REVOLTERPIECES- Ντελιβεράδικο κίνημα pt.2: Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Drugitiz

Το κείμενο της 22ας Ιανουαρίου για το θέμα του delivery σαν επάγγελμα και σαν μέρος του εργατικού κινήματος προκάλεσε κάποιες “αναταραχές”. Πράγμα λίγο περίεργο και αναπάντεχο, μιας και το κείμενο δεν είχε στόχο να κάνει κριτική (πόσο μάλλον επίθεση) σε συλλογικά ή ατομικά υποκείμενα, αλλά είχε σκοπό τη περιγραφή μιας αντικειμενικής κατάστασης που ξεπερνάει σε ένα βαθμό και τα ενεργά υποκείμενα και που πρέπει να αλλάξει για να ξεπεράσει το εργατικό κίνημα κάποιες προβληματικές.
Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά, το ότι λχ το tip είναι πρόβλημα για την ανάπτυξη του κινήματος, δεν χρεώνεται προφανώς σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό ή συνδικαλιστικό φορέα. Είναι μια αντικειμενική κατάσταση που τα υποκείμενα καλούνται να υπερβούν, αλλά δεν ευθύνονται για αυτήν. Στο μόνο που χρεώνονται, είναι στο πόσο καλά τη διαχειρίζονται. Και εκεί, θέλει ιδιαίτερη ανικανότητα ή κακοβουλία για να θεωρήσει κανείς ότι ειπώθηκε κάτι άλλο.

Επίσης, υπήρξε μια συνειδητή επιλογή να μην γίνει αναφορά σε συγκεκριμένες οργανώσεις και συλλογικότητες, γιατί δεν ήταν αυτός ο στόχος μου– όποιος διαβάζει τη στήλη μπορεί να καταλάβει ότι όταν θέλει να ασκήσει κριτική κάπου, το κάνει ανοιχτά. Το κείμενο αυτό αφορούσε το θέμα που διαπραγματεύτηκε, αν στο μέλλον χρειαστεί, θα μιλήσουμε και για τα άλλα.
Προφανώς όμως, η περιγραφή της και μόνο έκανε αρκετούς να δουν τον εαυτό τους σε αυτή, με αποτέλεσμα να τσινήσουν υστερικά. Και επειδή από την αντίδρασή τους αυτή μπορούν να βγουν πολλά ενδιαφέροντα συμπεράσματα, ας κάνουμε ένα ψαχούλεμα στην όλη κατάσταση.

1. 1. Το κείμενο κατακρίθηκε από πολλούς σαν “ΚΚΕδικο”. Όπως είδα να το λένε, “υπερασπίστηκα το μαγαζάκι μου”. Αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον από πολλές απόψεις, πέρα από το ότι δείχνει την εικόνα, του μαγαζιού που έχουν για τα συνδικάτα. Λοιπόν:
   Α. Το κείμενο είπε “οργανώσου στο ΣΕΤΞΑ”. Όχι “γίνε ΚΚΕ και οργανώσου στο ΣΕΤΞΑ”. Το ΚΚΕ δεν αναφέρθηκε πουθενά στο κείμενο. Το ΣΕΤΞΑ ούτε είναι ιδιοκτησία του ΚΚΕ, ούτε ταυτίζεται με αυτό. Στο ΣΕΤΞΑ παίρνουν μέρος μια σειρά από παρατάξεις οι οποίες έρχονται σε διάλογο, ή και σε σύγκρουση, και όποια έχει την καλύτερη γραμμή, νικάει. Το ΣΕΤΞΑ είναι “κουκουέδικο” όσο η παράταξη που πρόσκεινται στο ΚΚΕ παίρνει τη πλειοψηφία μέσα από τις διαδικασίες του. Αν χάσει την θέση αυτή στο μέλλον, θα αλλάξει αυτό. Γιατί έτσι λειτουργεί ένα συνδικάτο, για όσους δεν έχουν ιδέα.
   Και στη τελική, ακριβώς σε αντίθεση με άλλους που απομονώνονται και φτιάχνουν συνδικάτα για να τα λένε μεταξύ τους, εγώ έχω μια εμπιστοσύνη στις ιδέες μου. Ας έρθει κάποιος στο συνδικάτο να παλέψει και ας έχει άλλη ιδεολογική αφετηρία. Είμαι σίγουρος ότι μέσα από την πάλη όσοι πρέπει θα βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα. Σίγουρα πάντως δεν θα του αρνηθεί κανείς την είσοδο λόγω διαφωνίας για το… ρόλο του 20ου συνέδριου του ΚΚΣΕ.
   Αλήθεια, ο φίλος μου ο RenegadeInstruments που είναι χρόνια μέλος του ΣΕΚ και συμμετέχει στο συνδικάτο με την παράταξη του, είναι κουκουές επειδή συμμετέχει; Θα τον εκπλήξει μάλλον αν τον ενημερώσουν όλοι αυτοί οι άσχετοι με το συνδικαλιστικό κίνημα που βγάλανε χολή για το κείμενο, ότι μετά από μια ζωή με τον Τόνι Κλιφ, τελικά έγινε κουκουές χωρίς να το ξέρει. Ή λοιπόν έγινε αυτό και δεν το πήρε πρέφα κανένας ή αυτοί που κάναν την ταύτιση αυτή δεν ξέρουν που τους παν τα τέσσερα. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
   Β. Αυτό λειτουργεί και αντίστροφα: το ότι το κείμενο μίλησε για συνδικάτο και κάποιοι διαβάσαν “ΚΚΕ”, είναι μια πραγματικότητα που έχουν γίνει μάρτυρές της πολλοί άνθρωποι που παλεύουν στο εργατικό κίνημα. Και λέει επίσης πάρα πολλά για όποιον έχει την ικανότητα να τα διαβάσει.
   Γ. Σε κάθε περίπτωση, το ΣΕΤΞΑ υπάρχει κοντά έναν αιώνα και δεν θα ζητήσει καμία άδεια για να κάνει απεύθυνση στους εργαζόμενους του κλάδου. Δεν έχει ζητήσει από τα αφεντικά που εξαπολύουν απέναντι στους αγωνιστές του απολύσεις, απειλές, μηνύσεις, φυσική και ψυχολογική βία κτλ, σίγουρα δεν θα το κάνει απέναντι σε αυτούς που νομίζουν ότι ταξική πάλη είναι τα ποστ στο fb. Και στις γραμμές του υπάρχουν ντελιβεράδες, και καμιά φορά, κερδίζουν και τις μικρές ταξικές τους μάχες¹.
2. 2. Όσον αφορά το θέμα των tips, εκεί πραγματικά η χυδαιότητα έφτασε στρατόσφαιρα. Το κείμενο έλεγε ξεκάθαρα ότι είναι ζήτημα οι ντελιβεράδες, και οι όποιοι εργαζόμενοι, να απαιτήσουν και να κερδίσουν καλύτερους μισθούς με βάση τους οποίους θα ζουν αξιοπρεπώς και όχι να τζογάρουν κάθε μέρα ότι θα την παλέψουν βασισμένοι στην ελεημοσύνη των πελατών.
   Απλό και κατανοητό θα νόμιζε κανείς, αλλά εδώ μιλάμε για τραγικές καταστάσεις.
   Ειδικά στην εποχή που ο καπιταλιστικός κανιβαλισμός φτάνει στο να δημιουργούνται στη Γερμανία τα λεγόμενα minijobs, δουλειές που παίρνεις 1 ευρώ την ώρα και ζεις από τα tips, η ιδεολογική και ταξική πάλη ενάντια σε αυτά είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Ευτυχώς, δεν παίζουν μπάλα μόνοι τους όλα αυτά τα ταξικά ναυάγια που εξυμνούν τα tips και έτσι έχουμε ελπίδες να μην ζήσουμε ΚΑΙ αυτό το δράμα, μαζί με όσα έχουμε ζήσει 10 χρόνια τώρα.
   Όσοι πάντως έχουν πρόβλημα με αυτό που λέει το κείμενο, να βγουν να το πουν ευθέως στους εργαζόμενους, ότι θέλουν τους ντελιβεράδες με μισθούς πείνας και να κρέμονται από την φιλανθρωπία του εκάστοτε πελάτη. Όχι να πετάνε λάσπες ότι στο κείμενο ειπώθηκε κάτι άλλο.
3. 3. Βεβαίως, και καλώς, κάθε τι που γράφεται δημόσια κρίνεται, της στήλης αυτής περιλαμβανομένης. Και εγώ δεν είμαι από αυτούς που θα μιλήσουν για ελευθερία και θα απειλήσουν κάθε άποψη που δεν τους αρέσει. Μακριά από μας αυτά. Αλλά, και οι κρίνοντες κρίνονται. Και τι βλέπει κανείς σε αυτούς που κράξανε;
   Κατ’ αρχάς, είδε ξενερωτικά χαμηλό επίπεδο σκέψης. Στο διάλογο πάνω στο κείμενο για τη σχέση του αριστεροχωρίου με το ΣΥΡΙΖΑ², τουλάχιστον υπήρξε ένας αντίλογος με ένα δομημένο κείμενο³. Με τα, κατ’ εμέ, λάθη του, τη διαφωνία που μπορεί να έχει κάποιος, ήταν διάλογος. Τώρα τι καλέστηκα να διαχειριστώ; Ποστ υβριστικά, με ad hominem επιθέσεις και με απελπιστική παρερμηνεία των όσων γράφτηκαν στο κείμενο που ξεπερνάει την όποια ανικανότητα κατανόησης κειμένου και γίνεται ευθέως strawman fallacy.

Και εδώ έρχεται το ερώτημα: Πού είναι όλο αυτό το πάθος και η ορμή ενάντια στο ασφαλιστικό έκτρωμα που συζητιέται αυτή τη περίοδο; Πού είναι για το συνδικαλοκτόνο 50+1; Πού είναι οι καταγγελίες την νέα Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας της ντροπής που υπέγραψε η ΓΣΕΕ στα κρυφά; Πού είναι η ταξική αλληλεγγύη στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ που πεθαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι και τώρα τους πετάνε στο δρόμο σα στυμμένες λεμονόκουπες; Είτε ψάξω στο Google, είτε στα social media, είτε στο δρόμο, δεν βλέπω όλο αυτό το ταξικό πάθος που βγήκε να υπερασπιστεί το κίνημα του delivery από τον κακό “κουκουέ”. Και αυτό γιατί για όλα αυτά δεν αρκεί να σκεφτείς σαν καλός πελάτης και “να φτιάξεις ένα αυγό”, ούτε να ρίξεις ένα rant στα social media. Θέλει να δώσεις αγώνες με κόπο, θυσίες, κόστος. Με ταξική συνείδηση. Και τέτοιοι δεν ευδοκιμούν εύκολα στο λαχανόκηπο των social media.

Σε αυτό το μαχαλά που λέγεται Ελλάδα λοιπόν, ξέρουμε όλοι ποιος είναι τι. Ποιος τρέχει τα παραπάνω ταξικά πεδία μάχης και ποιος ασχολείται με την οποιαδήποτε μεταμοντέρνα παπάτζα. Και για αυτό το λόγο “δεν έχω κάτι να αποδείξω, δεν με νοιάζει αν τους αρέσω”. Η στήλη δεν είναι εδώ για το PR, ούτε για να χαϊδέψει αυτιά. Είναι για ανθρώπους που, συμφωνούμε ή όχι, μπαίνουν στη μάχη με επιμονή και σκέψη και όρεξη για ανταλλαγή σκέψεων. Ντουβάρια που ξέρουν ή να πωρώνονται με κάτι ή να βρίζουν κάθε διαφορετική αντίληψη, δεν μετράνε.

4. Σε κάθε περίπτωση, μην υπάρξει παρεξήγηση. Δεν ήταν μόνο αρνητικές οι αντιδράσεις. Κάθε άλλο. Υπήρξαν πάρα πολλές και πολύ θετικές αντιδράσεις. Και κάποιες απ’ αυτές από ανθρώπους που μετράνε χρόνια ένσημα στο τιμόνι που είδαν σε όλο αυτό πολλά πράγματα που θέλανε να πουν και οι ίδιοι εδώ και καιρό. Και κάθε ένα “μπράβο” τους, αξίζει 1000 κατηγορίες από τα ταξικά ναυάγια των social media. Και για κάτι τέτοια συνεχίζουμε…