Επειδή αυτό φέρνει πολλές συγχύσεις θα ήθελα να σημειώσω τα εξής:
Όλες οι παραγωγικές εργασίες παράγουν πλούτο. Τίποτα από τον πλούτο που υπάρχει δεν παράχθηκε χωρίς εργασία (τα φούμαρα με τις «εξ ουρανού» αυξήσεις της αξίας μετοχών, επιχειρήσεων, τιμαλφών κλπ, χωρίς εργασία δεν παίζουν, είναι εικονικές ή μεταφορά ή αναδιανομή πραγματικών αξιών). Αυτό και μόνο εξουδετερώνει τη θεωρία ότι το κεφάλαιο (προηγούμενα κέρδη από εργασία εργατών) παράγει πλούτο, δηλαδή νέα εργασία (προστιθεμένη αξία). Το κεφάλαιο δεν εργάζεται, εργάζεται μόνο ο άνθρωπος και το κεφάλαιο που είναι προηγούμενη εργασία του δεν αυτοπαράγει νέα αξία, απλώς μεταβιβάζει στα νέα εμπορεύματα την αρχική αξία του (απόσβεση). Και ο τελευταίος αστός νομοθέτης και λογιστής το ξέρει.
Ο εργοδότης όταν εργάζεται παραγωγικά είτε άμεσα στην παραγωγή, είτε στη οργάνωση της παραγωγής φυσικά παράγει πλούτο, όχι όμως όταν κυνηγά με τα τσιράκια του τους εργαζόμενους ή όταν τους απολύει και φορτώνει τη δουλειά στους υπόλοιπους. Παράγει πλούτο όπως κάθε εργαζόμενος και πρέπει να υπολογιστεί η αξία της εργασίας του όπως κάθε εργαζόμενου στα εμπορεύματα. Κι επειδή κάνει σύνθετη εργασία φυσικά θα έχει μεγαλύτερη αμοιβή όπως πχ θα είχε ο διευθύνων σύμβουλος ή ο διευθυντής που θα τον έβαζε στη θέση του και αυτός θα πήγαινε στις Σεϊχέλες, όπου δεν δουλεύει και δεν παράγει. Ακόμη και με την πραγματική αξία της εργασίας του διευθύνοντα συμβούλου να υπολογίσουμε την αξία της εργατικής του δύναμης που καταναλώνει για την εργασία του, άντε 4πλάσιος του βασικού μισθού, από κει και πέρα κάθε δεκάρα επιπλέον που κερδίζει (πλην της «υπεραξίας» της δικής του εργασίας) είναι κλεμμένη εργασία από τους εργάτες.
Συνεπώς όλες οι εργασίες στα εμπορεύματα έχουν μέτρο σύγκρισης την πραγματική (ανταλλακτική) αξία (χρόνο) της εργασίας (προηγούμενη εργασία στο κεφάλαιο ενσωματωμένη + μισθός + υπεραξία).Έχουμε και λέμε: όλοι οι μεγαλομέτοχοι, ιδιόκτητες κλπ πολυεθνικών, μονοπωλίων, μεγάλων επιχειρήσεων που έχουν διευθύνοντες συμβούλους μπάτσους και γκόλντεν μπόϊς, δεν παράγουν ούτε σεντς και δεν δικαιούνται τίποτα από τον πλούτο που προέρχεται από τις επιχειρήσεις στις οποίες τον πλούτο παράγουν μόνο όσοι εργάζονται πραγματικά. Τα μπόνους και τα υπερβάλλοντα ποσά, στα τσιράκια τους, πάνω από την αξία της εργασίας τους είναι μέρος από τα κλεμμένα από τους εργάτες για να αυξάνουν τον πλούτο με καταπίεση και εκβιασμό των εργαζομένων, όχι η αξία της πραγματικής εργασίας τους στην παραγωγική οργάνωση της επιχείρησης. Να ξέρουμε τι λέμε…
Υπάρχουν και μικρές επιχειρήσεις που ο εργοδότης (πχ με 1-4 εργαζόμενους) εργάζεται σκληρά και άπειρες ώρες και η υπεραξία που παίρνει από τους εργάτες δεν είναι δυνατόν να τον απαλλάξει από τη δουλειά γιατί τότε κλείνει η επιχείρηση. Αυτοί έχουν το «προνόμιο» να είναι και εκμεταλλευτές, και εργαζόμενοι, και άμεσα ή έμμεσα εκμεταλλευόμενοι δια μέσου του μηχανισμού της αγοράς (νόμος της αξίας) από τα μονοπώλια και το κράτος τους.
Συνεπώς (εδώ θέλει σοσιαλισμό), αν κάνουμε υπολογισμούς της αξίας της εργασίας των εργοδοτών που εργάζονται, τους ανήκει μόνο η αξία της πραγματικής παραγωγικής εργασίας τους και όλα τα άλλα είναι κλεμμένα. Για όσους δεν εργάζονται δεν τους ανήκει απολύτως τίποτα! Αν βάλουμε σε κάθε εργοδότη πόσα ξόδεψε για την προσωπική τη δική του, της οικογένειας και των τσιρακιών του, δικαιούμαστε να του πάρουμε πίσω όλα τα επιπλέον. Αν δεν έχει να τα δώσει γιατί σπατάλησε ασύστολα τα κέρδη της επιχείρησης, τότε θα χρωστάει τα κλεμμένα και πρέπει να δουλέψει για να τα επιστρέψει γιατί λεφτά χωρίς εργασία δεν χαρίζονται πουθενά πλην του καπιταλιστικού κράτους.
Αυτή είναι η πραγματική σχέση των καπιταλιστών με την εργασία τους. Έτσι γίνεται κατανοητό γιατί ανατριχιάζουν όταν ακούν σοσιαλισμό και δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί μόνο με την ταξική δικτατορία του κεφαλαίου μπορούν να εκμεταλλεύονται τους εργάτες και να υπάρχουν.
___________
(*) Η αφορμή: μια επιθετική φράση του Πασόκου Κωνσταντινόπουλου στον Μπογιόπουλο:
Πηγή: Αριστερά και πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου