Μπορεί να είσαι καλτ, οι χούντες όμως δεν είναι καθόλου – Να “ξαμολήσουν το στρατηγό Φλώρο” ζητάει ο Μιχάλης Ρακιντζής (VIDEO)

Κατιούσα

Για κάποιους ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Μπορεί ωστόσο να “πεθάνουν” ως πολιτικά όντα οι φορείς τους, όταν εκφράζουν απόψεις ακροδεξιού καφενείου, οριακά πιο λάιτ από το “ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται”. Για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται το “πρόσεχε τι εύχεσαι” σε ό,τι αφορά τη διαβόητη προτροπή των τελευταίων ετών “να μιλήσουν οι καλλιτέχνες και οι πνευματικοί άνθρωποι”. Σύμφωνοι, ο Ρακιντζής δεν είναι ακριβώς το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό για τον όρο του πνευματικού ανθρώπου, ωστόσο καλλιτέχνης στο είδος του είναι ή τουλάχιστον υπήρξε αδιαμφισβήτητα και υπό αυτή την άποψη η δημόσια άρθρωση πολιτικού λόγου από πλευράς του δεν μπορεί να κρίνεται με περισσότερα ελαφρυντικά από εκείνη ενός πιο “σοβαρού” (βάλτε πολλά ακόμα εισαγωγικά) συναδέλφου του.

Μιλώντας λοιπόν στους “Αταίριαστους” του ΣΚΑΙ με αφορμή τη συναυλία του και τη νέα του δουλειά, ο Μιχάλης Ρακιντζής αναφέρθηκε στα ελληνοτουρκικά ως το θέμα που τον απασχολεί περισσότερο αυτές τις μέρες. Κληθείς να το σχολιάσει πιο λεπτομερώς, ο τραγουδοποιός με έντονο ζήλο δήλωσε πως “Επειδή η πολιτική διαχρονικά τα τελευταία χρόνια δεν το έχει πάει καλά το θέμα, ξαμολήστε τον κύριο Φλώρο μπας και γίνει τίποτα”, αναφερόμενος φυσικά στον ομώνυμο στρατηγό και αρχηγό του ΓΕΕΘΑ. Το υπόλοιπο της τοποθέτησης κινήθηκε σε πιο χαμηλούς, αλλά όχι απαραίτητα λιγότερο αντιδραστικούς τόνους, με προτροπές να “μην περιμένουμε από τους ξένους” και να είμαστε “αυτάρκεις” ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, και μια εθνικοθρησκευτική προσέγγισή για τη σημασία της Αγιάς Σοφιάς που τώρα “θα προσκυνάνε εκατομμύρια μουσουλμάνοι”.

Τα χρόνια μιας επίπλαστης ανεμελιάς έφεραν στο προσκήνιο αντίστοιχα μη προβληματισμένα άσματα. Αλλά όπως μας προειδοποιούσε ένα τραγούδι με σαφή πολιτικό προβληματισμό για τον φασισμό, πως “πάλι θε’ ν’ απλώσει σα χολέρα/Πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου” όλα αυτά “αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου”.  Ο Ρακιντζής δε φορούσε ποτέ του τέτοια, παρά μόνο Ρέιμπαν για το στιλ Ρόμποκοπ. Και δεν είχε γράψει ή πει ποτέ πολιτικά τραγούδια, αν και ο ίδιος θεωρεί τέτοιο αυτό που έγραψε στη μαύρη δεκαετία του ’90 για τους Ρώσους που ήταν να κατέβουν, αλλά δεν ήρθαν…
Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχει πολιτική άποψη. Το απολιτίκ δεν είναι μη θέση, αλλά κατά κανόνα πλήρης, αν και μη συνειδητή, αφομοίωση λιγότερων ή περισσότερων βασικών πτυχών της κυρίαρχης ιδεολογίας. Γι’αυτό ίσα ίσα μπορεί να οδηγήσει στη μεγαλύτερη αντίδραση, κάτι που ο Ρακιντζής μας το δείχνει στην πράξη.
Τα παλιά του τραγούδια μπορεί και να έχουν μια δόση καλτ που τους δίνει μια νότα νοσταλγίας. Νοσταλγούς της χούντας όμως δεν έχουμε καμία διάθεση να δεχτούμε.