Ενώ η κυβέρνηση και τα φιλικά της ΜΜΕ δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να πείσουν τον κόσμο πως “όλα είναι υπό έλεγχο” σε σχέση με την εξέλιξη και κυρίως τη διαχείριση της πανδημίας στη χώρα μας, η πραγματικότητα επιμένει πεισματάρικα να διαψεύδει τις διακηρύξεις. Ιδιαίτερες είναι οι προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν οι στρατευμένοι νέοι, όπως δείχνει κι αυτή η μαρτυρία περιστατικού που συνέβη πριν λίγο διάστημα σε στρατόπεδο και αναδημοσιεύουμε αυτούσιο (με ελάχιστες παρεμβάσεις στίξης) με την άδεια του ίδιου του χρήστη και παθόντα:Επειδή νομίζετε ότι τα έχετε ακούσει όλα. Ένα παιδί από το στρατόπεδο που είμαι κι εγώ πήρε άδεια κι επειδή είναι 19 χρόνων μαλακιστήρι βρήκε πολύ καλή ιδέα με την παρέα του να πάει Χαλκιδική που γίνεται της πουτανάρας το κάγκελο. Όταν 10 Αυγούστου γίνανε οι ανακλήσεις αδειών τον επέστρεψαν κι αυτόν κι ενώ ήξεραν πού είναι για διακοπές του επέτρεψαν 3(!!!) βράδια να κοιμηθεί κανονικά στο θάλαμο. Την 3η μέρα τον πήραν τηλ και του είπαν ότι μια κοπέλα που ήταν μαζί διακοπές βγήκε θετική. Κι εδώ ξεκινάει η πραγματική παράνοια. Από την πρώτη στιγμή οι ντόπιοι στρατιώτες, δηλαδή από Διδυμότειχο Ορεστιάδα και γύρω χωριά είχαν δικαίωμα να φύγουν από το στρατόπεδο και να πάνε σπίτι τους(!) την ίδια στιγμή που επιλέχθηκαν για τεστ κάποιοι στρατιώτες και κάποια στελέχη οι οποίοι ευτυχώς βγήκαν όλοι αρνητικοί.
Μείναμε στο λόχο λιγότεροι από τους μισούς, γιατί οκ πρέπει κάποιος να κάνει και τις υπηρεσίες. Ρωτούσαμε συνεχώς αν θα κάνουμε το τεστ κι εμείς κι απάντηση ξεκάθαρη δεν πήραμε ποτέ. Όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν στο γεγονός ότι επέστρεψαν άτομα πίσω με φύλλα πορείας στα χέρια και ακόμα δεν έχουμε την παραμικρή ενημέρωση για το πότε θα βγουν τα νέα για να πάμε και κάποια στιγμή επιτέλους σπίτι μας. Πίσω στα του κορωνοϊού, με τα παιδιά που είναι στο πρατήριο μοιραζόμαστε τα πάντα πλην των θαλάμων, τρώμε μαζί τις ίδιες τουαλέτες, χρησιμοποιούμε στις ίδιες ντουζιέρες κάνουμε μπάνιο κι εμάς υποτίθεται μας είχαν καραντίνα, ενώ αυτοί έβγαιναν έξω κανονικά όποτε ήταν εξοδούχοι. Κι αφού έφυγε προχθές κι ο τελευταίος ντόπιος και μείναμε 5 άτομα μου γύρισε το μυαλό και πήγα και ζήτησα αναβολή. Παράνοιας συνέχεια στο νοσοκομείο, όπου μου λένε ότι θα πρέπει να κάτσω νοσηλευόμενος μια εβδομάδα για να πάρω την αναβολή, τους λέω ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω κάποιο ΜΜΜ, αλλά θα φύγω με αυτοκίνητο κι η απάντηση ήταν η ίδια. Όταν ρώτησα τον διευθυντή του νοσοκομείου, γιατί οι ντόπιοι πάνε σπίτι κι εγώ δεν μπορώ, μου απάντησε κατά λέξη γιατί αυτοί είναι κοντά.
Δηλαδή αν μπω στο αμάξι κι από το Διδυμότειχο πάω Ορεστιάδα δεν υπάρχει περίπτωση να κολλήσω τους γονείς μου τους φίλους μου ή τον οποιοδήποτε, αν είναι να φτάσω μέχρι Βόλο όμως είμαι επικίνδυνος, τον ρώτησα αν αυτό που μου είπε το εννοεί αλήθεια και μου είπε ναι. Είπα να κάνω μια θητεία που από πάντα πίστευα ότι είναι αχρείαστη και δεν κερδίζεις κάτι. Το μόνο που δεν περίμενα είναι τόση αδιαφορία και τόσο “εκτός πραγματικότητας” σύστημα. Είπαμε είμαστε αναλώσιμοι, αλλά με ένα όριο όλα. Ελπίζω την Τρίτη που έρχεται να μην βρουν κάτι καινούριο και συνεχίσουν να με κρατάνε εδώ πάνω. Ας ζήσω και την εμπειρία του να μείνεις σε νοσοκομείο για μια βδομάδα. ΥΓ: Κάναν καλό δικηγόρο ξέρετε ή θα πέσω στην ανάγκη του Κούγια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου