Μόνιμα χαμένοι

Ακόμα μια επιβεβαίωση ότι σε κρίση και σε καπιταλιστική ανάπτυξη οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα είναι τα μόνιμα θύματα, που πληρώνουν και τα σπασμένα του κεφαλαίου και τα κέρδη του, με ένταση της εκμετάλλευσης και της αντιλαϊκής επίθεσης, αποτελούν τα όσα είπε την Κυριακή σε συνέντευξή του ο πρωθυπουργός.
Με «προμετωπίδα» το κάλπικο επιχείρημα ότι η στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας αποτελεί τάχα προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του λαού, ο πρωθυπουργός έταξε κάθε λογής προνόμια και νέες διευκολύνσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους, έκρυψε ότι προϋπόθεση γι' αυτά είναι και νέα αντιλαϊκά μέτρα, καλλιεργώντας φρούδες προσδοκίες στο λαό ότι «έχει λαμβάνειν» από την ανάπτυξη για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Κάπως έτσι επιχείρησε να παρουσιάσει τις νέες προκλητικές φοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που περιλαμβάνονται στο νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης, ως «Φορολογικό που ανακουφίζει τους πιο αδύναμους και κινητοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις».
Τι δεν είπε; Οτι όρος για τη φοροασυλία του κεφαλαίου, που γίνεται όλο και πιο προκλητική για να «κινητοποιηθούν» οι επενδυτές, είναι «οι πιο αδύναμοι» να συνεχίσουν να σηκώνουν πάνω από το 93% των φορολογικών βαρών, όπως αποτυπώνεται εξάλλου και στο προσχέδιο ενός ακόμα σκληρά ταξικού προϋπολογισμού.
Η πραγματικότητα αυτή δεν αλλάζει για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού ούτε με τα λεγόμενα «αντίμετρα» που διαφημίζει η κυβέρνηση. Αλλωστε, τα όποια μέτρα «ελάφρυνσης» των πιο φτωχών λαϊκών οικογενειών περιέχονται στο Φορολογικό, υπακούν στον κανόνα «δέκα σου παίρνω, ένα σου δίνω» και σε καμιά περίπτωση δεν αντιστρέφουν, αντίθετα ενισχύουν την τάση επιδείνωσης των όρων δουλειάς και ζωής για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στο σύνολό τους.
Εξίσου χαρακτηριστικά είναι και τα όσα προανήγγειλε ο πρωθυπουργός για το Ασφαλιστικό, όπου «θα παίρνεις ό,τι θα δώσεις». Πίσω όμως από το «νέο» Ασφαλιστικό κρύβονται ακόμα μικρότερες συντάξεις και λιγότερες ασφαλιστικές παροχές, νέα πεδία κερδοφορίας για τις εταιρείες της ιδιωτικής ασφάλισης, τζόγος με τις ασφαλιστικές εισφορές και την περιουσία των Ταμείων, προκαθορισμένες καταβολές στο σύστημα από τους ασφαλισμένους, αλλά καμιά εγγύηση για το ύψος της σύνταξης, παραπέρα απαλλαγή της εργοδοσίας και του κράτους από το «βάρος» των ασφαλιστικών εισφορών.
«Εμβληματικό» πεδίο της ταξικής πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου είναι και αυτό των «κόκκινων» δανείων, προκειμένου, όπως σημείωσε ο πρωθυπουργός, «οι τράπεζες να κάνουν τη δουλειά τους», τροφοδοτώντας με «φτηνό χρήμα» έναν νέο γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας για «τις ελληνικές επιχειρήσεις, ξεκινώντας από τις μεγάλες».
Ο στόχος αυτός μεταφράζεται σε πέταγμα εκτός και της όποιας τυπικής «προστασίας» δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών, ένταση των εκβιασμών στα λαϊκά νοικοκυριά με βάση τους γνωστούς ληστρικούς όρους των τραπεζών, πρόγραμμα δεκάδων χιλιάδων πλειστηριασμών για το επόμενο διάστημα.
Μετά απ' όλα αυτά, στο τέλος του «λογαριασμού» για τα λαϊκά στρώματα, ο πρωθυπουργός, πέρα από τη μετάθεση κάποιων υποσχέσεων για μέτρα «ανακούφισης» στο άγνωστο μέλλον, έταξε τα γνωστά «ψίχουλα» ενός ακόμα «κοινωνικού μερίσματος» που προανήγγειλε για το τέλος του χρόνου.
Λέγοντας πως «εκεί που έχουμε περιθώρια, το μέρισμα ανάπτυξης θα μοιραστεί με δίκαιο τρόπο», ότι δηλαδή το όποιο «αντίδωρο» μοιράσει η κυβέρνηση αναδιανέμοντας «ακριβοδίκαια» τη φτώχεια, θα είναι ανάλογο της «υπεραπόδοσης» των αντιλαϊκών μέτρων, της φοροληστείας, των περικοπών.
Επομένως, καμιά προσμονή δεν πρέπει να έχει ο λαός ότι θα ξημερώσουν τάχα καλύτερες μέρες για τον ίδιο και την οικογένειά του, από την ανάπτυξη που έχει για κίνητρο τα συμφέροντα και τα κέρδη του κεφαλαίου.
Ελπίδα και διέξοδος είναι να αναδειχτεί ο ίδιος πρωταγωνιστής με τον αγώνα του για σύγχρονα δικαιώματα, παλεύοντας να πάρει από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του «το μαχαίρι και το πεπόνι», την εξουσία και την οικονομία, θέτοντας την παραγωγή στην υπηρεσία των δικών του αναγκών.