ΠΟΙΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΠΟΛΥΧΡΩΜΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ» ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ ?; !!

 

Νέα αποκαλυπτικά στοιχεία για την οργάνωση - πυλώνα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και τα παρακλάδια της

«ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» - ΝED

Χρηματοδότης «αυθόρμητων» κινημάτων με αμερικανική πατέντα

Σε προηγούμενο δημοσίευμα (28 - 29/12/2019), αναφερθήκαμε στο βρώμικο ρόλο μιας οργάνωσης - «βραχίονα» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής της οργάνωσης «National Endowment for Democracy» (NED - «Εθνική Επιχορήγηση για τη Δημοκρατία»), ως βραχίονα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η οργάνωση αυτή, στην πολυετή της θητεία, επιχορηγεί με εκατοντάδες εκατ. δολάρια και παρέχει τεχνογνωσία σε «κινήματα» που πρωτοστατούν σε «πολύχρωμες επαναστάσεις» και κινητοποιήσεις ενάντια σε κυβερνήσεις και καθεστώτα ανά τον κόσμο που δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

«Ο βίος και η πολιτεία» της αμερικανικής αυτής οργάνωσης είναι αποκαλυπτικά για τις μεθόδους παρέμβασης των ΗΠΑ στο εσωτερικό τρίτων χωρών, προκειμένου να προωθούν τα συμφέροντά τους, σε βάρος των λαών, που είναι οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον τους.

Οι σκοποί και η δράση της ΝED επιβεβαιώνουν ότι κινήματα για τη «δημοκρατία», τις «ελευθερίες» και τα «ανθρώπινα δικαιώματα», που παρουσιάζονται ως «αυθόρμητα», σε χώρες που συγκεντρώνουν έντονα το ενδιαφέρον των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, στο πλαίσιο του μεταξύ τους ανταγωνισμού, μόνο τέτοια δεν είναι.

Μέσα από τέτοιες οργανώσεις, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αξιοποιεί υπαρκτές αντιθέσεις και τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε διάφορες χώρες, για να παρεμβαίνει σε διεργασίες στο κίνημα, για να χειραγωγήσει τέτοιες διεργασίες στην κατεύθυνση αλλαγής κυβερνήσεων και την αντικατάστασή τους από κυβερνήσεις πιο συμβατές με τα αμερικανικά συμφέροντα και λιγότερο φιλικές σε ανταγωνιστές των ΗΠΑ.

Δεν διστάζουν, μάλιστα, να χρησιμοποιούν και αναγνωριστικά με ισχυρούς αγωνιστικούς συμβολισμούς, όπως η γροθιά, το αστέρι και άλλα, σε διάφορες παραλλαγές τους, για να δημιουργούν συνειρμούς, να μπερδεύουν, να προκαλούν συγχύσεις και να εμφανίζουν ένα ριζοσπαστικό προφίλ. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μάρκετινγκ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της βρώμικης δράσης που αναπτύσσει η NED, είναι η χρηματοδότηση του «κινήματος» «Otpor!» στη Γιουγκοσλαβία, για να στηρίξει αντιπολιτευόμενες στον Πρόεδρο Μιλόσεβιτς οργανώσεις και κόμματα, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση του 1999, που οδήγησε στον πλήρη διαμελισμό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Η αποστολή του «Otpor!» δεν τελείωσε με την ανατροπή του Μιλόσεβιτς, αλλά συνέχισε τη δράση του και μετά, παίζοντας πλέον τον ρόλο «εκπαιδευτή» και μεταφέροντας «τεχνογνωσία» σε οργανώσεις και «κινήματα» άλλων χωρών, που συνδέονται μέσα από διάφορα κανάλια με την αμερικανική ΝED.

Δίνοντας συνέχεια στο αποκαλυπτικό δημοσίευμα, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα αναλυτικά την περίπτωση του «Otpor!», τις διασυνδέσεις και τις αποστολές που του ανέθεσε η ΝED στο καινούργιο σκηνικό που δημιούργησαν στα Βαλκάνια, και όχι μόνο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η εγκαθίδρυση της αμερικανοΝΑΤΟικής «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ «OTPOR!» ΚΑΙ CANVAS ΣΤΗΝ ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ

Εξαγωγή τεχνογνωσίας στην οργάνωση «πολύχρωμων επαναστάσεων»

Νέες, αναβαθμισμένες αποστολές μετά την ανατροπή Μιλόσεβιτς και τον πλήρη διαμελισμό της χώρας
Στις 24 Σεπτέμβρη 2000, περίπου έναν χρόνο μετά την ολοκλήρωση των δολοφονικών βομβαρδισμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία, οι πρόωρες προεδρικές εκλογές στη χώρα σημείωσαν ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής, 72%.

Ακολούθησε πολιτική κρίση, καθώς ο συνασπισμός της αντιπολίτευσης δεν δέχτηκε το αποτέλεσμα, με βάση το οποίο θα έπρεπε να ακολουθήσει και δεύτερος γύρος, υποστηρίζοντας πως ο υποψήφιός της, Βόισλαβ Κοστούνιτσα, έλαβε την απόλυτη πλειοψηφία, πάνω από το 50,01% των ψήφων.

Η κρίση κορυφώθηκε με τη λεγόμενη «επανάσταση της Μπουλντόζας», στις 5 Οκτώβρη, όταν ο Πρόεδρος Μιλόσεβιτς παραιτήθηκε μετά από επεισοδιακές διαδηλώσεις και την εισβολή διαδηλωτών στο Κοινοβούλιο.
Βασικός ενορχηστρωτής της εκστρατείας ενάντια στον Μιλόσεβιτς ήταν το «κίνημα» «Otpor!» (Αντίσταση!), που συστάθηκε τον Οκτώβρη του 1998 από φοιτητές του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, με σκοπό την ανατροπή του. Βασική αρχή του «Otpor!» ήταν η «μη βίαιη πάλη» και κεντρικό πολιτικό σύνθημα το «Gotov je» («Εχει τελειώσει»).
Τα κόμματα του συνασπισμού με ηγέτη τον Κοστούνιτσα και κυρίως το «Otpor!» ενισχύθηκαν συνολικά, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Washington Post», από το 1999 με 41 εκατ. δολάρια από τις ΗΠΑ, γεγονός που επιβεβαίωσε δημόσια και η αμερικανική κυβέρνηση.1

Ο συνασπισμός κομμάτων συγκροτήθηκε τον Οκτώβρη του ίδιου έτους σε συνέδριο που διοργάνωσε στη Βουδαπέστη το National Democratic Institute (NDI), οργάνωση του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ και ένας εκ των τεσσάρων βασικών πυλώνων της National Endowment for Democracy (NED). 
Εκεί συμμετείχαν ακτιβιστές και στελέχη κομμάτων της αντιπολίτευσης, που συμφώνησαν στη σύσταση του πολιτικού συνασπισμού με ηγέτη τον Κοστούνιτσα.

Μετά την «επιτυχία» αυτή του «Otpor!», τα δυο ηγετικά στελέχη του, Σρτζα Πόποβιτς και Σλόμπονταν Ντζίνοβιτς, ακολούθησαν διαφορετικές πορείες, με τον πρώτο να εκλέγεται το 2001 βουλευτής με το σοσιαλδημοκρατικό Δημοκρατικό Κόμμα και τον δεύτερο να ιδρύει στο Βελιγράδι την εταιρεία τηλεπικοινωνιών «Mediaworks».

Στη συνέχεια, το «κίνημα» επιχείρησε να μετεξελιχθεί σε πολιτικό κόμμα, συμμετέχοντας στις εκλογές του 2003 στη Σερβία, χωρίς όμως να καταγράψει κάποια αξιόλογη επίδοση (πήρε μόλις το 1,6% των ψήφων). Ενας σοβαρός παράγοντας για το «ξεφούσκωμά» του ήταν τα δημοσιεύματα που συνέδεσαν το «κίνημα» με την αμερικανική χρηματοδότηση σε κόμματα και οργανώσεις της Γιουγκοσλαβίας την περίοδο 1992-2000.

Η NED έθεσε το «Otpor!» στην επετειακή ετήσια έκθεση απολογισμού της για τα 20 χρόνια δράσης με υπερηφάνεια δίπλα στα υπόλοιπα «κινήματα» που οργάνωσε ή στήριξε στην ιστορία της όπου Γης, για την ανατροπή καθεστώτων και κυβερνήσεων που δεν «συντονίζονταν» με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Ανάμεσα σε αυτά και η γνωστή «Αλληλεγγύη» του Λεχ Βαλέσα.

Μια βιομηχανία εξαγωγής «κυβερνητικών αλλαγών»

Διαδηλώνοντας με τα σύμβολα του «Otpor!» στην Αίγυπτο, το 2007

Η συσσωρευμένη τεχνογνωσία δεκαετιών που απέκτησαν από τις ΗΠΑ μέσω της NED οι Σέρβοι του «Otpor!», δεν πήγε στράφι την περίοδο που ακολούθησε.
Ετσι, στα τέλη του 2003, 
ο Πόποβιτς μαζί με τον πρώην συνεργάτη του στο «Otpor!», Ιβάν Μάροβιτς, δημιούργησαν στο Βελιγράδι το «Κέντρο Εφαρμοσμένης Μη βίαιης Δράσης και Στρατηγικής» (Center for Applied Nonviolent Action and Strategies - CANVAS). Βασικά στελέχη αυτού του «κέντρου εκπαίδευσης πολιτικών ακτιβιστών» είναι άλλοι δύο πρώην πρωταγωνιστές του «Otpor!», ο προαναφερθείς Τζίνοβιτς και ο Σίνισα Σίκμαν.

Η δραστηριότητά τους δεν αποτελεί μυστικό. Οι παραπάνω «εκπαιδευτές» έχουν δώσει κατά καιρούς πολυάριθμες συνεντεύξεις για το πώς εκπαιδεύουν τους οργανωτές «κινημάτων» «υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας». 

Σύμφωνα με τους ίδιους, έχουν εκπαιδεύσει «πολιτικούς ακτιβιστές» σε περίπου 50 χώρες, σημειώνοντας ιδιαίτερη «επιτυχία»:

Το 2003 στη Γεωργία, όπου το «κίνημα» «Kmara!» («Αρκετά») πυροδότησε τη λεγόμενη «επανάσταση των Ρόδων», που αντικατέστησε τον Πρόεδρο Σεβαρντνάτζε.

Το 2004 στην Ουκρανία, το αντίστοιχο «Pora!» («Ηρθε η ώρα») αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη της «Πορτοκαλί επανάστασης».

Στον Λίβανο, επίσης, οι «μαθητές» του CANVAS έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην «επανάσταση των Κέδρων».

Το 2007 στην Αίγυπτο, της «Αραβικής άνοιξης», η ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ «χρεώθηκε» μεταξύ άλλων και στο «Κίνημα της 6ης Απριλίου», του οποίου κύρια μέλη, όπως ο Mohamed Adel, παρακολούθησαν τα «μαθήματα» του CANVAS στο Βελιγράδι.2

Με παραλλαγή των ίδιων συμβόλων, σε διαδήλωση στον Λίβανο (από ιστοσελίδα σχετική με τις δράσεις της «Otpor!»)

Σήμερα, το CANVAS διατηρεί δραστηριότητα σε Βιρμανία, Βενεζουέλα, Ζιμπάμπουε, Σουαζιλάνδη, Συρία, Σουδάν, Αίγυπτο, Σομαλιλάνδη, Τυνησία και Λευκορωσία, αλλά και στο Ιράν, όπου όμως το λεγόμενο «Πράσινο Κίνημα» για την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας» το 2009 δεν κατάφερε να πετύχει την ανατροπή του Αχμαντινετζάντ.

Η μετεξέλιξη σε ...ακαδημία «μη βίαιων» κινημάτων

Από το 2008, το CANVAS συνεργάζεται με το τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, ενώ ακολούθησαν συνεργασίες με διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπως το Columbia, η Νομική Σχολή του Χάρβαρντ και πολλά άλλα.

Στην ιστοσελίδα του «κέντρου εκπαίδευσης» μπορεί κανείς να βρει πολυάριθμα άρθρα και συνεντεύξεις των «εκπαιδευτών», ακόμα και τα εγχειρίδια εκπαίδευσης των «ακτιβιστών» που οργάνωσαν και οργανώνουν τις διάφορες «χρωματιστές επαναστάσεις».

Κάποια από αυτά είναι μεταφρασμένα σε μέχρι και 19 γλώσσες, όπως το «50 κρίσιμα σημεία της μη βίαιης πάλης» και το «Εγχειρίδιο δουλειάς με ακτιβιστές», το οποίο αποτελεί τη συμπυκνωμένη έκδοση του βασικού εγχειριδίου διδασκαλίας τους, τον «Οδηγό για την αποτελεσματική μη βίαιη πάλη».

Θεωρητική βάση των επεξεργασιών και «μαθημάτων» του CANVAS αποτελεί το «Εγχειρίδιο για τη Μη Βίαιη Αντίσταση» του Τζιν Σαρπ, ιδρυτή του αμερικανικού Ιδρύματος «Albert Einstein».

Ουκρανία: «Πορτοκαλί επανάσταση» με τις σημαίες της «Pora!»

Η πρακτική της «μη βίαιης αντίστασης» συνίσταται στην επίτευξη κοινωνικοπολιτικών στόχων μέσω συμβολικών διαμαρτυριών, άρνησης για συνεργασία σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, κοινωνικής ανυπακοής και άλλων μεθόδων χωρίς τη χρήση φυσικής βίας.

Ο Τζιν Σαρπ έχει προσδιορίσει 198 μεθόδους «μη βίαιης» αντίστασης που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την άμυνα, όπως τονίζεται, μιας χώρας από επεμβάσεις, δικτατορίες ή και την αμφισβήτηση κοινωνικών συστημάτων.

Μερικά απ' αυτά είναι απεργίες πείνας, παράλυση των μέσων συγκοινωνιών, κοινωνική ανυπακοή, δημοσίευση παράνομων εφημερίδων, ανυπακοή φοιτητική, διαδηλώσεις παιδιών, μεμονωμένες και μαζικές παραιτήσεις.

Σε άρθρο του, το περιοδικό «Foreign Policy» μετέφερε τη συζήτηση με τον Μάροβιτς, ο οποίος είχε πάψει τότε να δουλεύει ως εκπαιδευτής του CANVAS. 

Μιλώντας για το πόσο «αυθόρμητες» είναι τελικά οι συγκεκριμένες «επαναστάσεις», σχολίασε πως «φαίνεται πως ο κόσμος απλά κατέβηκε στους δρόμους. Αλλά είναι το αποτέλεσμα μηνών ή χρόνων προετοιμασίας. Είναι μια πολύ βαρετή δουλειά μέχρι ένα σημείο, όταν μπορείς πλέον να οργανώνεις μαζικές κινητοποιήσεις ή και απεργίες. Αν σχεδιαστούν προσεκτικά, από τη στιγμή που αρχίζουν, η ολοκλήρωσή τους είναι ζήτημα βδομάδων».3

Ταχύρρυθμα σεμινάρια

Γυναίκες διαδηλώνουν στο Σουδάν (από ιστοσελίδα του CANVAS, που επιχειρηματολογεί υπέρ της μεγαλύτερης εμπλοκής των ΗΠΑ στις εξελίξεις στη χώρα)

Η εκπαίδευση των «ακτιβιστών» αποτελείται από 20 μαθήματα, που διαρκούν από 6 έως 13 μέρες, είτε στο Βελιγράδι, είτε και σε άλλες χώρες και χωρίζεται σε 3 τομείς: Θεωρία, Στρατηγική και Πρακτικές.

Περιλαμβάνουν όλα τα «καίρια σημεία οργάνωσης ενός κινήματος», από γενικές κατευθύνσεις, όπως τον στρατηγικό σχεδιασμό και τις αρχικές δράσεις, ζητήματα διαχείρισης ανθρώπινων και υλικών πόρων, τρόπους ανεύρεσης χρηματοδότησης, μέχρι και συγκεκριμένες οδηγίες διαχείρισης της ψυχολογίας των μαζών και αντίδρασης στην αναμενόμενη κρατική καταστολή, συμβουλές για τον βαθμό μυστικότητας της οργάνωσης και διαμόρφωσης «κουλτούρας ασφάλειας», τον ρόλο «ξένων υπηκόων» στο κίνημα, μεθόδους στρατολογίας και εκπαίδευσης μελών καθώς και υποθετικά σενάρια και ασκήσεις.

Ιδιαίτερο βάρος δίνεται στο επικοινωνιακό προφίλ των «κινημάτων», τα οποία στοχεύουν σε πρώτο στάδιο κυρίως σε νέους, μαθητές, φοιτητές αλλά και εκπαιδευτικούς.

Τα σύμβολα και οι μέθοδοι που εφαρμόζονται πρέπει να είναι «πιασάρικα», τονίζουν οι εκπαιδευτές του CANVAS. Η ασπρόμαυρη γροθιά που αποτελούσε το σύμβολο του «Otpor!» χρησιμοποιήθηκε απαράλλαχτη από τους «μαθητευόμενους» σε Αίγυπτο και Γεωργία ή με διάφορες παραλλαγές της αλλού, όπως στη Βενεζουέλα το 2007.

Αλλο ένα κοινό αποτελεί η χρήση «εναλλακτικών - κωμικών» μορφών, στο πρότυπο που το «Otpor!» χρησιμοποίησε τα σκετς της διάσημης βρετανικής σειράς «Monty Pythons» στη Γιουγκοσλαβία.

«Στόχος των βίαιων μορφών πάλης», όπως μεταξύ άλλων οι τρομοκρατικές επιθέσεις και η διενέργεια συμβατικών πολέμων, αναφέρει το εγχειρίδιό τους, είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. 
«Η Στρατηγική μη βίαιη πάλη αποτελεί μια αποτελεσματική εναλλακτική των παραπάνω, με στόχο την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας ή την άρνησή της σε κάποιον άλλο».

Αυτό που ο Πόποβιτς και οι συνεργάτες του έμαθαν από την πείρα τους, ήταν πως τα «κινήματα» που έστησαν ήταν «μίας χρήσης». Οπως γράφουν στο εγχειρίδιό τους, ο στόχος και τα συνθήματα των «κινημάτων» τους, για να πετύχουν την αναγκαία αποτελεσματικότητα, χρειάζονται την ενότητα ενός συνασπισμού κομμάτων και οργανώσεων με έναν κοινό στόχο, «ένα πρόσωπο ή μια συγκεκριμένη πολιτική».

Μετά την επίτευξη του στόχου τους, την ανατροπή για παράδειγμα ενός Προέδρου ή μιας κυβέρνησης, τα «κινήματα» αυτά χάνουν τη δυναμική τους σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η συνεργασία με αξιωματούχους των ΗΠΑ

Φοιτητής στη Σερβία πετάει φυλλάδια της «Otpor!» από ταράτσα του Βελιγραδίου το 2000

Ρόλο - κλειδί στην αφετηρία του CANVAS φέρεται να έπαιξε ο Ρίτσαρντ Μάιλς, επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία την περίοδο 1996 - 1999 και μετέπειτα πρέσβης των ΗΠΑ στη Γεωργία (2002 - 2005, την περίοδο δηλαδή που πραγματοποιήθηκε η «επανάσταση των Ρόδων»).

Σε άρθρο του «The Guardian», το Νοέμβρη του 2004, για την εμπλοκή των ΗΠΑ στα γεγονότα στο Κίεβο4, ο Αμερικανός διπλωμάτης συνδέεται με το «Otpor!» και το CANVAS, ενώ αναφέρεται πως οι βασικές αμερικανικές υπηρεσίες που εμπλέκονται με αυτές τις εκστρατείες είναι τα δύο ινστιτούτα του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ (NDI & IRI), που λαμβάνουν χρηματοδότηση από την NED, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η «USAid», η ΜΚΟ «Freedom House» και η «Open Society Foundations» που ίδρυσε ο γνωστός επιχειρηματίας Τζορτζ Σόρος.

Τη χρηματοδότηση από τις παραπάνω πηγές αποδεικνύει και εσωτερικό ενημερωτικό σημείωμα για το CANVAS, της εταιρείας «Stratfor», που διέρρευσε το 2013 από την πλατφόρμα «WikiLeaks». 

Η «Stratfor» είναι μια ιδιωτική «εταιρεία πληροφοριών και διαχείρισης κρίσεων» στις ΗΠΑ, που παρέχει πολιτικές, οικονομικές και στρατηγικές αναλύσεις και εκτιμήσεις σε μονοπωλιακούς ομίλους, αλλά και σε κυβερνήσεις.

Στο σημείωμα προστίθενται στους υποστηρικτές του CANVAS και άλλα «ευαγή ιδρύματα» των ΗΠΑ, όπως το Ιδρυμα «Albert Einstein», ενώ υπογραμμίζεται πως τα μέλη του «ίσως έλαβαν χρηματοδότηση και εκπαίδευση από τη CIA κατά τη διάρκεια του αγώνα ενάντια στον Μιλόσεβιτς», προσθέτοντας πως «ο Σίνισα Σίκμαν, ένας από τους βασικούς εκπαιδευτές του "Otpor!", έχει αναφέρει μία φορά πως η οργάνωσή του έλαβε άμεση υποστήριξη από τη CIA».

Ο Πόποβιτς φέρεται να ήρθε σε επαφή με τη «Stratfor» για πρώτη φορά το 2007, μετά από ανάλυση της εταιρείας στην οποία αναφερόταν πως το CANVAS υποδέχτηκε στο Βελιγράδι στις 5/10/2005 πέντε φοιτητές από τη Βενεζουέλα για να τους εκπαιδεύσει ώστε να ανατρέψουν τον Ούγκο Τσάβες, εκθειάζοντας τη δράση των Σέρβων: «Οταν θα δεις φοιτητές σε 5 πανεπιστήμια της Βενεζουέλας να πραγματοποιούν ταυτόχρονα διαδηλώσεις, τότε θα ξέρεις πως η εκπαίδευση έχει τελειώσει και η αληθινή δουλειά έχει ξεκινήσει»5.

Στο ίδιο σημείωμα αναφέρεται πως το ενδιαφέρον στη συνεργασία με τον Πόποβιτς και το CANVAS βρίσκεται στο ότι οι Σέρβοι «μπορούν να αποτελέσουν μεγάλη πηγή επαφών. Εχουν συναντηθεί με τις περισσότερες φοιτητικές αντικαθεστωτικές οργανώσεις που έχουν σημασία (...) Μπορούμε επίσης (σ.σ. μέσω αυτών) να αποκτήσουμε καλύτερη εικόνα για το ποιος από τις ΗΠΑ χρηματοδοτεί αυτού του τύπου τις οργανώσεις».

Οπως είναι αναμενόμενο, οι διαθέσιμες πληροφορίες γύρω από τις λεπτομέρειες της δράσης, της υποστήριξης και χρηματοδότησης τέτοιων οργανώσεων μπορούν να είναι ανακριβείς, αποπροσανατολιστικές, αρκετές φορές ακόμα και σκιώδεις. 
Η ύπαρξή τους, ακόμα και η «περηφάνια» για τη σύστασή τους, δείχνει πολλά για το εύρος και τις μεθόδους παρέμβασης ιμπεριαλιστικών κρατών όπως οι ΗΠΑ στις εξελίξεις του εσωτερικού τρίτων χωρών για την προώθηση των συμφερόντων τους.

Ο τρόπος λειτουργίας του CANVAS δεν είναι κάτι πρωτοποριακό. Αντίστοιχες επεξεργασίες - εγχειρίδια, για παράδειγμα, παράγουν με μεγάλη ένταση σχεδόν όλοι οι οργανισμοί που σχετίζονται με την NED, με αντίστοιχες θεματικές. Τέτοια είναι λόγου χάρη το εγχειρίδιο διαχείρισης επικοινωνιακών κρίσεων για πολιτικά κόμματα και το «Βιβλίο στρατηγικής για την κυβερνοασφάλεια προεκλογικών εκστρατειών», που γράφτηκαν με την υποστήριξη των NDI και IRI.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δημήτρης ΜΑΒΙΔΗΣ

ΣΤΟΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Παραπομπές

1. «The Washington Post», 11/ 12/ 2000, U.S. Advice Guided Milosevic Opposition (https:// www.washingtonpost.com/ archive/ politics/ 2000/ 12/ 11/ us-advice- guided- milosevic- opposition/ ba9e87e5- bdca- 45dc- 8aad- da6571e89448/)

2. «Foreign Policy», 17/ 2/ 2011, Revolution U (https:// foreignpolicy.com/ 2011/ 02/ 17/ revolution -u -2/)

3. Ο.π.

4. «The Guardian», 28/ 11/ 2004, US campaign behind the turmoil in Kiev (https:// www.theguardian.com/ world/ 2004 /nov/ 26/ ukraine.usa)

5. https:// worldview.stratfor.com/ article/ venezuela- marigold- revolution

Παρουσίαση Viva La Revolucion