Καβγάς για την ... κληρονομιά

Μπλέξανε τις γραμμές τους, χτες στη Βουλή, ο Κυρ. Μητσοτάκης και ο Αλ. Τσίπρας. Στην προσπάθειά του ο καθένας να φανεί πιο συνεπής από τον άλλον στην υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ευρωατλαντικών «διευθετήσεων» στην περιοχή, έφτασαν να τσακώνονται για την κληρονομιά του «εθνάρχη Βενιζέλου». Ο μεν Τσίπρας εξέφρασε το θαυμασμό του για τη «διορατικότητα» του αστού πολιτικού. Πράγματι, η λυσσαλέα επίθεση στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, με αποκορύφωμα τη μετατροπή του κομμουνισμού σε ιδιώνυμο αδίκημα, επιβεβαιώνει τη διορατικότητα του Βενιζέλου για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. «Διορατικός» για την τάξη του ήταν και όταν οραματιζόταν τη «Μεγάλη Ιδέα», που οδήγησε το λαό σε ανείπωτες περιπέτειες και τραγωδίες. Από την άλλη, ο Κυρ. Μητσοτάκης θύμισε στον Τσίπρα τον «εθνικό διχασμό», που, όπως είπε, έγινε με ευθύνη και του Βενιζέλου.

Τι έμεινε όμως εντελώς έξω απ' αυτήν την ανάλαφρη συζήτηση; Οτι και στην περίπτωση της Μικρασιατικής Εκστρατείας, και στο λεγόμενο «εθνικό διχασμό», το επίδικο ήταν η θέση και η στάση της ελληνικής αστικής τάξης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς την περίοδο πριν και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα «οράματα» της αστικής τάξης υπηρετούσε ο Βενιζέλος όταν αναλάμβανε ρόλο «εμπροσθοφυλακής» στα σχέδια των συμμάχων - νικητών του Α' Παγκόσμιου Πολέμου και εξεστράτευσε στη Μικρά Ασία, για να ακολουθήσει τρία χρόνια μετά η καταστροφή. Αλλά και πιο πριν, στον λεγόμενο «εθνικό διχασμό», το διακύβευμα δεν ήταν τα συμφέροντα του λαού, αλλά το σε ποιο στρατόπεδο θα βρεθεί η χώρα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, θέμα για το οποίο υπήρχε έντονη αντιπαράθεση στο εσωτερικό της αστικής τάξης, με τον έναν πόλο να συσπειρώνεται γύρω από τον Βενιζέλο και τον άλλον γύρω από τον βασιλιά.

Τι άλλο δείχνουν όλα αυτά πέρα από τους κινδύνους που παραμονεύουν για το λαό από τη μετατροπή της χώρας σε «μεντεσέ» ιμπεριαλιστικών σχεδίων, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης; Αλλά και ότι οι «καβγάδες» των αστικών κομμάτων και παρατάξεων γίνονται για το πώς καλύτερα θα υπηρετηθούν οι «εθνικοί» στόχοι και τα συμφέροντα της αστικής τάξης, και γι' αυτό είναι ξένοι και εχθρικοί στο λαό, τον οποίο δεν διστάζουν να τον ρίξουν στην άβυσσο των ανταγωνισμών;

Τηρουμένων των αναλογιών, οποιαδήποτε ομοιότητα με το σήμερα δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Γι' αυτό δεν προκαλεί εντύπωση ο ανταγωνισμός ανάμεσα στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα για την «κληρονομιά» του Βενιζέλου... Αλλωστε και οι συμφωνίες με Αίγυπτο και Ιταλία για τις ΑΟΖ, ενταγμένες και οι δύο στο παζάρι για τις επικίνδυνες «διευθετήσεις» που προωθούνται με ευρωατλαντική σφραγίδα στην περιοχή, τη νέα «μεγάλη ιδέα» για την αναβάθμιση της αστικής τάξης και των συμφερόντων της υπηρετούν.