Ορμητήριο αγώνα, όχι πολέμου!

Το σημερινό αποκαλυπτικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» για τις εργασίες αναβάθμισης και επέκτασης της βάσης της Σούδας, σε συνδυασμό με την ομολογία του υπουργού Αμυνας ότι η νέα «Αμυντική Συμφωνία» με τις ΗΠΑ θα περιλαμβάνει τη χρήση και άλλων στρατιωτικών υποδομών, αεροδρομίων και λιμανιών σε όλη τη χώρα, πρέπει κυριολεκτικά να σημάνει ξεσηκωμό.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, σε συνέχεια της προηγούμενης του ΣΥΡΙΖΑ, υποθηκεύει το μέλλον της σημερινής και των επόμενων γενεών, καθιστώντας τη χώρα προγεφύρωμα πολεμικών αποστολών και επεμβάσεων και επομένως μαγνήτη μεγάλων κινδύνων για το λαό, σε μια περίοδο που οξύνονται σταθερά οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ηχούν τα τύμπανα νέων πολέμων.
Ο λαός έχει πικρή πείρα για το πώς χωρίς τη θέλησή του αξιοποιήθηκαν οι βάσεις στην Ελλάδα, σε δολοφονικές επιθέσεις και αποστολές σε βάρος άλλων λαών, με τη συναίνεση όλων των κυβερνήσεων.
Ειδικά η βάση της Σούδας, τα τελευταία 30 χρόνια, παίζει ρόλο πολεμικού ορμητηρίου και έχει συνδράμει όλες τις αμερικανοΝΑΤΟικές αποστολές στην περιοχή: Τον πόλεμο στο Ιράκ, το βομβαρδισμό της Λιβύης, την πυραυλική επίθεση σε βάρος της Συρίας...
Αλλά και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, κατ' αντιστοιχία των σχεδιασμών που υπάρχουν τώρα για την Αλεξανδρούπολη, έπαιξε το 1999 τον πιο κομβικό ρόλο στην προώθηση ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στα σύνορα της τότε ΠΓΔΜ με τη Σερβία, την ώρα που ολόκληρες πόλεις ισοπεδώνονταν, άμαχος πληθυσμός εξολοθρευόταν και το απεμπλουτισμένο ουράνιο μόλυνε για πολλές δεκαετίες την περιοχή.
Στον Αραξο φιλοξενούνταν πυρηνικά, μέχρι η πάλη του λαού να επιβάλει την απομάκρυνσή τους. Τα σχέδια όμως των ΑμερικανοΝΑΤΟικών επανέρχονται, στο φόντο των εξελίξεων με την Τουρκία και την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για τα πυρηνικά. Αντίστοιχο ρόλο παίζουν ΝΑΤΟικές υποδομές στη Λάρισα, που πλέον εντάσσονται και με τη βούλα στην ελληνοαμερικανική «Αμυντική Συμφωνία», όπως και το Στεφανοβίκειο στον Βόλο.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως προηγούμενα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μόνο καθησυχαστική για το τι σημαίνει η μετατροπή της χώρας σε «αιχμή του δόρατος» του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, αλλά υπερασπίζεται και προωθεί με σθένος αυτόν τον επικίνδυνο σχεδιασμό, διαφημίζοντας τα οφέλη για την αστική τάξη από την αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή.
Στις σημερινές συνθήκες, όμως, που η όξυνση των ανταγωνισμών δεν έχει προηγούμενο τις τελευταίες πολλές δεκαετίες, που η αναδιάταξη δυνάμεων στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα ανακατεύει την τράπουλα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα και επιταχύνει την πολεμική προετοιμασία, αρκεί μια σπίθα για να γίνει πυρκαγιά, που η καταστροφική της μανία δεν πρόκειται να εξαιρέσει τη χώρα μας.
Καθόλου τυχαία, η Ρωσία έχει αναγορεύσει σε στόχο οποιαδήποτε ΝΑΤΟική χώρα φιλοξενήσει πυρηνικές συστοιχίες που την απειλούν, ενώ και το Ιράν προειδοποιεί με χτύπημα όποια χώρα συμμετέχει στην επιθετική εκστρατεία που οργανώνουν οι ΗΠΑ σε βάρος του.
Μπορεί επομένως για την αστική τάξη οι βάσεις να είναι το «διαβατήριο» για έναν πιο ενεργό ρόλο στην περιοχή, ευθυγραμμίζοντας πλήρως τα συμφέροντά της με τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, για το λαό όμως είναι κατάρα και προπομπός μεγάλων κινδύνων, απέναντι στους οποίους πρέπει να σταθεί με αποφασιστικότητα, να βάλει εμπόδια.
Οι χιλιάδες υπογραφές που μαζεύτηκαν και τις μέρες του Φεστιβάλ ενάντια στις βάσεις και την «Αμυντική Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ», η συγκέντρωση που προγραμματίζεται για τις 2 Οκτώβρη, συνολικά οι αντιπολεμικές - αντιιμπεριαλιστικές πρωτοβουλίες του κινήματος πρέπει να αποτελέσουν «ορμητήριο» πιο ανεβασμένης δράσης το επόμενο διάστημα για το λαό και τη νεολαία.
Η ανοχή και ο συμβιβασμός με την ιμπεριαλιστική εμπλοκή της χώρας, τα ιδεολογήματα που τη συνοδεύουν, χρειάζεται να απαντηθούν σθεναρά, δυναμώνοντας συνολικά την πάλη ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννάει πολέμους, εκμετάλλευση, φτώχεια και προσφυγιά.