ΠοΛίΤηΣ. ΠεΛάΤηΣ. ΠιΛόΤοΣ.

Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και μπορώ και θέλω. Και που να πάρει δεν καταλαβαίνω. Πώς γίνεται, μέσα σε μια εικοσαετία να πω, πενταετία να πω, έκλεισαν τόσα αυτιά και άνοιξαν τόσα στόματα γύρω μου, στους φίλους, στους γνωστούς, στους παραδίπλα, που κι αν δεν τους φώτισε ούτε ο θεός τους ούτε η προσωπική τους θετική ή αρνητική εμπειρία, αδικούν τον εαυτό τους, αδικούν το διπλανό τους, συρρικνώνουν την κοινωνία στον αφαλό τους και ουρλιάζουν για το δίκιο απ' τα twitter, μέχρι τη βουλή, τους ναούς, τις πλατείες και τα μπορντέλα.

 

Κι έτσι το δίκιο έμεινε ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, που χάνεται σε κραυγές, οιμωγές, θρήνους και καταγγελίες, ανακατεμένων φωνηέντων με σταθερά σύμφωνα. Κι έτσι, για παράδειγμα, δεν μπορείς να βγάλεις άκρη, σε μια συζήτηση γι' αυτό που λέμε απ' τους αρχαίους χρόνους ως σήμερα «τα κοινά», αν βάλεις στη σειρά τρεις λέξεις όπως πολίτης, πελάτης, πιλότος! Πώς τις μπερδεύεις αυτές τις λέξεις στην πράξη (π-λ-τ-ς έχουν όλες και με την ίδια σειρά, αλλά διαφορετικά φωνήεντα ενδιάμεσα); Δεν μ' έπιασε αυγουστιάτικα μανία με τα σταυρόλεξα. Με μιαν απάθεια, έναν οχαδερφισμό, μια σχετικοποίηση των πάντων, που εξατομικεύει το σύμπαν και καταργεί τη διαλεκτική χωρίς να ιδρώνει αυτί, είναι που έχω δυσκολία προσαρμογής.

Ενας πολίτης που 'χει δει τους διπλανούς του να καίγονται, που έχει γλιτώσει στο τσακ το δικό του σπίτι, δεν μπορώ να καταλάβω πώς κλείνει τ' αυτιά του και γίνεται πελάτης μιας πολιτικής ακριβώς αντίθετης απ' αυτήν που τον προειδοποιεί πως μα του χρόνου, μα του παραχρόνου, θα σκυλοπνιγεί από πλημμύρες φονικές, θα χάσει το βιος του αν επιζήσει εφόσον δεν παλέψει, δε ζητήσει, δε διεκδικήσει με νύχια και με δόντια έργα υποδομής, και πρωτίστως αντιπλημμυρικά. Κι η στάση αυτή να γίνεται τελικά πιλότος της εξαθλίωσής του, αλλά και της ανάδειξης στην εξουσία αυτών που του υφαρπάζουν την ψήφο μπλαμπλαδίζοντας «πουλουτουσού, κι ό,τι καταλάβεις». Κι ύστερα έρχονται οι κατασκευαστές και λύτες σταυρολέξων μαζί, και τον κολλάνε στον τοίχο τον πολίτη - πελάτη - πιλότο, πότε με την ατομική του ευθύνη και πότε με τα πρωτοφανή καιρικά φυσικά τεχνητά φαινόμενα, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που λέει και το τραγούδι.

 

Με τούτα και μ' εκείνα, ένας λαός με αγωνιστική παράδοση μοιάζει, επιμένω στο μοιάζει, κι όχι στο είναι, να έχει παραλύσει ή να έχει παραποιήσει την κατανόηση της ίδιας του της ζωής. Φοβάται τον Covid, μισοπιστεύει τα τσιπάκια, τα εμβόλια, γαμοσταυρίζει στα νοσοκομεία, θαυμάζει τις νοσοκόμες, χειροκροτεί τους διασώστες, κι ύστερα συνωστίζεται σ' άθλια λεωφορεία και στάσεις, ξεσαλώνει σε πάρτι στην παραλία, κι άμα του πεις πως κι η Μύκονος κι η Μακρόνησος αρχίζουν κι οι δυο από μι κι είναι νησιά, αλλά δυο άλλοι τρόποι σκέψης, δράσης, ζωής κι επιλογής στην ίδια πατρίδα, στην ίδια θάλασσα, θα σου πει πως το ένα μι τον αφορά και το άλλο όχι.

 

Πάει το ΚΚΕ τώρα στην Εύβοια, εκεί όπου πέρυσι στα Ψαχνά, και πρόπερσι στο Αλιβέρι, δεν προειδοποιούσε απλά για τα φετινά δράματα αλλά έδειχνε και πώς και με τι θα μπορούσαν να 'χουν αποφευχθεί. Και δεν ξαναγύρισε βέβαια στον τόπο ενός εγκλήματος που δεν διέπραξε. Και δεν είπε με περισσή κι εύκολη λαϊκίστικη αυταρέσκεια, όπως οι άλλοι, εμείς τα λέγαμε, εσείς δεν ακούγατε. Κι είμαι σίγουρη πως μπορεί να σκέφτηκαν και να μην είπαν οι κατεστραμμένοι άνθρωποι, δίκιο έχετε. Είμαι βέβαιη πως ο επίλογος μιας τέτοιας... διαλεκτικής έχει ως μόνιμη επωδό: Και τώρα τι κάνουμε; Το πολιτικό σταυρόλεξο απαιτεί αποσαφήνιση στην πράξη του δίκιου. `Η είναι του εργάτη ή είναι του πελάτη, του πιλότου και του πολίτη αλλωνών.....

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ