ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΨΙΕΣ

 

Κάτι οι  θριαμβικές ανακοινώσεις και δηλώσεις όψιμων αντιφασιστών για την καταδίκη ως εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής από το δικαστήριο, κάτι οι δηλώσεις υπουργών, όπως της Ν. Κεραμέως, που δικαιολογούν την αντιδραστική πολιτική τους με πρόσχημα το ενδιαφέρον για «τους οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερους», ανακαλούνται στη μνήμη πολιτικές συμπεριφορές των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Όλα αυτά μοιάζουν μιμήσεις πολιτικής συμπεριφοράς του πάλαι ποτε ΠΑΣΟΚ, που με τον ψευδεπίγραφο σοσιαλισμό του έπειθε στη διαστρέβλωση  της ιστορίας και στην ισοπέδωση των  ταξικών διεκδικήσεων. Αυτές οι ομοιότητες, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, έχουν κοινή αφετηρία την ίδια αστική ιδεολογία που θέλει να δικαιώνει την κυρίαρχη τάξη όταν υπερασπίζεται τα συμφέροντά της.

Ο Κ. Μαρξ εδώ και εκατόν εβδομήντα περίπου χρόνια, στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» μας βοηθά να κατανοήσουμε αυτήν την πραγματικότητα.

«Ένα τμήμα της αστικής τάξης θέλει να απαλύνει τα «κοινωνικά δεινά» για να διασφαλίσει τη διαιώνιση της αστικής κοινωνίας.

(…) Οι σοσιαλιστές αστοί θέλουν τις συνθήκες ζωής της σύγχρονης κοινωνίας δίχως τους αγώνες  και τους κινδύνους που αναγκαία εκπορεύονται από αυτή. Θέλουν την υπάρχουσα κοινωνία δίχως τα επαναστατικά και διαβρωτικά της στοιχεία. Θέλουν την αστική τάξη δίχως το προλεταριάτο. Η αστική τάξη θέλει, φυσικά. Να πιστεύει ότι ο κόσμος όπου κυριαρχεί είναι ο καλύτερος δυνατός.  Ο αστικός Σοσιαλισμός παίρνει τούτη την παρήγορη πίστη και κατασκευάζει κουτσά –στραβά από αυτήν ένα σύστημα.

(…)Μια δεύτερη, λιγότερο συστηματική αλλά περισσότερο πρακτική εκδοχή αυτού το Σοσιαλισμού προσπάθησε να αποτρέψει την εργατική τάξη από κάθε επαναστατική ενέργεια, με το επιχείρημα ότι δεν είναι η τάδε ή δείνα πολιτική αλλαγή που θα μπορούσε να την ωφελήσει αλλά μόνον η αλλαγή των υλικών όρων διαβίωσης, των οικονομικών συνθηκών. Κάνοντας όμως λόγο για αλλαγή των υλικών όρων διαβίωσης, ο Σοσιαλισμός αυτός δεν εννοεί  κατά κανένα τρόπο την κατάλυση των αστικών παραγωγικών σχέσεων –πράγμα εφικτό  μόνο δια της επαναστατικής οδού- παρά μόνο κάποιες βελτιώσεις διοικητικού χαρακτήρα που δεν αποκλίνουν ουσιωδώς σε τίποτα τη σχέση  κεφαλαίου  και μισθωτής εργασίας, αλλά στην καλύτερη  περίπτωση μειώνουν προς όφελος της αστικής τάξης το κόστος της κυριαρχίας της και ελαφρύνουν τα δημοσιονομικά βάρη του κράτους της»

                Όταν επομένως η κριτική μας  περιορίζεται να χρεώνει απλώς σε ανικανότητα ή διαφθορά την πολιτική εξαθλίωσης και αυταρχισμού που εφαρμόζεται στον καπιταλισμό από την αστική τάξη,  δεν ξεφεύγει από τη βασική γραμμή της που οδηγεί στη συναίνεση και αποδοχή της. Η αδυναμία  μας να κατανοήσουμε για να ερμηνεύσουμε την κοινωνικοοικονομική  πραγματικότητα είναι το πρώτο βήμα που συμβάλλει, ερήμην μας,  στην διαμόρφωσή της κατά τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Και καταλήγουμε να εθελοτυφλούμε.  Επιλέγουμε να αγνοούμε τα όσα τρομερά συμβαίνουν γύρω μας, επειδή πολλές φορές δεν εμπλεκόμαστε άμεσα, προσπαθώντας να ζούμε στα κενά που αφήνονται μεταξύ  κυρίαρχων πολιτικών αποφάσεων και δράσεων, ανεχόμενοι, αν όχι βοηθώντας μάλιστα,  να δημιουργηθούν πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις που μοιάζουν εξαιρέσεις μέχρι να τις συνηθίσουμε σαν κανονικότητα.

               Συνηθίσαμε την εξαθλίωση που εδώ και μια δεκαετία μας επιβλήθηκε εν είδει τιμωρίας, γιατί ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, γιατί είμαστε τεμπέληδες, γιατί… γιατί …

               Και τώρα με την πανδημία πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με το φόβο, ενοχοποιημένοι για τις κοινωνικές συναναστροφές, κατηγορούμενοι για τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Σε όλους τους τόνους επαναλαμβάνεται πως αν δεν υπάρξει πλήρη πίστη και υπακοή στις υπαγορεύσεις της κυρίαρχης εξουσίας διακινδυνεύουμε τη ζωή μας.

               Μόνο που η  προστασία της δημόσιας υγείας αλλά και οι οικονομικές επιπτώσεις από την πανδημία, ένα εξάμηνο τώρα, φαίνεται πως χρησιμοποιούνται ως προσχήματα για την επιβολή της πιο αντιλαϊκής  πολιτικής, στα εργασιακά και την καταστολή,  η οποία θα αντιμετώπιζε προβλήματα στην εφαρμογή της χωρίς την κατάλληλη ιδεολογική μεταμφίεση, για να υποκλέψει τη συναίνεσή μας. Η κυρίαρχη τάξη δεν είναι φιλεύσπλαχνη, ή και υποχόνδρια για να  ανησυχεί υπερβολικά για την υγεία μας. Από τη μια  έχει κλείσει ιατρικές υπηρεσίες και δεν μεριμνά για τη στελέχωση των υπηρεσιών υγείας, από την άλλη όμως δεν παραλείπει με λεκτικά τεχνάσματα να παραπλανά υποκρινόμενη  ενδιαφέρον για τη δημόσια υγεία.  Μόνο που αποδεικνύεται πως το ενδιαφέρον  για την υγεία εξαρτάται από την εγρήγορση των λαϊκών στρωμάτων στο βαθμό που κινητοποιούνται και  διεκδικούν προστασία της υγείας τους. Γιατί δεν επιτυγχάνεται η απαίτηση για εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας, ώστε να είμαστε υγιείς για μας τους ίδιους  και αβλαβείς για τους άλλους, όταν στερούμαστε τα μέσα για να συμβεί αυτό.

  Στην τελική,   όλους αυτούς του μήνες αιωρείται το ερώτημα, μήπως η πολιτική των καπιταλιστών που συνδυάζει την αύξηση της λιτότητας και ανεργίας με την υγειονομική απειλή και τον αυξημένο και διευρυμένο έλεγχο  δεν εξυπηρετεί παρά μόνο το δικό τους στόχο, να  συνεχίζουν να ζουν όπως ζουν για πάντα έχοντας αποδυναμώσει κάθε αντίδραση των εργαζομένων.