ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ

Αυτή η φωτογραφία πρέπει να κάνει το γύρο του διαδικτύου..Αυτές είναι οι κομμουνίστριες κουβαλάνε στην πλάτη τους την ιστορική τους πορεία στο κομμουνιστικό κίνημα..διδάσκόντας ταπεινότητα, ήθος και αξιοπρεπεια...

Βράδυ Σαββάτου, χιλιάδες κόσμου στο Φεστιβάλ. Αποφάσισα να περπατήσω για να δω τις εικόνες, τον κόσμο. Από μακρυά βλέπω μια γνωστή μου μορφή. Ασπρομαλλούσα, με την μαγκούρα της περπατά ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου. Δεν είναι εύκολη η περιήγηση και ψάχνει να βρει κάτι. Την πλησιάζω. «Κυρία Κατίνα, πως μπορώ να σας βοηθήσω?», την ρωτώ. «Παιδί μου, πάω καλά για την λαική σκηνή?», με ρωτά. Της εξηγώ ότι τραβάει καλά για την λαική σκηνή. Στέκομαι παράμερα και την κοιτώ αγωνιώντας λίγο και αποφασίζω να την ακολουθήσω για το καλώς έχειν..Φτάνει κοντά και αποφασίζω να τραβήξω μια φωτογραφία,χωρίς την άδεια της. Για να θυμάμαι την συνάντηση μας. Το όνομα της είναι Κατίνα Μανιτάρα, Ανθυπολοχαγός του Δ.Σ.Ε.

.Γεννήθηκε το 1932 στο Μαλανδρίνο της Δωρίδας (είμαστε και συντοπίτες). Στα 11 της εντάχθηκε στα Αετόπουλα. Στα 15 της ολοκλήρωσε την μαθητεία της στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του Δ.Σ.Ε. Εντάχθηκε στην 2η Μεραχία, αυτήν του θρυλικού Διαμαντή. Στις 28/02/1948, τραυματίστηκε για πρώτη φορά στην Ναύπακτο. Το θραύσμα παραμένει στο κεφάλι της. Στις 12/12/1948 συμμετείχε στην κατάληψη της Καρδίτσας. Τραυματίστηκε στο πόδι. Τον Γενάρη του 1949 συμμετέχει στην κατάληψη του Καρπενησίου. Συνελήφθη αιχμάλωτη τον Μάιο του 1949. Πέρασε από στρατοδικείο στην Λαμία και καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλακή(εξαιτίας της ηλικίας της).
Αυτή είναι, μόνο μια εικόνα του Φεστιβάλ. Εκεί που οι παλαιοί σμίγουν με τους νέους. Αγωνιζόμαστε μαζί, πιασμένοι χέρι-χέρι, για να κάνουμε τα όνειρα, πραγματικότητα.

Υ.γ.Ας σκεφτούμε την θέση της γυναίκας την εποχή της γέννησης της ηρωίδας μας. Η κοινωνία τις θεωρούσε ελάχιστα πιο πολύτιμες από τα ζώα..Αυτές οι γυναίκες αφήνουν και άφησαν παρακαταθήκη. Μετά την δράση τους, τίποτα δεν είναι ίδιο.

Του φίλου Μιχάλη Παπανικολάου 



Στην Κατίνα μας

Κι όταν τα βράχια να περνάς δεν σου ΄ναι μπορετό
κι όταν καπίστρια σε χτυπούν και σε πληγιάζουν
τα όνειρά σου τα κρυφά που δεν αναγαλιάζουν
θα βρουν απάγκιο Αιτέ ταχιά σε βράχο λαξευτό

Σείρε μια κόκκινη γραμμή στην παραλία
κι έπειτα ανέβα στο βουνό και στασ΄αντίκρα
σ όλους αυτούς που πότισαν ,ραντίσαν σε με πίκρα
πίκρα και λίμνες αίματα κι ανήλιαγα σχολεία

Πορέψου τώρα ,άντεξε ,τα πόδια σου κι αν καίνε
και τα μαλλιά σου αν τα βαρούν μυριάδες καταιγίδες
κοίτα την Νεολαία αυτη που προσπερνά παγίδες
κι έχει μιαν τούφα Ανοιξη στα μάτια που  δεν κλαίνε

Λέων Απηλιώτης