Η Οχτωβριανή Επανάσταση ήταν η έφοδος της εργατικής τάξης στον
ουρανό. Η προσπάθεια να χτίσει στη γη, αυτό που οι θρησκείες της έταζαν
στον ουρανό, σε μια άλλη ζωή.
Αυτό που κατάφεραν να φτιάξουν, είχε αδυναμίες -γι’ αυτό και ηττήθηκε στο τέλος. Είχε αντιφάσεις και ατέλειες, όπως κάθε ανθρώπινο έργο. Είχε όμως κατακτήσεις, που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πριν τις δει στην πράξη, και μας εντυπωσιάζουν ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα. Άθλοι ανθρώπινοι, που μοιάζουν εξωπραγματικοί, σαν έργο ημίθεων…
Η Σοβιετική Ρωσία κατάφερε να τσακίσει τον παλιό κόσμο της εκμετάλλευσης, νικώντας σαν άλλος Ηρακλής, πάνω στην κούνια της, τα ιμπεριαλιστικά φίδια που έσπευσαν να την σκοτώσουν στα γεννοφάσκια της, πριν εδραιωθεί και γίνει φάρος για τους λαούς του κόσμου. Καθάρισε τον σύγχρονο κόπρο του Αυγεία -τους εκμεταλλευτές και τα παράσιτά τους-, τα μαύρα κοράκια (Στυμφαλίδες Όρνιθες) με νύχια γαμψά, που της επιτέθηκαν, τον τρικέφαλο Κέρβερο του φασισμού που θέλησε να την υποτάξει, με την τελειότερη πολεμική μηχανή που είχε γνωρίσει ο κόσμος. Κράτησε αγόγγυστα στις πλάτες της, σαν τον Άτλαντα, τα κινήματα όλου του πλανήτη, την προσπάθειά τους να αποτινάξουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, βρίσκοντας έναν πολύτιμο σύμμαχο. Ξέχασε όμως το μύθο της Λερναίας Ύδρας του καπιταλισμού, που έχει πολλά κεφάλια, και μπορεί να αναπληρώνει τις απώλειες ή να παρουσιάζεται σαν σύμμαχος…
Αλλά οι Σοβιετικοί δεν έχουν ανάγκη να συγκριθούν με τους άθλους του Ηρακλή, γιατί κατάφεραν δικούς τους, τον δικό τους δωδεκάλογο, που μένει φωτεινό μνημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Κατάφεραν να εξαλείψουν την ανεργία και να στείλουν για σύνταξη,
αυτούς που δούλευαν στο γραφείο εύρεσης εργασίας, ενώ ο τελευταίος
άνεργος (Μιχαήλ Τσκούνοφ) ήταν γνωστός σε όλους, σαν ο τελευταίος
επιζήσας ενός είδους υπό εξαφάνιση, που ξανασήκωσε κεφάλι στις μέρες
μας.
Τσάκισαν τον φασισμό, τη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, την πιο τρομακτική πολεμική μηχανή που είχε γνωρίσει ο κόσμος. Να παραμείνει όρθια κι αλύγιστη, απέναντι σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, που της στοίχισαν εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες ζημιές, και να σηκωθεί όρθια.
Η μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα μπόρεσε και επιβίωσε 74 ολόκληρα χρόνια, πολύ περισσότερα από τις 70 ημέρες της Κομμούνας, που ήταν η πρώτη απόπειρα για την επουράνια έφοδο, και ενώ όλοι οι εχθροί της τής έδιναν μόλις λίγους μήνες ζωής, από την πρώτη μέρα, περίμεναν να την δουν να συντρίβεται και να κλείνει σαν ιστορική παρένθεση.
Η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να κάνει τον κομμουνισμό υλική δύναμη, εμπνέοντας ως παράδειγμα το εργατικό κίνημα σε όλες τις χώρες. Του έδωσε ένα όραμα, προοπτική, και εξακολουθεί να μας εμπνέει ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια αφότου έπαψε να υπάρχει η σοσιαλιστική κοινότητα στην Ευρώπη και τον κόσμο. Καταφέρνει να στοιχειώνει ακόμα και σήμερα τους αστούς, που πασχίζουν να μας πείσουν πως η θέση της είναι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά δεν ξεχνάνε το πάθημά τους…
Η ΕΣΣΔ κατάφερε να πάρει τους λαούς της από την καθυστέρηση της φτωχής αγροτικής οικονομίας, με το υνί και το αλέτρι, από το επίπεδο ανάπτυξης του Μεσαίωνα, και να τους φτάσει στο διάστημα, με τον Σπούτνικ, τον Γκαγκάριν και την Τερένσκοβα. Να γίνει μια παγκόσμια υπερδύναμη, που κατέκτησε την κορυφή σε μια σειρά τομείς.
Η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να τσακίσει την καθυστέρηση στην ύπαιθρο, να πάρει λαούς που ζούσαν υπό καθεστώς θεοκρατίας και είχαν θρησκευτική πίστη στον τσάρο, και να τους βάλει στο κατώφλι του πολιτισμού, του πραγματικού βασίλειο της ελευθερίας, να τους δώσει ένα επίπεδο ζωής, πολύ καλύτερο από αυτό που “απολαμβάνουν” τώρα, με τη νέα τάξη πραγμάτων.
Μπόρεσε να σπάσει τον διεθνή αποκλεισμό της, να βάλει τις βάσεις για να χτίσει την κοινωνία του μέλλοντος, ενάντια σε όσους δεν πίστευαν στις δυνατότητές της και έλεγαν πως είναι καταδικασμένη να χάσει, γιατί η επανάσταση δεν μπορεί να νικήσει “σε μία μόνο χώρα”. Πίστευε πως το παράδειγμά της θα έβρισκε συνέχεια και σε άλλους αδύναμου κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, κατάφερε όμως να αποδείξει πως μπορούσε να χτίσει το σοσιαλισμό στο 1/6 του πλανήτη -και αργότερα και σε άλλες σύμμαχες χώρες.
Κατάφερε να μας δείξει εικόνες και στιγμιότυπα από το μέλλον της ανθρωπότητας, όπου τα βασικά αγαθά θα μοιράζονται εντελώς δωρεάν, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός, όπου όσοι σπουδάζουν δε θα αγωνιούν για το μέλλον τους και αν θα μπορέσουν να δουλέψουν, όπου τα ζευγάρια δε θα φοβούνται να πατήσουν στα πόδια τους ή να διαλύσουν έναν αποτυχημένο γάμο, γιατί θεωρούν δυσβάσταχτο κόστος την ανατροφή ενός παιδιού. Και όπου οι εργαζόμενοι θα σταματάνε τη δουλειά στα 55, για να μπορούν να απολαύσουν για πολλά χρόνια τους κόπους τους.
Κατάφερε να είναι αυτό που λέει ο τίτλος της: μια ένωση δημοκρατιών, που βασίζονταν στα σοβιέτ, στα εργατικά συμβούλια, στη σοσιαλιστική δημοκρατία. Εκεί όπου ένας εργάτης σε βαριά κι ανθυγιεινή απασχόληση, μπορεί να είχε μεγαλύτερες αποδοχές από τον Πρόεδρο της χώρας.
Αν μετρήσεις όλους αυτούς τους άθλους είναι παραπάνω από 12. Και πιο σημαντικοί από τα κατορθώματα κάθε ημίθεου, γιατί συνέβησαν στην πραγματική ζωή και όχι σε κάποιο παραμύθι των αρχαίων Ελλήνων. Και ακριβώς επειδή ήταν πραγματικοί, είχαν και αντιφάσεις, που είναι η διαλεκτική κινητήρια δύναμη της εξέλιξης.
Αυτοί που έκαναν την επανάσταση, δεν ήταν θεοί για να αποφύγουν τα λάθη, ούτε καν ημίθεοι. Αλλά ακόμα και ο θεός χρειάστηκε πολύ παραπάνω από μια μέρα, για να φτιάξει τον κόσμο. Και ο άνθρωπος είναι αυτός που θα κληθεί να τον ξαναφτιάξει, σε δίκαιες βάσεις, υπέρ των πολλών που υποφέρουν -και βρίσκουν καταφύγιο σε θρησκείες και άλλες μυθολογίες.
Αυτό που κατάφεραν να φτιάξουν, είχε αδυναμίες -γι’ αυτό και ηττήθηκε στο τέλος. Είχε αντιφάσεις και ατέλειες, όπως κάθε ανθρώπινο έργο. Είχε όμως κατακτήσεις, που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πριν τις δει στην πράξη, και μας εντυπωσιάζουν ακόμα και σήμερα, στον 21ο αιώνα. Άθλοι ανθρώπινοι, που μοιάζουν εξωπραγματικοί, σαν έργο ημίθεων…
Η Σοβιετική Ρωσία κατάφερε να τσακίσει τον παλιό κόσμο της εκμετάλλευσης, νικώντας σαν άλλος Ηρακλής, πάνω στην κούνια της, τα ιμπεριαλιστικά φίδια που έσπευσαν να την σκοτώσουν στα γεννοφάσκια της, πριν εδραιωθεί και γίνει φάρος για τους λαούς του κόσμου. Καθάρισε τον σύγχρονο κόπρο του Αυγεία -τους εκμεταλλευτές και τα παράσιτά τους-, τα μαύρα κοράκια (Στυμφαλίδες Όρνιθες) με νύχια γαμψά, που της επιτέθηκαν, τον τρικέφαλο Κέρβερο του φασισμού που θέλησε να την υποτάξει, με την τελειότερη πολεμική μηχανή που είχε γνωρίσει ο κόσμος. Κράτησε αγόγγυστα στις πλάτες της, σαν τον Άτλαντα, τα κινήματα όλου του πλανήτη, την προσπάθειά τους να αποτινάξουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, βρίσκοντας έναν πολύτιμο σύμμαχο. Ξέχασε όμως το μύθο της Λερναίας Ύδρας του καπιταλισμού, που έχει πολλά κεφάλια, και μπορεί να αναπληρώνει τις απώλειες ή να παρουσιάζεται σαν σύμμαχος…
Αλλά οι Σοβιετικοί δεν έχουν ανάγκη να συγκριθούν με τους άθλους του Ηρακλή, γιατί κατάφεραν δικούς τους, τον δικό τους δωδεκάλογο, που μένει φωτεινό μνημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Τσάκισαν τον φασισμό, τη Ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, την πιο τρομακτική πολεμική μηχανή που είχε γνωρίσει ο κόσμος. Να παραμείνει όρθια κι αλύγιστη, απέναντι σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, που της στοίχισαν εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες ζημιές, και να σηκωθεί όρθια.
Η μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα μπόρεσε και επιβίωσε 74 ολόκληρα χρόνια, πολύ περισσότερα από τις 70 ημέρες της Κομμούνας, που ήταν η πρώτη απόπειρα για την επουράνια έφοδο, και ενώ όλοι οι εχθροί της τής έδιναν μόλις λίγους μήνες ζωής, από την πρώτη μέρα, περίμεναν να την δουν να συντρίβεται και να κλείνει σαν ιστορική παρένθεση.
Η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να κάνει τον κομμουνισμό υλική δύναμη, εμπνέοντας ως παράδειγμα το εργατικό κίνημα σε όλες τις χώρες. Του έδωσε ένα όραμα, προοπτική, και εξακολουθεί να μας εμπνέει ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια αφότου έπαψε να υπάρχει η σοσιαλιστική κοινότητα στην Ευρώπη και τον κόσμο. Καταφέρνει να στοιχειώνει ακόμα και σήμερα τους αστούς, που πασχίζουν να μας πείσουν πως η θέση της είναι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά δεν ξεχνάνε το πάθημά τους…
Η ΕΣΣΔ κατάφερε να πάρει τους λαούς της από την καθυστέρηση της φτωχής αγροτικής οικονομίας, με το υνί και το αλέτρι, από το επίπεδο ανάπτυξης του Μεσαίωνα, και να τους φτάσει στο διάστημα, με τον Σπούτνικ, τον Γκαγκάριν και την Τερένσκοβα. Να γίνει μια παγκόσμια υπερδύναμη, που κατέκτησε την κορυφή σε μια σειρά τομείς.
Η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να τσακίσει την καθυστέρηση στην ύπαιθρο, να πάρει λαούς που ζούσαν υπό καθεστώς θεοκρατίας και είχαν θρησκευτική πίστη στον τσάρο, και να τους βάλει στο κατώφλι του πολιτισμού, του πραγματικού βασίλειο της ελευθερίας, να τους δώσει ένα επίπεδο ζωής, πολύ καλύτερο από αυτό που “απολαμβάνουν” τώρα, με τη νέα τάξη πραγμάτων.
Μπόρεσε να σπάσει τον διεθνή αποκλεισμό της, να βάλει τις βάσεις για να χτίσει την κοινωνία του μέλλοντος, ενάντια σε όσους δεν πίστευαν στις δυνατότητές της και έλεγαν πως είναι καταδικασμένη να χάσει, γιατί η επανάσταση δεν μπορεί να νικήσει “σε μία μόνο χώρα”. Πίστευε πως το παράδειγμά της θα έβρισκε συνέχεια και σε άλλους αδύναμου κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, κατάφερε όμως να αποδείξει πως μπορούσε να χτίσει το σοσιαλισμό στο 1/6 του πλανήτη -και αργότερα και σε άλλες σύμμαχες χώρες.
Κατάφερε να μας δείξει εικόνες και στιγμιότυπα από το μέλλον της ανθρωπότητας, όπου τα βασικά αγαθά θα μοιράζονται εντελώς δωρεάν, ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός, όπου όσοι σπουδάζουν δε θα αγωνιούν για το μέλλον τους και αν θα μπορέσουν να δουλέψουν, όπου τα ζευγάρια δε θα φοβούνται να πατήσουν στα πόδια τους ή να διαλύσουν έναν αποτυχημένο γάμο, γιατί θεωρούν δυσβάσταχτο κόστος την ανατροφή ενός παιδιού. Και όπου οι εργαζόμενοι θα σταματάνε τη δουλειά στα 55, για να μπορούν να απολαύσουν για πολλά χρόνια τους κόπους τους.
Κατάφερε να είναι αυτό που λέει ο τίτλος της: μια ένωση δημοκρατιών, που βασίζονταν στα σοβιέτ, στα εργατικά συμβούλια, στη σοσιαλιστική δημοκρατία. Εκεί όπου ένας εργάτης σε βαριά κι ανθυγιεινή απασχόληση, μπορεί να είχε μεγαλύτερες αποδοχές από τον Πρόεδρο της χώρας.
Αν μετρήσεις όλους αυτούς τους άθλους είναι παραπάνω από 12. Και πιο σημαντικοί από τα κατορθώματα κάθε ημίθεου, γιατί συνέβησαν στην πραγματική ζωή και όχι σε κάποιο παραμύθι των αρχαίων Ελλήνων. Και ακριβώς επειδή ήταν πραγματικοί, είχαν και αντιφάσεις, που είναι η διαλεκτική κινητήρια δύναμη της εξέλιξης.
Αυτοί που έκαναν την επανάσταση, δεν ήταν θεοί για να αποφύγουν τα λάθη, ούτε καν ημίθεοι. Αλλά ακόμα και ο θεός χρειάστηκε πολύ παραπάνω από μια μέρα, για να φτιάξει τον κόσμο. Και ο άνθρωπος είναι αυτός που θα κληθεί να τον ξαναφτιάξει, σε δίκαιες βάσεις, υπέρ των πολλών που υποφέρουν -και βρίσκουν καταφύγιο σε θρησκείες και άλλες μυθολογίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου