Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους

Δεν υπάρχει ούτε ένας ή μια απ’ το «δεύτερο κύμα» μεταναστών / προσφύγων, εδώ και χρόνια, που να μην έχει να διηγηθεί μια προσωπική ιστορία στέρησης, έμμεσης βίας, άμεσης βίας, ανάγκης, πολέμου του ενός ή του άλλου είδους. (Αλλά μαζί και μια απίστευτη ιστορία αντοχής, επιμονής, κουράγιου, θάρρους…)

Μα τι στο διάολο; Όταν οι πανέλληνες «κάβλωναν» για να αποθεώσουν τους ντοπαρισμένους «πρωταθλητές» τους στους ολυμπιακούς του 2004 γινόταν παγκόσμιος πόλεμος; Δεν ήταν όλοι σ’ όλον αυτόν τον (φωτισμένο απ’ τον «ελληνικό πολιτισμό»….) πλανήτη εξίσου εκστασιασμένοι; Αυτοί εκεί πέρα στο αφγανιστάν και στο ιράκ, και οι άλλοι στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν τον Κεντέρη και την Θάνου; Τι στο διάολο; Τόσο πρωτόγονοι ήταν; Έτσι φαίνεται: οι πολιτισμένοι είναι τέτοιοι όσο κάνουν πολέμους χωρίς να τους υφίστανται… Και δεν υπάρχει αμφιβολία: οι έλληνες είναι υπερ-πολιτισμένοι αυτούς τους καιρούς…
 

Το ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε «πρόσφυγες» και «μετανάστες» είναι μια πρωτοκοσμική τυποποίηση. Που θέλει να κρύψει ότι πριν, στη διάρκεια ή μετά από μια πρωτοκοσμική στρατιωτική εκστρατεία έχει καταστρωθεί και μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο οικονομικής λεηλασίας. Ο άγνωστος Α. Β. Abrams το θύμισε:

… Αυτή η σύγκρουση την τελευταία 15ετία έχει κλιμακωθεί με παγκόσμιες συνέπειες, περιλαμβάνοντας την στρατιωτική, την οικονομική και την πληροφοριακή σφαίρα – και μοιάζει να οδεύει προς κορύφωση καθώς εμφανίζονται σημάδια ακόμα μεγαλύτερων εντάσεων σε πολλά πεδία, απ’ τις στρατιωτικές εξελίξεις και τον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών ως τους σκληρούς οικονομικούς πολέμους και τον ακόμα σκληρότερο πληροφοριακό πόλεμο….

Η σκληρότητα της οικονομικής διάστασης του 4ου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι μόνο οι διακρατικές κυρώσεις / τιμωρίες και οι δασμοί.
Είναι επίσης το να λεηλατούνται ή να θάβονται οι στρατηγικές πρώτες ύλες σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στερώντας απ’ τους ντόπιους πληθυσμούς ακόμα και τα στοιχειώδη για την ζωή τους. Αυτή η ουσιαστικά πολεμική σκληρότητα δεν έχει μόνο τους ορατούς οικονομικούς στόχους της· έχει και τις «αόρατες» εκστρατείες της, απ’ το Μπαγκλαντές ως το Μάλι…

Αν σε κυνηγούν οι ένοπλοι (σύμμαχοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιας «μεγάλης» ή «μεσαίας» δύναμης) ίσως η «κακοτυχία» σου εξεταστεί με κάποια συμπάθεια· ίσως… Αν, όμως, σε κυνηγούν οι ceo που έχουν προσλάβει τους ένοπλους, τότε…. Στο κάτω κάτω, το να είσαι νικητής στον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο (τον 3ο) σημαίνει ότι υπάρχουν ceo (και επιχειρήσεις) με δικά σου εθνικά διαβατήρια (ελληνικά εν προκειμένω) σε διάφορες περιοχές του κόσμου· όπου «ανάπτυξη» σημαίνει ακόμα και θάνατο…

Πότε γνώρισαν οι έλληνες μικροαστοί τους σύριους, τους ιρακινούς ή τους αφγανούς στα «σύνορά τους»; Τους ήξεραν από πάντα; Όχι, αλλά αυτό είναι μια αδιάφορη λεπτομέρεια της «μεγάλης κλίμακας γεγονότων» στα οποία συμμετέχουν κάνοντας τους ανήξερους. Το μόνο που ξέρουν γι’ αυτούς κι αυτές (αλλά και για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες, και για τους αφρικάνους…) είναι πως πρόκειται για φουκαράδες. Άγνωστης κοινωνικής και πολιτικής αιτιολόγησης. Φουκαράδες εν δυνάμει επικίνδυνοι μάλιστα (καθότι αλλόθρησκοι…) Και το μόνο σχετικό μ’ αυτούς είναι η «χωρητικότητα» της ελληνικής «καλωσύνης»….

• Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι ντόπιοι μικροαστοί στηρίζουν το κράτος τους για να εκπαιδεύει τους ισραηλινούς πιλότους που βομβαρδίζουν τις πόλεις σύριων και ιρακινών; 
• Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι τύποι απλώνουν κόκκινα χαλιά όταν αποβιβάζονται για «ξεκούραση» (αλκοόλ και σεξ…) οι αμερικάνοι πεζοναύτες και λοιποί κατοχικοί της μέσης Ανατολής; 
• Μήπως γλύφουν τους γάλλους δολοφόνους της υποσαχάριας Αφρικής; 
• Μήπως δεν έχουν μπροστά τους «φουκαράδες» αλλά το αποτέλεσμα ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου στον οποίο συμμετέχουν με χαρά, ελπίζοντας σ’ ένα ακόμα ωραίο πλιάτσικο;

Αν ναι τότε πράγματι έχουν απέναντί τους «εχθρούς», αδιάφορο αν είναι «πρόσφυγες» ή «μετανάστες»: είναι εχθροί επειδή θα έπρεπε να έχουν πεθάνει κι αυτοί…

Πηγή: Sarajevo