Δεν υπάρχει ακροδεξιός ή φιλελές που να μην έχει χρησιμοποιήσει,
απηυδισμένος από την ένδεια επιχειρημάτων του απέναντι σε ιδεολογικούς
του αντιπάλους, ως τελευταίο καταφύγιο τη ρήση “Αν δε σας αρέσει, να
πάτε στη Βόρεια Κορέα” ή οποία βέβαια, ανάλογα με την επικαιρότητα και
τη διάθεση της στιγμής, μπορεί να εναλλάσσεται και με την Κούβα ή τη
Βενεζουέλα, αποδεικνύοντας πόσο καλά ξέρουν οι δεξιοί να συγκρίνουν μήλα
με πορτοκάλια και αβοκάντο με στραγάλια.
Οι έξι λόγοι που ακολουθούν, αποδεικνύουν πως η συνομοταξία μουτζαχεντίν της ελεύθερης αγοράς ουσιαστικά μας προτρέπει να πάμε σε μια χώρα όπου βασικά ζητήματα επιβίωσης είναι λυμένα για όλους τους πολίτες, και είναι να απορεί κανείς γιατί αυτό το εκτοξεύουν ως απειλή στο συνομιλητή τους:
1.Δεν υπάρχει κανένας άστεγος στη χώρα, καθώς το κράτος παρέχει στους πολίτες στοιχειωδώς επιπλωμένα και λειτουργικά διαμερίσματα. Από την άλλη, είναι γεγονός πως στερείται κανείς τη χαρά να ψάχνει φοιτητική γκαρσονιέρα σε ημιυπόγειο για 400 ευρώ, αλλά η ασφάλεια στέγασης έχει και θυσίες στις έντονες συγκινήσεις.
2.Η υγεία είναι δημόσια και δωρεάν για όλους, περιλαμβανομένων και των οδοντιατρικών υπηρεσιών. Κι αυτό περιλαμβάνει και τους ξένους επισκέπτες, οι οποίοι σε χώρες με “βαριά βιομηχανία” τους τον τουρισμό υποτίθεται, όπως η Ελλάδα, από τούδε και στο εξής θα καλούνται να τα στάξουν χοντρά, εφόσον δεν καλύπτονται από ευρωπαϊκή κάρτα υγείας ή απλώς δεν την προμηθεύτηκαν ή την ξέχασαν σπίτι.
3.Η ανεργία είναι μηδενική, όπως συμβαίνει και συνέβαινε γενικά στις οικονομίες με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία. Η αλήθεια είναι πως με αυτό τον τρόπο καταπνίγονται δημιουργικοί υποψήφιοι νεοφυείς επιχειρηματίες, ενώ οι άνθρωποι στερούνται μια σοβαρή πηγή κοινωνικοποίησης στις ουρές του αντίστοιχου ΟΑΕΔ. Α ναι σωστά, δεν υπάρχει αντίστοιχος ΟΑΕΔ.
4.Η παροχή βασικών τροφίμων είναι κρατική υποχρέωση. Ίσως βέβαια δεν είναι τόσο εύκολο να φάει κανείς χαβιάρι, αντίθετα με τον καπιταλισμό όπου όλοι μπορεί να έχουν τη φαντασίωση ότι κάποια στιγμή μπορεί και να φάνε. Σοβαρή έλλειψη επίσης εκείνη των μαγειρικών εκπομπών, από την άλλη εκλείπουν και τα φαινόμενα μαθητευόμενων μαγείρων που καίγονται με λάδι από τους ανωτέρους τους, οπότε ίσως γίνεται πιο ανεκτή αυτή η απώλεια.
5.Πριν από 44 χρόνια καταργήθηκαν όλοι οι φόροι. Κανονικά αυτό θα έπρεπε να ενθουσιάζει τους φιλελεύθερους, οι οποίοι μάλιστα συνηθίζουν να αποκαλούν κάθε φόρο “σοβιετικό”, αλλά εφόσον η πλήρης ατέλεια αφορά το λαό και όχι μόνο τους άριστους υγιείς επιχειρηματίες δικαίως εξανίστανται.
6.Το εισιτήριο στα ΜΜΕ είναι κατά μέσο όρο 120 φορές φθηνότερο από το μέσο όρο άλλων χωρών, και το φθηνότερο στον κόσμο, με ποσό που αντιστοιχεί στο 1 λεπτό του ευρώ. Για άλλη μια φορά, το στυγνό καθεστώς του Κιμ στερεί από τους πολίτες του τη δυνατότητα να γνωριστούν καλύτερα τις ώρες αναμονής στη στάση ή τη χαρά να νιώσουν “αποβράσματα”, περνώντας τις μπάρες πριν κλείσουν και γενικά ταξιδεύοντας χωρίς εισιτήριο.
Δηλαδή η ΛΔΚ είναι κάποιος επίγειος παράδεισος; Προφανώς και όχι, πόρρω απέχει. Δε χρειάζεται όμως να είναι κανείς ιδεολογικός απολογητής του τζούτσε, να ενθουσιάζεται με τον τρόπο διαδοχής των ηγετών στη χώρα ή να συμφωνεί σε όλες τις πτυχές της οικονομικής οργάνωσης και του εποικοδομήματος για να αναγνωρίσει ότι κάποια θεμελιώδη ζητήματα που ούτε κατά διάνοια δεν έχουν λύσει στην ολότητά τους ακόμα και αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, αποτελούν αυτονόητες κατακτήσεις του λαού στη ΛΔΚ.
Οπότε την επόμενη φορά που θα σας πει κάποιος την αήττητη αυτή ατάκα, ίσως καλό είναι να του πείτε “Να πάμε παρέα, βρες τον τρόπο και κερνάω εισιτήρια”.
Οι έξι λόγοι που ακολουθούν, αποδεικνύουν πως η συνομοταξία μουτζαχεντίν της ελεύθερης αγοράς ουσιαστικά μας προτρέπει να πάμε σε μια χώρα όπου βασικά ζητήματα επιβίωσης είναι λυμένα για όλους τους πολίτες, και είναι να απορεί κανείς γιατί αυτό το εκτοξεύουν ως απειλή στο συνομιλητή τους:
1.Δεν υπάρχει κανένας άστεγος στη χώρα, καθώς το κράτος παρέχει στους πολίτες στοιχειωδώς επιπλωμένα και λειτουργικά διαμερίσματα. Από την άλλη, είναι γεγονός πως στερείται κανείς τη χαρά να ψάχνει φοιτητική γκαρσονιέρα σε ημιυπόγειο για 400 ευρώ, αλλά η ασφάλεια στέγασης έχει και θυσίες στις έντονες συγκινήσεις.
2.Η υγεία είναι δημόσια και δωρεάν για όλους, περιλαμβανομένων και των οδοντιατρικών υπηρεσιών. Κι αυτό περιλαμβάνει και τους ξένους επισκέπτες, οι οποίοι σε χώρες με “βαριά βιομηχανία” τους τον τουρισμό υποτίθεται, όπως η Ελλάδα, από τούδε και στο εξής θα καλούνται να τα στάξουν χοντρά, εφόσον δεν καλύπτονται από ευρωπαϊκή κάρτα υγείας ή απλώς δεν την προμηθεύτηκαν ή την ξέχασαν σπίτι.
3.Η ανεργία είναι μηδενική, όπως συμβαίνει και συνέβαινε γενικά στις οικονομίες με κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία. Η αλήθεια είναι πως με αυτό τον τρόπο καταπνίγονται δημιουργικοί υποψήφιοι νεοφυείς επιχειρηματίες, ενώ οι άνθρωποι στερούνται μια σοβαρή πηγή κοινωνικοποίησης στις ουρές του αντίστοιχου ΟΑΕΔ. Α ναι σωστά, δεν υπάρχει αντίστοιχος ΟΑΕΔ.
4.Η παροχή βασικών τροφίμων είναι κρατική υποχρέωση. Ίσως βέβαια δεν είναι τόσο εύκολο να φάει κανείς χαβιάρι, αντίθετα με τον καπιταλισμό όπου όλοι μπορεί να έχουν τη φαντασίωση ότι κάποια στιγμή μπορεί και να φάνε. Σοβαρή έλλειψη επίσης εκείνη των μαγειρικών εκπομπών, από την άλλη εκλείπουν και τα φαινόμενα μαθητευόμενων μαγείρων που καίγονται με λάδι από τους ανωτέρους τους, οπότε ίσως γίνεται πιο ανεκτή αυτή η απώλεια.
5.Πριν από 44 χρόνια καταργήθηκαν όλοι οι φόροι. Κανονικά αυτό θα έπρεπε να ενθουσιάζει τους φιλελεύθερους, οι οποίοι μάλιστα συνηθίζουν να αποκαλούν κάθε φόρο “σοβιετικό”, αλλά εφόσον η πλήρης ατέλεια αφορά το λαό και όχι μόνο τους άριστους υγιείς επιχειρηματίες δικαίως εξανίστανται.
6.Το εισιτήριο στα ΜΜΕ είναι κατά μέσο όρο 120 φορές φθηνότερο από το μέσο όρο άλλων χωρών, και το φθηνότερο στον κόσμο, με ποσό που αντιστοιχεί στο 1 λεπτό του ευρώ. Για άλλη μια φορά, το στυγνό καθεστώς του Κιμ στερεί από τους πολίτες του τη δυνατότητα να γνωριστούν καλύτερα τις ώρες αναμονής στη στάση ή τη χαρά να νιώσουν “αποβράσματα”, περνώντας τις μπάρες πριν κλείσουν και γενικά ταξιδεύοντας χωρίς εισιτήριο.
Δηλαδή η ΛΔΚ είναι κάποιος επίγειος παράδεισος; Προφανώς και όχι, πόρρω απέχει. Δε χρειάζεται όμως να είναι κανείς ιδεολογικός απολογητής του τζούτσε, να ενθουσιάζεται με τον τρόπο διαδοχής των ηγετών στη χώρα ή να συμφωνεί σε όλες τις πτυχές της οικονομικής οργάνωσης και του εποικοδομήματος για να αναγνωρίσει ότι κάποια θεμελιώδη ζητήματα που ούτε κατά διάνοια δεν έχουν λύσει στην ολότητά τους ακόμα και αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, αποτελούν αυτονόητες κατακτήσεις του λαού στη ΛΔΚ.
Οπότε την επόμενη φορά που θα σας πει κάποιος την αήττητη αυτή ατάκα, ίσως καλό είναι να του πείτε “Να πάμε παρέα, βρες τον τρόπο και κερνάω εισιτήρια”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου