Δαμόκλειος σπάθη

Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος στα Ελληνοτουρκικά δείχνουν ακόμα πιο καθαρά ότι με τη σφραγίδα και την εποπτεία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στρώνεται ένα τραπέζι διαλόγου για τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, τις αστικές τάξεις των δύο χωρών, για επικίνδυνες διευθετήσεις, και διαμορφώνονται προϋποθέσεις συνεκμετάλλευσης της Ανατ. Μεσογείου και του Αιγαίου. Οι εξελίξεις αυτές είναι σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και σε βάρος της ειρήνης, της ασφάλειας των λαών της περιοχής.
Ο διάλογος που μεθοδεύεται με ευρωατλαντική παρέμβαση έχει βασικό στόχο να θωρακίσει τη ΝΑΤΟική συνοχή στην περιοχή και ευρύτερα. Να διασφαλίσει δηλαδή ότι η Τουρκία θα παραμείνει αγκιστρωμένη στο ΝΑΤΟ και «στρατηγικός εταίρος» της ΕΕ, απέναντι στην αυξανόμενη επιρροή ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Για να γίνει αυτό, η Τουρκία ζητάει ανταλλάγματα και κυρίως να της αναγνωριστεί αναβαθμισμένος γεωπολιτικός ρόλος στην περιοχή. Γι' αυτό, παράλληλα με την αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, παζαρεύει με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ την «επόμενη μέρα» στη Λιβύη και στη Συρία, ακόμα και στο Ιράκ, ξεδιπλώνοντας στρατιωτικές επεμβάσεις. Παζαρεύει επίσης τη σχέση της με τη Ρωσία, το Κυπριακό και τη στρατηγική της σχέση με την ΕΕ.
Ο άλλος βασικός στόχος αυτού του διαλόγου είναι να «ξεκλειδώσει» η εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της περιοχής από τα μονοπώλια της Γαλλίας, της Βρετανίας, των ΗΠΑ και άλλων. Η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει διανομή της λείας ανάμεσα στα μονοπώλια της Ενέργειας χωρίς τη δική της συμμετοχή, ενώ όλοι συμφωνούν - συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής κυβέρνησης - ότι «υπάρχει θέση» για την τουρκική αστική τάξη στη μοιρασιά.
Είναι χαρακτηριστικές οι διακηρύξεις του σχήματος «3+1» (Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ και ΗΠΑ), αλλά και του «Ενεργειακού Φόρουμ» του Καΐρου, ότι καμία χώρα της περιοχής δεν αποκλείεται από την ενεργειακή συνεργασία και ότι, αντίθετα, επιδίωξή τους είναι να διαδραματίσει η Τουρκία «εποικοδομητικό ρόλο» σε αυτή.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο ξεδιπλώνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική αστική τάξη για το ρόλο τους στο ενεργειακό παιχνίδι και τη συμβολή τους στην ιμπεριαλιστική «ασφάλεια» και «σταθερότητα» στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Γι' αυτό η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα πανηγυρίζουν για την ελληνοαμερικανική Συμφωνία που αναβαθμίζει το ρόλο της χώρας ως πολεμικού ορμητηρίου του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ρίχνουν νερό στο μύλο της τουρκικής επιθετικότητας και προετοιμάζουν το έδαφος για επικίνδυνες διευθετήσεις. Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι η συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς της αστικής τάξης και στα επικίνδυνα σχέδιά τους, που ανάβουν το φιτίλι στην περιοχή, δεν μπορεί να διασφαλίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ούτε να εγγυηθεί την ειρήνη και την ασφάλεια για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς. Αντίθετα, τα κρατάει διαρκώς κάτω από τη «δαμόκλειο σπάθη» ανταγωνισμών και συμβιβασμών, που εναλλάσσονται και συνυπάρχουν.
Είναι επομένως προκλητική η προσπάθεια της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων να εξωραΐσουν τον ευρωατλαντικό παράγοντα και να αντιστρέψουν την πραγματικότητα για το ρόλο του στα Ελληνοτουρκικά. Για το λαό είναι καταστροφικό αδιέξοδο να περιμένει λύση προς όφελός του από τη συμμετοχή σε αυτές τις συμμαχίες.
Αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο λαός είναι να δυναμώσει η πάλη του ενάντια στις βάσεις, για απεμπλοκή της χώρας από όλες τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ο αγώνας αυτός, δεμένος με την πάλη για να πάρει ο λαός την εξουσία, είναι ο μόνος που οδηγεί σε διέξοδο και αποτελεί ταυτόχρονα τη σπουδαιότερη διεθνιστική συμβολή στην πάλη των άλλων λαών της περιοχής.