Δεν προλαβαίνει να διαβάζει κανείς μηνύματα
θαυμασμού και υποστήριξης για την κίνηση των Μπακς και όλων των ΝΒΑers,
μετά την απόφασή τους να κάνουν αποχή από τους προγραμματισμένους αγώνες
των play-off του ΝΒΑ. Πάντα υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις που
επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά δε θα μπορούσε να περιμένει κανείς κάτι
διαφορετικό από τέτοιου είδους δημοσιογράφους.
Τουλάχιστον αυτός, μες στην Τραμποσύνη που τον δέρνει, δεν έχει δυο
μέτρα και σταθμά, όπως αρκετοί συνάδελφοί του, αθλητές και απλός κόσμος
που βλέπουμε τις τελευταίες ώρες να επικροτούν την αποχή των αθλητών,
που παίρνουν θέση στον αγώνα ενάντια στον ρατσισμό.
Υπάρχουν όμως μερικά απλά ερωτήματα.
Πόσοι από αυτούς άραγε έχουν σηκώσει ανάστημα ενάντια στις ρατσιστικές συμπεριφορές που συναντάμε κατά κόρον στα ελληνικά γήπεδα;
Πόσοι ξεσηκώθηκαν και αντέδρασαν στην αστυνομική βία, όταν ο Κορκονέας δολοφόνησε χωρίς αιτία ένα 15χρονο παιδί, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο; Πόσοι αντέδρασαν στην αστυνομική βία και την καταστολή που έπνιξε τις μαζικές διαδηλώσεις της περασμένης δεκαετίας;
Πόσοι πήραν θέση όταν η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής δολοφονούσε τον Παύλο Φύσσα; Πόσοι αντέδρασαν στη ρατσιστική δολοφονία του Λουκμάν, στις επθέσεις ενάντια στους Αιγύπτιους αλιεργάτες;
Και αν όλα αυτά τους φαίνονται βαριά και ασήκωτα, έξω από τον κόσμο του μπάσκετ, πόσοι υποστήριξαν τον ΠΣΑΚ, δηλαδή τον σύνδεσμο των καλαθοσφαιριστών, όταν αυτοί επιχείρησαν να κάνουν απεργία, διεκδικώντας απλά και αυτονόητα αιτήματα για όσους συναδέλφους τους δεν ανήκουν στην αφρόκρεμα του αθλήματος; Πόσοι σήκωσαν τότε ανάστημα και πόσοι καταδίκασαν τις μεγάλες ντίβες που έμειναν να παίξουν, γιατί αναρωτιόντουσαν ποιος θα πληρώσει το συμβόλαιό τους;
Πόσοι δεν αναμάσησαν το κλισέ ότι η πολιτική δεν έχει θέση στον αθλητισμό; Ότι οι αθλητές πρέπει να κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους, σαν φιλήσυχοι γελωτοποιοί; Ότι δεν πρέπει να ασχολούνται με τον συνδικαλισμό, που τους φουσκώνει τα μυαλά και δεν τους αφήνει να συγκεντρωθούν;
Τι άλλαξε σήμερα και υποστηρίζουν αυτή την κίνηση; Έχουν άλλα δικαιώματα και υποχρεώσεις οι επαγγελματίες αθλητές του ΝΒΑ από ό,τι οι δικοί μας; Έχουν μήπως χαμηλότερα συμβόλαια και συμφέροντα -αστεία πράγματα; Ή μήπως είναι εύκολο να επικροτείς κάτι που γίνεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και να κάνεις την πάπια, όταν προκύψει μια αντίστοιχη κατάσταση στη χώρα σου;
Το μόνο που μπορεί να προσθέσει κανείς είναι ότι αυτό που δεν έχει θέση στον αθλητισμό -και σε καμία πτυχή της ζωής μας, της κοινωνικής μας δραστηριότητας- είναι η υποκρισία του No Politica, που κλείνει τα μάτια στα προβλήματα, γιατί δε θέλει να κάνει τίποτα για να αλλάξει ο κόσμος και η αδικία που τον διέπει.
Υπάρχουν όμως μερικά απλά ερωτήματα.
Πόσοι από αυτούς άραγε έχουν σηκώσει ανάστημα ενάντια στις ρατσιστικές συμπεριφορές που συναντάμε κατά κόρον στα ελληνικά γήπεδα;
Πόσοι ξεσηκώθηκαν και αντέδρασαν στην αστυνομική βία, όταν ο Κορκονέας δολοφόνησε χωρίς αιτία ένα 15χρονο παιδί, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο; Πόσοι αντέδρασαν στην αστυνομική βία και την καταστολή που έπνιξε τις μαζικές διαδηλώσεις της περασμένης δεκαετίας;
Πόσοι πήραν θέση όταν η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής δολοφονούσε τον Παύλο Φύσσα; Πόσοι αντέδρασαν στη ρατσιστική δολοφονία του Λουκμάν, στις επθέσεις ενάντια στους Αιγύπτιους αλιεργάτες;
Και αν όλα αυτά τους φαίνονται βαριά και ασήκωτα, έξω από τον κόσμο του μπάσκετ, πόσοι υποστήριξαν τον ΠΣΑΚ, δηλαδή τον σύνδεσμο των καλαθοσφαιριστών, όταν αυτοί επιχείρησαν να κάνουν απεργία, διεκδικώντας απλά και αυτονόητα αιτήματα για όσους συναδέλφους τους δεν ανήκουν στην αφρόκρεμα του αθλήματος; Πόσοι σήκωσαν τότε ανάστημα και πόσοι καταδίκασαν τις μεγάλες ντίβες που έμειναν να παίξουν, γιατί αναρωτιόντουσαν ποιος θα πληρώσει το συμβόλαιό τους;
Πόσοι δεν αναμάσησαν το κλισέ ότι η πολιτική δεν έχει θέση στον αθλητισμό; Ότι οι αθλητές πρέπει να κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους, σαν φιλήσυχοι γελωτοποιοί; Ότι δεν πρέπει να ασχολούνται με τον συνδικαλισμό, που τους φουσκώνει τα μυαλά και δεν τους αφήνει να συγκεντρωθούν;
Τι άλλαξε σήμερα και υποστηρίζουν αυτή την κίνηση; Έχουν άλλα δικαιώματα και υποχρεώσεις οι επαγγελματίες αθλητές του ΝΒΑ από ό,τι οι δικοί μας; Έχουν μήπως χαμηλότερα συμβόλαια και συμφέροντα -αστεία πράγματα; Ή μήπως είναι εύκολο να επικροτείς κάτι που γίνεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και να κάνεις την πάπια, όταν προκύψει μια αντίστοιχη κατάσταση στη χώρα σου;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Τα θέτει πολύ σωστά και ο δημοσιογράφος
Θανάσης Ασπρούλιας, σε αυτό το νήμα που αξίζει να δείτε ως το τέλος.
Το μόνο που μπορεί να προσθέσει κανείς είναι ότι αυτό που δεν έχει θέση στον αθλητισμό -και σε καμία πτυχή της ζωής μας, της κοινωνικής μας δραστηριότητας- είναι η υποκρισία του No Politica, που κλείνει τα μάτια στα προβλήματα, γιατί δε θέλει να κάνει τίποτα για να αλλάξει ο κόσμος και η αδικία που τον διέπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου