Η ζωή δεν είναι ριάλιτι-σόου -τα οποία δεν έχουν σχέση με την
πραγματικότητα, αλλά τείνουν να την διαμορφώσουν κατ’ εικόνα και ομοίωσή
τους.
Η ζωή δεν είναι στρατός, όπου τρως καψόνια, για να “στρώσεις χαρακτήρα” και υφίστασαι ως “στραβάδι” τις παλιοσειρές και κομπλεξικούς ανώτερους. Ούτε πολιορκία όπου πρέπει να αντέξεις χωρίς τροφή και δικαιώματα, καθηλωμένος σε δωδεκάωρες βάρδιες, και να βαφτίζεις “υγρό πυρ” το καυτό λάδι που σου ρίχνουν.
Κι αν θέλεις να δεις τη ζωή με τέτοιους όρους, έχουμε ήδη πόλεμο, που είναι ταξικός, και η μάχη μας περιμένει όλους, όσους δε σκύβουν το κεφάλι, για να πιάσει καλά η γκιλοτίνα. Εκεί θα δείξεις την αξία σου και τι μπορείς να πετύχεις, όχι για σένα ως άτομο, αλλά για την τάξη σου -και δεν εννοούμε τους συμμαθητές στο MasterChef.
Δες για αυτό το τελευταίο τι υπέροχο μάθημα ταξικής αλληλεγγύης προσφέρουν οι διάφοροι αρχι-σεφ στον Μποτρίνι, για να καλύψουν τις βρομιές της δικής τους κουζίνας, με το χρήμα ως μπαχαρικό.
Αν υπάρχει κάτι να μάθεις από αυτούς, δεν είναι πώς να το βουλώνεις και να υπομένεις αγόγγυστα διάφορες ταπεινώσεις, για να ωριμάσεις και να τις δεις σαν ωφέλιμη κοπριά, που βρωμάει μεν αλλά θα σε βοηθήσει να γίνεις μεγάλος. Να γίνεις κι εσύ κάποτε αφεντικός (Master) ή αρχηγός (σεφ), κάνοντας τα ίδια στους επόμενους.
Κι όπως λέει και το Σφάλμα:
Η ζωή δεν είναι στρατός, όπου τρως καψόνια, για να “στρώσεις χαρακτήρα” και υφίστασαι ως “στραβάδι” τις παλιοσειρές και κομπλεξικούς ανώτερους. Ούτε πολιορκία όπου πρέπει να αντέξεις χωρίς τροφή και δικαιώματα, καθηλωμένος σε δωδεκάωρες βάρδιες, και να βαφτίζεις “υγρό πυρ” το καυτό λάδι που σου ρίχνουν.
Κι αν θέλεις να δεις τη ζωή με τέτοιους όρους, έχουμε ήδη πόλεμο, που είναι ταξικός, και η μάχη μας περιμένει όλους, όσους δε σκύβουν το κεφάλι, για να πιάσει καλά η γκιλοτίνα. Εκεί θα δείξεις την αξία σου και τι μπορείς να πετύχεις, όχι για σένα ως άτομο, αλλά για την τάξη σου -και δεν εννοούμε τους συμμαθητές στο MasterChef.
Δες για αυτό το τελευταίο τι υπέροχο μάθημα ταξικής αλληλεγγύης προσφέρουν οι διάφοροι αρχι-σεφ στον Μποτρίνι, για να καλύψουν τις βρομιές της δικής τους κουζίνας, με το χρήμα ως μπαχαρικό.
Αν υπάρχει κάτι να μάθεις από αυτούς, δεν είναι πώς να το βουλώνεις και να υπομένεις αγόγγυστα διάφορες ταπεινώσεις, για να ωριμάσεις και να τις δεις σαν ωφέλιμη κοπριά, που βρωμάει μεν αλλά θα σε βοηθήσει να γίνεις μεγάλος. Να γίνεις κι εσύ κάποτε αφεντικός (Master) ή αρχηγός (σεφ), κάνοντας τα ίδια στους επόμενους.
Κι όπως λέει και το Σφάλμα:
Όταν λέω ότι τα μάστερ σεφ και οι τηλεοπτικές μαλακιες μας συνηθίζουν στην εργοδοτική τρομοκρατία είμαι συντηρητικός και κολλημένος.
Με τι τρόπο είναι ‘όλοι παναγίες’ στις κουζίνες σου, κύριε Μποτρίνι;
Αυτό που βλέπετε όλοι ‘κριτές’ να ξεφτιλίζουν τρεμαμενους μάγειρες στα πάνελ είναι κανιβαλισμός χειριστου είδους, συμβαίνει όντως στους χώρους δουλειάς, και διαπαιδαγωγεί τους νέους εργαζόμενους να δέχονται αντίστοιχη μεταχείριση σαν κάτι λογικό και θεμιτό για να ‘μάθουν’ και να ‘εξελιχθούν’, όπου εξέλιξη πρακτικά σημαίνει απλά η οικονομική δυνατότητα να καταφέρεις να φύγεις από τη μάνα σου και να κάνεις παιδιά κάποια στιγμή, που δεν θα έχεις χρόνο η όρεξη να τα βλέπεις.
Περαστικά μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου