Στάση ευθύνης!

Πιάσαν πάλι στασίδι. Τους καλεί βλέπετε το ...καθήκον, αφού βλέπουν ότι οι εργαζόμενοι φοράνε μάσκες για να προστατευτούν και όχι για να φιμωθούν, και αντιλαμβάνονται ότι αυτές ακριβώς οι ειδικές συνθήκες απαιτούν αγωνιστικές παρεμβάσεις και διεκδικήσεις, παίρνοντας βέβαια όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Ο λόγος για το νέο γαϊτανάκι επίθεσης στους αγώνες με αφορμή την αυριανή απεργία.

Από χτες ακούμε ξανά για το πόσο «ακραία αντικοινωνική στάση» είναι η πραγματοποίηση της απεργίας σε αυτές τις συνθήκες, για το ότι είναι «αντικοινωνικός κυνισμός» το να προστίθεται «άλλη μια ταλαιπωρία στη μεγάλη δοκιμασία», ότι «δεν είναι δυνατόν να απεργούν τώρα που είναι μέρες εγκλεισμού».

Είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν τους υγειονομικούς που κινητοποιούνταν όλα τα προηγούμενα χρόνια, κι ας απαιτούσαν όσα σήμερα κρίνουν χιλιάδες ζωές, όπως περισσότερες ΜΕΘ. Κι ας αντιδρούσαν στο κλείσιμο νοσοκομείων, ας διεκδικούσαν προσλήψεις και χρηματοδότηση για να ανασάνουν ασθενείς και προσωπικό.

Είναι οι ίδιοι που μίλαγαν για «βολεμένους» σε κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, οι οποίοι διεκδικούσαν όσα σήμερα αποκτούν ζωτική σημασία για τον λαό, όπως την ενίσχυση του στόλου για περισσότερα δρομολόγια.

Είναι οι ίδιοι που συκοφαντούσαν τις μαθητικές κινητοποιήσεις, τη διεκδίκηση σύγχρονων και ασφαλών σχολείων, αίτημα που αποδείχθηκε πιο αναγκαίο από ποτέ σε συνθήκες πανδημίας.

Οσοι προπαγανδίζουν κατά της αυριανής απεργίας, είναι οι ίδιοι που δεν βλέπουν καμιά κρατική/κυβερνητική ή εργοδοτική ευθύνη για την τραγωδία που ζει ο λαός με το δεύτερο κύμα της πανδημίας.

Είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν για το «άνοιγμα της οικονομίας» με τα υγειονομικά πρωτόκολλα - λάστιχο και τις απαιτήσεις των τουρ οπερέιτορς, των μεγαλοξενοδόχων και των επιχειρηματικών ομίλων στις μεταφορές.

Είναι οι ίδιοι που κάνουν πως δεν βλέπουν τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν σε χώρους δουλειάς.

Είναι οι ίδιοι που με ευκολία βγάζουν πύρινους λόγους για την ατομική ευθύνη, αποσιωπώντας αυτήν του κράτους και της κυβέρνησης.

Είναι οι ίδιοι που μια βδομάδα πριν έβγαζαν αφρούς επικροτώντας τις κυβερνητικές απαγορεύσεις και το όργιο καταστολής απέναντι σε μια συγκέντρωση που τηρούσε υποδειγματικά όλα τα μέτρα προστασίας από «συνωστισμένες» αστυνομικές δυνάμεις.

Ποιοι θα «ταλαιπωρηθούν» αλήθεια από την απεργία;

Σίγουρα όχι οι εργαζόμενοι που καθημερινά καταγγέλλουν ότι καλούνται να δουλέψουν ακόμα και με ύποπτα συμπτώματα, βάζοντας σε κίνδυνο τους ίδιους και τους συναδέλφους τους.

Ουτε οι χιλιάδες που είναι σε «αναστολή» ή τηλεργαζόμενοι χωρίς ωράρια. Ουτε οι γονείς που ξεροσταλιάζουν μέρες τώρα μπροστά από υπολογιστές με το μαρτύριο της τηλεκπαίδευσης.

Ουτε οι χιλιάδες εργαζόμενοι που κάθε μέρα παστώνονται σε ένα ταξίδι τρόμου μέσα στα σαρδελοκούτια του Μετρό και των λεωφορείων.

Ουτε οι χρόνια πάσχοντες και άλλοι ασθενείς διαφόρων νοσημάτων που ζουν τον αποκλεισμό από το σύστημα Υγείας «μιας νόσου».

Ουτε οι επαγγελματίες που έχουν κλειστά τα μαγαζιά τους, με το εισόδημά τους να εξανεμίζεται.

Αν ψάχνουν οι διάφοροι καλοθελητές για «κυνισμό» και «ανευθυνότητα», ας ρίξουν μια ματιά στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2021, που εν μέσω πανδημίας μειώνει κι άλλο την κρατική χρηματοδότηση για την Υγεία.

Ας δουν όσα προβλέπει το αντεργατικό νομοσχέδιο με τις ανατροπές του αιώνα, με το οποίο ξεχαρβαλώνεται ολοκληρωτικά ο εργάσιμος χρόνος και θεσμοθετείται η δεκάωρη δουλειά.

Αν ψάχνουν για «μειοψηφίες που ταλαιπωρούν την κοινωνία», ας ρίξουν μια ματιά στους κλινικάρχες, που με τις ευλογίες της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν τα παζάρια για να πουλήσουν μερικές θέσεις ΜΕΘ και κλίνες.

Ταλαιπωρία για τον λαό και τους εργαζόμενους είναι η πολιτική τους, είναι το χάος στην Υγεία, είναι η δουλειά όσο, όπου και όταν θέλει ο εργοδότης, είναι οι απειλές πλειστηριασμών, τα λουκέτα στα μαγαζιά, είναι η καθημερινή αγωνία του λαού για τη ζωή και την υγεία του.

Είναι καιρός λοιπόν να «ταλαιπωρηθούν» όσοι ευθύνονται πραγματικά για το σημερινό χάλι: Η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα τσιράκια τους!

Η επιτυχία της απεργίας σε χώρους δουλειάς σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι αυτό που τους φοβίζει. Γιατί θα αποτελέσει μια ακόμα απάντηση στη λογική «κάτω τα κεφάλια» που θέλει να περάσει η κυβέρνηση, γιατί θα δείξει ότι οι εργαζόμενοι δεν παραιτούνται από τα δίκαια αιτήματα και τις διεκδικήσεις τους.

Υπεύθυνη στάση για τη ζωή, τα δικαιώματα και την υγεία του λαού μας είναι λοιπόν το μήνυμα ότι: «Απεργούμε!».