Δύσκολα θα βρείτε κάτι πιο σκληρό από τον ανταγωνισμό στον άτυπο διαγωνισμό αντικομμουνιστικής ανοησίας που ξεδιπλώνεται σε μια σειρά άρθρα τις τελευταίες μέρες.
Μια δυνατή υποψηφιότητα ήταν αυτή του Γιαννακίδη του Protagon, που μας έγραψε για τον “αγωνιστικό λαϊκισμό του ΚΚΕ” που πήρε τη δημοσιότητα που έψαχνε στο Πολυτεχνείο, για να μας βεβαιώσει (ο Γιαννακίδης) πως όσο λιγότεροι γίνονται (σ.σ.: οι κομμουνιστές), τόσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνουν. Κι ήταν τόσος ο καημός του να ασχοληθεί με μια πολιτικά “αμελητέα ποσότητα”, που έβαλε μάλιστα διαφήμιση στο Facebook με το άρθρο του, για να βεβαιωθεί πως δε θα μείνει κανείς να μη μάθει τη βαρυσήμαντη γνώμη του για ένα “πολιτικό τίποτα”. Φανταστείτε δηλαδή να υπολόγιζαν κιόλας το ΚΚΕ, πόσο θα ασχολούνταν μαζί του τα διάφορα τίποτα αυτών των site.
Τον κέρδισε στο νήμα όμως ο Κώστας Κούρκουλος από την Athens Voice, με το πόνημά του που λέγεται “το ΚΚΕ και εμείς”. Σε αυτό μας λέει εισαγωγικά ότι ως φοιτητής νόμιζε πως έκανε αντίσταση στη δικτατορία, αλλά σκέφτηκε μες στο κελί του πως η χούντα ενδιαφερόταν μόνο για τις πράξεις του και θα τον άφηνε ήσυχο αν σιωπούσε, σαν φιλήσυχος πολίτης. Αντιθέτως τους “σταλινικούς” τους ενδιέφερε και η σκέψη σου, για να τους αφιερωθείς ψυχή τε και σώματι.
Υπήρχε μία «διαβολική» διαφορά μεταξύ τους: Στη δικτατορία σε βασάνιζαν για να πεις την αλήθεια. Δηλαδή τι πραγματικά έκανες. Ενώ στο σταλινικό καθεστώς σε βασάνιζαν μόνον για να πεις ψέματα. Δηλαδή για να «ομολογήσεις» ότι έκανες κάτι που δεν έκανες.
Κατέληξε λοιπόν για τη χούντα ότι…
…εδώ αντιμετωπίζαμε μία κλασσική τριτοκοσμική δικτατορία γελοίων και επικίνδυνων στρατοκρατών, που όμως δεν ήταν ολοκληρωτισμός όπως τα σταλινικά καθεστώτα.
Αφού καταθέτει τα αντικομμουνιστικά διαπιστευτήρια, ξεπλένοντας τη χούντα, που δεν ήταν ολοκληρωτική, συνεχίζει με αγνή και άδολη θεωρία των δύο άκρων.
Το ΚΚΕ δεν είναι το αντίθετο της ακροδεξιάς, αλλά της δημοκρατίας (άλλωστε, ακροδεξιά και ΚΚΕ «συγγενεύουν» στο κοινό τους μίσος κατά της δημοκρατίας). (…) Είναι αδιανόητο να έχει αφεθεί η κριτική προς το ΚΚΕ στην ακροδεξιά, ενώ αυτό είναι πρωτίστως καθήκον των δημοκρατικών δυνάμεων, στο μέτρο που το ΚΚΕ περιφρονεί τους κανόνες της δημοκρατίας.
Μαθαίνουμε επίσης ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία μας απέδειξε πως είναι
μαχόμενη ενάντια στους χρυσαυγίτες (πνιχτά γέλια) και είναι αδιανόητο
να συμμορφώνονται όλοι με την “ολοκληρωτικού χαρακτήρα -sic- απαγόρευση του ΚΚΕ για οποιαδήποτε κριτική στις πράξεις και τις διακηρύξεις του“.
Γιατί αν υπάρχει κάτι ολοκληρωτικό σε αυτή τη χώρα δεν είναι πχ η
απαγόρευση συναθροίσεων και η άγρια καταστολή ακόμα και σε μικρά παιδιά,
αλλά η απαγόρευση του ΚΚΕ να του ασκούν κριτική, η οποία πάντως δε
φαίνεται να περπατά πολύ στην πράξη, για όποιον δε ζει σε κάποιο
παράλληλο σύμπαν.
Ο αρθρογράφος βαφτίζει επίσης τις απεργίες ως “συστηματικές πράξεις δολιοφθοράς της οικονομίας” και δείχνει πόσο χιούμορ (δεν) έχει, λέγοντας πως ευτυχώς δεν κηρύξαμε πένθος για το σκισμένο πουκάμισο του ωρυόμενου Παφίλη.
Στον επίλογο επιστρέφει στο ερώτημα που είχε θέσει εισαγωγικά, για να μας δείξει πως όσοι αγωνίζονται καταφέρνουν τελικά κάτι άλλο από αυτό που επιδίωκαν -όπως το “ολοκληρωτικό” ΚΚΕ…
Ποια είναι η «πανουργία» που κρύβεται πίσω από το τραγικό στοιχείο της συλλογικής ανθρώπινης πράξης, όταν άλλοι είναι οι σκοποί μας και απροσδόκητα αλλού καταλήγουμε;
Στιγμή βαθιάς αυτογνωσίας, τροφή για προβληματισμό και αυτοκριτική για τον Κώστα Κούρκουλο, που κάποτε νόμιζε πως έκανε αντίσταση στη χούντα και τώρα φροντίζει να ξεπλύνει και αυτήν που πέρασε και αυτή που βλέπουμε μπροστά μας να έρχεται.
Υστερόγραφο
Όσο για τον διαγωνισμό αντικομμουνιστικής ανοησίας, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, γιατί η βλακεία είναι αήττητη. Στο χέρι μας είναι όμως να μην την αφήσουμε να νιώθει θριαμβεύτρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου