση το τέρας αυτό προκειμένου να ρίξουν τον Άσαντ. Αλλά ταυτόχρονα στήριζαν και το YPG. Και τέλος πάντων, δεν γίνεται να γίνεται αναφορά (και ορθώς) σε κάθε ιμπεριαλισμό και ο κύριος φταίχτης του μακελειού να μένει στο απυρόβλητο.

Στη συνέντευξη μαθαίνουμε ότι ο κύριος αυτός πολέμησε με το TIKKO, το οποίο με ένα search βρήκα ότι είναι το ένοπλο τμήμα του TKP/ML, το οποίο είναι αδερφή οργάνωση του ΚΚΕ (μ-λ)⁴. Οργάνωση που, στην Ελλάδα, μπορείς να της κάνεις κριτική για πολλά στραβά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να την κατηγορήσεις για υποταγή στον ιμπεριαλισμό. Οπότε, υποθέτω ότι για να πολέμησε με αυτούς, κάτι θα ξέρουν για το ποιόν παραπάνω. Θέλω να πω ότι δεν προσάπτω αναγκαστικά κάποια ύπουλα κίνητρα στον άνθρωπο που έδωσε τη συνέντευξη, ούτε σε αυτόν που τη πήρε, ούτε στη Κ που τη δημοσίευσε. Και αν την έβλεπα αλλού σαν συνέντευξη, θα τη προσπερνούσα χωρίς να δώσω βάρος. Απλά, δεν νοιώθω άνετα να γράφονται τέτοια πράγματα σε ένα μέσο που συμμετέχω, γιατί έχω μάθει, μέσα από και δικά μου λάθη, ότι πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στο τι λέμε και τι κάνουμε. Και σε εποχές που όλες αυτές οι υποχθόνιες δυνάμεις δίνουν και παίρνουν, η καθαρότητα και η τιμιότητα μας, αλλά και η συντροφική καλόπιστη κριτική, είναι η καλύτερη ασπίδα.