Το σημείωμα

Ιδιαίτερα διαφωτιστική είναι μια συνέντευξη που έδωσε το Μάρτη του 2007 μια «παλιά καραβάνα» των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ο στρατηγός Γουέσλι Κλαρκ. Πριν αποστρατευτεί διατέλεσε Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ κατά την επέμβαση το 1999 για το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, με περγαμηνές και σε προηγούμενες επεμβάσεις. Στη συνέχεια, εξέφρασε αντιρρήσεις για τον πόλεμο στο Ιράκ (στη συνέντευξη αναλύει τους λόγους) και το 2004 εμφανίστηκε ως υποψήφιος των Δημοκρατικών. Επειτα στήριξε διαδοχικά τον Τζον Κέρι και τον Μπαράκ Ομπάμα για την προεδρία.

* * *

Στη συνέντευξη (αναδημοσιεύτηκε πριν από λίγες μέρες σε διεθνή ιστότοπο) ρωτούν τον Κλαρκ για το Ιράν, αν βλέπει «μια επανάληψη σε αυτό που συνέβη πριν από τον πόλεμο με το Ιράκ - τους ισχυρισμούς για τα όπλα μαζικής καταστροφής, τα μέσα ενημέρωσης κάνουν τέτοιες αναφορές».
Ο Αμερικανός στρατιωτικός δίνει την εξής απάντηση: «Κατά κάποιον τρόπο, αλλά η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς ίδια. Οταν κατέθεσα στο Κογκρέσο το 2002, είπα ότι αν πρέπει να ανησυχείτε για ένα κράτος, αυτό δεν είναι το Ιράκ, αλλά το Ιράν. Αλλά αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνησή μας (σ.σ. αναφέρεται στην κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους), ήθελε να ανησυχεί για το Ιράκ και όχι για το Ιράν.
Το ήξερα επειδή είχα περάσει από το Πεντάγωνο αμέσως μετά την 9/11 (σ.σ. τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους το 2001), περίπου δέκα μέρες μετά, και είδα τον υπουργό Ράμσφελντ και τον αναπληρωτή υπουργό Γούλφοβιτς. Πήγα να πω γεια σε μερικούς από τους υπαλλήλους του Κοινού Προσωπικού που δούλευαν μαζί μου και ένας από τους στρατηγούς με κάλεσε μέσα (...) Λέει: "Εχουμε πάρει την απόφαση να πολεμήσουμε με το Ιράκ". Ηταν 20 Σεπτέμβρη ή κάπου τότε. Είπα: "Θα πολεμήσουμε με το Ιράκ; Γιατί;". "Δεν ξέρω", είπε. "Βρήκαν κάποιες πληροφορίες που συνδέουν τον Σαντάμ με την «Αλ Κάιντα»;", ρώτησα. Είπε: "Οχι, όχι. Δεν υπάρχει τίποτα νέο" (...)
Επέστρεψα να τον δω λίγες βδομάδες αργότερα, και εκείνη τη στιγμή βομβαρδίζαμε το Αφγανιστάν. Ρώτησα: "Θα συνεχίσουμε να πολεμάμε με το Ιράκ;". Μου απάντησε: "Είναι χειρότερο από αυτό". Εφτασε στο γραφείο του. Πήρε ένα κομμάτι χαρτί. Και είπε: "Μόλις το κατέβασα από πάνω, που σημαίνει το γραφείο του υπουργού Αμυνας, είναι ένα σημείωμα που περιγράφει πώς θα πάρουμε επτά χώρες σε πέντε χρόνια, ξεκινώντας από το Ιράκ, συνεχίζοντας με τη Συρία, τον Λίβανο, τη Λιβύη, τη Σομαλία και το Σουδάν και τελειώνοντας με το Ιράν". "Είναι διαβαθμισμένο το έγγραφο;", ρώτησα, και απάντησε "ναι". "Τότε μη μου το δείξεις", είπα. Τον είδα πριν από περίπου ένα χρόνο (σ.σ. το 2006) και του είπα "το θυμάσαι αυτό;". Μου απάντησε "κύριε, δεν σας έδειξα αυτό το σημείωμα! Δεν το έδειξα!".
(...) Ξεκινώντας λοιπόν από το Ιράκ, μετά με τη Συρία και τον Λίβανο, μετά με τη Λιβύη, μετά με τη Σομαλία και το Σουδάν, και πίσω στο Ιράν. Οταν λοιπόν κοιτάζετε το Ιράν, λέτε "είναι μια επανάληψη;". Δεν είναι ακριβώς μια επανάληψη. Αλλά εδώ είναι η αλήθεια: Το Ιράν από την αρχή έχει δει ότι η παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ ήταν μια ευλογία, γιατί απομακρύναμε τον Σαντάμ Χουσεΐν και τους Μπααθιστές. Δεν μπορούσαν να το χειριστούν. Το φροντίσαμε για αυτούς. Αλλά ήταν και μια απειλή, επειδή ήξεραν ότι ήταν οι επόμενοι στη λίστα».

* * *

Το περιστατικό που περιγράφει γλαφυρά ο Κλαρκ έγινε πριν από 19 χρόνια. Η ακρίβεια των όσων λέει είναι βέβαια δύσκολο να αποδειχθεί, όπως και η σκοπιμότητα των αποκαλύψεων που κάνει. Από τις ίδιες τις εξελίξεις, όμως, προκύπτει ότι τα «καυτά σημεία» σε Μέση Ανατολή και Αφρική που είχε «προγράψει» ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, για το έντονο γεωπολιτικό τους ενδιαφέρον, βρίσκονται έκτοτε στο επίκεντρο των σφοδρών ανταγωνισμών που οξύνονται.
Μπορεί δηλαδή οι ΗΠΑ να μην πήραν «εφτά χώρες σε πέντε χρόνια», όπως έγραφε το 2001 το υποτιθέμενο διαβαθμισμένο σημείωμα. Φαίνεται όμως καθαρά ότι ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός, με τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις, την υποδαύλιση θρησκευτικών, εθνοτικών και άλλων διαφορών, με «πολύχρωμες επαναστάσεις» και ωμές στρατιωτικές επιθέσεις, είναι αυτός που ανάβει το φιτίλι σε ολόκληρη την περιοχή. Τα οδυνηρά αποτελέσματα για τους λαούς είναι ορατά στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Σουδάν.
Δεν είναι επομένως δύσκολο να προβλέψει κανείς και πού αποσκοπούν οι απειλές στο Ιράν, που κλιμακώνονται, και η προσπάθεια επέμβασης στον Λίβανο, με αφορμή τις πρόσφατες δολοφονικές εκρήξεις. Αν μάλιστα προσθέσει και την καθοριστική συμβολή που είχε η χώρα μας στην οργάνωση και εκτέλεση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κυρίως σε Ιράκ και Λιβύη, έχει ολόκληρη την εικόνα των κινδύνων που παραμονεύουν για το λαό από την αναβαθμισμένη στρατιωτική εμπλοκή στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και τη φωτιά που καίει στη γειτονιά μας...

Δ. Κ.