Εργατική πολιτική και μαρξιστική θεωρία

 

Στην σύγχρονη εποχή τα διλήμματα εξαντλούνται στο επίπεδο της διαχείρισης της μιζέριας και της απόγνωσης του κόσμου της εργασίας. Πρόκειται για κατασκευασμένα δίπολα των οποίων το πολιτικό περιεχόμενο είναι εν πολλοίς ταυτόσημο, ενώ η μόνη διαφοροποίηση έγκειται στην επιλογή του πολιτικού προσωπικού που μπορεί να φέρει με αρτιότερο τρόπο εις πέρας της υποθέσεις και τις επιδιώξεις της εγχώριας αστικής τάξης.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης

Η αποψίλωση και η συντριβή των εν λόγω κατασκευασμένων διλημμάτων που λειτουργούν ως τροχοπέδη και ταυτόχρονα ως μέσο εγκλωβισμού του κόσμου της εργασίας στο πεδίο της κίβδηλης αντιπαράθεσης μεταξύ των επιμέρους ελίτ της εγχώριας αστικής τάξης, διαμεσολαβείται από την ανάπτυξη και την εδραίωση της μαρξιστικής θεωρίας ως παρούσα αντιπαραθετική κοσμολογία απέναντι στην καπιταλιστική γνωσιολογία.

Η σχέση εδώ μεταξύ εργατικής πολιτικής και μαρξιστικής θεωρίας είναι καθοριστική, καθώς δεν είναι δυνατόν να αποκτήσει χαρακτηριστικά κοινωνικής πλειοψηφίας το κομμουνιστικό πρόταγμα αν δεν απογαλακτιστεί ο κόσμος της εργασίας από τα απορρίμματα του αγοραίου αστικού πολιτισμού και από τα λύματα της αστικής επιστήμης και θεωρίας. Για να καταστεί μια τέτοια προοπτική εφικτή επιβάλλεται η μαρξιστική θεωρία να εγκολπωθεί στην καθημερινή κίνηση της ζωής των ανθρώπων, να απαγκιστρωθεί από το ιεραρχικό αστικό μοντέλο πομπού-δέκτη και να μετουσιωθεί όχι μόνο σε υλικό κτήμα του κόσμου της εργασίας αλλά και σε αναπόσπαστη ανταγωνιστική πλευρά του καπιταλισμού, εντός του καπιταλισμού, απειλώντας τους πυλώνες διαιώνισής του.

Θεωρία και πολιτική λοιπόν, στα πλαίσια της της μαρξιστικής πολεμικής κριτικής στον καπιταλισμό, βρίσκονται σε αναπόσπαστη ενότητα, με την σχέση κόμματος-κινήματος ως έκφρασης του δυνητικού επαναστατικού υποκειμένου, να συνιστά μια ενιαία καθολικότητα που ακυρώνει στην πράξη τον αστικό καταμερισμό μεταξύ θεωρίας, πολιτικού και οικονομικού αγώνα. Υπό αυτή την οπτική δημιουργούνται στο ενεργό παρόν οι προϋποθέσεις της πραγματικής και πραξιακής αμφισβήτησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας, ως απρόσβλητης και αμετακίνητης.

Η αστική τάξη, κάθε αστική τάξη επιδιώκει ο κόσμος της εργασίας να καταναλώνει τα πολιτισμικά απόβλητα που το καθεστώς παράγει με κατακλυσμιαία ταχύτητα. Έτσι λοιπόν, κατασκευάζει ένα εξαιρετικά εξειδικευμένο και παραγωγικό εργατικό δυναμικό, που βιώνει την πραγματικότητα στα πλαίσια μιας συνεχούς κυκλικής κίνησης που δεν ολοκληρώνεται ποτέ, λειτουργώντας ταυτόχρονα, ως μέσο εμπέδωσης του ψεύδους, της καπιταλιστικής αιωνιότητας.

Η μαρξιστική θεωρία δεν είναι επαγγελματική ενασχόληση, ούτε φυσικά προνόμιο κάποιων αυτόκλητων εκλεκτών. Η μαρξιστική θεωρία είναι το κλειδί που ανοίγει τις πύλες στο Βασίλειο της Ελευθερίας.

απο το radical